Równina Drivii ⇒ [Kal Idrion] Duchy przeszłości

[Galanoth]

Przez moment poczuł się jak gość w obcym królestwie. Nie spodziewał się po prostu, że Aphrael nazwie go tak, jak nazywają go obcy mu ludzie; jak przez krążące pogłoski wyrobi sobie przydomek godny niebieskiej krwi krążącej w żyłach. Galanothowi wydawało się, że już dawno stracił kontakt z uprzywilejowanymi pozycjami, zaszczytami, honorami królewskimi; że czasy arystokratycznego życia zakończyły się z ukończeniem szkoły, z pierwszą prawdziwą wojną... z pierwszą blizną na torsie. Mile się rozczarował.
Dla Aphrael chciał być każdym. Już teraz pragnął mianować ją swoją małżonką, dać część Arcto jako należną zapłatę, sprawić, by Czarodziejka jako jedna z pierwszych Pradawnych stworzyła z nim zalążek rodziny bohaterów. Ich ród stałby się wzorem, ideą cnoty, dobroci, sprawiedliwości... Pomysły w głowie Elfa brzmiały doskonale i bez żadnej skazy. Thelas wierzył wszystko w to, czego pragnął. Zakochał się w Aphrael od pierwszego wejrzenia i przez cały ten czas nie pozwolił, aby choć jedna szansa zdrady wpłynęła na jego losy. Nie uciekł od odpowiedzialności za uczucia, był wierny do końca nawet wtedy, nad Czerwonym Jeziorem, kiedy Aphrael wzbraniała się przed pocałunkiem... i wygrała. Wtedy go nie chciała, nie dziwił się nawet. Być może nie była jeszcze gotowa na prawdziwe zwierzenia. Być może nie była także pewna swoich uczuć i własnego serca. Być może właśnie walka o Kal Idrion otworzyła oczy zakochanym...? Galanoth nie miał żadnych wątpliwości, że natrafił na kogoś bezcennego dla swego serca. Zażyła więź łącząca go z Aphrael nie potrafiłaby chyba wytrzymać próby czasu. Owszem, kochał ją nad życie, wielbił jak prastare bóstwo, lecz zdecydowanie nie mógłby porzucić Jej na pastwę samotności. To było niewykonalne dla niego.

Pierwsze zadanie, którego nigdy się nie podejmie... bo przegra.

Kolejny pocałunek przyniósł ze sobą falę namiętności. Elf mocno objął Czarodziejkę, przywarł ponownie ustami do jej warg delikatnie wysuwając język. Niesamowite, jak bardzo porażający w swej mocy potrafi być romantyczny pocałunek w iskrach rozgwieżdżonego nieba. W dodatku ten zapach... nie, to na pewno nie świece. Aromat azalii, rododendronów i róż wdychał za każdym razem, gdy nurkował w gęstych włosach Aphrael. Pachniała wiosną, życiodajnym odrodzeniem. Skóra natomiast miękka i gładka jak letnia trawa... uginała się pod naciskiem palców śmiałka. Nie mógł się więc powstrzymać przed kolejnym ruchem.
W którejś z sekund stracił pancerz. Ciężka zbroja runęła na podłogę, tuż pod starą szafą. Ale kiedy to zrobił...? Ani On, ani Pradawna, nie mogli odpowiedzieć. Kompletnie uleciało im to z pamięci. Może nawet i lepiej...?

Położył Aphrael na środku łóżka. Przecinała je idealnie w połowie, przypominała mały kwiatek wetknięty na środku gładkiej poduszki uginającej się pod ciężarem roślinki. Dlatego Galanoth obchodził się z nim bez żadnej brutalności.
Zdjął buty Czarodziejki. Bez najmniejszego zachwiania dłoni, stresu, zsunął prawą i lewą cholewkę, ułożył je tuż obok łóżka. Klęcząc przed nią niczym pokorny sługa, spojrzał prosto w oczy Aphrael przybliżając usta do stóp kobiety. Elf począł całować je skrapliwie, włosami spadającymi długimi kaskadami gładził jedwabną skórę ukochanej. W jego ruchach dało się wyczuć... pewność? Wiedzę? Dziwną aurę doświadczenia? Coś, co wskazywało o znajomości Ars Armandi.
Ale... Galanoth nie odzywał się. Uwagę skoncentrował na dotykaniu boskiego ciała Aphrael. Myślał tylko o niej. Chciał, by było tak zawsze, wiecznie.
Dłońmi posuwał wzdłuż smukłych nóg. Masował łydki, kolana, zalążki ud osłanianych przez spiętrzony materiał podniesionej nieco do góry sukni. Pocałunkami brnął powoli do góry. Tworzył swoistego rodzaju ścieżkę. Kolejny krok postawiony wargami na prawej nodze Aphrael spowodował uśmiech na twarzy Elfa. Dotarł już do kolana.
- A gdy księżyc zalśni na łunie mroku, firany gwiazd opadną na okna, przybliży się kochanek do swojej kochanki... i splotą się razem do końca swych dni. - rzekł szeptem, podsuwając tors w stronę leżącej Aphrael. Ramionami oparł się po obydwu stronach barków Czarodziejki, przykrywał ją całą, pozwolił włosom opaść i osłonić twarzyczkę Pradawnej przed światem zewnętrznym. Mężczyzna uśmiechnął się błogo.
- Jesteś taka piękna...

[Aphrael]

        Nigdy nie czuła się tak idealnie szczęśliwa, jak w tej chwili. Cały świat ze swymi smutkami i cierpieniem dla niej nie istniał. Liczyło się tylko to, że miała przy sobie Jego, osobę, dla której wiedziała, że warto żyć. Nigdy jej nie zawiódł. Miał okazję i powód, by sięgnąć po Różyczkę - aż za dobrze pamiętała to przerażające uczucie, kiedy jej samowolne ciało zaczęło wyciągać miecz z pochwy z zamiarem usunięcia Galanotha. Swoje przerażenie i rozpaczliwe myśli, kiedy ledwo udało jej się to powstrzymać. Nie zrobił tego. Był jej życiem, uświadomił jej jego wartość. Nikt nigdy nie zrobił dla niej więcej, nie śniła, by mogła spotkać kogoś tak gotowego do poświęceń, tak cierpliwego i wyrozumiałego. Wtedy, nad Jeziorem... Zawiodła go. Odmówiła. Stanęło między nimi - fałszywe? - proroctwo, widzenie, o którym nawet nie miał pojęcia. Dla Niego było to tak, jak gdyby odrzucała go przez to, że... Jakże straszna wydała jej się ta opcja. Czy mógł sobie pomyśleć, że go nie kocha? Nie... Nie! Nie mógł sobie tak pomyśleć, prawda? Prawda?!
        Jego pocałunki upewniły ją, że chyba jednak nie. Stawały się coraz bardziej namiętne. Odważne. Wplątała swoje palce w kosmyki jego długich, wspaniałych włosów. Zamknęła oczy, zacisnęła powieki, by móc w pełni upajać się jego smakiem, zapachem i dotykiem. Aż nagle... wszystko to jej odebrał. Położył ją na łóżku. Pewnymi ruchami ściągnął jej buty, lekko podciągnął spódnicę. Swymi pocałunkami i delikatnym dotykiem dłoni wyznaczył ścieżkę na jej łydkach i odrobinę wyżej, tuż pod fałdami spódnicy. Czuła, z jaką wprawą to robił. Głowę wypełniły jej gorzkie rozmyślania, ile innych kobiet usłyszało do niego słowa przysięgi wierności, lojalności, miłości i ile o tym marzyło. Szybko odsunęła te myśli - wątpienie było najgorszą rzeczą, jaką mogła zrobić. Szczególnie, kiedy sama ukazała mu swoje uczucia. Kiedy się od niego uzależniła, kiedy stał się dla niej niezbędny jak powietrze. Wszystko, co robił, wywoływało u niej dreszczyk przyjemności i pożądania, ale równocześnie nie wyobrażała sobie gorszej tortury - chciała mieć go znów przy sobie, widzieć jego głębokie oczy, słyszeć przyspieszony oddech, czuć jego zapach. Nie karał jej długo, po chwili ułożył się nad nią. Nie widziała nic poza nim i bardzo jej to odpowiadało. Końcówki platynowych włosów mile łaskotały jej skórę. Uśmiech rozjaśnił mu twarz.
        Podniosła drżącą rękę i przesunęła palcami po jego policzku, ledwie muskając skórę. Gest ten był tak pełen czułości, troski... Galanoth był dla niej bezcennym skarbem. Nie zasłużyła sobie na oddanie, które widziała w jego oczach. Własne czyny ciążyły jej jak kamień na sercu, uniemożliwiając czerpanie prawdziwej radości z tego, co się działo. Ktoś kiedyś powiedział: "Nie będziesz naprawdę szczęśliwy, dopóki nie wybaczysz sobie wszystkich swoim błędów". Ona jeszcze nie była na to gotowa.
        Jednak zdecydowanie była gotowa na to, co się działo. Ponownie wplotła palce w jego włosy i przyciągnęła jego głowę bliżej, by móc znów pocałować go z nową namiętnością. Wyrzuciła z głowy wszelkie zbędne myśli. Teraz liczył się tylko On.

[Galanoth]

Ich malutki świat zamknął się w czterech ścianach skromnego pokoju. Odgłosy glorii, gromkie krzyki i hałaśliwe pląsy odbijały się w szybach drewnianego domku. Świętowanie zwycięstwa pod Kal Idrion wcale nie interesowało parę. Woleli być tuż przy sobie, razem... skupieni na rzeczach, które mogą robić tylko i wyłącznie przy sobie. Osoby trzecie nie wchodziły w rachubę.
Galanoth wpatrywał się w głębokie jak wszechświat oczy Aphrael. Pozwalał włosom opadać i ją łaskotać, uśmiechnął się potulnie czując jak mała ciepła dłoń kobiety dotyka go po policzku i kancie podbródka. Czy można chcieć od życia czegoś więcej, niźli towarzystwa kogoś, kogo się kocha? Elf powoli spuścił głowę w dół, zaznaczając pełne usta kochanki soczystym pocałunkiem. Namiętnie całował ją wzdłuż szyi, prawym ramieniem zgarnął na stronę włosy, które okrywały obojczyki, czy dekolt. Rycerz zachowywał się spokojnie i nader grzecznie. Choć praktycznie się nie odzywał ani też nie pokazywał po sobie siły, w jego ruchach wyraźnie dało się dostrzec pewność siebie i determinację. Galanoth wiedział, czego chciał, a raczej: kogo pragnął tu i teraz. To prawda, za sobą miał wiele romansów... lecz jak można porównać to, co czuje do Aphrael z przelotną jak wiatr nocą, płytkim uśmiechem i zadowoleniem wynikającym wyłącznie z fizycznej przyjemności? Elf był wtedy młody i głupi, zachowywał się jak panicz na królewskim dworze. Wiele upłynęło lat, on sam też zmienił się nie do poznania. Może jednak podobieństwo do Servena nie było aż takie małe...?

Pełnymi gracji ruchami rozwiązał supełki od sukni Aphrael. Sznureczki puszczały opadając kolejno w dół wraz z kolejnymi centymetrami dobrze okrojonego materiału. Niebieska suknia zsuwała się co raz niżej i niżej odsłaniając nagie ciało Czarodziejki. Elf siedział tuż za nią. W dłoniach trzymał liche barki Aphrael, masował ją jednocześnie całując wzdłuż kręgosłupa ujawniającego się pod materiałem zdejmowanej sukni. Wraz z ustami szły dłonie, pomagały kobiecie pozbyć się zbędnego odzienia. Kiedy w końcu suknia opadła na podłogę, kiedy tylko Galanoth wziął w ramiona swój bezcenny skarb... nie wytrzymał. Połączył się z Aphrael, spletli się razem ciałami. Ramionami oplótł ją tuż nad podbrzuszem, aby palcami móc naciskać na pieszczone łono. Wdychając gęste, falowane blond włosy Pradawnej, unosił się z nią w górę i w dół, energicznie... lecz z pasją. Nadal siedział tuż za nią, pozwalał aby opierała się na jego torsie i udach; aby mogła mieć pewność, że jest tuż za nią... że jest bezpieczne nawet tutaj, podczas oddawania swojej miłości i przelewania jej na gamę cichych jęków, szybszego bicia serca... ulotnych spojrzeń znikających pod czarnymi jak noc rzęsami.
Galanothowi wystarczyła jedna ręka, by nadal podtrzymywać drobną dla niego Aphrael. Lewą dłonią powędrował wzdłuż klatki piersiowej kobiety, nie przerywał pocałunków ani czułych słówek wyszeptywanych do ucha. Magiczne chwile para spędzała tylko ze sobą... trwali w swoim małym światku. Nic się nie zapowiadało, aby miało być inaczej.
Ponownie ją przykrył. Leżał tuż nad nią, chronił przed zimnem... dziwne, obydwoje byli cali gorący. Patrzyli sobie w oczy, ściskali razem dłonie splatając dobrze im znane koszyczki. Spełniali się we wspólnej miłości korzystając z tego, co dali sobie tej długiej nocy - czas, uczucie, przyjemność. Co najważniejsze - dali siebie.

Elf nie przerywał. Poczuwał się do obowiązku najszlachetniejszego na świecie - sprawić, aby Ukochana była szczęśliwa z tego, co robili. Galanoth uśmiechał się do Aphrael, całował ją subtelnie, to drapieżnie. Przypominał sobie wszystko, co przeżył wraz z Czarodziejką.

[Aphrael]

        Galanoth znalazł się teraz za nią. Czuła, jak delikatnymi, acz zdecydowanym ruchami rozwiązuje supełki jej sukni. Jego usta łagodnie naznaczały jej szyję, barki, później coraz niżej wzdłuż linii kręgosłupa. Przeszedł ją rozkoszny dreszcz sprawiając, że jęknęła i wygięła plecy w łuk. Jej głowa wylądowała na ramieniu Elfa w chwili, gdy oplótł ramionami jej podbrzusze. Byli idealnie zgrani, wyczuwali potrzeby i zamiary drugiej strony. Jakby byli jedną duszą podzieloną miedzy dwie osoby, która wreszcie tworzyła prawdziwą całość. Czuła jego przyspieszony oddech na swojej nagiej skórze. Jego pocałunki i szeptane czułe słówka tylko pobudzały jej pożądanie. Jedyną rzeczą, która jej w tej chwili przeszkadzała, były spodnie, a przynajmniej tak myślała. Okazało się jednak, że zgubił jej już dawno temu... wszystko przyjdzie czas.
        Nieoczekiwanie znów znalazła się pod nim. Oboje dyszeli, Czarodziejka zauważyła, że jej skórę pokrywa cienka warstewka potu. Ruchy Czarodziejki były niezgrabne w porównaniu z ruchami Elfa, ale nie miała jego doświadczenia. Nie wyobrażała sobie, że mógłby ją wyśmiać czy czynić jakiekolwiek uwagi - to było dla niej całkiem nowe, musiała się jeszcze wiele nauczyć. A Aphrael była osobą uwielbiającą zdobywanie wiedzy.
        Działa półprzytomnie, cały czas składała gorące pocałunki na ustach i szyi Galanotha. Z jej ust popłynęły niekontrolowane jęki i czułe szepty wypowiadane wprost do jego ucha, od czasu do czasu delikatnie przygryzanego lub obdarowywanego całusami.Wolną ręką błądziła bo jego nagim torsie. Wyprężyła swoje ciało w łuk, żeby poczuć dotyk jego skóry na swoim brzuchu i piersiach. Przejechała ręką na plecy Elfa, przycisnęła go mocniej do siebie.
- Kocham... cię... - wyszeptała po raz nie wiadomo który, zdjęta uczuciem i przepełniona pożądaniem.

[Galanoth]

Nie było już takiej potrzeby. Białe majtaski Rycerza leżały tuż obok sukni i bielizny Aphrael. Wszystko ułożone nierówno dookoła łóżko wyglądało jak sterty pozostałości po ludziach; ślady przechodzącego przez środek sypialni huraganu. Taki był oto skutek temperamentów kochanków. Skoncentrowani na sobie i własnych przyjemnościach wcale nie uważali na rzeczach w pokoju. O mało co nie przewrócili jednej ze świec sterczących nad łóżkiem, krzesło stojące przy szafie mogło się przewrócić raz dwa i zrzucić część ułożonych na biurku ksiąg prosto na podłogę. Para mogła wywrócić cztery kąty do góry nogami, lecz powstrzymali się przed tym. Całą energię i werwę przelali na miłość.
Łóżko chybotało się z boku na bok. Podstarzałe sprężynki utrzymujące mebel w ryzach przesuwały się od lewej do prawej, z prawej do lewej i tak w kółko. Wcale nie piszczały. Pracowity Krasnolud wcześniej musiał zadbać o wszelkie wygody własnoręcznie wyrąbanego z drzew domu. Skąd jednak wziął meble? Wszystkie te jego wynalazki, piece, młoty... Łóżko mogło co najwyżej poddawać się ciężarowi Galanotha i Aphrael. Aksamitna pościel marszczyła się przez nacisk stóp i dłoni kochanków, ich uporczywie trzymane ciasno ciała unosiły się w górę i w dół. Tkwiły na samym środku łóżka, błyszczały przez łunę księżycową wpadającą przez małe przerwy w purpurowych firanach. Krople potu spływały po nich nierównolegle. Małe cząsteczki zbierały się na plecach, nogach, podbrzuszu. Ciężkie oddechy unosiły się ku górze, szyje kochających się wyciągały do góry, sylwetki prostowały, by móc znów opaść równolegle do siebie. Galanoth pokrywał Aphrael cały czas, nie opuszczał jej, jak to kiedyś szczerze obiecał w ślubach. Pozwalał jej powstawać raz po raz, wysuwać się na przód, by znów powrócić w jego objęcia i przytulać do torsu. Przyciskał kobietę do siebie, ustami chwytał za piersi, by móc je pieścić wargami i językiem. Ciche westchnięcia rozkoszy roznosiły się po opustoszałym domu Grizza. Nikt im nie przeszkadzał w spełnianiu się. Dla nich huk wiwatów i toastów... nie istniał.

Byli tylko sami. Patrzyli sobie cały czas w oczy, dotykali po nagich ciałach. Ich sylwetki odbijane półcieniem po ścianie z obrazami przypominały jednolitą istotę, jeden byt. Przeważała wyższa część, która obejmowała ciasno drugą, o wiele od niej mniejszą. Obydwa elementy ocierały się o siebie, wydawały stłumione jęki świadczące o zbliżającym się końcu. Mijały powolne minuty, i choć ani Aphrael ani Galanoth czasu nie liczyli, zdawali sobie sprawę, że są już wystarczająco długo czasu w samotni. Nikt z nich jednak nie chciał zatrzymywać się w miejscu. Czas jest jak rzeka - wiecznie płynie. Każda przyczyna ma swój skutek, każdy skutek tworzy przyczynę... Miłość uprawiana przez Czarodziejkę i Elfa nie chciała mieć końca.
- Aphrael... - powtarzał Jej imię, również będąc przepełniony pożądaniem i namiętnością. Wzmógł zatem pocałunki, dotyk błądzących dłoni. Stał się drapieżniejszy w ruchach... bardziej nieobliczalny, zważając przy tym na wieczne pieszczenie ukochanej.
- Kocham cię. Przekroczmy razem próg siódmych niebios. Złap mnie za rękę...

[Aphrael]

        Jego ruchy były drapieżne, wręcz dzikie, ale równocześnie jakby delikatne i przede wszystkim dostarczały jej niebywałej przyjemności, jakiej nie zaznała jeszcze nigdy w życiu. I nie było to przyjemność jedynie fizyczna, najbardziej magiczne w tej chwili było to, że właśnie On dawał jej tę rozkosz. Wyrażała uczucie, które ją przepełniało, na wszelkie dostępne jej sposoby: nieprzerwanym potokiem czułych słów i jęków wydobywających się z jej ust, namiętne pocałunki składane na jego rozgrzanej skórze czy dotykiem jej dłoni nieustannie wodzącej po jego plecach, torsie, szyi. Zachwycało ją każde spojrzenie w jego bezdenne, piwne oczy, każdy dotyk jego ust, którym ją obdarował. Oszałamiało, że to właśnie jej dane było okazać swe człowieczeństwo przed kimś tak wspaniałym, kimś odwzajemniającym to gorące uczucie, które wychodziło daleko poza ramy zwykłego, prostego słowa "miłość". To było coś więcej, coś, czego żadne słowa nie były w stanie opisać. Nigdy jeszcze czegoś takiego nie doświadczyła. Zresztą, przez ostatnie 24 godziny działy się same dziwne, niepowtarzalne rzeczy. Niektóre były spełnieniami najgorszych koszmarów, ale inne... Inne najskrytszych, najśmielszych marzeń, o których istnieniu sama nie zdawała sobie sprawy. I pomyśleć, że mogłaby już tego doświadczyć... Gdyby w odpowiednim momencie uwierzyła sercu, a nie rozumowi. Szkoda, naprawdę, szkoda.
        Splotła swoje palce z jego w ciasny koszyczek. Była gotowa zrobić wszystko, czego by od niej zażądał, jeśli to uczyniłoby go szczęśliwszym. Spojrzała na niego pożądliwym, acz przepełnionym miłością wzrokiem. Czuła dreszczyk podniecenia. Dyszała głęboko, nie zdając sobie do tej pory sprawy z tego, z jakim trudem oddycha w miłosnym uniesieniu. Za każdym razem wciągała w płuca jego zapach, delektując się nim i zapamiętując. Utrzymywała go w płucach tak długo, jak tylko mogła i niechętnie wydychała. To było doznania, których nigdy nie chciała zapomnieć, które dawały jej niebywałą rozkosz. Jeszcze nic, nigdy... Ach, ile razy to powtarzała w ciągu ostatnich godzin! Powinna wreszcie przestać tyle myśleć i dać się porwać uczuciom. Hm, nie było to przecież takie trudne, prawda?
        Nie, nie było.

[Galanoth]

Zrobili wszystko, razem. Pierś przy piersi, dłoń w dłoni, tuż obok siebie oglądali szczyty ludzkich możliwości. Wpatrzeni w oszklone okna pokoju przypatrywali się wspólnie gwiazdom i księżycowi, powolnym chmurom ciągnącym się z zachodu na wschód. Utopijna noc spijana na łożu właśnie się kończyła... coś świetlistego i błyszczącego przecięło niebiosa na pół. Pocisk wędrował co raz wyżej i wyżej w górę, rozprysł się na milion mniejszych świecidełek wpierw wybuchając ze świstem. Pokaz fajerwerków zagłuszył ostatnie jęki kochającej się pary.
Galanoth złapał za piersi Aphrael, schował je w ramionach przyciskając kobietę tuż pod siebie. Wznosząc się i opadając na poduszkach wzlatywali na wyżyny własnej wytrzymałości. Rycerz prowadził w tym namiętnym tańcu, niczym przewodnik zagłębiał Czarodziejkę w meandrach pełnej uniesień chwili rozkoszy. Ciasny splot dłoni pozwolił mu utrzymywać partnerkę tuż przy sobie. Czekał na nią, zwalniał... to przyspieszał ponownie, by móc zrównać się mocą z potęgą buzującą gdzieś w podbrzuszu spragnionej miłości Pradawnej. Jej długie blond włosy podskakiwały, przeplatały z platynową bielą Galanotha. Splot ich ciał wydawał się być już chwiejny, jakby niemożliwy do kontrolowania i utrzymania w równowadze. Wieża kochanków, budowana od początku ich miłości, runęła dwiema basztami w dół. Elf uchwycił w ramionach drobną postać, utrzymał na dłużej, by Aphrael mogła poczuć się bezpiecznie. Ich wspaniały finał, szczyt osiągnięty wspólnymi siłami, odchodził wraz z szybszym biciem serca, gorącym oddechem niszczącym kropelki potu na gołej skórze... Wszystko wracało do normy. Powoli. Zauważalnie.
Galanoth spojrzał w oczy ukochanej, jedną dłonią obejmował ją w pasie, drugą natomiast gładził po szyi, karku i gęstwinach włosów. Upragnione chwile spędzane z Aphrael poczytywał sobie jako wieczność. Nieubłagalna kołotanina mijającego czasu czyniła z tych "chwilek" skarb, naprawdę bezcenny i trudny do zdobycia. Thelas uśmiechnął się kącikami warg pozwalając Aphrael ułożyć się na jego torsie, brzuchu. Opoka z ramion i części kołdry narzuconej na plecy kobiety z pewnością uchronią ją przed chłodem zwycięskiej nocy.
- Jestem tylko Elfem... a zwiedziłem wszelkie zakamarki wszechświata.

[Aphrael]

        Upojna noc dobiegała końca. Oboje byli już u kresu sił. Starali się jednak wykorzystać każdą chwilę, która im pozostała. Koniec zbliżał się zauważalnie, nieubłaganie nadchodził. Niebo nad ich głowami przeciął świetlisty pocisk. Fajerwerk rozprysł się an mniejsze części. Piękniejszego finału sobie nie mogła wymarzyć.
        Po raz ostatni ich ciała znów splotły się w pełnym namiętności uniesieniu. Ręce jej drżały, chociaż bardzo starała się opanować zmęczone mięśnie. Raz po raz unosiła się, prowadzona przez Elfa. Czasem zwalniał, pozwalał jej złapać oddech. innym razem wykorzystywała wszystkie swoje siły, by za nim nadążyć. ale nie było to dla niej problemem, raczej czystą przyjemnością. I jego ciało chyba zaczęło powoli odmawiać posłuszeństwa. Parę ogromnie wyczerpała walka, wykorzystali wszystkie swoje siły. Zbyt szybko nadszedł ostateczny koniec stosunku. Chwila finału był aż nazbyt zauważalna. Z niejakim smutkiem, a jednak szczęśliwa ułożyła się na brzuchu i torsie Galanotha, odwracając głowę tak, by móc patrzeć na twarz Ukochanego. Omiotła wzrokiem zmierzwione włosy, piwne oczy i pełne usta, których dotyk tak często czuła na swojej skórze tego wieczoru, który sprawił jej taką niewyobrażalną rozkosz. Uśmiechnęła się specjalnym uśmiechem, przeznaczonym jedynie dla niego.
- Jestem tylko Czarodziejką... a właśnie kochałam się z wielkim Obrońcą Galanothem, księciem Północy - powiedziała ochrypłym od jęków głosem.
        Jej oddech powoli się uspokoił. Gdyby nie miękka kołdra, którą była przykryta i ramiona Elfa na pewno zaczęłaby marznąć, ale tak czuła się bezpieczna. Z głowy uleciały jej wszystkie myśli, liczyła się jedynie ta chwila, jedynie Jego towarzystwo. Czuła się tak szczęśliwa jak jeszcze chyba nigdy w całym swoim długim życiu. Któż liczyła, ile wieków przeciekło jej przez palce? Nawet sama nie potrafiła określić tego zbyt dokładnie. Pomyśleć, że potrzebowała tyle czasu by poznać to wspaniałe uczucie - miłość, podczas gdy zwykli ludzie doświadczali go jeszcze w szczenięcych latach, po przeżyciu zaledwie kilkunastu wiosen? Cóż za ironia.

[Galanoth]

Czy ktokolwiek patrzył na zegary? Czy na którejś ze ścian Mistrz Zegarmistrzów bił w dzwony licząc kolejny ruch wskazówek? Czas wydawał się być dla kochanków nieosiągalny. Cieszyli się sobą, póki tylko mogli. Korzystali z siebie, póki noc nie przeszła jeszcze w dzień. Kochali się długo i namiętnie wystarczająco, by poznać wzajemnie ciała, pieszczoty... mapę własnych upodobań. Stworzyli legendę-klucz, której użyją następnym razem... kiedy tylko ich ciała znów się spotkają tuż obok, nago.
Galanoth patrzył z zadowoleniem na układające się w fale włosy kobiety. Ujmował je w kosmyki, delikatnie gładził palcami, to całował czule wraz z twarzyczką Aphrael. Dokładał wszelkich starań, aby Czarodziejka mogła zasnąć jak najbardziej szczęśliwa i spełniona. Ich miłość wypełniona przyjemnością i zadowoleniem huczała w powietrzu. Mimo ciszy przerywanej tłumionym szmerem z oddali Kal Idrion, mimo gwaru i wybuchających na niebie pozostałości po kolejnym nowatorskim wynalazku Krasnoludów, Elf czuł się, jakby leżał w łóżku przez wiele bezgłośnych stuleci. Thelas patrzył na swój obiekt uczuć spod lekko przymrużonych oczu, wydawał się być zamyślony; stanowczo skupiał się i koncentrował tylko na Niej. Aphrael. Wyszeptał mile jej imię, by dalej rzec:
- Och, proszę... tylko nie stawiaj mnie na pozycji samca-zdobywcy. Jeszcze trochę, i pomyślę, że jesteś ze mną tylko dla sławy. - zażartował, wsuwając obydwie dłonie pod kołdrę.
- Obrońca Galanoth, Rycerz sprawiedliwości, wielki stróż harmonii... Lodowe ostrze Arcto... Książę Północy... Mów, jak sobie tylko zechcesz, ale błagam... nie jestem już księciem. Zrezygnowałem już z tego.
Ręce Thelasa ulokowały się na pośladkach ukochanej. Powolnymi ruchami masowały tenże rejon, podnosiły gładką skórę i delikatnie przygniatały, muskały, skubały. Galanoth nie miał jeszcze dosyć potulnych pieszczot tak przed zamknięciem oczu.
- To było dawno temu i jakoś... nie lubię o tym rozpowiadać. - zaczął wyjaśniać, czując się za to odpowiedzialny - W świetle miejscowego prawa musiałem zastąpić namiestnika mojego rodzimego miasta, na dodatek: swoją matkę. Ach, tak się akurat stało, że było to tuż po pierwszej bitwie, w której wziąłem udział. Zasłynąłem z męstwa, odwagi... waleczności. Tylko sobie wyobraź: młody, piękny, ambitny... z arystokratycznego rodu. Doskonały produkt na zarządcę, prawdaż?
Elf uśmiechnął się krzywo, jakby ironicznie.
- Wszystko wskazywało na to, że zastąpię miejsce mej kochanej matki. Tak bardzo chciałem jej dobra i szczęścia, że prawie zapomniałem o własnym; prawie zapomniałem o historii mojego niemowlęctwa. Jestem pierwszym synem Łuny z Północy i Galanotha. Jestem Galanoth II, syn Czarodziejki o lodowych włosach i Rycerza z Pustkowi. Nadano mi imię po kimś, kto zginął w obronie własnego narodu, rodziny... przyjaciół, bliskich... obcych. Nie mogłem więc usiąść na tronie namiestnikowskim i oczekiwać, że wszystko będzie dobrze. Wyruszyłem zatem w podróż... resztę historii już znasz. Czas Szkoły Odrodzonego Liścia już dawno minął; ciągnę za sobą tylko i wyłącznie bagaż Runicznego Przymierza. Sama widziałaś... Serven, on jest teraz materiałem na kogoś, kto ma władzę. Przez koleje losy z czwartego stał się pierwszy. I to nie tylko przeze mnie... Cóż, ludzie nadal widzą we mnie księcia, który ma władzę. A ja jestem zwyczajnym banitą z własnej woli. Włóczę się dla dobra Alaranii. Nie dla mnie zaszczyty królewskie.
Ponownie się uśmiechnął, szerzej i lepiej.
- Ale to chyba nie pora, bym opowiadał ci o swoim bogatym życiu rodzinnym, zwłaszcza teraz, kochanie...
Narrator dałby sobie głowę urwać, że ostatnie słowo wypowiedział z wyciekającym z ust miodem.
- Chyba, że masz jakieś pytania. Może jednak zaciekawiłem cię tym...?

[Aphrael]

        Spijała z jego ust każde słowo, delektując się jego aksamitnym głosem. W gruncie rzeczy nic o nim nie wiedziała. Teraz miała okazję poznać go lepiej i nie zamierzała jej zmarnować. Poza tym, sposób, w jaki opowiadał o swojej przeszłości sam czynił ją bardzo interesującą i wywoływał uśmiech na jej twarzy. Słuchała więc uważnie, starając się nie uronić ani jednego słowa. Rzadko spotykała ludzi z dalekiej Północy, miło było słuchać o tamtych nieznanych terenach. A historia młodości Galanotha była dość nietypowa. Nawet nie wiedziała, że był tak doniosłą postacią. Chociaż był banitą, dalej należał do arystokratycznego rodu. Nie mógł zmienić więzów krwi, choćby nawet chciał. Nie mógł się wyrzec swojej przeszłości.
        Serce szybciej jej zabiło. Udowodnił jej swoją miłość, ale i tak słowo "kochanie" usłyszane z jego ust sprawiło, że jej policzki pokryły się delikatnym rumieńcem i poczuła się jakby odrobinę bardziej szczęśliwa. O ile to było w ogóle możliwe. Jeszcze nigdy nie było jej tak dobrze jak tej nocy. Czuła się całkowicie bezpieczna, jak nigdy. Zawsze było ryzyko - a nuż ktoś podkradnie się w nocy i poderżnie jej gardło? Choć raz nie było mowy o jakimkolwiek zagrożeniu. To było nowe... i wspaniałe. Nawet nie wiedziała, jak bardzo przeszkadzała jej ta samotność. Teraz nigdy już nie będzie samotna, nawet jeśli nie będzie obok niej Galanotha. Zawsze będzie w jej sercu.
- Nie, mów dalej... Opowiedz mi o sobie - uśmiechnęła się zachęcająco. Palcami prawej ręki wodziła po jego torsie, muskając nagą skórę. Chciała nacieszyć się tym dotykiem tak długo, jak to będzie możliwe - dopóki nie zaśnie.

[Galanoth]

Zamruczał potulnie. Dłoń Aphrael działała jak balsam na zmęczone ciało. Kojący dotyk kobiety uspokajał rycerza, powodował na jego twarzy uśmiech, a w oczach zadowolenie. Galanoth popatrzył z góry na drobną sylwetkę Czarodziejki, prawym ramieniem złapał ją za biodra by móc przysunąć mocniej i bliżej do siebie tym samym. Piersi ukochanej otarły się o tors, wilgotne łono zetknęło się z jego podbrzuszem. Przyjemny dreszczyk przebiegł od karku Elfa aż po plecy. Mężczyzna uśmiechnął się nonszalancko lewą dłonią mierzwiąc długie blond włosy Aphrael. Zaczynał tuż od czubka głowy, schodził do pasa naciskając przy tym na miękką skórę pleców Pradawnej.
- Jak już wiesz... jestem pierwszym dzieckiem Łuny, czwartym jest Serven.
Poszerzył uśmiech, jakby nie wierząc w to, że Aphrael walczyła z nim u boku. Galanoth mało kiedy słyszał równie wiele pochlebstw, co o własnej wybrance. Prawdę mówiąc o nikim tak wiele.
- Zatem pewnie zastanawiasz się co z pozostałą dwójką. Otóż... hm, być może to jakieś fatum wiszące nad moją dobrotliwą matką, może czysty zbieg kolein losu, lecz każdy kolejny kochanek umierał tuż po zapłodnieniu jej... nie wcześniej, nie później. Za trzecią ciążą, kiedy tylko Henekton IV spadł z góry podczas przeprawy przez lodowce, od razu było wiadomo komu dać większą część jego spadku. Mamie, rzecz jasna. Sęk w tym, że chociaż każde dziecko z innego jest ojca, to kochamy się jak ze wspólnego korzenia...
Zamyślił się na moment, zamruczał ponownie, lecz głośniej.
- Drugim dzieckiem Łuny jest Bellana, młodsza ode mnie o 10 lat. Okazało się, że jej ojcem był mój nauczyciel od sztuk wojennych. Po nim to odziedziczyła umiejętności we władaniu włócznią. Jest niesamowita, podziwiam ją. Nikt tak jak ona nie potrafi ciskać włócznią. Należy do Gwardii Królewskiej. Nosi taką piękną, idealnie wystylizowaną zbroję... niebieska.
Galanoth zaprzestał masażu głowy, by spocząć ręką na piersiach Aphrael. Ujął je pod dłońmi, dokładnie okrył by móc dotykać i pieścić. Wydawało się, że jak kotek i on znalazł zabawkę przyciągającą uwagę. Ba, uśmiechał się potulnie!
- Moim drugim bratem natomiast jest Vencius, zakonnik. On jest wariatem, powiem ci szczerze, Aphrael. Od dzieciństwa kierował się ku strefie duchowej i osiągnięciu nirwany. Podróżował po Alaranii zbierając zioła i rośliny, wykonywał egzorcyzmy, przybijał heretyków na pale... Potem odnalazł się w służbie kościelnej jako mnich. Vencius to harda głowa, czysty i święty... Jego ojciec również duchowny. Święcił grób ojca Bellany. Rok po jego śmierci Łuna znów musiała rodzić...
Ponownie się uśmiechnął, nie wiadomo w sumie dlaczego. Powodów było wiele.
- Słyszałem pogłoski, że mamusia znów jest z kimś... Że tym razem jakiś Czarodziej... Mag... Akolita. Nie wiem dokładnie.
Galanoth zamilkł ponownie. Biust Aphrael ucałował ze smakiem; soczyste cmoknięcia podziałały na niego jak afrodyzjak.
- Mmmmm... hm... Czy jest jakieś miejsce, do którego musisz się wybrać? Ja z chęcią odwiedziłbym zakon Runicznego Przymierza.
Poprawił się na łóżku tak, by plecami opierać się o wysoką taflę drewna i poduszek. Dzięki temu Aphrael leżała niżej, dogodnie ułożona na jego brzuchu, nogach i ramionach.
- Ich siedziba znajduje się w Łzach Rapsodii, w twierdzy ulokowanej nad wodospadem pięknie nazwanym "Nobila".
W jednej chwili Elf pociągnął do góry kobietę. Szybkim i bezbolesnym ruchem uniósł ją do góry, ulokował na kroczu. Dłonie oparł o wilgotne od nasienia uda Aphrael, przycisnął je mocno do swych nóg chcąc, aby jak najmocniej się go uczepiła. W wzroku Galanotha obudził się pierwotny żar, tak dość dobrze widoczny kilkanaście minut temu. Myśli Galanotha nasuwały tylko jeden temat.
- Ostatnio myślałem o tym, czego dokonaliśmy... i kim tak naprawdę jesteśmy.
Wieczysty szept, spokojny melodyjny głos Elfa zaczął nową myśl.
- Być może źle zrobiłem odstępując od zakonu. Alarania nie jest taka bezpieczna, jak kiedyś. Siły zła gromadzą się... budzą w miejscach pełnych śmierci... A my, kochanie... A my wiecznie ścigamy Nieumarłych. Piętno jednego z nich odczuwam ciągle na sobie...Ty również.
Zapatrzył się w prawą pierś i okrągłą runę, pozostałość po Drakoliszu.
- Serven powiedział mi, że Zakon organizuje egzamin na Paladyna. Tylko nieliczni mogą nim zostać. Jeśli tylko zgodziłabyś się wyprawić ze mną do Łez...być może z tobą przy boku, jako sekundnika w teście, udałoby mi się zyskać wystarczająco wiele siły i mocy. Nie wiem tylko, czy dopuściliby ciebie, Czarodziejkę.

Nie odpowiedziała. Zasnęła. Tak, była bardzo zmęczona i powieki ciężko jej się zamykały. Wyglądała wtedy niewinnie i słodko. Galanoth nie miał ochoty budzić specjalnie Aphrael. Przykrył dokładnie nagą Czarodziejkę, otulił ją poduszkami wpuszczając jeszcze przez okno małego niebieskiego skrzata. Szynszyla kobiety ułożyła się w jej nogach, za to Elf mógł wyjść na chwilę z domu, by przejść się po uśpionym obozie.
Wszystko bowiem zamilkło, świętowanie zwycięstwa już dawno się skończyło. Biorące w tym udział istoty poszły spać, bądź po prostu zasnęły z wyczerpania, natłoku alkoholu. Pierwsze ciała pijaków Galanoth spotkał tuż u progu domu Grizza. Półnaga kokietka przytulała w pośladki łysego niziołka, całkiem ładnego i młodego. Im dalej zapuszczał się Elf w obozie, tym więcej podobnych widoków mógł dostrzec, chociażby śpiącego dziadka-najemnika zwisającego z drzewa nieopodal lasu, podpaloną beczułkę piwa wetkniętą w środek ogniska przy namiotach Felarianinów... Kiedy dotarł do małego lasku, od razu poczuł się lepiej. Wędrując w stronę małego stawu, rozmyślał.
Sporo się dzisiaj wydarzyło... Od początku czułem, że ożywienie się Kal Idrion nie jest niczym dobrym. Mimo wszystko wyszło zupełnie inaczej. Grizz i Serven na pewno zadbają o powstanie nekropolis z łap Śmierci. Kto wie, może mój braciszek stworzy tutaj oddział Zakonu... Właśnie, ach... Ciekawe, czy udałoby mi się przejść egzamin. Mój ojciec chciał być Paladynem i został nim od razu. Za pierwszym razem. Dlatego zmarł. Poświęcił swój blask życia w zamian za wielu.
Galanoth rozebrał się ze zwykłych szat rycerskich, miecz trzymał nadal przy sobie przywiązany sznurem i założony tym samym za plecy. Skoro był już nago, zanurzył się powoli do pasa w ciepłej od atmosfery wodzie. Wspaniale kąpać się w promieniach księżyca. Zwłaszcza po tym, co uprzednio się wydarzyło...

[Aphrael]

        Widocznie spodobały mu się jej czułe, delikatne pieszczoty. Mocno przycisną do siebie, ale nie uniemożliwiło jej to kontynuowania zabawy. Jej długie, smukłe palce znaczyły tylko sobie znane szlaki na torsie Elfa. Ułożyła głowę na policzku na piersi Galanotha i patrzyła na niego, kiedy mówił. Ta chwila była dla niej idealna. Myślała o tym, jak pozornie małe rzeczy mogą wpłynąć na życie człowieka, zmienić jego postrzeganie otaczającego go świata. Uśmiechała się, bo wiedziała, że nigdy już nie będzie tą samą Aphrael, którą była przed spotkaniem Elfa. Odmienił ją już na zawsze - zdecydowanie na lepsze.
        Słuchała z zaciekawieniem, prawdziwą fascynacją. Znała go jako osobę, jak dobrą duszę, jej orędownika, Obrońcę. Nie wiedziała nic o jego przeszłości, a bardzo chciała poznać historię Galanotha - pomogłaby jej jeszcze bardziej rozumieć jego decyzje, to, kim był i to, w co wierzył. Poza tym, będąc jedynaczką, chętnie słuchała opowieści o jego braciach i siostrze. Zawsze marzyła o tym, by mieć kilkoro rodzeństwa, osób jej bliskich. Jak dotąd za najważniejszą w jej życiu osobę uważała swego mentora Sagorna. Teraz to się zmieniło, ale nauczyciel zawsze będzie zajmował szczególne miejsce w jej sercu, które u innych zajmowali rodzice. Przeżyła pod jego opieką ponad sto lat, był dla niej dziadkiem, którego nigdy nie miała. Nauczył ją większości rzeczy, które umiała. Bez niego byłaby nikim. I z własnej winy musiała go opuścić. Jak dotąd był to chyba najmroczniejszy dzień jej życia, dzień rozstania.
        Powoli, ale zauważalnie, zaczęła się robić senna. Mięśnie bolały ją po ciężkim dniu, który przeżyła, oczy się zamykały... Siłą woli pozostawały przytomna, by nie przerwać tej pięknej chwili.
        Ledwo zauważała jego pieszczoty, chociaż sprawiały jej wielką przyjemność, koncentrując się na jego słowach. Właśnie zaczęła się zastanawiać, czy ma coś do roboty - i tak była gotowa rzucić wszystko, by z nim pojechać - kiedy podsunął się do pozycji prawie siedzącej i podciągnął ją w górę. Ułożyła głowę na jego ramieniu i mocno doń przylgnęła. Słuchała, mgliście uświadamiając sobie, że musi podjąć decyzję, ale nie zdążyła się namyślić. Odpłynęła w świat sennych marzeń niedorównującym temu, co przeżyła tej nocy. Po raz pierwszy w życiu zasnęła z uśmiechem na ustach, szczęśliwa.

[Galanoth]

Do domu wrócił tuż o świcie, kiedy słońce leniwym tempem wyłaniało się zza krańca wysokiego płaskowyżu. Pomarańczowo-różowa kula przypominała gigantyczny okrągły pocisk, który zwolniony tysiąckrotnie nadchodzi wraz z nowym dniem. To tak, jakby całe piękno przelać w widok wschodzącej gwiazdy. Urzekający widok zatrzymał na moment powracającego Elfa. Rycerz, wpatrzony w przedsmak idylli poranka, uśmiechnął się kącikami ust. Stał tuż przy drzwiach od domostwa Grizza. Krasnolud nadal nie zjawił się w swoim baraku, i choć to pewnie wina zbyt dużej ilości alkoholu przepitej w nocy, to mimo wszystko Thelas zmartwił się nieobecnością nowego przyjaciela, którego sobie zaskarbił. Kowal, mimo swoich prostych przywar i zachowań, bardzo spodobał się Galanothowi. Mało który Krasnolud potrafi tak go rozbawić i przekonać do siebie. Zwłaszcza tacy, którzy jedną ręką potrafią złamać jegomościa w parunastu miejscach na ciele. W pewnym stopniu Grizz potrafi być przerażający. Tym bardziej, że sam Serven, niesiony na jego ręku, nie waży zbyt mało.
Elf ponownie znalazł się w sypialni. Nie miał na sobie nic, co mógłby rzucić w kąt na podłogę. Krótka wędrówka nago po śpiącym obozie zdecydowanie poprawiła Galanothowi humor. Mężczyzna już rozmyślał o tym, jak wiele będzie musiał zrobić i przejść, być może nawet zabić, aby zdobyć tytuł pełnoprawnego Paladyna. Egzaminy w Zakonie nigdy nie należały do łatwych. Tylko naprawdę umiejętni uczniowie mogli przejść wszystkie próby, częstokroć z uszczerbkiem na zdrowiu. Rycerz może mieć wyłącznie nadzieję, że z Aphrael przy boku jakoś to się uda.
O udach mowa. Elf powoli ruszył ku śpiącej Czarodziejce. Zobaczył falę długich blond włosów, które przelewając się na prawy bok łóżka tworzyły swojego rodzaju poduszkę. Ujął je w dłoń, powąchał dokładnie kosmyk wyczuwając wszelkie cudowne zapachy, które łączyły go zmysłami z osobą ukochanej. Wargami zaznaczył włosy, wsunął się pod aksamitną kołdrę. Nie zamierzał przeszkadzać Aphrael w śnie, zwłaszcza kiedy wyglądała tak uroczo i słodko. Gdy śpi, przypomina niewinne dziewczę pozostawione na zamku księcia. Ma wszelkie wygody i komfort... nawet kochanka, który zakrada się do niej o wczesnych porach, by dokończyć dzieło rozpoczęte w nocy.
Galanoth usadowił się nad śpiącą. Ramionami opierał się o łóżko, by nie przygnieść Aphrael. Torsem ocierał się o jej nadal ciepłe plecy. Ustami natomiast tworzył własną mapę ciała. Poszczególne miejsca czułe na pieszczoty, takie jak uszy czy kark, całował namiętnie wcale nie przejmując się śpiącym stanem Aphrael. Kochał ją nawet wtedy, gdy nie była tego świadoma.

[Aphrael]

        Spała snem bez snów. Obudził ją dotyk jego rozpalonych ust na jej karku. Uśmiechnęła się, gdy poczuła przyjemny dreszczyk. Nie poruszyła się jednak, nie otworzyła oczu; czuła jego bliskość i upajała się nią, jego dotykiem, kiedy ocierał się torsem o jej plecy. Jego zapach ją odurzał, a jednocześnie rozbudzał - pomagał zebrać siły. Spodobało jej się, że właśnie w taki sposób powitała nowy dzień - wydawało jej się to jak najbardziej właściwe po przeżyciach nocy. Zamruczała z radości. Otworzyła oczy, zamrugała kilka razy. Pokój zalany był słabym światłem świtu.
        Wyciągnęła ręce w górę i przeciągnęła się. Przewróciła się na plecy.
- Dzień dobry - powiedziała z uśmiechem. Podniosła prawą rękę i przesunęła palcami po jego policzku. - Jesteś jeszcze przystojniejszy, niż zapamiętałam. Jak ty to robisz?
        Nie dała mu szansy na odpowiedź, przyciągając obiema dłońmi jego twarz i całując go prosto w usta. W głowie jej zawirowało, jak zresztą zawsze, kiedy go całowała, szczególnie tak namiętnie i czule jak teraz. Zaciągnęła się jego zapachem i długo trzymała go w płucach. Jedną rękę przeniosła na plecy ukochanego, badając je po raz kolejny i mocniej przyciskając swoje ciało do jego. Było równocześnie tak samo jak poprzedniego wieczoru, ale także odmiennie. Wciąż odkrywała go na nowo, każdy pocałunek wydawał się być tym pierwszym. Pod dłuższej chwili zdobyła się na przerwanie tego wybuchu namiętności.
- Gdzie byłeś? - spytała z nutką wyrzutu, choć cały czas się uśmiechała. - Nie ładnie się tak wymykać po nocach - pogroziła mu palcem.

[Galanoth]

Wraz z przebudzeniem, Galanoth przyniósł ze sobą powiew nowego dnia; zapach leśnych kwiatów, wody w jeziorku w której się kąpał; aromat liści po których stąpał w drodze do lasu i z powrotem. Wśród tej cudownej mieszanki łatwo można doszukać się zapachu róż, lilii, tulipanów i akacji. W połączeniu z wilgotnymi włosami Elfa wysuszonymi częściowo przez słońce, i jego ciałem wiecznie ocierającym się o bezcenne skarby Aphrael, para wypadała po prostu doskonale. Przypominała bohaterów wyjętych z romantycznej ballady, gdzie przyroda także odgrywa swoją jakże ważną często rolę. W pokoju pełnym miłości brakowało tylko płatków róż obsypanych po podłodze i na samym łożu - tak pilnie gorącym i wiecznie przepełnionym tryskającym uczuciem.
Muzyka towarzyszyła przebudzeniu się Aphrael. A przynajmniej w głowie Elfa, który nabuzowany po uszy miłością patrzył na nagie ciało kobiety przewracające się z brzucha na plecy. Czarodziejka wyciągnęła wysoko ramiona, jej smukłe dłonie i nadgarstki szybko natrafiły na czułe pocałunki rycerza. Mężczyzna prężył się przed swoją panią, uśmiechał się opiekuńczo stając się dla niej opoką i wzmocnieniem, osłoną przed przypadkowym wzrokiem kogokolwiek, kto śmiałby wejść do pokoju nocnych uciech. Wspomnienia ich hucznej miłości nadal brykały w oczach Galanotha, jak i w jego rozbawionym głosie pełnym pomruków i szepcików.
- To chyba wina nocy, kochanie. W ciemności jestem brzydszy, niż za dnia. - poszerzył uśmiech prezentując rządek białych zębów. Pochylił nieco głowę, aby końcówkami długich srebrnych włosów móc dotknąć nagości Pradawnej. Całował ją gorąco wzdłuż szyi, policzka i ust. Nie zaprzestając pieszczot zszedł niżej, aż do piersi. Pieścił je wraz ze stojącymi sutkami, nie pozwolił by szansa smakowania skóry Aphrael minęła bezpowrotnie. Na koniec cmoknął ze smakiem wpatrując się w piękne oczy Aphrael.
- Wybacz. Nie było mnie tylko pół godziny i to nie w nocy, ale o świcie. Musiałem się przejść, wykąpać...
Grożący paluch kobiety, jego końcówkę, Galanoth possał przez moment. Nie będzie mu kochanka groziła. Zwłaszcza palcami.
- Już cię nie opuszczę. Nie warto.
Więcej nie dane mu było powiedzieć. Aphrael oplotła go ramionami i mocno do siebie przycisnęła. Namiętnym pocałunkom nie było końca.
Elf zdecydował się na jeden ruch. Prawym bokiem ciała oparł się o miękką kołdrę łóżka, dłonią podparł głowę, natomiast drugim ramieniem, lewym, objął ciasno tors Aphrael tuż pod piersiami. Wpatrywał się w nią prosto w oczy pozwalając aby włosy dalej opadały na jej własne, blond. Męskością wsunął się między rozchylone płatki kobiecości Czarodziejki. Znów przeszył ją w łonie, naciskał mocno poruszając się spokojnie biodrami. Wiecznie wpatrzony, milczał.

[Aphrael]

        Jęknęła, czując jego męskość w sobie. Jej ciałem wstrząsnął dreszcz rozkoszy. Poruszała biodrami w rytmie nadanym przez Galanotha, nie tracąc z nim kontaktu wzrokowego. Uśmiechnęła się. Dla niej ta chwila mogłaby trwać wiecznie - w ciszy poranka, złączeni zarówno ciałem, jak i duszą. Stanowiący jedną całość. Łączyło ich tyle wspaniałych uczuć, kryjących się pod prostym słowem "miłość" - zaufanie, przywiązanie, lojalność, przyjaźń, troska... i wiele, wiele innych, których nawet nie potrafiła nazwać. Nigdy czegoś takiego nie czuła. Wiele razy zastanawiała się nad ograniczeniami swojej mocy w dziedzinie Emocji, ale teraz to rozumiała - bo czy ktoś mógłby zakazać jej Go kochać? Czy ona mogłaby sprawić, że pokochałby kogoś innego? To było okrutne i po prostu niedorzeczne. Teraz rozumiała często słyszane, szczególnie w balladach, słowa, których nigdy nie brała na poważnie - "miłość wszystko przezwycięży". Wydawałoby się, tak banalne. A jednak prawdziwe.
        To było piękne. Nie tak porywcze, jak noc, którą wspólnie spędzili - bardziej delikatne, można by powiedzieć. Dawało jednakże równą przyjemność, wzbudzało te same gorące uczucia. Tym razem nie potrzebowali słów, by to przekazać - wystarczyło tylko to czułe spojrzenie, przeszywające ją aż do głębi jej duszy. To było tak piękne, że zapierało jej dech w piersi. A może to po prostu jego obecność tak na nią działała? Przyspieszone bicie serca, uśmiech bez wyraźnej przyczyny? Nikt jeszcze nie dał jej tyle powodów do radości, co on. Nikt nie widział tylu jej szczerych uśmiechów. Skradł jej serce, wydawałoby się, bez najmniejszego wysiłku. I nie mogła powiedzieć, żeby jej się to nie podobało. Wprost przeciwnie.