Żelazna Twierdza ⇒ [Żelazna Twierdza] Zdrajca!

[Ellador]

Król leżał na łóżku, przykryty był pościelą. Przy łóżku na niskim drewnianym stołku, stała miska z wodą oraz szmatka zabarwiona krwią. Do tego jeszcze jakieś suszone zioła, oraz fiolka z zielonkawym płynem. Korona którą król zakładał co dzień na głowę, leżała porzucona na środku pokoju zupełnie z boku. W pomieszczeniu było dosyć ciemno, gdyż zostały pozasłaniane okna, jednak nie dokładnie i snopy światła przeciskały się przez nie. Król leżał na plecach, jego dłonie spoczywały na pościeli, jednak oddech miał dosyć szybki. Co jakiś czas drgały jego dłonie, jakby zaciskały coś w swoim wnętrzu. I faktycznie kiedy kobieta się zbliżyła w swojej prawej dłoni król trzymał bransoletkę od niej. W pewnym momencie, drgnął silniej i przeturlał się na bok. Z zamkniętych oczu zaczęły płynąć łzy zaś prawa dłoń zacisnęła się mocno. Szafirka śpiąca na poduszce, zeskoczyła i ruszyła w stronę łoża.

[Niara]

Zdziwiła ją zakrwawiona woda i szmata. Czyżby był ranny? Co więc się się stało, kiedy była nieprzytomna? Pamiętała tylko namiestnika wbijającego jej w brzuch sztylet. Gdy się obudziła i zobaczył Tris domyślała się, że musieli go złapać, inaczej już by nie żyła. Nie założyła jednak, że królowi mogła stać się krzywda. Nawet przez myśl jej to nie przeszło.
Usiadła na brzegu królewskiego łoża i spojrzała na króla. Serce jej się krajało widząc jak drży. Przysunęła się bliżej i położyła mu dłoń na policzku.
- Już dobrze... cokolwiek ci jest, wszystko będzie dobrze - szepnęła pochylając się nad nim i całując go w policzek, pod wargami poczuła słone łzy. Kciukiem otarła mu je z policzków.

[Ellador]

Jego skóra była gorąca, jakby tlił się pod nią ogień. Jednak pod jej pocałunkiem mężczyzna uspokoił się. Powoli jego dłonie drgały coraz mniej i mniej. W końcu uchylił powieki, jego wzrok nie był jednak w pełni przytomny. Dosyć szybko zamknął znów oczy, po czym otworzył. Dopiero teraz spojrzał nieco trzeźwiejszym wzrokiem.
- Niara? - zapytał powoli.
- To ty? - wyciągnął dłoń, dotykając jej dłoni na swoim policzku.
- To nie możliwe... - objął ją ramieniem by ściągnąć w dół. Dłoń jednak jak na niego miał niezwykle słabą.
- Chodź do mnie - poprosił kiedy się schyliła przytulił mocno - śniło mi się że umarłaś, tak bardzo się bałem.
- Ale jesteś - westchnął głośno i mocno przytulił.
- Moja miłości, nic ci nie jest... niech Najwyższemu będą dzięki.
Tulił ją i tulił do siebie. Jakby miała zniknąć i nie wrócić.

[Niara]

Miał gorączkę i to wysoką. Musiało się coś stać. Teraz była tego więcej niż pewna. Krew w misie z pewnością oznaczała jakąś ranę. Może i Niara była słaba, ale póki była przytomna mogła go uleczyć, uzdrowić. Nawet gdyby miała oddać mu część swojego zdrowia - zrobiłaby to. Za bardzo mu na nim zależało. Chciała wiedzieć co stało się poprzedniego dnia, lecz teraz był zbyt słaby by opowiadać. Wiedziała, że przyjdzie jeszcze czas na to by dowiedzieć się wszystkiego. Pozwoliła mu się przyciągnąć i przytulić. I tak leczyła dotykiem, więc chciał tego czy nie właśnie sam sprawił, że jej magia wlewała się w jego ciało. Czuła, że sama słabnie, ale nie zamierzała mu o tym mówić.
- Już dobrze. Nie umarłam... - szepnęła. Na początku chciała go zapytać, gdzie ma ranę, bo z pewnością ją miał, ale teraz to i tak nie miało znaczenia. Czuła, że gorączka mu spada, na rzecz jej siły i energii magicznej. Nadal nie rzekła jednak ani słowa. Przecież wystarczyło, żeby potem odpoczęła, nic nie mogło jej się stać.

[Ellador]

To że poczuł się nieco lepiej, trudno było zwalić na miłość. Nie miał jednak siły walczyć z Niarą i prosić by nie wpływała na niego magicznie. Był pewien że właśnie to robi, nie wiedział jak ale na pewno tak było.
- Przykryj się bo zmarzniesz- powiedział powoli przesuwając pościel by mogła wejść pod nią.
- Myślałem że zginiesz - chwycił jej dłoń - że nie ujrzę cię więcej. Tak bardzo się o ciebie bałem.
- Prześpij się, na pewno jesteś słaba. Będę czuwał - powiedział powoli, chociaż jego dłonie gładziły wciąż jej włosy. W duchu śpiewał ze szczęścia, że ją ma, że nic jej nie jest.
- Więcej to się nie powtórzy, nigdy nie zostawię cię już samej. To była moja wina.

[Niara]

I miał rację. Nawet gdyby poprosił nie przestałaby, jego zdrowie było zdecydowanie ważniejsze niż jej siły. Przecież leżała, to wystarczyło. Zgodziła się jednak przykryć. Tu też miał rację, było jej zimno, mimo szlafroka. Kominki już dawno wygasły i choć wstawał świt, to zamek był dość chłodnym miejscem.
- To nie była twoja wina - rzekła cichutko, kiedy już wsunęła się pod pościel i przytuliła do niego. Miała nadzieję, że rana, gdziekolwiek ją miał zdążyła się już zagoić.
- Nie wolno ci tak myśleć. To była niczyja wina - zbliżyła się, a że leżeli na boku położyła mu dłonie na policzkach.
- Już jest dobrze i nie masz się czego bać. Nie zginęłam. Nic mi nie jest. Kocham Cię, śpij proszę. Sen dobrze ci zrobi. Potem opowiesz mi wszystko.

[Ellador]

Miło było znów czuć ją obok siebie, była z nim tu i teraz. Uśmiechnął się kiedy wypowiedziała te słowa. Chwycił jej dłonie, całując i delikatnie w nie chuchając.
- Masz potwornie zimne dłonie.
- I też cię kocham - wyznał składając pocałunek na jej ustach.
- Dobrze prześpijmy się trochę, a potem opowiem ci o śnie, o tym co się wydarzyło. O wszystkim.
Faktycznie przytulił się do niej, zamykając powoli oczy.
- Słodkich snów - dodał jeszcze.

[Niara]

Jej ręce były zimne bo była wyczerpana. Z resztą, one często były zimne, nawet jeśli nie było ku temu racjonalnych powodów. Tym razem jednak jej cało zwyczajnie było słabe, dlatego król mógł zauważyć, że jego żona drży z zimna. Musiał być bardzo zmęczony, że nie protestował, tylko chciał na powrót zasnąć. Ale to dobrze. Ona też potrzebowała snu i wiedziała, że jest w stanie zasnąć nie wiedząc co się wydarzyło. Cokolwiek działo się po tym, jak straciła przytomność nie było ważne. Król był cały i zdrowy, Tatris i ona też, więc nie było czym zaprzątać sobie teraz umysłu. Jeśli komuś jeszcze stało się coś złego, dowie się o tym, gdy oboje wypoczną i jeśli trzeba pomoże.
Zaiste, powiedziała mu, że go kocha po raz pierwszy, ale zrobiła to naturalnie. Te słowa wyszły z jej ust bez przymusu, bez zastanawiania się, po prostu. Pewnie mogła to zrobić w bardziej sprzyjających warunkach, ale to się po prostu stało i już. Kochała go i nie zniosłaby myśli, że coś mogło mu się przytrafić. Zbyt wiele dla niej znaczył.

Z wdzięcznością przyjęła tak jego pocałunek, jak objęcia. Oparła głowę o jego ramię i zamknęła oczy. Zasnęła chyba równie szybko co on. Rada była, że sprzeciwiła się Tris i tu przyszła. Gdyby została nie spałaby, zastanawiałaby się co z królem, on też nie spałby dobrze. Trawiłaby go gorączka, a myśli zaprzątały zmartwienia o nieprzytomnej żonie. Tak było zdecydowanie lepiej. Przynajmniej wiedzieli, że nic im nie jest.

Słońce było już co raz wyżej nad horyzontem. Jego ostre promienie ogrzewały teraz zamek. Kotary zasunięte na oknach w sypialni króla skutecznie jednak uniemożliwiały im obudzenie królewskiej pary. Tylko gdzieniegdzie przez szczeliny sączyło się światło. Mieszkańcy zamku w większości już się obudzili. Tantris zdążyła rzec kilku osobom, że królowa udała się nad ranem do sypialni władcy. Rzekła też, że anielica znów odzyskała moc i uleczyła swoją ranę. Z tego więc względu nikt nie odważył się wejść do królewskiej komnaty kiedy świt wstał już na dobre. Dopiero Ferr, którego o niczym nie poinformowano, jak co dzień, gdy król nie był jeszcze żonaty cicho wszedł do izby by obudzić odsłonić zasłony i obudzić króla. Kiedy jednak zobaczył swojego pana wtulonego w żonę szybko wyszedł. Nie był tak mądry jak inni ludzie, ale też nie był całkiem głupi. Nie ważne czy król zdrowy czy chory nie wolno mu było przeszkadzać kiedy spał z żoną.

[Ellador]

Ellador zaś spał, łagodnym głębokim snem, obejmując swoją żonę. Jak zwykle wtulony był w jej kark, zaś dłonie obejmowały ją w pasie. Dosyć długo spali, jednak kiedy słońce ominęło już południową część nieba, otworzył powoli oczy. Żona wciąż spała, w końcu wczoraj była wyczerpana, dziś zapewne też. Pocałował ją delikatnie w skroń i nagle odkrył że czuję się dziwnie dobrze jak na wczorajszy stan. Odkrył pościel i odwiązał nieco bandaż, po ranie śladu nie było. Magia Niary zadziałała, martwił się jednak o samą Niarę. Z drugiej strony, teraz miał ją koło siebie. No i powiedziała mu te piękne magiczne słowa. Kochała go, teraz już wiedział.
Wstał i ruszył do izby gdzie mieszkał Ferr, wszedł do środka. sługa układał w równe kostki rzeczy.
- Ferr idź proszę do mej matki i powiedz by zebrała radę ministrów dziś wieczór. Musimy przesłuchać namiestnika. Mam nadzieje że jego żona już jest w lochach. A możesz szykować dla nas śniadanie.
Uśmiechnął się a kiedy sługa pokiwał, wyszedł. Położył się z powrotem do łóżka. Tym razem przodem do Niary, by mógł dotykać jej włosów, patrzeć w jej oczy kiedy się obudzi.
- Też cię kocham - powiedział cicho i ucałował ją w usta delikatnie.

[Niara]

Sprawa z namiestnikiem zaiste nie była zakończona. Zdrajca siedział w lochach, wtrącono do nich też jego żonę i oboje synów. Wszyscy zostali oskarżeni o zdradę. Pozostawała jednak sprawa siostry i siostrzeńca króla. Nadal nikt nie wiedział gdzie są i co się z nimi dzieje, ciągle to oni mogli czyhać na życie króla i anielicy. Niestety para królewska nadal miała się czego obawiać. Było tak wiele nie rozwiązanych jeszcze spraw. I król i królowa potrzebowali od nich odpoczynku, jednak najpierw należało je rozwiązać. Można było tylko mieć nadzieję, że to szybko się stanie.

Niara obudziła się z potwornym bólem prawej ręki i barku. Pierwsze pytanie jakie sobie zadała to, dlaczego magia nie zadziałała na ten ból właśnie. Otwarła oczy i zanim jeszcze zdążyła się uśmiechnąć do leżącego na przeciw niej króla, stęknęła z bólu.
- Aa... - skrzywiła się i zamiast przywitać się z władcą przewróciła się na plecy. Bark bolał niemożliwie.

[Ellador]

Król mocno zaniepokoił się zachowaniem Niary, usiadł na łóżku.
- Co się stało? Coś cię boli?
Poważnie już zmartwiony spojrzał na kobietę.
- Może zawołać Rowene? - zapytał od razu - Albo chociaż Tris?
Patrzył na nią mocno zaniepokojony. Miał jednak nadzieje że to nic poważnego. Niara chwyciła się za bark, Ellador domyślił się że chyba właśnie to ją boli. Pochylił się i zaczął rozmasowywać staw. Najpierw delikatniej, potem coraz mocniej jego dłonie przesuwały się po ramieniu kobiety. Widział jak kiedyś robiła to medyczka i teraz postanowił wykorzystać tą wiedzę.
- Już lepiej?

[Niara]

- Nie, nie... nic mi nie jest, ale dziękuję - zaiste rozmasowanie barku pomogło. Anielica założyła, że po prostu ścierpła. Nie na każdy ból działała magia, poza tym nie na każdy ból była potrzebna. Po prostu obudziła się i poczuła, że ją boli, dlatego od razu przewróciła się na plecy.
- Ścierpłam - wyjaśniła - spałam na tej ręce, naprawdę nic mi nie jest - uśmiechnęła się nawet łagodnie.
- Przeprasza, jeśli cię przestraszyłam. Nie chciałam - oparła się drugą ręką o posłanie i podciągnęła do góry żeby móc oprzeć się o wezgłowie. Kiedy to zrobiła wyciągnęła do niego "zdrową" rękę.
- Jak się czujesz? - spytała. Chciała jeszcze zapytać o to co wydarzyło się dnia poprzedniego, ale uznała, że może zaczekać. Jeśli król nie czuł się dobrze nie zamierzała go męczyć.

[Ellador]

- No trochę mnie przestraszyłaś. Nie ma co tu kryć - powiedział szczerze, ale uśmiechnął się.
Kiedy wyciągnęła dłoń ku niemu chwycił ją i pocałował. Po chwili jednak przysunął się siadając koło niej na łóżku.
- Ja? Dobrze. Dzięki twojej magi Niaro, ale pozwolę sobie zauważyć, iż wydaje mi się że nie powinnaś jej używać kiedy jesteś słaba. Musisz w końcu uleczyć samą siebie.
Chwilę milczał, chwycił ją jednak delikatnie za dłoń.
- Schwytaliśmy namiestnika, na razie jest w lochu on i jego rodzina. Jutro wydam na nich wyrok śmierci, najpierw jednak trzeba ich przepytać o wszystko, dowiedzieć się tak dużo jak można. Dzisiaj wieczorem się tym zajmę, zresztą wtedy odbędzie się też rada.
Powiedział to ze spokojem, chciał żeby wiedziała, była w końcu władczynią.
- Jeśli pragniesz możesz w niej również uczestniczyć. Jesteś w końcu królową - dopowiedział po chwili.

[Niara]

- Może pozwól mi decydować o tym kiedy będę używać moich mocy, a kiedy nie? - powiedziała poważnie.
- Miałeś gorączkę. Gdybyś mógł mnie uleczyć, sam będąc słabym, też byś to zrobił. Nie możesz zaprzeczyć. Dlatego pozwól mi decydować o tym kiedy i na kim używam mojej magii. Proszę - rzekła już mnie stanowczo, a raczej poprosiła.
- Na nich to znaczy na kogo? Na rodzinę namiestnika? Oni też są winni? Ma żonę, tak? A dzieci? Je też skażesz na śmierć? - zapytała.
- Tak. Chcę uczestniczyć w radzie. Z was wszystkich mogę dowiedzieć się najwięcej, a do wieczora na pewno będę na tyle silna. Z resztą już wiem rzeczy o których ty nie masz pojęcia...

[Ellador]

- Dobrze kochanie, nie mówiłem tego aby ci to zakazać. Po prostu... martwiłem się. No wiesz gdyby ci się twoja magia wyczerpała od ciągłego leczenia innych nic by nie zostało dla ciebie. Każda magia się kończy, kiedyś ktoś mi tak powiedział.
Próbował się bronić, ale naprawdę myślał że tak się dzieje.
- A co takiego wiesz czego ja nie wiem? - odezwał się spokojnym choć zaciekawionym głosem.
- Jakież to tajemnice posiada moja królowa?
- Dziękuję że zgodziłaś się brać udział. Zależy mi abyśmy obydwoje jako para królewska słuchali tego co mówi rada. Masz zwykle dla mnie całą garść mądrych rad. Zgodnie z prawem moich ojców i tym które sam ustanowiłem, rodzina zdrajcy także się nim staje. Zwykle ścina się całą rodzinę bez wyjątku.

[Niara]

- Nawet jeśli byli wierni? Co jeśli jego żona jest niewinna? Też każesz ją ściąć? I dzieci? Daveth ma dzieci? Nie odpowiedziałeś mi - rzekła zaniepokojona. Przecież nie mogli ściąć dzieci, jeśli je miał. Przecież one nie miały zapewne nic wspólnego z tym co robił ich ojciec. A żona? Co jeśli ona była królowi wierna? Miała zostać ścięta za winy swojego męża? Dlaczego?
- Wiem więcej niż przypuszczasz. Twoja rada ma swoje tajemnice. Nikt cię nie zdradza, ale nie wszystko ci mówią. Ich myśli są zdecydowanie bardziej skomplikowane niż słowa.
- Magia nie może się skończyć - zaprzeczyła mu.
- Jeśli będę zbyt słaba by się nią posługiwać po prostu... zasłabnę, jak ostatnio, ale nie umrę - wyjaśniła.