Żelazna Twierdza ⇒ [ Żelazna twierdza] Anielica

[Ellador]

Szli spokojnie, Ellador nie zamierzał przyśpieszać, w końcu Niara miała długo ciągnącą się po ziemi suknie. Król obserwował kątem oka kobietę, co jakiś czas uśmiechając się do niej. Kiedy zauważył że sługa podszedł bliżej zapewne chcąc zwrócić uwagę, zwolnił kroku, by Ferr szedł na równi z nimi.
- Tak, Niara zostanie tutaj na zawsze, będzie moją żoną - wyjaśnił spokojnie.
- Zawsze będziesz mi potrzebny Ferr, jesteś moim sługą - sługa go rozbawił swoimi obawami, chociaż rozumiał je.
- Nie obawiaj się Ferr, zawsze będziesz pełnił powierzone ci zadania, zawsze będziesz moim sługą, to się nie zmieni - powiedział to pewnym choć bardzo łagodnym głosem. Położył na chwilę dłoń na jego ramieniu.
- Choć to prawda że Niara jest najmądrzejsza. Po za tym jest za dobra by cię odesłać, milszej i mądrzejszej pani mieć nie mogłeś.

[Niara]

Sługa milczał przez chwilę, najwyraźniej musiał sobie przemyśleć słowa króla. Niara, która szła obok nie powiedziała nic, uśmiechnęła się tylko do siebie. W zasadzie przecież rozumowanie sługi nie było głupie. Dobrze jednak, że król wyjaśnił mu sytuację. Kobieta miała nadzieję, że służący zrozumie.
W końcu Ferr pokiwał lekko głową, nie tak siarczyście jak wcześniej, ale potwierdzająco.
- Ferr rozumie - odezwał się i zwolnił by znaleźć się znów za królem i jego towarzyszką. Sługa nie był aż taki głupi jak się wydawało, wiedział, że nie powinien już przeszkadzać.

Dotarli do zamku w milczeniu. Niara zauważyła, że król spogląda na nią ukradkiem, ale nie powiedziała w tej sprawie ani słowa. Nie wiedziała co mogłaby rzec, ona przecież robiła to samo. Gdy jednak znaleźli się w zamku zauważyła, że coś jest nie tak. Wszyscy służący schodzili im z drogi, a jej twarze wyglądały na przerażone. Ewidentnie coś było nie ta i król też z pewnością to zauważył. Dotarli jednak do jej komnat, król pożegnał się z nią pod drzwiami i odszedł, a ona zniknęła za drzwiami pomieszczenia.

Ellador udał się zaś do swojej kancelarii, tam jednak nikogo nie zastał. Nikogo prócz sługi który rzekł, że wszyscy czekają na niego w sali jadalnej. Musiało być źle, skoro ludzie zebrali się w jego prywatnej komnacie jadalnej. Kiedy wszedł do pomieszczenia w którym wcześniej spożywał posiłek z anielicą ujrzał wszystkich swoich ministrów, przyjaciół i rodziców siedzących przy stole. Ich miny wskazywały na to, że stało się coś złego.

[Ellador]

Królowi coraz bardziej nie podobało się zachowanie dworzan i sług. A już tym bardziej kiedy dowiedział się o fakcie zajęcia sali jadalnej. Oznaczało to coś bardzo, ale to bardzo złego. Kiedy wszedł do sali, miał już zły humor, do tego to przeczucie że zaraz nastąpi coś strasznego. Nieco zwolnił kroku, rozejrzał się po wszystkich i powoli przeszedł na jedyne wolne krzesło na szczycie stołu. Idąc spoglądał w oczy zebranych, prześlizgiwał się wzrokiem po ich obliczach oceniając ich emocję. Ich twarze wyrażało zaniepokojenie, choć nie strach. W końcu usiadł na krześle, kładąc dłonie na dwóch głowach koni, stanowiących element ozdobny krzesła.
- Zatem o co chodzi? Czy ktoś raczy powiedzieć mi dlaczego zebraliście się tutaj, w tak licznym gronie?
- Deveth zechcesz mi to wyjaśnić? – uśmiechnął się nie przyjemnie w stronę namiestnika.

[Pani Losu]

Wszyscy zebrani spojrzeli po sobie. Namiestnik przełknął ślinę spoglądając niepewnie na króla. Doskonale wiedzieli co czeka ich za chwilę.
- Panie – zaczął Daveth. Nie miał wyjścia musiał się odezwać, król zwrócił się do niego. Widać było, że jest zdenerwowany.
- Reeagan, twój siostrzeniec zbiegł z północnej wieży – rzekł bez owijania w bawełnę. Ministrowie zebrani wokół stołu zdawali się teraz mniejsi niż w rzeczywistości.
- Podczas zamieszania na placu, ktoś go uwolnił. Sądzimy, że przyjazd anielicy Waszej Wysokości nie był przypadkowy – starał się mówić poważnie i w imieniu wszystkich zebranych.
- Prawdopodobnie strzała naprawdę była wymierzona do niej tylko po to by uwaga Waszej Wysokości i całego dworu była zwrócona właśnie na nią. Szpiedzy Lady Ais znaleźli łucznika, który strzelał, to jeden ze zwiadowców. Został on stracony w trybie natychmiastowym.
- Uważamy, że Wasza Wysokość powinien oddalić anielicę. Ona nie jest spełnieniem przepowiedni, tylko zagładą dla naszego kraju i króla. Wszystko wskazuje na to, że jest w zmowie z Twoim siostrzeńcem Panie i siostrą, dlatego zjawiła się właśnie dziś, by odwrócić naszą uwagę i uwolnić Reeagana.
Skończył i w komnacie zapadła grobowa cisza. Teraz wszyscy zebrani naprawdę się bali. Nawet królowa Sevi milczała, spoglądając tylko kątem oka na syna.

[Ellador]

Król słuchał słów namiestnika. Poczuł jak zaciska ręce na krześle, jak słyszy uderzenia swojego serca w piersi, jak jego powieki delikatnie się zwężają, a krew odpływa mu z twarzy. Powoli przechylił się do przodu, jego dłonie z hukiem uderzyły o stół.
- Istotnie świetną mamy gwardie pałacową, a wojskowych wyjątkowo czujnych Lordzie Edgarze – spojrzał na krasnoluda.
- Powiedziałbym nawet, że wróg nie ma szans przedostać się do naszego dworu. Chyba muszę ci podnieść wypłatę za twoje zasługi – mówił zimno, powoli i twardo.
Po chwili wstał z krzesła, oparł się dłońmi o stół.
- Każdy z was może być zdrajcą, być może ktoś z was jest. Każdy z was – ruszył obchodząc stół by iść za ich plecami – mógłby być tym który uknuł plan uwolnienia mojego siostrzeńca z wieży, każdemu byłbym to wstanie udowodnić. Wasze oskarżenia są więc niewiele dla mnie warte.
- Gdzie byłeś Daveth kiedy strzała trafiła w plecy anielicy? – oparł dłonie na ramionach zaciskając boleśnie palce – A ty Ais? A może ty masz usprawiedliwienie Ronan?
- Nikt z was nie ma, żaden. Moja odpowiedź więc na wasze oskarżenie brzmi, nie macie prawa oskarżać anielicy. Przybyła tu dobrowolnie, tak jak mówiły moje sny i przeznaczenie i tego będziemy się trzymać. Mam nadzieje że to dla was jasne? I nie będę więcej słyszał takich oskarżeń z waszych ust. Bo jeśli jeszcze raz ktoś się odezwie, będzie bardzo źle.
Wrócił na swoje miejsce spojrzał po zebranych.
- A teraz szukać mi Reeagana i mojej siostry bo wam nogi z rzyci powyrywam! – wrzasnął uderzając z całej złości w stół – Chcę mieć ich głowy na talerzu.

[Pani Losu]

W komnacie panował strach jakiego jeszcze ministrowie i reszta królewskiej świty nie zaznała. Sytuacja była poważna. Bardzo poważna. Król nie wierzył ich przypuszczeniom. Dla tej kobiety zupełnie stracił rozum. Cała Królewska Rada miała co do niej wątpliwości, tylko nie sam król. Wierzył obcej kobiecie nie swoim przyjaciołom, którzy chronili go od tak wielu lat. Widzieli jak bardzo jest wściekły. Prawdopodobnie każdy z nich bał się, że zaraz zostanie oskarżony o zdradę i stracony. W największym jednak niebezpieczeństwie jak się zdawało była Ais i Edgar. Lady Adervel bo wszędzie miała swoich ludzi i jeśli to ona była zdrajcą, dzięki swoim szpiegom wiedziała prawie wszystko, co działo się w zamku. Edgar, bo zbyt słabo bronił zamku i pozwolił na to by w jego szeregach był łucznik-zdrajca. Namiestnik też powinien się bać, to on wpuścił anielicę na dziedziniec. Obserwował wszystko z murów, ale nie miał na to żadnego światka. Lady Ais w ogóle nikt nie widział, tak jak Ronana. Raibert miał światków, że nie było go wtedy na placu. Zwyczajnie chędożył swoją kochankę w komnatach, o czym wiedziała, a raczej co słyszała połowa służby. Kasztelan też nie miał alibi, nikt go nie widział, bo siedział nad papierami w swoich komnatach po drugiej stronie zamku, nie miał więc światka, że naprawdę tam właśnie był. Bronić mogli się jednak król, królowa i Lady Ariviel, którzy razem stali na dziedzińcu obserwując przyjazd pięknej jasnowłosej anielicy.
Salę jadalną wypełniło milczenie, w powietrzu wisiała groźba czyjejś śmierci. Długo nikt nie odważył się odezwać. Przydomek króla był słuszny, trzymał całą swoją radę żelazną ręką.
- Panie… - odważył się odezwać Ronan. Ronan był najlepszym przyjacielem króla. Znali się od zawsze, razem przeszli przez szkołę rycerską, razem dorastali, razem walczyli. Ronan był rówieśnikiem króla i synem najlepszego przyjaciele Elladora III. Mężczyzna był wysokim, potężnie zbudowanym mężczyzną, jednak i tak posturą nie dorównywał królowi. Miał krótkie czarne włosy, nie nosił brody, a jego brew zdobiła wąska blizna.
- Dlaczego nie chcesz wierzyć swoim przyjaciołom… Jesteśmy z tobą od początku, na śmierć i życie. Każdy z nas byłby gotów stanąć i obronić cię przed tą strzałą własnym ciałem. Znasz nas. Wszystkich. Każdego z osobna i wszystkich razem. Nigdy żadne z nas cię nie zawiodło. Dlaczego więc wierzysz anielicy, którą poznałeś dopiero dziś.
- Panie, a co jeśli ona nie jest tym za kogo się podaje? Co jeśli to czarodziejka, która jest w zmowie ze zdrajcami i przybrała takie ciało. Rozesłaliśmy Panie posłańców po sąsiednich miastach, wielu już wie, że król Ellador poszukiwał właśnie takiej kobiety. Twa siostra Panie też to wiedziała, mogła to wykorzystać przeciw tobie Panie. Zwłaszcza teraz, kiedy jej syn został uwięziony.

[Ellador]

Wreszcie ktoś odważył się odezwać, złość króla przez tę dłuższą chwilę ciszy nieco opadła. Spojrzał w oczy przyjaciela.
- Masz rację Ronanie , nigdy mnie nie zawiedliście, a czy kiedykolwiek stała się wam krzywda z mojej ręki? Czy kiedykolwiek ja zawiodłem was? Wiadomo że spora część moich snów jest prawdą, wielu z was zna je, niczego nie ukrywam, pytanie czemu wy mi nie ufacie? Dlaczego nie ufacie moim zapewnieniom że wiem kim jest anielica i wiem po co tu przybyła?
- A to czy nie jest przemienioną czarodziejką może udowodnić nam Owena. No właśnie dlaczego nie oskarżacie Oweny, nie ma ją wśród nas, nikt jej nie widział dziś na placu. Równie dobrze ona mogła wmieszać swoje czary w tę sprawę.
- W ten sposób jesteśmy daleko od celu jakim jest złapanie zdrajców. Obwiniacie anielicę którą ja chronię, dałem jej słowo że nie stanie jej się tutaj krzywda. Wiecie dobrze że nie złamię raz danego słowa. Nie złamałbym go również gdyby dotyczyło to was. Ja obawiam się o to że zdrajca jest między nami, dobrze się ukrywa, podszeptuje wam wszystkim właśnie takie rozwiązania. Jak widzicie wciąż wam ufam, więc oczekuję tego samego od was. I niech ktoś przywlecze mi tu Owene, chcę żeby na waszych oczach spróbowała odczarować anielicę. Zresztą nie…
- Ferr! – krzyknął głośno, kiedy do sali wszedł sługa, kiwnął głową by ten podszedł – Pójdź proszę odszukaj czarodziejkę Owene i sprowadź ją tutaj, ja zaś pójdę po anielicę. W tym czasie nikt nie ma wyjść z sali, nikt nie ma się ruszyć ze swojego miejsca, głową będzie za to odpowiadał Namiestnik. Dotyczy was to wszystkich – spojrzał nawet na swoją matkę.

[Pani Losu]

- Chędożenie!
Wściekły Edgar wstał i uderzył pięściami w stół.
- Ślepy jesteś Panie jak kurczak o zmierzchu! Omamiła cię! I powiem to nawet gdybym miał za to zapłacić głową! Służyłem trzem władcą tej krainy i żaden nie oskarżał mnie na oczach rady o zdradę! Trzem władcą Panie, trzem! Twemu ojcu i dziadkowi! A teraz zostaje oskarżony o zdradę! Nie tobie nie ufamy panie, lecz twemu osądowi i tej anielicy!
- Owena pewnie chędoży gdzieś któregoś dworzanina i guzik jej do Rady! Za głupia jest żeby spiskować! A ciebie królu omamiło pożądanie do tej kobiety. Kobiety, której nikt z nas nie zna! To tylko sny, może nie Najwyższy ci je zsyła, a ta istota, żeby cię zaślepić!
- Idź królu! Weź ją! Sprawdźmy czy jest taka niewinna na jaką wygląda! – wykrzyczał w twarz królowi stary krasnolud. Edgar miał osiemdziesiąt wiosen, nadal był siny i jeszcze przez wiele lat mógł służyć w wojsku. Miał też słuszność, służył dobru królów Rododendronii od trzech pokoleń. Był wierny, nikt, nigdy nawet nie pomyślałby, że Edgar może zdradzać króla. Jego znano najlepiej, był wśród Rady najdłużej i jak do tej pory nikt nie miał wątpliwości co do jego lojalności.
- Dość! – po komnacie rozniósł się niski, czysty męski głos. Król Ellador III wstał i wrzasnął w stronę krasnoluda.
- Zamilcz Edgar! Dość tego! Zaraz sam poślę po straże, żeby powiesili cię na placu za bluźnierstwa wobec Najwyższego i jego posłanników, a przede wszystkim za obrazę króla!
- Zamilcz! – wrzasnął do niego jeszcze raz. W całym tym zamieszaniu do komnaty przykuśtykał tylnym wejściem Ferr. Teraz stał skulony z boku nie wiedząc co ma czynić. Przestraszony wrzaskami przykucnął zaraz przy drzwiach i objął głowę rękami jakby chciał się schować.
- Zabierzmy jej magię – wtrącił się spokojnie Nairn. Kapłan do tej pory siedział z boku i milczał.
- Zabierzmy jej magię – powtórzył, a oczy wszystkich zostały zwrócone w jego stronę. Stary kapłan siedział na samym końcu stołu i mówił teraz do pozostałych zebranych.
- Załóżmy jej ferrum-magus, żelazną bransoletę, która spoczywa w skarbcu. Tak, tak, my kapłani wiemy o niej – głos Nairna był lekko ochrypły i zdecydowanie słabszy niż dwóch pozostałych mężczyzn.
- Sprawi, że nie będzie mogła używać żadnej swojej magii. Jeśli jest czarodziejką zobaczymy jej prawdziwą postać, jeśli nie zostanie taka, jaką widzieliśmy ją dziś na placu.

[Ellador]

Król wstał jeszcze raz, podszedł do Edgara i jednym zamachem uderzył go z całej siły rękojeścią miecza w twarz. Krasnolud spadł z krzesła na podłogę, Ellador stanął nogą na piersi krasnoluda.
- Nie wiem czy po latach lojalnej służby zawiśniesz dziś na placu, ale na pewno czeka cię kara. Obrażając mnie, Najwyższego i anielicę, doigrałeś się Edgar. Zachowałeś się jak nieposłuszny pies i tak też zostaniesz potraktowany.
- Straż! – krzyknął, kiedy do izby weszła straż pozwolił im chwycić Edgara – Weźcie tego kundla sprzed moich oczu i zamknijcie. Z nim rozprawię się potem.
- Czy ktoś coś jeszcze ma do powiedzenia? – warknął spoglądając na pozostałych. Wrócił na swoje miejsce opierając się o blat stołu.
- Nie wiem czy pozwolę na takie potraktowanie anielicy, ale pomówię z nią o tym. Nie chcę byśmy zachowali się jak dzicy wpadli do komnat i wcisnęli jej bransoletę. Przyprowadzę ją tu, Ferr w tym czasie pójdzie po Owenę, a ty Nairn pójdź po bransoletę. Reszta zostaje tutaj.
- Ferr – podszedł do swojego sługi kładąc mu rękę na ramieniu – Nie bój się, idź po czarodziejkę Owene i wróć tutaj z nią.
Odwrócił się i ruszył do wyjścia z sali.

[Niara]

Kiedy Niara wróciła do swojej komnaty zastała w niej Tantris. Uśmiechnęła się do niej ciepło. Miło było wiedzieć jej twarz. Znajomą, przyjazną twarz osoby którą znała i której mogła ufać. Zamek przytłaczał ją nieco, czuła się w nim zamknięta i obca. Nie znała nikogo, więc naturalnym było, że się bała. Tantris stanowiła dla niej swego rodzaju azyl. Tygodnie spędzone na wspólnej podróży spowodowały, że kobiety zaprzyjaźniły się. Tris okazała się nie być tak nieśmiała jak wcześniej, co radowało anielicę. Elfka uśmiechnęła się łagodnie do przyjaciółki. Milczały jednak. Tantris nie zapytała na razie o króla, a Niara była zbyt zmęczona by opowiadać. Tak naprawdę chciała się położyć. Jedno o co poprosiła Tris to o to by pomogła jej się przebrać. I wtedy okazało się, że warkocz anielicy zdobi coś, czego wcześniej na nim nie było. A mianowicie pierścień króla. Najwyraźniej zaczepił się o jej włosy i zsunął kiedy spali, lub kiedy wpadła na niego plecami. Od razu postanowiła mu go oddać.
Wychodząc z komnaty zobaczyła pusty korytarz. Na drugim jego końcu wcześniej stali gwardziści pilnujący drzwi do komnaty króla. Teraz nikogo tam nie było. Przez chwilę zastanawiała się w która stronę się udać. Gdyby jeszcze widziała gdzieś jakiegoś sługę, ale nie. Zamek zupełnie opustoszał. Postanowiła udać się jednak w znaną jej stronę, czyli tą, gdzie wcześniej widziała straż. Przeszła do końca korytarza i skręciła w lewo. Trafny wybór. Mniej więcej po środku długiego korytarza zobaczyła czterech strażników, po dwóch przy każdych drzwiach. Pilnowali wejścia do komnaty, w której wcześniej król jadł z nią posiłek. Pamiętała to miejsca. Komnata miała trzy pary drzwi, dwa wejścia z korytarza, jedno w środku jadalni, które znajdowało się za plecami króla, i prawdopodobnie łączyło jego komnatę jadalną z pozostałymi prywatnymi pomieszczeniami króla. Gdy zbliżyła się do strażników żaden nie zareagował, żaden nie zabronił jej wejścia. Być może w sali nie odbywało się w takim razie nic ważnego. Skoro więc gwardziści nie zastąpili jej drzwi weszła cicho do środka. Jak na złość wybrała drzwi przez które wprowadzono ją wcześniej, te mniej oficjalne, które schowane były za szeroką kamienną kolumną. Zdumiała się kiedy weszła do środka i zobaczyła mnóstwo ludzi siedzących przy stole. Stanęła i poczuła, że powinna wyjść, ale sparaliżowały ją słowa, które usłyszała. O mało co nie wypuściłaby pierścienia królewskiego, który trzymała w dłoni. Nie chowała się, po prostu stała tak jak weszła. Nie miała pojęcia, że kolumna ją zasłania. Tak jak nie miała pojęcia, że straże wpuścili ją, bo taki był rozkaz, mogła wchodzić wszędzie, a oni nie mieli prawa jej tego zabraniać. Nie mieli jednak pojęcia, że tym razem powinni to uczynić.
Anielica widziała i słyszała wszystko. Każde słowo. Widziała, jak bardzo nie wierzą jej i jak bardzo nienawidzą ją przedstawiciele rady. Jak bardzo chcą się jej pozbyć. Widziała jak krew odpływa królowi z twarzy ze złości. Słyszała słowa potężnego krasnoluda, który miał ją za karczmienną dziewkę, która może wziąć każdy. Słyszała jak kapłan chce odebrać jej magię, jak król oskarża swoją radę o spiskowanie i zdradę przeciw niemu. Jak uderza krasnoluda w twarz, tak brutalnie, że aż musiała odwrócić wzrok.
Gdy król zażądał przywołania straży do komnaty weszło dwóch strażników, korzystając z drugiego wejścia. Wtedy jednak anielica oprzytomniała. Stała tam, słuchała i patrzyła niczym szpieg i dopiero wtedy poczuła jak wielki zrobiła błąd. Straże wynosiły właśnie omdlałego krasnoluda drugim wyjściem, a król ruszył w jej stronę. Czuła się jak zdrajca, a chciała tylko oddać pierścień…

[Ellador]

Król odwrócił się i ruszył szybkim krokiem w stronę jednego z wyjść. Złość szybko mu minęła, teraz bardziej martwił się jak powie o bransolecie Niarze. Tak bardzo pragnął by mu zaufała, a teraz musiał nałożyć na nią, jak psu obrożę. Kiedy znalazł się blisko drzwi, stanął jak wryty, o to bowiem zza kolumny pojawiła się Niara.
- Niaro? - podszedł - Co tu robisz? - powiedział to spokojnie i jak zwykle łagodnie. Chociaż zaczął obawiać się że może jednak rada miała słuszność. Otrząsnął się z tych myśli. Wyciągnął do niej powoli dłoń.

- Musimy pomówić - powiedział powoli.
- Chodźmy do osobnej komnaty, tutaj nie jest bezpiecznie.
Patrzył na nią i znów czuł że jej ufa. Nie mogła być tym kim sądzono że jest, zdrajcą, wszyscy tylko nie ona. Ona była jego Niarą, kobietą ze snów, nadzieją.

[Niara]

Była przerażona. Zadawała sobie pytanie dlaczego nie wyszła, dlaczego stała jak zamurowana i słuchała tego co mówi rada. Mogła przecież po prostu cofnąć się i wyjść. Zrobiła tak wielki błąd i czuła na sobie teraz ciężar odpowiedzialności.
Członkowie rady odwrócili się w stronę drzwi słysząc, że król cicho z kimś rozmawia i o ile widzieli samego władcą, tak nadal nie mogli dostrzec anielicy. Przed ich wzrokiem chroniła ją wielka, kamienna kolumna.
Anielica patrzyła na króla, a jej oczy były przerażone, pełne smutku, żalu i poczucia winy. Przecież nie chciała, nie chciała tego oglądać. Tak, wiedziała teraz co sądzą o niej mieszkańcy zamku, co sądzi król. Ale czy to w jakiś sposób ją zmieniało? Nie. Nadal musiała tu być, nadal musiała wypełnić swe przeznaczenie. To co zobaczyła niczego nie zmieniło, było tylko gorzej, bo teraz król zapewne przestał jej ufać.
Dała się wyprowadzić na korytarz bez słowa. Choć mogła powiedzieć królowi od razu, że słyszała co powiedział kapłan. Tak jak mogła rzec mu od razu po co przyszła. Nie umiała jednak wydusić z siebie ani słowa. Władca objął milczącą anielicę i wyprowadził z sali. Przeszli przez korytarz i król wprowadził ją do jakiegoś mniejszego pomieszczenia naprzeciwko. Stanął twarzą do niej, a jego wzrok wydawał się mieć w sobie wiele pytań, na które nie znajdował odpowiedzi.
- Przepraszam – powiedziała cicho.
- Nie chciałam – dodała od razu. Wyciągnęła przed siebie rękę, w zaciśniętej pieści ciągle chowała pierścień, który najwyraźniej miał być przyczyną problemów. Otwarła dłoń i pokazała mu go.
- Zaczepił się. Chciałam ci go oddać… - jej słowa zabrzmiały jak wymówka dziecka. Stała tam i słuchała, przez tak niewiele znaczący pierścień.
- Nie wiedziałam, że… - nie umiała dokończyć.
- Po prostu nie wiedziałam… Straże mnie nie zatrzymały, nie miałam pojęcia, że oni tak bardzo mnie nienawidzą - mówiąc oni nie miała rzecz jasna na myśli strażników, a radę.

[Ellador]

Ellador patrzył na nią i sam już nie wiedział co robić. Po raz pierwszy w życiu, nie umiał ocenić strony, tego co ma zrobić , a jego intuicja po prostu zniknęła.
- Skoro słyszałaś to zapewne wiesz kto co sądzi - powiedział powoli.
- Nie chciałem żebyś to usłyszała - dotknął jej policzków i przegładził jej włosy.
- Tak jestem świadom że zwariowałem, że nie umiem tak jak kiedyś ocenić tej sytuacji. Bo po raz pierwszy bogowie dali mi kogoś na kim mi zależy, komu ufam. boję się ...
Pociągnął ją w stronę szerokiego parapetu żeby usiedli koło siebie.
- Straż przepuściła cię, bo miała taki rozkaz. Masz prawo chodzić gdzie chcesz. Posłuchaj...
Spojrzał na pierścień jaki trzymała w swoich dłoniach, chwycił go i założył na dłoń.
- Nie chciałem żebyś musiała to nosić, naprawdę... ale... zaufasz mi? Pozwolisz abym to ja założył ci bransoletę, dopóki ci głupcy ci nie zaufają? Nie widzę innego wyjścia.... - patrzył w jej oczy, dotykał jej rąk i miał nadzieje że ufa mu na tyle, że mimo wszystko się na to zgodzi.

[Niara]

- Dobrze… - rzekła cichutko, spuszczając wzrok.
- Nie mam czego ukrywać. Nie jestem czarodziejką – westchnęła. Tylko skąd oni mogli to wiedzieć. To zrozumiałe, że byli zaniepokojeni. Nie chciała żeby obdzierali ją z całej magii jaką miała, ale cóż mogła czynić? Nienawidzili jej. Widzieli w niej wroga, zdrajcę, spiskowca, kogoś kto chciał zabić króla nie mu pomóc.
- Nie pomogę ci jednak bez mojej magii. Nie ukoję twoich snów, nie uleczę tak jak obiecałam, jeśli coś ci się stanie. Obedrą mnie ze wszystkiego co pozwala mi leczyć siebie i innych. Nie uleczę waszej jabłoni. Jeśli ktoś znów będzie chciał wbić mi strzałę w plecy umrę. Nie jestem nieśmiertelna. Nie ukryję moich skrzydeł. Tylko one będą mnie wtedy odróżniać od ciebie. Będę zupełnie zwyczajna i jeśli coś się stanie nie będę mogła nic uczynić – uprzedziła go. Nie powiedziała mu jednak jak bardzo się boi. Już to przeżyła. Bycie aniołem bez swoich mocy. Przez tyle lat była przecież zupełnie bezbronna. Dlatego nauczyła się sporządzać mikstury, poznała anatomię, zielarstwo, uczyła się medycyny. Tylko tak mogła pomagać innym nie mając swojej magii. Nie mają swoich mocy. I teraz znów miała to przeżyć. Była więźniem tego zamku, tych ludzi, a jej kajdanami miała być żelazna bransoleta zupełnie blokująca jej magię. Bała się. Bała się, że zostanie raniona i umrze. Bała się, że król zginie, że ktoś zrani go, a ona nie będzie mogła mu pomóc, nie będzie mogła go uleczyć. Jeśli zginie któreś z nich przepowiednia się nie spełni.
- Zgadzam się jednak – rzekła nie patrząc mu w oczy.

[Ellador]

Delikatnie uniósł jej podbródek do góry by spojrzeć w jej piękną twarz
- Zawsze chciałem żeby na moich ziemiach każdy mógł być sobą, pod moimi rządami nie było niesprawiedliwości, magia była ograniczona tylko tyle ile musi. Nie chcę cię ograniczać, chcę żebyś była sobą, żebyś mogła nosić skrzydła schowane i używać swojej magii jak zechcesz. Magia jest przekleństwem ale i siłą. Ty zostaniesz jej pozbawiona....
Zerwał się nagle na równe nogi, przybliżył swoją twarz do jej.
- Masz jeszcze czas uciec, wyjechać stąd... wtedy nie wyrządzą ci krzywdy, nic ci się nie stanie. Wolę już żebyś wyjechała niż cierpiała tutaj ze mną - powiedział szczerze.
- Możesz jeszcze wyjechać, pomogę ci...
Mówił szybko, jakby jakaś część jego, mężczyzny zakochanego w anielicy nie władcy przemawiała przez niego. Wolał już zginąć, ale uchronić ją przed spiskiem, intrygami, wrogami jakich miała nawet w radzie, byle tylko jej nie uczyniono krzywdy. Nie wybaczyłby tego sobie. W jego głowię szarpały się emocje, opanowanie, władczość, z jednej strony był królem IV Żelaznym, z drugiej był Elladorem który zwyczajnie zakochał się w kobiecie ze snu.

[Niara]

- Nie. Nie chcę uciekać – powiedziała nie schodząc z parapetu.
- Nie takie jest przeznaczenie. Nie po to przybyłam tu z daleka żeby uciec. Skoro chcą widzieć mnie nagą, bez mojej magii niech tak będzie. Nie mam nic do ukrycia ani przed tobą, ani przed nikim. Nie przybyłam tu by władać moimi mocami, wiesz po co tu jestem i nie jest mi do tego potrzebna magia. Nie zmienisz ani mojego, ani swojego przeznaczenia. Możesz tylko wybrać drogę. Możesz dać się zabić wypełniając drugą część przepowiedni, albo nie. Nie zamierzam na to pozwolić, ani czekać, aż królewskie miasto spłynie krwią jego władcy.
- Mogą mnie nienawidzić, mogą widzieć we mnie kogokolwiek chcą. W jednym jednak maja rację. Jesteś zaślepiony miłością do kobiety ze swoich snów. Nie możesz im zaprzeczyć, sam to wiesz – zeskoczyła z parapetu. Wcześniej musiał ją na nim posadzić, była zwyczajnie zbyt mała żeby usiąść na nim w zwyczajny sposób. Przesunęła się o krok i stanęła naprzeciw króla. Żeby móc na niego patrzeć znów musiała zadzierać głowę.
- Niech cię nie zaślepiają uczucia Elladorze. Nie o mnie tu chodzi, lecz o ciebie u twój kraj. Jeśli odejdę - ty zginiesz. Jeśli nie pojmiesz mnie za żonę – zginiesz. Jeśli nie dam ci syna – zginiesz. Zbyt wiele myślisz o mnie, zbyt mało o sobie i swoim ludzie.