Kryształowe Jezioro ⇒ [Nad brzegiem] Z dala od domu.

[Trenaas]

Słuchał uważnie argumentacji Rennkara, po czym odpowiedział:
- Tak, w pewnym sensie masz rację, aczkolwiek ja osobiście tą chaotyczność nazwałbym "indywidualnymi preferencjami". Jedna osoba nie będzie zbyt silna, druga inteligentna, a jeszcze kolejna nie będzie umiała śpiewać, czy tańczyć... Jenak nic w przyrodzie nie ginie. Każdy niedostatek jest rekompensowany w czymś innym. Ktoś o wątpliwej krzepie, będzie obdarzony inteligencją. Ktoś, kto nie ma umiejętności rzemieślniczych, może być niedościgniony w władaniu bronią. - Podrapał się po brodzie, po czym kontynuował swoją wypowiedz:
- Jednak sam pomyśl, jak szary i nudny byłby świat, gdyby tego nie było. Każdy w każdej dziedzinie byłby równy. Nie byłoby wybitnych jednostek, którymi moglibyśmy się poszczycić w dziedzinie magii i nauki. Pomyśl, jak długo nasza cywilizacja musiała by dochodzić, do poziomu, który jest dzisiaj. Nie byłoby legendarnych wojowników, których sława żyłaby w opowieściach, przez setki lat. Stracilibyśmy znaczny dorobek kulturowy i naukowy. To, co dla ciebie jest "chaotyzmem", dla mnie jest błogosławieństwem, bo dzięki temu, jesteśmy kim jesteśmy.

Trenaas zamilkł. Wydawało się, że mag jest pogrążony w swoich myślach, jednak z uwagą słuchał, co mówi do niego demon.
"A więc jest nemorianinem..." - pomyślał. No cóż, Rennkar zachowywał się w dość cywilizowany sposób, tak, że z jego zachowania, a także wyglądu, trudno było się tego domyślić. A on nie potrafił wyczuwać aur, a zatem nie bardzo go zdziwiło, że tego nie odkrył. Oczywiście Arderian mógł poznać jego prawdziwą naturę, lecz demon nie miał wrogich zamiarów, więc ta informacja była zbędna i postanowił zachować ją dla siebie.
- O demonach nie wiem za dużo... kiedyś interesowałem się sferami piekielnymi, jednak ta wiedza nijak nie była mi potrzebna, więc została przeze mnie zapomniana - rzucił mag, przyglądając się uważniej Rennkarowi. Tak, teraz gdy wiedział kim jest, widział charakterystyczne cechy, dla jego rasy.

- Zaczekaj chwile. - Złapał za ramie nemorianina. - Odpowiem na twoje pytanie, ale została jeszcze jedna rzecz. - Odwrócił się w stronę Varnaella. Dopiero teraz się zorientował, że pokłady energii magicznej tego czarodzieja znacznie się zwiększyły. Trenaas zmarszczył brwi.
"Jak on w tak krótkim czasie zyskał tyle energii ?" - Jeszcze jedno pytanie, bez odpowiedzi, ale mag wiedział, że dowie się wszystkiego w swoim czasie.
- A co z tobą... Zostajesz, czy idziesz z nami ? - spytał maga.

[Varnaell]

Obejrzał się jeszcze za odchodzącymi elfkami mając w głowie tylko jedną myśl * Co się stało, że tak nagle chciały stąd odejść? Kto może czyhać na ich życie? A zresztą nie będę się tym kłopotał niech robią co chcą * . Nie wsłuchiwał się zbytnio w rozmowę Trenaasa i Rennkara, bardziej skupiał się na iluzji, ale kiedy elfki się oddaliły rozproszył iluzję i wrócił do rzeczywistości. - Zależy dokąd... - odpowiedział na pytanie maga krwi i dopiero po tym zrozumiał, że chcą oni podążyć za elfkami - Tak pójdę z wami, ale nie wiem po co... - dodał podchodząc do nich.

[Trenaas]

Spojrzał na Varnaella.
- A więc dobrze - rzekł, po czym zwrócił się do Rennkara:
- Wracając do twojego pytania... - Zamyślił się, jakby próbował dobrać odpowiednie słowa. - Według mnie "poznanie" to jedyna droga prawdziwa droga. To właśnie wiedza przygotowuje nas do zyskania potęgi, a potęga zaś otwiera nam "bramę" ku większej wiedzy. Bo ten, który bez przygotowania chce zdobyć moc... jest głupcem. Zakłóca pewną odwieczną równowagę i to co osiągnął zaczyna go wyniszczać. Choć w moim przypadku, potęga jest "skutkiem ubocznym"... nigdy nie dążyłem do niej, choć jak zaznaczyłem jest ważna, bo prowadzi do większej wiedzy.

I szli, za wskazówkami Arderiana, ramie w ramie Trenaas, Rennkar i Varnaell ku przygodzie, która może odmienić ich życia.

Ciąg dalszy: Varnaell, Rennkar, Trenaas