Granica

Obficie srebrna barwa przewiązana jest słabszymi, aczkolwiek licznymi, cynowymi wstęgami. Ta dwubarwna aura szczelnie ukryta jest pod poświatą o niezwykle klarownym, szmaragdowym odcieniu. Rozbrzmiewa wyraźnie słyszalnym szeptem liści nadając w ten sposób delikatności i wrażliwości tej wyjątkowej emanacji. Stłumione są jednakże przez potężny szczęk metalu, który pozostawia po sobie echo grzmotów. Niejednego osobnika przyprawia to o dreszcze. Intensywny zapach pergaminu świadczy o licznych godzinach nad spędzonymi księgami i doświadczeniu tego osobnika. Najbardziej skomplikowaną częścią aury wywołują wrażenia dotykowe. Na szorstkiej powłoce wyznaczyć można gładkie tereny, które także charakteryzują się miękkością. W głównej mierze jest giętka, ale należy pamiętać o sztywnych, ostrych rogach raniące z dziecinną łatwością. W smaku równie skomplikowana, bowiem w pierwszej mierze wysusza delikatny język, jak i podniebienie, a w drugiej zaś fazie szybko pozostawia po sobie nadzwyczajnie lepki posmak. Przede wszystkim, wyczuwalna jest jej gorzkość.

Szmaragdowa poświata zdaje się być wyjątkowo brudna i ciemna, chłonie wzrok każdego kto ją dojrzy, jednakże kryje pod sobą kuszącą, barachitową barwę, na której niegdyś widniały lśniące, cynkowe zadrapania. Roztacza wokół siebie zapach szczurzego futra, które nie o tyle co śmierdzi, ale źle się kojarzy, stąd często zdaje się być niebezpieczny. Jednakże osoby związane z naturą, jak i z małymi kuzynami myszy, z pewnością odbiorą go inaczej, przyjemniej. W dotyku chropowate wypukłości zdają się być twarde, niczym sierść tych drobnych zwierząt, co czasem wywołuje nieprzyjazny dreszcz. Zaskakuje więc gładkością, która skryta jest głęboko w niej. Wiję się niczym goły, szczurzy ogon, a także pozostawia ujmujący, niemalże sielankowy, kwaśny posmak na języku.

Aura o niewielkiej sile, wciąż błyszcząca chociaż pociemniała na powierzchni. Bije od niej wyjątkowe ciepło otulające wszystko wokoło, dając dzięki temu poczucie bezpieczeństwa i nieskazitelnego dobra. Emanuje trojgiem barw, bowiem miedź idealnie łączy się z cyną, która przyozdobiona jest delikatnymi muśnięciami srebra. Poświata lśni wyjątkowo szafirowo. Rozprzestrzenia wokół siebie wesołą melodię, która wyzwala uczucie spokoju i błogości. Wszystko to jednak zagłusza pojedynczy, buczący ton. Wonieje słodkim, świeżym zapachem lilii i nieco surowszym mirry. W dotyku charakteryzuje się dużą miękkością, ale i ostrością powierzchni. W ustach wywołuje zapach kwaśny z nutą gorzkości w tle.