Thenderion ⇒ Jaka szła, taką spotkała

[Sarú]

        Prócz Bolvangaara cała trójka głośno oraz dobitnie biadoliła i psioczyła na niedogodności ciągłej podróży, już od dobrych czterech dni. Bez ustanku. Rudobrody krasnolud dzielnie znosił ich jęczenie. Do czasu. Bo oni dobrze wiedzieli, że mieli obsuwę. Wiedzieli, że muszą przyspieszyć, żeby dotrzeć na czas do Thenderionu. Wiedzieli, że dostawcy nie będą wiecznie czekać. I co? I nico. Bo zachciało im się siedzieć w Ekradonie dłużej niż przyzwalał im na to grafik. A dlaczego? Bo hulali w Kryształowym Królestwie, kiedy powinni już z niego wyjeżdżać. Rzekę Motyli zdołali przebyć dwa dni temu, i to na szczęście w tempie dosyć szybkim, bo wystarczyło rzucić bez słowa kilka złociszy dwóm rzezimieszkom, kontrolującym most, a dwóm dać po łbie za mostem. Przynajmniej rozrywki jakiejś zaznali. Ale droga i tak niemożebnie się dłużyła. Bolvangaar w kółko powtarzał, że już niedługo, że to za tym pagórkiem, że za tym wzniesieniem, że za tym krzakiem, że za tym srającym zającem. I tak do uśmiechniętej śmierci, póki Corze nie puściły nerwy — wyrwała gwałtownie krasnoludowi lejce i bez słowa zatrzymała Lulu. Osiołek zaryczał cichutko zdezorientowany. Nordyjka rzuciła lejce i zeskoczyła z kozła, by obudzić śpiących na pace Sarú i Tulzo, którzy padli kilka godzin wcześniej. Driada zwinęła się w pozycji embrionalnej pod płachtą przy skrzynkach z paskami skóry, a krasnolud chrapał, oparty plecami o ściankę wozu, z toporem na kolanach. Jedno uderzenie pięścią zdołało przywrócić czarnobrodego do żywych, ale Sarú nie poddała się tak łatwo. Właściwie, to w ogóle się nie ruszyła. Cora zmarszczyła brwi, a jej nietęga mina bardzo jednoznacznie wskazywała na ogólne zmęczenie. Tulzo zszedł z wozu w tym samym momencie co Bolvangaar, tylko że ten pierwszy rozluźniał zesztywniałe mięśnie, a drugi raczył rugać bezczelność nordyjki, która po dziurki w nosie miała jego wielkich mądrości. Tym, że dotrą nieco wcześniej, świata nie zbawią, ale za to stracą resztki człowieczeństwa, gdy się w końcu nie zatrzymają na dłuższy postój.
        — Nie pozwolę, by nasze urabianie się po łokcie przez ostatnie dwa lata poszło na marne — zagrzmiał krasnolud, groźnie wymachując pięścią.
        — Powiedz to Lulu — rzekła stanowczo Cora, ręką wskazując na obserwującego sytuację osiołka. — Przecie i on musi odpocząć, inaczej z przemęczenia zdechnie, a wtedy na pewno do Thenderionu na czas nie dojedziesz.
        Tulzo usiadł na pace i machając w powietrzu nogami, rozpakował suchy prowiant, przysłuchując się tej głośnej wymianie zdań z nieukrywaną satysfakcją. W końcu ktoś czepiał się rudobrodego, a nie jego. Miła odmiana po tak długim i burzliwym okresie. Uśmiechał się więc nieco głupkowato, pochłaniając z przyjemnością suszoną kiełbasę, gdy tamta dwójka skakała sobie do oczu, choć oczy mieli na różnych poziomach. Tego nawet nie można było nazwać dyskusją, bo przekrzykiwali siebie nawzajem jak stare małżeństwo przed świętami, a echo ich wrzasków niosło się po polanie, na której środku — siłą — zdecydowali się zatrzymać. Z okolicznych zarośli rozpierzchły się nizinne zwierzęta, a gdzieś w oddali rozległo się ryczenie, bynajmniej Lulu... Tulzo przełknął kawał kiełbasy, popił pierwszorzędnym ale, które zdobyli w Ekradonie, po czym zeskoczył z wozu, by sprawdzić, co z osiołkiem.
        Tymczasem roznoszący się po okolicy jazgot kumpli zbudził, dotąd śpiącą jak zabita, driadę. Dziewczyna uniosła się na łokciach, wyglądając, jakby co najmniej miała problem z rozpoznaniem kim jest i w jakiej galaktyce się znajduje. Jej włosy przypominały gniazdo uwite przez kilka gatunków ptaków, czyli na wiele różnych sposobów, a zmęczenie i brak jakiegokolwiek rozeznania w obecnej sytuacji mieszały się na jej oliwkowym licu. Zmarszczyła brwi, słysząc, że wrzaski, które tak nieludzko raczyły wyrwać ją z błogiego snu, wydobywały się z pysków jej towarzyszy. Warknęła gardłowo i donośnie, zrzucając z siebie płachtę, by następnie podnieść się niezgrabnie i obrzucić drących się na siebie kumpli nienawistnym spojrzeniem, które w połączeniu z jej niewyspaną miną dawało groteskowy efekt, a rozchełstana lniana koszula, przekrzywiona na szyi chusta i brak butów dopełniały cały ten obrazek. Rozejrzała się zaspanym wzrokiem po krajobrazie, w którym przeważało natężenie polnych kwiatów i równego terenu, po ich prawej zaś, w oddali, majaczyły zarysy Gór Druidów. Popatrzyła nieprzytomnie w stronę Cory i Bolvangaara, a następnie wzięła głęboki wdech.
        — Skujcie wreszcie gęby albo zęby na kolanach przyjdzie wam liczyć! — krzyknęła, osiągając tym samym natychmiastowy efekt. Zeskoczyła z wozu, nie przejmując się byciem na boso. Wydała z siebie zniecierpliwiony, gardłowy odgłos, chwyciwszy się za skronie. Przypominała popadającą w obłęd psychopatkę.
        — Sarú, wierzaj mi... — zaczął Bolvangaar, ale driada nie pozwoliła mu dojść do słowa.
        — W rzyci te twoje wierzenia mam! — Nie wytrzymała. — Od Ekradonu trujesz i dyrdymały paplesz, ino nikt cię nie prosił! A ty — zwróciła się do Cory — nie szczerz się durnowato, boś nie lepsza! Trujesz równie tyle, co i on! „Sarú, idź po tamto, Sarú, zabierz to, Sarú, nie malkonteńć, Sarú, wytrzyj mi gila z nosa, Sarú, nie machaj żelastwem, Sarú, nie dychaj”! Chędożcie się! Oboje! Po kokardki mam waszego zadzierania nosa! I co nam z tego waszego gadania? Tyle, o! — Pokazała figę z makiem.
        Warknęła raz jeszcze i bez słowa skierowała się na przód wozu, by z kozła wziąć mapę, z której korzystał rudobrody. Rozłożyła wściekle papierzysko na siedzisku, wpatrując się w rysunek terenu, na którym się obecnie znajdowali. Wystawiając w skupieniu język, jeździła palcem po mapie, próbując rozwikłać nęcącą wszystkich zagadkę: „daleko jeszcze?”. Okazało się, że tak, daleko; wszędzie teraz było daleko, bo wszyscy byli zmęczeni i mieli siebie dość. Prychnęła jak zeźlona kocica, chwyciła mapę i wróciła do kumpli, by przed nimi stanąć i pokazać im mały punkcik nie opodal miejsca ich postoju.
        — Tu. — Wskazała na papierze. — Tu jedziemy.
        — Gdzie jedziemy? — spytał zaciekawiony Tulzo zza pleców driady, dzierżąc w wielkiej łapie ogryzek po jabłku.
        — Ale, Sarú, trzeba by z trasy zboczyć... — zaczął Bolvangaar, ale mu przerwano.
        — Gówno. — Stanowczo mu przerwano. Granica cierpliwości Sarú już dawno została przekroczona. — Tyleż mnie to obchodzi: gówno. Tu jedziemy. Trza dać odpocząć Lulu, a i ja radośnie was gdzieś zostawię.
        Na tym kończąc wszelką dyskusję, zwinęła mapę w rulon, wsadziła ją sobie pod pachę i przejęła władzę nad lejcami, zajmując stanowisko woźnicy na koźle. Ruszyli, ledwie cała trójka zdążyła władować się na pakę. Do małego punkciku na mapie było nie dłużej, jak pół godziny drogi, musiała więc jeszcze tylko tyle wytrzymać, by ostatecznie móc pozbyć się irytującego towarzystwa choć na chwilę.

[Tioyoa]

        Powrót z Opuszczonego Królestwa był długi, ale już bez przygód. Jeden woźnica podrzucił ją tu, drugi tam, kawałek Tio podeszła na piechotę, a przez chwilę bawiła gdzieś dłużej, by zebrać siły i zarobić trochę grosza. Pogoda była ładna, do zimy daleko, więc się nie spieszyła. Tyle, że nigdzie nie zbaczała po drodze, ale to i tak zajęło jej kilka tygodni. A gdy stanęła już na progu kuźni, odetchnęła pełną piersią, wdychając znajomy, utęskniony zapach metalu, węgla i pasty polerskiej.
        - Witaj w domu - powiedziała do siebie tak, jak by powitała wracającego z podróży domownika. Niestety nie miała nikogo, kto by się cieszył na jej powrót w ten szczególny sposób, więc musiała się tym zająć sama.
        Za to już po chwili nie mogła narzekać na brak uwagi. Gdy tylko miejscowi zauważyli, że drzwi i okiennice nieczynnej od miesięcy kuźni są otwarte, zaraz zaczęli zaglądać, by się przywitać. Oczywiście nie z pustymi rękami. Tarunn była powszechnie lubiana w swoich stronach, a poza tym była bardzo ważnym członkiem lokalnej społeczności, więc należało jej się godne powitanie - chociażby z sympatii. Wpadła więc sąsiadka z połową placka z wiśniami, a zaraz po niej sąsiedzi z drugiej strony drogi, niosąc podpłomyki z cebulą oraz antałek piwa. Jedna z kelnerek z miejscowej karczmy, która akurat skończyła zmianę, wystarała się i na progu kuźni stanęła z miską z jeszcze ciepłym gulaszem, bo przecież kowalka na pewno nie miała kiedy ani z czego sobie ugotować. Wkrótce zrobiło się tłoczno i gwarno, a “wpadliśmy się tylko przywitać” wnet zamieniło się w regularną zabawę. Tioyoa była szczęśliwa - przyjemnie wracać do miejsca, gdzie ma się tylu dobrych znajomych.

        Spotkanie trwało do późnej nocy, a rano Tarunn musiała po wszystkim posprzątać nim weźmie się do pracy. Tęskniła już do swojego paleniska, ale nie mogła rozpalać, gdy dom był w takim stanie - to wymagało odpowiedniego szacunku, rytuału - podkładanie ogień pod piec, w którego palenisku leżały kości z kurczaka i obierki z pieczonych pyrek podchodziło pod świętokradztwo. Później, gdy już się paliło, można było tak utylizować resztki, “dokarmiać płomień”, ale przy rozpalaniu musiało być czysto - tak Tarunn była wychowana. Uprzątnęła więc wszystko, zniosła drewno i węgiel, po czym z przyjemnością zabrała się do pracy, pogwizdując.
        Koło południa młot w jej ręce podskakiwał już w najlepsze, a jego dźwięczne uderzenia niosły się po całej wsi, dając sygnał, że zakład otwarty i jeśli ma się sprawę do kowala, to na pewno jest w domu. Zaraz zjawił się więc ktoś z krzywym lemieszem, kobieta z dziurawym garnkiem, ktoś z prośbą o podkucie konia, bo biedak już od paru dni utyka. Roboty w bród, ale Tioyoa zabrała się za nią z prawdziwą radością, bo jeśli kowal nie doceniał tych drobnych codziennych robótek, był zwykłym bufonem a nie kowalem.

        I tak minęły kolejne trzy dni. Pilnych spraw było coraz mniej, bo Tio rozwiązywała je niemal od ręki. Dużych robót jeszcze nie miała, bo się klienci nie pobudzili, że interes już jest ponownie otwarty. A i sąsiedzi przestali przychodzić i zagadywać, bo już każdy kto był ciekaw jej podróży, swoje się dowiedział. Czwarty dzień więc był powrotem do miłej, leniwej rutyny, którą w głównej mierze wypełniała oczywiście praca, ale był i czas na odpoczynek. Tak jak teraz, gdy po porannym rozgrzaniu pieca i wykuciu całej girlandy podków, których przez te dni poszła zatrważająca ilość (oj dostało się niejednemu, że za długo zwlekał z podkuciem), elfka wyległa przed karczmę, by trochę odsapnąć. Zabrała ze sobą lekko już sfermentowany sok jabłkowy (za słabo by nazwać go cydrem) i fajkę, po czym usiadła na schodach, opierając się plecami o futrynę. Z przyjemnością nabiła i zapaliła, zaciągając się aromatycznym dymem. I tak sobie siedziała i po prostu nic nie robiła, patrząc na ludzi, którzy przechodzi drogą - sąsiadów i przejezdnych, których zdawało jej się, że było raczej niewielu jak na tę porę roku.

[Sarú]

        Błoga cisza długo nie trwała, bo zaraz znalazł się powód do wszczęcia kolejnej kłótni. Kto zaczął? Nie wiadomo. Ale wiadomo było, kto skończy. Driada, starając się nie zbaczać z wyznaczonego ku plamce na mapie kursu, zaciskała do białości dłonie na lejcach, powtarzając z uporem pod nosem, żeby nigdy nie bić przyjaciół. Sama nie wierzyła w to, co mówiła, choć bardzo chciała, bo chęć przyrżnięcia któremuś z jej towarzyszy drewnianą miską, którą miała pod ręką, poczynała wypierać zdrowy rozsądek oraz cierpliwość. A już malutko brakowało. Bardzo malutko. A o co szło tym kołkom? Chyba o to, że Tulzo zżarł szynkę Bolvangaara, którą ten uwędził jeszcze w Ekradonie, Cora zaś, próbując bronić czarnobrodego, oberwała rykoszetem od rudego, bo wyszło na jaw, że i ona przyczyniła się do zniknięcia szynki. Kłótnia przerodziła się we wrzaski, zaś wrzaski w rękoczyny, bo po chwili Lulu uskoczył przed rozpryskującym się u jego kopytek melonem. I tu akcja nabrała niesamowicie szybkiego tempa.
        Najpierw Sarú zatrzymała osiołka, by chwycić leżącą obok niej wyszczerbioną, drewnianą miskę. Zdążyła uchylić się przed nadlatującym owocem, którego nie zdołała zidentyfikować, lecz przed miedzianym kubkiem już nie, oberwała więc nim w czoło, przez co straciła równowagę i wypadła z wozu. W chwilę później poza wozem znalazł się również Bolvangaar, którego łysa głowa błyszczała w kolorze purpury, bo Cora oblała go winem, przez co również on miał problemy z widzeniem. Próbując wstać, zahaczył nogą o szprychę koła, które już od dłuższego czasu wymagało naprawy – teraz więc oddzieliło się od reszty środka transportu, by zrzucić z niego pozostałą dwójkę. Cora zręcznie zeskoczyła, zaś Tulzo się sturlał. Ale to nie koniec przygody, bo czarnobrody zaryczał z bólu, gdy trafił plecami na wystający kamień. I to przechyliło szalę ogłupienia Lulu, który z rykiem zerwał się do dzikiego galopu, będąc nadal zaprzężonym do trójkołowego wozu. Na szczęście Sarú zdołała uniknąć spotkania z kołami, co nie znaczy, że wyszła z tego bez szwanku, nie. Żeby było ciekawiej, wóz gubił po drodze wszelkie towary, jakie ze sobą wieźli… Także i skrzynki; te z paskami skóry spadły idealnie na nogę driady.
        — Chędożona jego mać! — krzyknęła wściekle, spychając z siebie ciężkie drewno.
        Mimo przeszywającego bólu wstała, a następnie rzuciła się biegiem za wystraszonym osiołkiem. Bieganie po polanie mogłoby zostać uznane za romantyczne, gdyby nie dynamiczne okoliczności jemu towarzyszące. Wysoka trawa wplątywała się w koła, utrudniając osiołkowi bieg, zaś spadające z wozu towary uniemożliwiały bieg driadzie. Musiała szczególnie uważać na rozpaćkane owoce, by się nie poślizgnąć i nie uderzyć w coś bardziej kanciastego. Biegła więc, spowalniana tworzącym się losowo labiryntem z dóbr materialnych. Ulżyło jej nieco, gdy spostrzegła, że osiołek kierował się ku wiosce. Miała nadzieję, że jeśli ona nie zdoła go zatrzymać, może zrobi to ktoś inny.
        Nie dała rady – ból w nodze był nie do zniesienia, musiała się zatrzymać. Zgięła się wpół, opierając ręce na kolanach, łapała oddech, czuła jak wali jej serce. Usłyszała za sobą kroki, obróciła się – Cora zdołała ją dogonić, ale nic nie powiedziała, popatrzyła jeno na nią srogo, po czym ponowiła dziki pęd za nieokiełznanym osiołkiem, który w tej chwili bliski był wszczęcia ogólnej paniki wśród niczego niespodziewających się mieszkańców wioski.
        — Psiakrew — zaklęła, ledwo złapawszy oddech.
        Krzywiąc się i kuśtykając, pobiegła za gnającą na łeb na szyję nordyjką. Wiele jej chodziło wiązanek po głowie, na szczęście ból przyćmiewał mordercze myśli, zmuszając, by skupiła się na dotarciu do celu, zanim ten cel zostanie zmieciony z powierzchni ziemi.
        Niestety, to również się nie powiodło. Co prawda, nikt nie został ranny, ale Lulu z pomocą wozu zdewastował wszelkie rabaty, płotki, drewniane konstrukcje i wystraszył spacerujące po drodze zwierzęta wszelkiej maści. Zatrzymał się dopiero w połowie głównej drogi, przez co mieszkańcy musieli uskakiwać przed nim, by zachować swoje kończyny w jednym kawałku. Cora dopadła do niego i zaczęła uspokajać, a Sarú, wypluwając po drodze płuca i wszelkie inne bebechy, doczłapała do nich niedługo później. Najgorsze było to, że to jej się za to wszystko dostało.
        — Gdzieś ty rozum zapodziała?! — wrzasnęła na nią zziajana nordyjka, uwalniając Lulu z uprzęży. — W krzakach po drodze żeś zostawiła?!
        — A jużci! Ino z twoim takoż! — odszczeknęła się, pomagając jej z osiołkiem. — Atoli twojego dawno żem już nie widziała! Czyżby w mieście się ostał jakowem? A do miasta daleko!
        Ostatnie słowa wydarły jej resztkę sił. Kiedy tylko Lulu został wyswobodzony, driada padła na tyłek, w kałużę, nie przejmując się, że ma mokre gacie. Noga ją bolała, czoło miała opuchnięte. Odrobina wody była dla niej zbawienna.
        — Oj, popamiętacie mnie, barany — mruknęła do siebie, przykładając ubłoconą dłoń do czoła. — Piwo by się przydało — pomyślała na głos. Ktoś coś rzucił o medyku, ale ona machnęła ręką. Jeszcze tego brakowało — coby jej przy nodze grzebali. Samo się zagoi, a alkohol w tym pomoże.

[Tioyoa]

        Kto by się spodziewał ataku? Najazdu dzikiej bandy? No nikt. No bo wojny przecież nie było, trakty od dłuższego czasu były w miarę bezpieczne, nikt nie słyszał, by jacyś bandyci grasowali w okolicy, a i też pora jakaś nie ta - za ciepło, za jasno, za… przyjemnie. Większość korzystała ze słonecznego dnia i pracowali sobie w ogródkach, przy zwierzętach. Na polu raczej nie, bo zbiory się już odbyły i ziemia wokół odpoczywała, co najwyżej niektórzy naprawiali sobie ogrodzenia czy porządkowali grządki przed zimą. A mimo to nikt nie zauważył nieszczęścia, które zmierzało w kierunku wioski bez nazwy.
        Tioyoa paliła sobie fajkę, błogo nieświadoma tego, co się zaraz wydarzy. Jej kuźnia znajdowała się niemal w centrum wsi, nieopodal karczmy, więc była jeszcze w miarę daleko od zbliżającego się kataklizmu. A później zaalarmował ją kobiecy krzyk. Zaraz się wyprostowała i rozejrzała, szukając jego źródła. Przytrzymany dym z fajki powoli zaczął ulatniać się przez jej nozdrza, gdy tak kręciła głową, nadając jej coraz bardziej złowrogiego wyglądu. Wstała. Kierując się słuchem - teraz to już naprawdę nie było trudne - namierzyła źródło wrzasków i trzasków. Osiołek zaprzężony do obładowanego różnymi dobrami wozu biegł ile sił w kopytach, jakby goniło go stado wygłodniałych wilków, niszcząc wszystko po drodze i sprawiając, że kury nagle podrywały się do lotu, choć przecież wcześniej wydawało się, że ich gatunek nie jest do tego zdolny. Tarunn zaś nie myślała długo nad tym co zrobić. Przeklęła sobie po krasnoludzku, odkaszlnęła, by pozbyć się dymu, którym się zachłysnęło, po czym odłożyła fajkę na balustradę niewielkiej werandy i pobiegła na spotkanie przeznaczenia… Znaczy osiołka. Była chyba jedyną osobą w wiosce, która tak śmiało ruszyła do działania. Niektórzy myśleli o tym, by złapać biedne zwierzę, ale każdy bał się stratowania. Kowalka zaś nie znała strachu. Wybiegła na spotkanie tego osobliwego zaprzęgu i rozłożyła szeroko ręce.
        - Prrr! - zawołała, choć po fakcie doszło do niej, że w tym rwetesie pewnie na niewiele się to zdało. Osiołek zaś nie był w stanie wyhamować tak prawie w miejscu, ale przynajmniej widząc przeszkodę, która była całkiem postawna i nie uciekała, starał się hamować. Tioyoa mu w tym pomogła - uskoczyła w ostatniej chwili i złapała go za kark. Zapierając się nogami powoli wytracała z nim prędkość, chociaż i tak szczepieni razem przesunęli się jeszcze o kilka staj. W końcu jednak się zatrzymali.
        - No i po kłopocie - uznała głośno kowalka, poklepując po przyjacielsku przestraszone zwierzę i głaszcząc je po głowie. Nie wiedziała tylko, że to wcale nie był koniec, a dopiero początek. O tym przekonała się po chwili, gdy chciała zapytać “gdzie twój woźnica, mały?”, ale ten zjawił się, krzycząc głośno. A raczej zjawiły się - dwie panny, jakże nietuzinkowe. Krasnoludzica i… zielonoskóra dziewczyna. Driada? Smokołaczka? Orczyca z legend? Nie, bez przesady - raz, że to bajki, a dwa: orki ponoć były szpetne, a tej tutaj na pewno nie można było tak nazwać. Nawet gdy miała taką wściekłą minę.
        - ‘Ola, ‘ola, spokojnie! - Tio wtrąciła się między zwaśnione dziewczyny. - Nie potrzebujesz medyka?
        Zielona dziewczyna machnęła na nią rękę, skupiona nadal bardziej na kłótni z koleżanką, ale coś tam wspomniała o piwie. Tarunn wzruszyła ramionami, choć na jej twarzy widać było coś na kształt uznania. Rozejrzała się.
        - Ellka! - zawołała dziewczynę, która stała nieopodal na schodach karczmy. - Podaj wartko kufelek na wzmocnienie!
        - Nalewki?
        - Piwa! - poprawiła ją Tioyoa. - Na brody przodków, nalewkę w kuflu, ognia w sercu nie ma… - mruknęła ze zgrozą pod nosem, nim wróciła do intruzów, którzy w takim wielkim stylu wpadli do wioski.
        - Hej, w porządku? - zwróciła się do siedzącej dziewczyny, pochylając się i podając jej rękę. - Dasz radę wstać?
        - Możecie mi powiedzieć co tu zaszło? - zapytała po chwili obie. - Co to, goni was ktoś? - upewniła się. Być może nie przyszłoby jej to do głowy, gdyby nie dojrzała dwóch kolejnych sylwetek przedzierających się na przełaj przez łąkę za wioską.
        - Tio, piwo dla ciebie...
        - Nie dla mnie, dla rannej! - poprawiła kowalka, machnięciem ręki wskazując dziewczynę o zielonej skórze. - Dla zdrowotności.

[Sarú]

        Nazbyt zaaferowana tym, co działo się wokół, driada nie słuchała, co się do niej mówi. I nieważne, czy był to ktoś z mieszkańców wsi, czy Cora – bo jej tym bardziej nie słuchała – po prostu patrzyła się tępym wzrokiem w roztrzaskany wóz i w porykującego z cicha osiołka. Nad czym myślała? Nad niczym w tym momencie, ino sobie w kałuży siedziała, czując jak przemaka jej bielizna. Czy jej to przeszkadzało? Nie.
        Cora próbowała zmusić Lulu, by postąpił choć krok naprzód, lecz ten uparcie wrósł kopytkami w ziemię i ani rusz, nawet trebuszem by go nie zachęcono do aktywności fizycznej. Nie po tak dzikim biegu przez urokliwą łąkę, który mógł się wydać romantyczny. Ale nie był. Osiołek dyszał głośno nieprzyzwyczajony do tak szybkiego tempa. Nordyjka zrezygnowała więc z przekonywania Lulu na rzecz ratowania ostatków ich dobytku, który niebezpiecznie turlał się z wozu ku błotnistej drodze. Zaraz dobrzy ludzie rzucili się jej na pomoc, ustawiwszy się gęsiego – kolejka prowadziła na ganek jednego z domostw, gdzie składowane były towary przybyłych, by nikt na nie przypadkiem nie nadepnął. Jako że Cora usłyszała pytanie dziwnej elfki, odpowiedziała, bo wypadało:
        — Wóz nam się w szczerym polu raczył rozkraczyć, a koleżka tak wystraszył osiołka, że ten runął, jakby go mara jaka goniła, o — wyjaśniła, obszernym ruchem ręki wskazując na dowody zbrodni. I na samego zbrodniarza, choć to nie całkiem jego wina była. Popatrzyła w stronę Sarú, by zaraz pokręcić głową i przewrócić oczami. — Ta go prowadzić miała, z kozła, znaczy się, nie podołała jednakoż. Takie to trudne było?! — krzyknęła już bezpośrednio do driady, ale ona ni w ząb nie słuchała. Cora prychnęła z pogardą, a kiedy elfka nadmieniła coś o gonieniu właśnie, Nordyjka zmarszczyła brwi i mruknęła coś pod nosem, by zaraz ponad głowami gapiów zobaczyć dwóch, przebierających krótkimi nóżkami krasnoludów. Bolvangaar i Tulzo kroczyli ku wioseczce, ledwie wystając ponad polne trawy.
        — No i masz ci... — rzuciła pod nosem Cora, spoglądając na zbliżających się towarzyszy. — Jest i reszta karawany. Ejże, Bol!
        Pomachała koleżce, choć nietrudno było ją rozpoznać w tłumie. Z daleka dostrzegła, jak Bolvangaar szturcha Tulzo łokciem i odpowiada nordyjce tym samym gestem, co ona. Od razu obaj przyspieszyli kroku. Nie prezentowali się zbyt wyrafinowanie, jak na kupców. Tulzo szedł, trzymając się za lędźwie, rozczochrany i skwaszony, skarżąc się głośno, że jak usiądzie, to nie wstanie, a rudobrody zaś miał kubrak poplamiony winem; na jego łysej czaszce również dało się dostrzec kilka plam. W dodatku, jakimś cudem, szedł bez jednego buta, na co Cora zareagowała uniesieniem jednej brwi. Zapytała, gdy podeszli bliżej. W sumie to nie musiała, bo już samo jej spojrzenie, jakim obdarzyła stopy Bolvangaara, zmusiło go do odpowiedzi.
        — Tulzo mi piętę oskrobał, a mnie się już cofać nie chciało. Później się tym zajmiemy. Tym i towarem, co się gęsto na łące ścieli. — Machnął ręką. — Później.
        Cora skinęła tylko głową i przeniosła wzrok na siedzącą wciąż w kałuży driadę. Sarú oprzytomniała dopiero, gdy wciśnięto jej w dłonie pełen kufel. Od razu zrobiła wielkie oczy, wydała z siebie ciche i usatysfakcjonowane „uuuu”, po czym dotknęła palcami wisiorka w kształcie monety i upiła duży łyk, czując rozchodzące się po jej ciele orzeźwienie.
        — Dla zdrowotności — powtórzyła pod nosem i uśmiechnęła się niemrawo.
        Kiedy już miała wziąć kolejny łyk, jej usta nie natrafiły na rant kufla, bo jej ręka przytrzymana została przez rękę Cory. Obrzuciła nordyjkę złym spojrzeniem, a w zamian zostało jej odebrane płynne dobro. Jak raz poderwała się na nogi, rozchlapując dookoła siebie błoto, by zaraz podążyć za koleżanką i zatrzymać ją za kołnierz.
        — Drzazga ci w rzyć wlazła? — zapytała, nie przejmując się mokrymi spodniami. — Dajże odpust, nadęta jak brzuch Bolvangaara jesteś!
        I wyrwała jej z dłoni swój alkohol, tym samym oblewając kurtkę Cory. Alkohol podarowany z dobroci serca i za darmo powinien być święcony nie tylko przez posiadacza, ale i przez postronnych. Tą kłótnią wywołały niemałę zamieszanie wśród mieszkańców, bo ludzie zaczęli się cofać, szeptać między sobą, a nawet głośno komentować zaistniałą sytuację. Wtem na wóz pokracznie wlazł Tulzo, by zwrócić na siebie uwagę gminu.
        — Szanowni włościanie! — zagrzmiał tubalnym głosem. W tym samym czasie Sarú kopnęła ze złości i z całych sił w bok wozu, aż się zachybotał. — Nie cząś — syknął ku niej Tulzo.
        — „Nie trzęś”, pajacu ty. Gadać się wprzódy naucz, zanim ozorem zaczniesz międlić — burknęła, obrzucając koleżkę spojrzeniem spode łba.
        Tulzo warknął coś pod nosem i ponowił uspokajanie tłumu, ona zaś chwyciła Lulu za ogłowie i bez problemów poprowadziła go do najbliższego poidła, z którego sama również skorzystała. Obmyła sobie twarz i kark, wcześniej postawiwszy swój kufel z piwem na trawie. Portki musiała wyprać, ale przecież nie będzie brudziła czystej wody błotem. Po uszy miała tej trójki. Niech sami sobie jadą do miasta. Ona zostanie i pomoże naprawić szkody. A przy okazji odpocznie od tych baranów.

[Tioyoa]

        Tioyoę ta cała sytuacja po równo bawiła i interesowała. Dwie kobiety, które wpadły do wioski z przerażonym osiołkiem, były wyraźnie pokłócone i nie za bardzo interesowało je to, co działo się wokół nich. Ta Nordyjka jeszcze odpowiadała, ale zielonoskóra dziewczyna była skupiona na zupełnie czym innym niż miejscowi.
        - O żesz! - krzyknęła krótko elfka, doskakując od wozu, gdy zaczęły lecieć z niego skrzynki. Ustabilizowała je, zagadując przy okazji o przyczynę takiego dzikiego galopu.
        - Wóz macie popsuty? - podłapała, ale słychać było, że nie jest tym zdziwiona, a raczej właśnie usłyszała coś ciekawego. - Jakbyście potrzebowali kowala, to polecam się, lepszego nie znajdziecie aż do samego Thenderionu.
        A co, trzeba dbać o interesy w każdej sytuacji. Nie można było nazwać jej hieną, bo przecież nikt nie ucierpiał w tym wypadku (zraniona duma się nie liczyła), a no ona żyła z naprawiania różnych rzeczy, więc to chyba nie grzech, że się odezwała? Ona na pewno winna się nie czuła.
        Gdy krasnoludy dyskutowały między sobą, a zielona dziewczyna - nadal naburmuszona, co wcale nie odbierało jej uroku - siedziała z kuflem piwa na drodze, Tarunn zabrała się za pomoc w zbieraniu rozsypanego dobytku grupy. Mieli szczęście, że trafili akurat na sąsiedztwo, gdzie wszyscy byli życzliwi i chętni do pomocy, a o zniszczeniach póki co nikt nie wspominał, choć to była jedynie kwestia czasu. Byli mili, ale nie naiwni.
        - O szlag - odezwała się ponownie kowalka, gdy tak chodziła ze skrzynkami z jednej strony na drugą. Zatrzymała się przy osiołku, ale to nie on był obiektem jej zainteresowania, choć wyglądało, jakby oglądała jego bok.
        - Niech to, pękł wam dyszel - mruknęła. - Kurza twarz, to pewnie po tym jak złapałam waszego ogiera, słyszałam jakiś trzask, ale nie myślałam, że to akurat dyszel…
        Gdy Tio tak sobie gadała z krasnoludami, zielona dziewczyna odpięła biednego osiołka i odeszła z nim w stronę poidła. Odprowadzało ją spojrzenie kowalki - tak na marginesie pewnie nieumyślnie przez nią szturchniętej. W oczach Tarunn było widoczne wyraźne zainteresowanie, trochę rozbawienia i troski. I nie wiadomo tylko było czy patrzy na osła czy woźnicę.
        - No już dobrze. Wóz wam przyjdzie naprawić tu i teraz - zakomunikowała krasnoludom, znowu skupiając na nich całą uwagę. Dla podkreślenia wagi swych słów, kopnęła jeszcze delikatnie w koło, które wymagało również jej pracy. Albo kogoś innego, kto się na tym zna - wszak dla krasnoluda kowalstwo było jak oddychanie.
        - I szkody ogarnąć również - dodała, wymownie spoglądając na zniszczone ogródki, które skosił przerażony osioł. - Jak się uporacie ze swoimi sprawami to wam narzędzi mogę użyczyć. Tam, u kowala - wyjaśniła, wskazując na swój dom nieopodal. Później zaś dała krasnoludom czas, by się dogadali i zebrali swój dobytek, a ona wykorzystała moment, by zagadać do tej zielonej. W czystych - ma się rozumieć - intencjach. Z uznaniem jednak uniosła brwi, wcale nie udając, że nie patrzyła na jej biodra, gdy ta nachylała się nad poidłem. Zresztą nie tylko jej spojrzenie przyciągała ta nietuzinkowa dziewczyna, bo i niejeden młodzieniec na nią zerkał, choć widząc jak bojowy ma nastrój bali się podejść. Tarunn nie znała jednak strachu. Niestety, strachu nie znała również krzepka pani Rossie, która wyprzedziła kowalkę i już stała przy zielonej dziewczynie.
        - Ajaj, nie chce się panna przebrać i sobie ubrań uprać? - zagadnęła prosto z mostu. - Ja tu tuż obok mieszkam, będzie się mogła panna oporządzić.
        - Albo u mnie niech się dziewczyna ogarnie - zaproponowała Tarunn momentalnie. Dostrzegła zaskoczone spojrzenie kobiety, ale miała już gotowe uzasadnienie dlaczego to jej kuźnia będzie lepsza. - Tą pastą co ostatnio z Thenderionu mi przywieźli nawet smar schodzi, więc błoto tym bardziej. A i wyprane szybciej wyschnie przy palenisku niż na wietrze. Zresztą jej kumple tak czy siak przyjdą do mnie po narzędzia, to przynajmniej towarzystwo w kupie będzie.
        Tyle, że Tio nie wiedziała, że zielonej pannie akurat to jej dotychczasowe towarzystwo niespecjalnie jest w smak.

[Sarú]

        Cora stała ze skrzyżowanymi ramionami, cuchnąc piwem, które raczyła wylać na nią jej koleżanka. Sympatia nordyjki względem driady nie zmalała, ale z pewnością Sarú poczęła powoli przekraczać granice jej cierpliwości. Co innego życie w górach, gdzie nie natykały się na siebie codziennie, a co innego dwuletnia wyprawa, podczas której zaczynało się słyszeć myśli drugiej osoby. Zresztą, krasnoludy również zaczynały jej działać na nerwy.
        Popatrzyła na elfkę, z którą wcześniej rozmawiała, poprawiła włosy i skinęła głową.
        — Ano, się popsuł - odparła, podchodząc bliżej. — Jak naprawić umiecie, to śmiało, pobawcie się. Chętnie zapłacimy za porządną robociznę. Ci tutaj — wskazała przez ramię na niskich towarzyszy — do rękodzieła się nie nadają. Jeden to kupiec, drugi zaś wojak, nijak do wozu się nie garną.
        Coś tam usłyszała za plecami, jakieś burknięcie, czy prychnięcie, ale puściła to mimo uszu. Krasnoludy usiadły na ławeczce przy jednym z domostw, by Bolvangaar mógł oczyścić wielką stopę bez buta, a Cora podążyła wzrokiem za kierującą się ku Sarú i osiołkowi elfką. Chwilę tak patrzyła spod byka, po czym zabrała się do przenoszenia skrzynek z towarem.
        Driada zaś, zajęta obmywaniem karku, nie zauważyła siedzącej po drugiej stronie poidła dużej zielonoszarej ropuchy, która bezwstydnie raczyła się na nią gapić. Kiedy dziewczyna podniosła wzrok, uniosła brwi i przekrzywiła z zaciekawieniem głowę. Ropucha się nie ruszyła, mrugnęła jedynie najpierw lewym, później prawym okiem.Najwyraźniej nie przeszkadzało jej towarzystwo driady. Ta za to uznała, że żaba jak żaba, nic nadzwyczajnego, więc powróciła do przerwanej wcześniej czynności. Dlatego właśnie nie usłyszała nadciągającej niczym pustynna wichura kobiety. Dopiero, gdy ta zaalarmowała o swojej obecności, dziewczyna podskoczyła niezgrabnie, ochlapując wodą uszy Lulu. Osiołek nawet tego nie poczuł. Popatrzyła na krzepką kobietę, zamrugała i wydukała na poczekaniu:
        — Eee, nie.
        Zmarszczyła brwi, nie rozumiejąc, dlaczego odpowiedziała tak sucho i niegrzecznie. Przecie kobiecina chciała jeno pomóc, co w tym złego? Ale Sarú już wiedziała, co w tym złego. Wystarczyło jedno spojrzenie na drugą kobietę, by zaraz jej języka w gębie zabrakło. Wydała z siebie odgłos przypominający coś pomiędzy stęknięciem i chrząknięciem, musiała podeprzeć się ręką o poidło, coby do niego nie wpaść z wrażenia. I choć usilnie starała się panować nad swoją ekscytacją, przewróciła nogą kufel z piwem, gdy bezwiednie okrążała poidło. W końcu na jej drodze znalazła się przeszkoda w postaci osiołka, oparła się więc na jego grzbiecie i machnęła tylko ręką. Nie wiedziała, o czym śliczna elfka mówiła, bo jej zwyczajnie nie słuchała, zbyt zaintrygowana jej aparycją, przyciągającą Sarú niczym muchę do krowiego łajna. Porównanie nietrafione, ale jego siła idealnie odwzorowywała stan mentalny driady. Dziewczyna starała się przypomnieć sobie, czy kiedykolwiek widziała tak ładną elfkę. Czy ona w ogóle kiedykolwiek widziała jakąkolwiek elfkę? To było dobre pytanie, bo choć Sarú nie miała porównania, z miejsca uznała, że ta stojąca przed nią, była co najmniej wspaniała. Wyszła zza osiołka, poprawiła kurtkę i alesztuch*, po czym podeszła do elfki, a Lulu wiernie podążył za nią. Chwilowe zawstydzenie i rumieńce zniknęły, a jej postura przepełniona teraz była pewnością siebie i zaradnością. A jako że nie słuchała, co wcześniej było do niej mówione, jej słowa nie pasowały do tematu:
        — Dymem czuć. Stalą takoż — rzekła, a w jej głosie można było dosłyszeć uznanie. — Kowalem jesteście, prawdaż? A owszem, patrzcie no, jakie mięśnie, na kwiatkach zbieraniu takich nie zrobisz. A te... - urwała, wpatrując się w przedramiona elfki.
        Oczy jej się momentalnie rozszerzyły z zachwytu, gdy ujrzała dwa kamienie w ładnie opalonych rękach dziewczyny. Aż tchu nabrała. Bez pardonu chwyciła jedno przedramię elfki i uniosła na wysokość swoich oczu, by dokładniej przyjrzeć się temu, co świeciło spod skóry kowalki. Patrzyła i nie dowierzała!
        — Runy! — wydyszała, dotykając zgrabnymi palcami metalu. — Ja cię panie Belgarze, cóż za mistrzostwo!
        Nie potrafiła nacieszyć oczu, cały czas wodząc opuszkami po chłodnej stali. O runach to słyszała jeno w opowieściach, bo mistrz Belgar kiedyś, kiedyś, z dawien dawna korzystał z magicznych kamieni w pracy, ale od długiego czasu już nie praktykował tej sztuki. A ona nigdy nie miała okazji zobaczyć ich na żywo! A teraz nie dość, że na żywo, to tkwiły jeszcze w ciele żywej, ślicznej elfki! Kiedy jednakoż zorientowała się, że narusza czyjąś przestrzeń osobistą, podniosła wzrok i puściła szybko przedramię właścicielki.
        — No, no, głowa z Kontynentu, a takie cacka ma! Bardzo ładnie!
        Posłała dziewczynie szczery, miły uśmiech i oparła ręce o biodra, przenosząc ciężar ciała na prawą nogę. A niech ją! Co za kobita!

*chustka na szyję

[Tioyoa]

        Tioyoa uśmiechnęła się, z dumą wypinając pierś.
        - Pewno, że porządna robocizna - oświadczyła. - Jak ja wam połatam wóz, to gwarantuję, że prędzej się trzeciego pokolenia wnucząt dorobicie nim moja robota puści. Zajmę się tym jak... ogarniemy resztę bajzlu. Podstawcie wóz pod kuźnię jak już będę mogła się nią zająć.
        I w ten sposób Tarunn załapała całkiem przyjemną robotę - prostą, która jednak da jej trochę grosza. Zresztą, zawsze lubiła robić takie proste, codzienne rzeczy. Niektórzy kowale ograniczali się tylko do wykuwania wspaniałego oręża czy zbroi, ale ona robiła wszystko jak leci. W końcu z reguły była to praca dla sąsiadów i znajomych - jakże mogłaby im odmówić? Taka współpraca umacniała jej pozycję w małej społeczności wioski i pozwalała też być na bieżąco z ploteczkami. Zarabiać mogła na przejezdnych. Bez urazy...

        Z zielonoskórą dziewczyną nie poszło tak łatwo. Burknęła na nią jakby tylko zmęczenie nie pozwoliło jej dodać "spadaj". Jednak to jak się później zachowywała było całkiem zabawne. Tioyoa uśmiechając się jednym kącikiem ust i wsparta dumnie pod boki obserwowała jak ta zadziorna panna obchodzi poidło dla koni, cały czas się na nią gapiąc. Jeszcze nie pytała, ale intrygowało ją skąd to spojrzenie. Kojarzyła ją skądś? Miała jakiś problem z elfami (Nordowie z jakiegoś powodu nie przepadali za jej rasą)? A może po prostu skojarzyła kto poratował ją piwem przed chwilą? To by miało chyba najwięcej sensu. Tego, że zielonoskóra była wprost przytłoczona jej urodą, Tio nie brała pod rozwagę - szanse były niewielkie, a i większość dziewczyn lubiących inne dziewczyny nie była tak otwarta.
        W końcu stanęły naprzeciw siebie. Tioyoa lekko uniosła brew, co w połączeniu z jej uśmieszkiem wyglądało, jakby rzucała dziewczynie wyzwanie - "no, słucham cię?". Nie spodziewała się jednak tego, co usłyszała i tak ją to zaskoczyło, że zaraz mina jej zrzedła, ale na krótko, bo Tarunn nie była z tych co długo trwają w złym nastroju.
        - Ano, kowalem - zgodziła się z dumą. - Dwie setki lat doświadczenia na karku…
        Nie skończyła się chwalić, bo dziewczynę zatkało, a i ona była zaintrygowana co też tak przykuło jej uwagę. Podążyła za jej wzrokiem i dostrzegła, że to jej runy skradły całą uwagę. Nie miała nic przeciwko temu. Wyciągnęła przed siebie ręce, by zielona panna mogła je sobie dobrze pooglądać, ze wszystkich stron. Prasknęła z pewnym rozbawieniem, gdy ta ją tak bez pardonu złapała za rękę i podniosła ją do swoich oczu. Uśmiechała się szeroko, bo taka atencja ze strony takiej ładnej panny jej pochlebiała.
        - Ale ja jestem Tioyoa - zażartowała, gdy dziewczyna rzuciła jakimś męskim, krasnoludzkim imieniem. A gdy została pochwalona za mistrzostwo, zachowała dla siebie uwagę, że wykonanie jest tak po prawdzie dziadowskie i że wszyscy zaangażowani we wprawianie tych run byli napruci jak świnie, gdy doszło do realizacji. Ach, cudowne czasy młodości w tarigornskich kuźniach.
        Gdy zielonoskóra dziewczyna puściła jej rękę, Tarunn spokojnie ją zabrała, jeszcze samej przyglądając się swojemu przedramieniu, jakby sama dopiero teraz doceniła jego urok. Później powróciła do rozmówczyni, znowu z przyjemnością przyjmując padające z jej ust komplementy. Ależ się miło robiło, no, no! Taka ładna kobieta i takie ładne słowa.
        - Głowa z Tarigornu - pochwaliła się z prawdziwą dumą. - Te runy chronią przed ogniem, gdy pracuję w kuźni. Tak jak powiedziano, Tioyoa Tarunn jestem, a ty? - zapytała, podając jej przyjaźnie dłoń na powitanie.
        - To co, chcesz sobie ogarnąć ubrania u mnie w kuźni? - wróciła do meritum. - Będziesz mogła się przebrać i przeprać sobie ciuchy bez wścibskich spojrzeń. A potem pogadamy sobie przy piwie na werandzie - zachęciła.

[Sarú]

        — To dobrze — odparła w odpowiedzi na przedstawienie się, wciąż nieprzerwanie gapiąc się na kawałki metalu wtopione w skórę elfki. Oczywiście, że nie za bardzo słuchała, była zbyt zafascynowana fenomenem, jakim była kowalka.
        „Gdzież ona się podziewała przez tyle czasu?”, zadawała sobie to pytanie, odkąd tylko ją ujrzała. Zdarzyło jej się kilkakrotnie zadurzyć, ba, nawet w związkach była, trzech bodajże w ciągu dotychczasowego żywota, lecz każden jeden kończył się fiaskiem. Dlaczego? Ponoć Sarú była zbyt... swojska. I swobodna. Nigdy nie przeszkadzało jej, by podejść do kogoś i po prostu zagadać, i to bez podtekstu, ale jej dotychczasowe partnerki widziały w tym próby zdrady. Trzeba podkreślić, że tymi partnerkami były dwie Nordyjki i jedna głowa z Kontynentu. Sarú, będąc driadą, bardzo szybko się przywiązywała, choć nie ukazywała tego szczególnie wydatnie, bo po prostu nie wypadało. Dopiero później nauczyła się, żeby mieć głęboko w rzyci wszelkie głupie zasady wyciągnięte z ucha i podążać za instynktem. Nie spodobało się to jej ostatniej lubej... Corze. Nordyjka była o wiele starsza od driady i nie podzielała jej młodzieńczego podejścia do związku, a w dodatku zdradziła wówczas naiwną dziewczynę, więc Sarú zupełnie zrezygnowała z jakichkolwiek podbojów miłosnych. Jej niewidoczna gołym okiem wrażliwa natura nie pozwoliła na kolejne ryzyko złamania sobie serca.
        Dlatego teraz postanowiła uchylić rąbka swojej fascynacji, ale nie na długo. Cofnęła się o jeden kroczek, zlustrowała elfkę niedyskretnym spojrzeniem od stóp do głów i z powrotem. A w następnej chwili usłyszała jej słowa.
        — Ooooo — zachwyciła się, dotykając palcem nosa. — Z Tarigornu! A niech mnie! To tam się ukrywałaś! Znaczy... — poprawiła się. — Akcent tamtejszy, poznaję, poznaję. Bardzo ładny akcent, mocny!
        Kiedy dziewczyna przedstawiła jej funkcję run, o mało ślinka jej nie pociekła.
        — Mistrzostwo, mistrzostwo — wymamrotała, biorąc się pod boki i przyglądając ślicznie umięśnionym ramionom elfki. Byłaby znów zignorowała jej autoprezentację, ale nie tym razem. Odwzajemniła uśmiech, znacznie bardziej figlarnie i zalotnie, po czym uścisnęła dłoń Tioyoi. Poczuła, jak nogi jej przeistaczają się w watę. Taki uścisk! Ach! — Sarát Carú — odpowiedziała od razu. — Sarú, krócej będzie. I szybciej. Tioyoa, ładnie. Górsko.
        Zorientowała się poniewczasie, że wciąż ściska dłoń elfki. Uśmiechnęła się więc nieco przepraszająco i zabrała rękę. W następnej chwili potrącona została łbem przez Lulu, bo nie dostawał on atencji już od kilku minut. Poklepała osiołka po szyi i posłała elfce zawadiackie mrugnięcie. Gdyby ktoś, kto znał Sarú od wielu lat, właśnie zobaczył ją w akcji, na pewno by powiedział, że stara się zdobyć serce dziewczyny samym spojrzeniem i byłaby to najprawdziwsza prawda. Driada zdawała sobie sprawę, jaka siła uwodzicielska drzemała w odpowiednim spojrzeniu. I doskonale wiedziała, jak tę siłę adekwatnie wykorzystać.
        Na propozycję Tioyoi czekała z wytęsknieniem od początku, trzeba przyznać. Że co? Że się ledwo znały? Że w ogóle się nie znały? Że jej osiołek rozwalił wszelkie płoty? Że co? Nie, nie, nieważne. Zaproponowała, to było ważne! Zerknęła na swoje brudne spodnie, wciąż mokre od błota.
        — No, mokro mi... — rzuciła, udając spokój. — Dzięki. A i piwa nie odmawiam.
        Chciała dodać, że nie odmawia szczególnie tak pięknym paniom, ale zdołała się powstrzymać. Ledwie. Nie musiała nawet prowadzić Lulu za uzdę, bo sam za nią człapał. Poczłapali więc do elfiej kuźni, czyli niedaleko, bo na drugą stronę drogi. Gdy tylko wzrok Sarú napotkał budynek, zatrzymała się i rozdziawiła gębę jak małe dziecko. Bardzo ładna kuźnia, bardzo szykowna i bardzo duża, jak dla jednego kowala. Dopracowana co do najmniejszego szczegółu, nawet mistrz Belgar nie miał tak ładnego sprzętu.
        — Chyba muszę częściej moczyć portki — mruknęła, podziwiając kunszt artystyczny kowalki.

[Tioyoa]

        Tioyoa zaśmiała się lekko - nie kpiła sobie z tej zielonej dziewczyny, ale to jej “to tam się ukrywałaś!” bardzo jej się podobało. Śmiech był więc dowodem uznania. No i oczywiście sympatii, no bo nie dało się ukryć, że ta egzotyczna podróżniczka przypadła jej do gustu i to na wielu polach.
        - Sarú! – podłapała niemalże natychmiast Tioyoa, o dziwo bardzo dobrze akcentując ostatnią samogłoskę. – Dobrze, pozwolisz, że będę korzystać z tej wersji. Podoba mi się – oświadczyła tak po prostu. Z zainteresowaniem obserwowała to jak zielonoskóra dziewczyna jest wyraźnie podekscytowana ich rozmową i zachowuje się zupełnie inaczej niż jeszcze chwilę temu, gdy rozmawiała ze swoimi towarzyszami podróży. Czy też raczej kłóciła się – to chyba było lepsze określenie. A teraz była wręcz w skowronkach. Ciekawe… Tio robiła sobie niewielkie nadzieje, ale spodziewała się raczej, że ma do czynienia z kowalką-amatorką, której po prostu imponuje starsza koleżanka po fachu. Miło byłoby jednak gdyby…
        Pogłaskany przez Sarú osiołek nie był usatysfakcjonowany i widząc, że tu już nie ma co szukać, podetknął łeb Tarunn – może ta nieznajoma da się oczarować jego urokiem osobistym. Cóż, udało się, bo kowalka szczerze poczochrała zwierzaka po głowie i za uszami, zupełnie wybijając się z niedawnych pobożnych życzeń względem nowo poznanej dziewczyny.
        - Zapraszam w moje skromne progi – zachęciła, szerokim gestem ręki wskazują drogę do swojej kuźni. Dostrzegła, że Sarú jej skromny przybytek zaimponował, a to było jedno z lepszych pochlebstw, jakie można było jej powiedzieć. Nawet jeśli był to komplement wyrażonym samym spojrzeniem.
        Już na ganku Tio wyprzedziła odrobinę driadę, by otworzyć przed nią drzwi - te i tak był uchylone, bo kowalka ich wcześniej nie zamknęła, ale zawsze mogły być otwarte szerzej. No i można było wykonać odpowiedni, zapraszający gest.
        - Nie, mały, ty zostań - zaprotestowała jedynie kowalka, gdy zainteresowany osiołek również chciał się wprosić w gości.
        Tymczasem Sarú miała chwilę, aby podziwiać modelową, pięknie utrzymaną kuźnię Tarunn. Widać było, że to miejsce, w którym się pracuje i nic nie jest pozostawione przypadkowi. Narzędzia może nie były błyszczące i równie, ale wszystkie zadbane i na swoich miejscach - nosiły po prostu ślady normalnego użytkowania. Na ziemi leżało tylko troszkę świeżego pyłu z paleniska, na którym tlił się nieustannie ogień, ale poza tym było elegancko zamiecione, a na sztukach broni, które w koszach stały koło wejścia, gotowe na sprzedaż, nie było widać śladu kurzu ani tłustych paluchów. Tak, Tio potrafiła dbać o swoje miejsce pracy - była bardzo praktyczną kobietą.
        - Hah, wiesz, do kuźni można wpaść również po prostu na odwiedziny - zauważyła z rozbawieniem elfka, słysząc kolejny rozbrajający komentarz Sarú. - A przynajmniej do mojej, zapraszam, drzwi są zawsze otwarte. No ale, jak masz się doprowadzić do porządku, to chodź dalej. Ręcznik i mydło ci dam, ale masz coś na przebranie? Czy trzeba ci czegoś?
        Mówiąc elfka przeprowadziła swoją nową koleżankę przez kuźnię i wyszła przez drzwi po drugiej stronie. Tam trafiły na krótki wąski korytarzyk, łączący wejście do składzika na materiały, wyjście na zewnątrz no i najważniejsze: drzwi do niewielkiej przydomowej łaźni. Na wioskowe warunki był to prawdziwy luksus - Tio zamontowała w środku pompę, miała kamienną podłogę i kawałek trochę zmatowiałego lustra w ramie zaraz naprzeciw drzwi. Na wąskiej ławeczce tuż obok wejścia leżało mydło oraz kilka większych i mniejszych płacht materiału - myjki i ręczniki. Luksus, jeszcze tylko wonnych olejków brakowało.
        - No. Poradzisz sobie, nie? Jakby co to wołaj. Ale głośno jakby co, bo chyba kopnę się przed dom sprawdzić czy te twoje i moje przygłupy czegoś nie wywijają.

[Sarú]

        Jeszcze przez chwilę stała i w niemym zachwycie podziwiała kuźnię, nie przykuwając większej uwagi do słów, które wówczas wypowiadała Tioyoa. Ogłuchła na resztę świata, widząc tak piękny budynek. Dopiero wyraźne zaproszenie i gest elfki przywróciły ją do rzeczywistości. Uniosła kącik ust i pokręciła głową z uznaniem, jeszcze kątem oka rzucając spojrzenie na front pracowni. A w środku? W środku było jeszcze piękniej! Driada z dokładnością i precyzją obejrzała niemal wszystkie zakamarki, nie siląc się na ukazanie dobrego wychowania. Ponoć nie włazi się z buciorami do czyjegoś domu i nie patrzy się po kątach, ale, na brodę mistrza, to był taki majstersztyk, że nie mogła sobie odmówić przyjemności zwiedzania. Całkiem szczerze była w stanie stwierdzić, że ładniejszej pracowni w życiu nie widziała, a oglądała ich całkiem sporo.
        Przyglądając się gotowym do sprzedaży towarom, uśmiechnęła się pod nosem na słowa elfki. Popukała się w nos i wskazała na nią palcem wskazującym, dając do zrozumienia, że mądrze gada. Fakt, Sarú z przyjemnością wpadłaby do takiej kuźni w odwiedziny. Zwłaszcza, gdy właścicielką jest śliczna kobieta.
        — Spuchłe z dumy krasnoludy byle kogo nie wpuszczają do siebie — skwitowała, oglądając narzędzia rzemieślnicze. — Dobrze, żeś nie krasnolud — dodała enigmatycznie, posyłając Tio zawadiackie spojrzenie.
        Z ciężkim sercem opuściła pracownię — elfka była zmuszona do poczekania kilku chwil na nią, bo zanim Sarú za nią ruszyła, musiała raz jeszcze obejść całe pomieszczenie. I w sumie to nie odpowiedziała w ogóle na zadawane przez nią pytania — na wszystkie odparła zamyślonym mruknięciem. Głowa driady przesiąknięta była niesamowicie dobrym nastrojem. Nie dość, że odpocznie od tych wszystkich dramatów towarzyskich, to w dodatku poznała elfkę-kowalkę, której uroda przyćmiła jej wszelkie zmysły. Sarú lubiła konkretne kobiety. Nie jakieś tam mamałygi, które nawet kota podnieść nie umieją, a co dopiero własne zdanie wyrazić, o! Tioyoa, choć dopiero poznana, zrobiła na niej ogromne wrażenie, a gdyby jeszcze dodać cechy, które Sarú ceniła sobie w kobietach... Ideał!
        Przeszła przez wąski korytarz, prawie depcząc elfce po piętach. Miała najwyraźniej za długie nogi. Wpatrzona w artystyczny nieład na głowie Tio, nie zauważyła od razu kolejnego dzieła architektury nowoczesnej, jaką była łaźnia. Dopiero, gdy elfka nieco się odsunęła, driada wciągnęła głośno powietrze.
        — Ooo — wyrwało jej się z wyraźnym podziwem.
        Łaźnia! Ha! Niech to! Oczy otworzyła jak szeroko, wyglądając przy tym jak dziecko poznające wielki świat. Na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech, gdy zrobiła pierwsze kilka kroków.
        — Rany... — wydała z siebie zduszonym głosem, widząc kamienną posadzkę. — Jaaa, łaźnia na końcu świata. Obłęd!
        Dla kogoś, kto całe życie mieszkał w górach i tak naprawdę nigdy na kontynent nie schodził, to było bardzo wiele jak na jeden dzień. Dla słabo doświadczonej życiowo driady takie widoki były ponad wszelkie wyobrażenia. Wyraźnie było po niej widać zachwyt i uznanie dla kunsztu.
        Stanęła sobie przy ławeczce i poczęła zdejmować przemoczone buciory. Na wieść o tym, że kowalka zamierza ją opuścić, uniosła wzrok, a w jej oczach dostrzec można było... rozczarowanie. Ale fakt, trzeba było pogonić znajomków. Szkoda tylko, że elfka zamierzała sobie pójść. Trudno, jakoś to przeżyje.
        — Dzięki — powiedziała szczerze. Po chwili dodała: — Gdyby ziomkowie moi coś paplali, to po łbie im daj, a w raz się opamiętać raczą.
        Puściła elfce oczko, po czym kontynuowała rozbieranie się. Równie dobrze mogła się umyć w przydrożnej kałuży, jej to zajedno, lecz był jeden taki powód, przemawiający za cywilizowanym zadbaniem o siebie, a który właśnie opuszczał łaźnię. Sarú aż zerknęła łakomie na odchodzącą Tio. Ładna to była babeczka. A jaka mądra!

        W tym samym czasie, gdy driada zmywała z siebie wszelki brud i niechęć, Tulzo wraz z Corą podstawiali rozkraczony wóz pod kuźnię nowo poznanej elfki. Bolvangaar sprawował pieczę nad towarem i przy okazji liczył, ile wódki im zostało. Doliczył się dziesięciu butelek, więc nie dość, by zapić to nieszczęście, które ich spotkało na środku drogi. Tak czy siak, okazję mieli, by sobie odpocząć. Już zdążyli zorientować się, że karczma tu była przyzwoita i dało się dobre piwo wypić, a i towarzystwo całkiem miłe było. Przeprosili oczywiście za wszelkie wyrządzone szkody i zarzekli się, że wszystkie zostaną naprawione na dniach. Rudzielec rozmawiał właśnie z drobniutką kobiecinką, trzymającą w ramionach świeżo urodzonego berbecia.
        — No, no, my tu spokojnie żyjemy, bez sporów, widzi pan, dzieci mają dobrze, a i chłopy porządne, to co tu narzekać? — chwaliła się kobietka, o włos wyższa od krasnoluda.
        — Dzieci są najważniejsze, szanowna pani, zgadza się! U nas w górach, dzieciaki ganiają razem z cielakami i koźlętami, coby szacunku się nauczyły. Później do roboty jakiejś, by poznać trud pracy. A na koniec przydzielamy im rolę w społeczności. Dobrze mają, tam u nas, wie pani.
        Plotkowali tak sobie jeszcze długo, wymieniając się poglądami i zwyczajami. To była bardzo przyjazna wieś, a okolica napawała spokojem. Podobało im się tu. Prawie jak w domciu.

        No, dobra, Sarú musiała przyznać, że w przydrożnej kałuży woda nie byłaby tak przyjemnie gorąca. Relaksowała się w ciszy i spokoju, brud odsunąwszy już dawno w niepamięć. Teraz leżała sobie z zamkniętymi oczami i rozmyślała. W sumie, to nawet zaczęła powoli się nudzić. Nie miała ochoty jednak jeszcze stąd wychodzić, było jej tak dobrze... A Tio mówiła, by wołać w razie czego...
        Jak się wydarła, tak usłyszano ją w całej wsi.

[Tioyoa]

        O jak Tioyoi było miło! Prawie się rumieniła, gdy widziała Sarú z takim szczerym zachwytem podziwiającą jej małe królestwo ognia i stali. Lubiła ten warsztat, uważała, że jest bardzo porządny i praktyczny, była z niego dumna, ale rzadko, naprawdę bardzo rzadko spotykała kogoś, kto by to tak docenił. Z reguły były to krasnoludy, które trafiały do wioski przejazdem… Ale nigdy nie była to dziewczyna o zielonej skórze! I to taka ładna, zgrabna, która prędzej wyglądała na jakąś wojowniczkę niż rzemieślniczkę.
        Trochę nieprzychylna uwaga o krasnoludach wbrew pozorom ją rozśmieszyła, a jeszcze większą uciechę wywołało w niej to, że jej niekrasnoludzkie pochodzenie zostało uznane za zaletę. Zaśmiała się, wsparta pod boki.
        - No nie, nie da się ukryć. A i rasy się nie zmieni, nieważne ile czasu będzie się siedziało między samymi krasnoludami – dodała trochę z rozbawieniem, trochę z czułością, wspominając dawne czasy, bo jednak przesiedziała między tymi charakternymi mieszkańcami gór dwa ludzkie żywoty. A później, uśmiechnięta, bo jakże miałaby być w złym humorze, skierowała się w stronę swojej prywatnej łaźni. Trochę wolno, aby Sarú zdążyła jeszcze troszkę pozwiedzać nim do niej dołączy. Nie poganiała jej, no bo dlaczego by miała? Nigdzie się nie spieszyły, a Tio bardzo, bardzo pochlebiał ten zachwyt nad jej kuźnią, więc nie zamierzała go brutalnie przerywać. Gdy jednak zielonoskóra dziewczyna za nią podążyła, ta już szła dalej, nie odwracając się.
        W łaźni posypały się na nią kolejne komplementy. Elfka aż nie zapanowała nad swoimi odruchami i z dumą wypięła pierś, uśmiechając się szeroko. Zaraz jednak spuściła powietrze i machnęła dłonią w udawanej skromności.
        - Oj, daj spokój – próbowała udawać, że to nic wielkiego. – To tylko efekt kilku wolnych popołudni. Co tam, położyć kawałek posadzki i pociągnąć wodę. Jest ciepła, bo rury przebiegają niedaleko paleniska, ale wiadomo, jak się spuści całą to chwilę trzeba czekać aż nowa się nagrzeje.
        Tioyoa zdawała sobie sprawę z tego, że to wcale nie było takie byle co – w jej wiosce taką łaźnię miała tylko ona i karczma, ale i tak obie były wykonane jej rękami. Za kąpiel w lokalu trzeba było zresztą zapłacić i to dość sporo zważywszy, że zwykła zimna woda ze studni była za darmo. Sarú miała szczęście, że kowalka wyraźnie ją polubiła, bo dzięki temu miała dostęp do takich luksusów „za uśmiech”.
        Wiedząc, że przy kąpieli większość osób jednak potrzebuje intymności, Tio postanowiła ją zapewnić i była bardzo zaskoczona, gdy dostrzegła to najprawdziwsze rozczarowanie na zielonej twarzyczce. Co ona myślała, że będzie jej towarzyszyć? To było… odważne. I bardzo intrygujące. Tarunn przyjrzała się Sarú uważnie, jakby chciała się upewnić czy jej się nie przewidziało, no ale już słowo się rzekło. Z uśmiechem zaczęła się wycofywać.
        - Jasne, choć będę delikatna, by przypadkiem im tych łbów nie pourywać – zażartowała nim zamknęła za sobą drzwi. Chwilka, czy to co widziała to było faktycznie puszczone do niej oczko? Cóż za kobieta!

        Przed kuźnią Tio panował bardzo swojski gwar, który wywołał mimowolny uśmiech na twarzy kowalki – jeszcze szerszy niż po rozmowie z Sarú. Przez tę chwilę, gdy razem z driadą bawiły w środku, najgorsze minęło i teraz wszyscy byli zajęci konkretną robotą - jedni porządkowali szkody, inni dyskutowali, jeszcze inni po prostu zajmowali się swoimi sprawami. Tio szczególną uwagę zwróciła na grupę Nordów, którzy byli zarzewiem całej sytuacji - wyglądało na to, że również ich emocje nieco się uspokoiły i próbowali zaprzyjaźnić się z miejscowymi. Doskonale! A już się obawiała, że mogło dojść do jakiejś przepychanki, bo przejezdni byli krewcy, a miejscowi też nie lepsi - w końcu to prawie górale!
        - Zrzućcie swoje graty na werandę, niech się pod nogami nie walają - zasugerowała dwójce, która zajmowała się wozem. Sama wzięła od nich jedną skrzynkę i postawiła we wskazanym miejscu, po czym lekko trąciła ją butem, w niemy sposób podkreślają "o, tu je dajcie".
        - No, ten dyszel co trzasnął to od ręki mogę zrobić, a jak tam ośka? - zagaiła, już interesując się tym, co będzie miała do zrobienia. Rozważała czy rzucić wszystko co do tej pory robiła i uwinąć się z tym wozem w jedno popołudnie (a co, dało się!) czy wrzucić na luz i rozłożyć go sobie na dwa dni. Nie zamierzała przy tym konsultować się z właścicielami wozu - wiadomo, że chcieliby, żeby naprawy były zrobione jak najszybciej i jeszcze przyszłoby im do głowy, że mogą na nią w jakikolwiek sposób naciskać. Niedoczekanie! Tioyoa szanowała swoja pracę i swój czas, więc to ona była tu panem. Nie powinni mieć do niej o to pretensji...
        Nagły - i bardzo donośny - krzyk sprawił, że Tarunn prawie podskoczyła. Podniosła głowę i zdezorientowana zerknęła w stronę swojej kuźni. To Sarú ją wołała, poznała po głosie. Jeny, prawie jakby się paliło... Cholera, oby to porównanie nie padło w złą godzinę – elfka już miała w głowie wizję, że rura z gorącą wodą strzeliła. Nie zastanawiając się wiele, szybko zniknęła w kuźni.

        - Co się dzieje?!
        Wszystko było jednak w porządku. Rura i pompa były całe i na swoim miejscu, a Sarú… Oł, a Sarú… Tioyoa kulturalnie odwróciła wzrok, bo dziewczyna leżała naga w balii, jakby nic się nie stało. Nie wypadało się gapić… choć kusiło, by zerknąć.
        - Wołałaś, prawda? – upewniła się lekko zdezorientowana kowalka, nadal nie patrząc w jej stronę. – Coś się stało czy tylko plecki ci umyć? – zażartowała zaraz, by jak najszybciej przerwać tę niezręczną sytuację. Sama nie miała problemów z nagością, ale nie wiedziała jak podchodzi do tego Sarú. A poza tym zawsze trochę trudniej jest podziać gdzieś wzrok, gdy chodzi o kogoś ładnego.

[Sarú]

        Szorowała się dokładnie i obficie używała wszelkich pachnideł czy innych mydeł, bo ostatni raz, kiedy uświadczyła tak porządnej kąpieli był kilka dni temu, gdy zrobili postój nad stawem w środku lasu, zatem podejrzewała, że cuchnie, aż ją na kilka staj było czuć. Z pewnością przed ogarami by się nie zdołała ukryć, choć kilka sposobów na takie sytuacje miała, lecz w tej chwili prędzej za trupa by ją uznały, niźli za smakowity kąsek. Warkoczy nie rozplątywała, bo za długo by to zwyczajnie trwało, lecz dookoła baseniku walało się pełno piórek, koralików i innych pierdółek, które Sarú wszędzie ze sobą targała. I mimo że wszyscy kompani raczyli się denerwować na nią przez te właśnie ozdóbki, jej to było zajedno.
        Relaksowała się, czekając cierpliwie, aż zjawi się osoba, której oczekiwała, a mianowicie śliczna właścicielka łaźni. Driada nadal miała przed oczami jej umięśnione ramiona i runy w nie wtłoczone. Ach, aż ją dreszcz po plecach przeszedł. Ta elfka wywołała w niej uczucie, którego nie doświadczyła od czasu... Od długiego czasu. Zauroczenie. Ślepe w dodatku. To jeszcze gorzej.
        A może nie aż tak?
        Do jej ładnej główki wbiła się jednak po chwili pewna myśl. Bardzo chciała zostać i poznać bliżej Tioyoę (bardzo bliżej), lecz tu kwestia się rozchodziła nie o atrakcyjność jej osoby i okolicy, ale o to, czy kompania dałaby sobie radę w tej kupieckiej wyprawie... Bo, jakby nie patrzeć, ona robiła za ochroniarza, zaś sam Tulzo nie byłby w stanie odeprzeć ewentualnego ataku potencjalnych niedogodności drogowych... Co prawda to Cora nauczyła ją wszystkiego, co związane było z łukiem, ale przez jej oko... No, celność już nie ta... Bolvangaar był kupcem, jedyne co umiał z toporem zrobić, to go wycenić, więc tu o bijatyce nie było nawet mowy. Czy to w takim razie nie byłoby nie w porządku, zostawiać ziomków dla ledwie poznanej dziewuchy? Mimo że dziewucha niczego sobie... Kusiło driadę, oj, kusiło. Nieprzyzwoicie kusiło.
        Otworzyła oczy, słysząc nadchodzące kroki. Uśmiechnęła się szeroko i wesoło na widok elfki, a gdy ta zadała pytanie, uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
        — Pogardzić pomocą tak pięknych rączek nie wypada — posłodziła, po czym obróciła się do niej przodem i oparła łokciem o krawędź baseniku. — Kiedy wyszłaś, zrobiło się nudno.
        Mrugnęła do niej zalotnie, a widząc, że odwraca taktownie wzrok, parsknęła pod nosem.
        — Ja nie z tych wstydliwych panieneczek, co po szyję okutane w łachmany łażą.
        Przeciągnęła się, wydając z siebie rozanielony dźwięk, pełen radości z bycia czystą i ulgi rozluźnionych mięśni.
        — Ja to bym tu na zawsze została — mruknęła zadowolona, na powrót przymykając powieki. Posmutniała nieco. — Atoli mus mi ziomków do Thenderionu odstawić, chociaż to osły są, to są w porządku. I znamy się od zarania... Nie godzi się tak zostać, po dwóch latach wędrówki wspólnej, rozumiesz... Pewno, że rozumiesz, mądra głowa z ciebie, to co masz nie rozumieć. Boli jednakoż... No.Wiesz.
        Wyprostowała się, wygramoliła z wody i podeszła do złożonych w kostkę ręczników. Owinęła się jednym, drugim poczęła wycierać włosy. Smutno jej było, lecz tak musiało najwyraźniej się stać. Bardzo chciała zostać, och, jak bardzo! I chciała, coby Tio o tym wiedziała. Podeszła więc do niej i uśmiechnęła się.
        — Ładnaś i mądraś. Ale to nie ostatnie nasze spotkanie, ręczę za to głową. — Powiedziawszy to, przyłożyła pięść do piersi jako gest złożenia obietnicy.
        Ubrała się bardzo szybko, związała włosy rzemieniem, zebrała ozdoby z kafli i pochowała je po kieszeniach, po czym wraz z Tio wyszły z kuźni i skierowały się do wozu. Lulu był już zaprzęgnięty, ale koło jeszcze nie zostało założone. Elfka jednak szybko się z tym uporała, zyskując tym samym wdzięczność i podziw ziomków Sarú. Driada zaś ze skwaszoną miną siedziała na schodach jednego z domostw i brudziła but w błotnistej kałuży. Dość miała użerania się z kompanami... I widziała, jak Cora patrzyła na Tio. Chciała odpocząć — bez kłótni, bez wydzierania się na siebie nawzajem. No, ale trzeba było jechać, trzeba było załatwić ważne, kupieckie sprawy. Westchnęła ciężko, wstała i podeszła do elfki; odciągnęła ją na bok, by spokojnie porozmawiać.
        — No... To dzięki. Wiesz, za zaproszenie. I naprawę. No... — Odkopnęła na bok mniejszy kamień. — Dzięki.
        Ucałowała ją nieśmiało w policzek i bez przedłużania wskoczyła na wóz. Przytroczyła pas z rapierem, a następnie Bolvangaar cmoknął na Lulu i cała piątka z wolna ruszyła ku miastu.
        Sarú pomachała elfce i przyłożyła pięść do piersi. To nie był jeszcze czas na pożegnanie. Jeszcze przyjdzie im się zobaczyć. Na pewno.

Ciąg dalszy: Sarú

[Tioyoa]

        Tioyoę bawiła ta sytuacja – Sarú kadziła jej jak młodzieniec nadobnej pannie w karczmie, choć kowalce bliżej było do drwala niż ślicznej barmanki. Odważne swoją drogą – tak otwarcie z nią flirtować. W to mi graj! Tarunn złapała więc za jedną z trochę szorstkich konopnych myjek, by wyszorować driadzie plecy.
        - O, wiesz jak to jest, lepiej być za bardzo uprzejmym niż zuchwałym. Choć kto nie ryzykuje, ten nie wygrywa, prawda? – odpowiedziała lekko na wieść, że Sarú nie wstydzi się swojej nagości i nie ma co odwracać wzroku. A skoro nie ma co, to Tioyoa nie zamierzała już uciekać. Nie to, by teraz zaczęła się gapić, bo taka wyposzczona to nie była – ot, po prostu patrzyła jak na każdą inną osobę, swobodnie. Choć nie, nie jak na każdą inną osobę – w jej pstrokatych tęczówkach widać było iskierki zadowolenia.
        - Jeśli tylko chcesz… - zaczęła z entuzjazmem kowalka na wieść, że ta chce chwilę zostać w wiosce, ale przerwała słysząc, że ta kwestia ma jakieś „ale”. A jak wiadomo to przed „ale” się nie liczy.
        - Wiem, wiem – westchnęła Tarunn, gdy usłyszała już wszystko, co miała usłyszeć. – Jaka szkoda.
        Elfka przez moment w ciszy szorowała plecy Sarú. Widać było, że nad czymś duma i że jakaś myśl powoli kiełkuje w jej głowie, sprawiając, że kowalka rozluźniała się i wyglądała na nawet zadowoloną… Nim jednak wyartykułowała swoją myśl, driada odezwała się ponownie.
        - Trzymam za słowo – oświadczyła z szerokim uśmiechem. Później jednak jej uśmiech zelżał i nabrał pewnej specyficznej czułości, jakby obie znały się już kilka dekad, więź je łącząca była naprawdę głęboka i to wcale nie było pożegnanie tylko „do zobaczenia”.
        - Jakby co moja kuźnia zawsze stoi dla ciebie otworem – zapewniła. – Będę czekać, aż znowu przywieje cię w te rejony… I oby tym razem na dłużej. Zostaw swoich ziomków w Thenderionie i wpadnij do mnie chociaż na parę dni.
        Później, gdy Sarú zaczęła się wycierać i ubierać, Tioyoa wycofała się z łaźni – tu nie było dość miejsca, by obu było wygodnie. By jednak nie warować pod drzwiami jak pies, elfka przeszła znowu na front swojej kuźni i tam ponownie spojrzała na wóz, który przyszło jej łatać.
        - Jak sypniecie trochę więcej grosza to zrobię wam to od ręki – oświadczyła w końcu. Podała obie ceny: tę za normalną usługę i tę za przyspieszoną. Nikt nie wiedział, że tak naprawdę były to stawki dla niej zupełnie nieopłacalne, była to jednak zagrywka hazardzisty – jeśli wybiorą tańszą opcję, będzie miała jeszcze chwilę, aby posiedzieć z Sarú, a jeśli droższą… No dobrze, tu choć nic nie zarobi to przynajmniej nie będzie stratna.
        Krasnoludy miały gest i zdecydowały się na szybką naprawę – jak to kupcy, chcieli szybko dotrzeć na miejsce i zacząć zarabiać. Tio podwinęła więc rękawy i wzięła się do pracy. Gdzieś z tyłu słyszała pełne uznania pomruki, gdy sama dźwignęła wóz, aby zdjąć z niego koło i podstawić jakiś kołek, by ten się nie przewrócił. Ktoś zwrócił uwagę na runę świecącą się na jej mostku, a że kowalka lubiła, gdy ją podziwiano, odchyliła połę swojej długiej tuniki. Zrobiła to jednak tak, by osobą z najlepszym widokiem była Sarú – w końcu to jej najbardziej chciałaby zaimponować. Później jednak przyszło jej zabrać się do pracy.
        Tak się złożyło, że gdy w kuźni pracowała nad ostatnimi poprawkami, na moment została sama z driadą, która tak wpadła jej w oko – miały idealny moment, by się pożegnać. Tarunn słuchała jej podziękowań na moment odrywając się od pracy i poświęcając jej całą uwagę. Na buziaka wręcz się nadstawiła, po czym położyła dłoń na ramieniu dziewczyny i odwzajemniła jej pocałunek.
        - Do zobaczenia, Sarú – odpowiedziała. – Tak interesujące dziewczyny rzadko trafiają do tej wioski, więc liczę, że naprawdę jeszcze kiedyś rozświetlisz mój dzień.
        Poważne podejście driady było urocze – to bicie się w pierś, składanie przysiąg. Tioyoa chętnie podjęła ten ton i również przyłożyła pięść do piersi i chyba specjalnie zrobiła to tak, aby jej runy stuknęło o siebie, wydając stłumiony metaliczny dźwięk.
        A później, gdy nordyjska drużyna już ruszyła w drogę, Tioyoa stała w drzwiach swojej kuźni, opierając się ramieniem o futrynę i patrząc za nimi. Gdy zaś Sarú odwróciła na nią wzrok, pomachała jej z uśmiechem.
        - Trzymam za słowo – powiedziała cicho, słowa te kierując do driady, która być może nie mogła jej usłyszeć, ale na pewno wiedziała co kowalka chciała jej przekazać.

Ciąg dalszy:Tioyoa