Góry Dasso ⇒ Ekspedycja naukowa

[Raymond]

A wiêc ca³a ta historyjka to by³ ¿art rycerza. Przyznaæ mu trzeba, i¿ nawet ³adnie wszystko opowiedzia³. Widz±c reakcjê barda na wiadomo¶æ o psikusie, musia³ powstrzymywaæ siê d³oni± od ¶miechu. Domy¶la³ siê, ¿e w tym co mówi³ rycerz jest jaki¶ b³±d. G³ównie z faktu, i¿ Raymond wiedzia³, ¿e runa nie oznacza ¶mierci. Nie ¿eby wiedzia³ co mia³a ona znaczyæ, po prostu pamiêta³, ¿e nie oznacza³o to rych³ej zguby dla w³a¶ciciela. W ka¿dym b±d¼ razie chichota³ po cichu z tej ca³ej sytuacji. M³odemu bardowi na te wie¶ci krew zaczê³a p³yn±æ szybciej, ale dopiero teraz mknie niczym potok w jego ¿y³ach! A¿ siê ca³y zrobi³ purpurowy. S±dzi³, ¿e braknie mu s³ów. Przypomnia³ sobie jednak, jaki jest z niego gadu³a. W ka¿dym b±d¼ razie, wola³ poczekaæ, a¿ ca³a ta szopka siê skoñczy, aby mogli wyruszyæ do karczmy.

[Dairen]

Przez chwilê próbowa³ zrozumieæ, co w³a¶nie do niego powiedziano.
- Zaraz... Wiêc to nie by³a prawda? - spyta³, spogl±daj±c na palec. - Mimo wszystko to cholerstwo nadal nie chce zej¶æ.
Wargi ci±gle mu siê trzês³y. By³ zdenerwowany i wstydzi³ siê, ¿e da³siê oszukaæ.
- Mo¿e w karczmie dostanê jakiego¶ t³uszczu do posmarowania palca. Chod¼my do Ekradonu - rzek³ i dumnie ruszy³ drog±, zarzucaj±c lutniê na plecy. Próbowa³ zamaskowaæ zmieszanie pewno¶ci± siebie. Mimo wszyskto cieszy³ siê ze spotkania z bandytami. Nie musia³ ³±zi¼ co cuchn±cych kryptach, a i tak zarobi³ niema³± sumkê.

[Davon]

- Nie. To nie by³a prawda. - parskn±³, u¶miechaj±c siê wrednie. Westchn±³. - Chod¼my. Chocia¿... Nie tak prêdko szelmo!
Dopad³ Dairena, chwytaj±c jego ramiê w ¿elazny u¶cisk wielkiej ³apy.
- Oddawaj co¶ umar³ym bezprawnie zrabowa³a! - rozkaza³, wystawiaj±c drug± rêkê w oczekiwaniu na kosztowno¶ci, które zdar³ z trupów bard. - Mnie zawdziêczasz nêdzne ¿ycie szumowino i do mnie nale¿y ³up! - rykn±³, choæ zorientowa³ siê, ¿e ³up to nie jest dobre s³owo, zwa¿ywszy na fakt, i¿ jest rycerzem. Co jak co, ale rycerzowi braæ ³upów nie przystoi! Chyba ¿e... - Nagroda. - poprawi³ siê po chwili.

[Raymond]

Po krótkiej jeszcze wymianie zdañ, m³ody bard odda³ rycerzowi czê¶æ zrabowanych skarbów. Resztê zd±¿y³ niezauwa¿enie schowaæ za pazuchê. Raymond zabra³ swój tobo³ek i rzeczy, po czym do³±czy³ do swoich towarzyszy. Droga powrotna nie by³a dla nich wszystkich trudna. ¯aden zbój ich nie nêka³, a nawet je¶li, to Davon zrêcznie by sobie z nim poradzi³. Droga powrotna by³a dla nich stosunkowo krótsza i ³atwiejsza, poniewa¿ schodzili z pochy³ego go¶ciñca. Kiedy s³oñce chyli³o siê ju¿ ku zachodowi, dotarli do miasta. Po chwili uzgodnieñ, Davon wraz z Dairenem skierowali siê do karczmy, aby oczekiwaæ na Raymonda. Skierowa³ siê on do siedziby Cechu £owców Przygód w celu za³atwienia kilku formalno¶ci.

Ci±g dalszy - Dairen i Davon
Ci±g dalszy - Raymond