Granica

Minê³o kilkana¶cie miesiêcy, a ma³a ros³a, ros³a i ros³a jak grzyby po deszczu!
Chodzenie opanowa³a ju¿ do perfekcji, latanie i transformacje mia³a ju¿ w jednym paluszku.

S³oñce ³agodnie zagra³o na jej nosie ostatnie salwy swego codziennego koncertu. Mamusia krz±ta³a siê w kuchni, przygotowuj±c jakie¶ dziwnie pachn±ce wywary. Okno sta³o na o¶cie¿ otwarte, by³o jej tak dobrze. Zamieni³a siê w smoczycê i stanê³a w jej otworze na ¶wiat, lekkie zas³ony muska³y jej niebieskie cia³ko. Wzbi³a siê w powietrze, chcia³a sama zobaczyæ uroki nocy. Zakrêci³a piruecik i wlecia³a w gêstwinê powoduj±c szum w¶ród zielonych wiosennych li¶ci. D³ugo lecia³a nad swoim ulubionym lasem, a¿ usiad³a na jakiej¶ polanie, gdzie tryska³o zimne, lodowate ¼róde³ko. Ma³e wró¿ki tañczy³y na niej ³agodn± pie¶ni± ¿egnaj±c dzieñ. Przysiad³a siê nieopodal i wlepi³a wielkie oczy w te cuda i dziwy. Ca³kowicie zapomnia³a o swojej matce, która nawet nie zauwa¿y³a jej znikniêcia.

Aurill szykowa³a swojej pociesze jedzenie. Kiedy siê odwróci³a, jej skarbu ju¿ nie by³o... talerz z zup± upad³ na pod³ogê roztrzaskuj±c siê na miliony kawa³eczków.
Przez otworzone okno wpad³ powiew ¶wie¿ego powietrza...
- Tylko nie na dwór...
Dosiad³a Euri i pomknê³a w las...
D³ugo trwa³o zanim Euri dowiedzia³a siê od innych zwierz±t w któr± stronê polecia³a ma³a, niebieska smoczyca...
Zapad³a ju¿ noc, a jej córki wci±¿ nie by³o widaæ, ani s³ychaæ. Nadzieja w jej sercu nie wygasa³a, a zmêczenie i z³o¶æ na sam± siebie nie dawa³y po¿ytku...

Niebo nad ni± zasz³o ciemn± zas³on±. Gwiazdy ¶wieci³y zimno. Ma³a smoczyca, lata³a za malu¶kimi wró¿kami, które wokó³ siebie roztacza³y b³êkitn± po¶wiatê. Krêci³a w powietrzu fiko³ki, gdy nagle wró¿ki zniknê³y. Z wielkim zdziwieniem w szeroko otwartych oczach usiad³a na ¶rodku polanki. To czego przestraszy³y siê wró¿ki, rzeczywi¶cie by³o straszne. Czarny niby cieñ, niby jaka¶ zjawa, z pustymi oczodo³ami gapi³a siê na ma³e stworzenie. Aravira zadr¿a³a, ale pó¼niej u¶miechnê³a siê rado¶nie w swoim smoczym sposobie. Zjawa wydawa³a siê zdziwiona. Podp³ynê³a bli¿ej smoczycy. Na polankê wyla³a siê gêsta mg³a. Zjawa chcia³a j± wystraszyæ, zakrada³a siê od ty³u, pojawia³a siê nagle z ró¿nych stron, na co Aravira reagowa³a zduszonym ¶miechem. Nie ba³a siê, gdy zjawa zaczê³a przenikaæ przez ni±, dmuchnê³a w ni± ogniem. P³omienne z³ote jêzory oplot³y zjawê, która zaczê³a siê wyginaæ i pêkaæ. Po chwili zniknê³a w ognistych spazmach. Aravira ucieszona wygran±, roz³o¿y³a siê na polanie i zasnê³a. Ros³± bardzo szybko i jako cz³owiek, i jako smok. Jej smocze cia³o mierzy³o ju¿ ponad trzy stopy.

D³ugo szuka³a Araviry...By³a ju¿ bardzo zmêczona, ale nie mog³a sobie odpu¶ciæ...
W pewnym momencie zauwa¿y³a stado malutkich wró¿ek, by³y przera¿one i lecia³y ile si³ w skrzyde³kach...Aurill z³apa³a jedn± i zapyta³a siê czy nie widzia³a ma³ego dziecka lub smoka. Fruzia (bo tak zwa³a siê istotka) szybko opowiedzia³a jej o smoczycy z któr± niedawno lata³a...
Aurill nie zastanawia³a siê d³ugo i natychmiast pogalopowa³a w wyznaczonym kierunku...

Dotar³a do ma³ej polanki, gdzie jej ma³a pociecha s³odko spa³a nie¶wiadoma niczego.

Ci±g dalszy