Granica

Aldred zamyślił się, wpatrzony w morską pianę rozbijającą się o brzeg wraz z coraz to kolejnymi falami.
- Tak, według mnie tak. Chodź nie różni się ono od każdego innego - roześmiał się. - I tutaj są ci dobrzy, i ci źli. Na lądzie ludzi grzebie się w ziemi, na morzu w wodzie. Na lądzie dąży się do bogactwa, na morzu także. Popatrz na nas - obrócił się w stronę Upadłego. - Różnimy się bardzo wieloma rzeczami, nawet rasą, a jednak i tam mamy wspólne cechy. Tak naprawdę to wgłębi wszyscy są tacy sami, po prostu każdy z nas wybrał inną ścieżkę przy urodzeniu. Oboje będziemy żyć, bogacić się, spędzać czas z przyjaciółmi, walczyć, pić, szukać mił... - urwał, mrugając. - Tak. Przede wszystkim będziemy żyć. Aż do końca naszych dni...
Westchnął, rzuciwszy ponowne spojrzenie ku otwartym wodom.
- Chciałbym kiedyś zobaczyć siebie w przyszłości. Ciekawe jak skończe - uśmiechnął się, patrząc zamyślonym wzrokiem przed siebie.

Uniósł lekko białą brew ze zdziwieniem- w którym miejscu oni byli do siebie podobni? Różniło ich dosłownie wszystko- od rasy poprzez wygląd idąc do charakteru aż po zachowanie, tak więc ich porównywanie ich miało taki sam sens jak porównywanie ziemi do nieba- absolutnie żaden. Słuchał jednaj jego pseudo inteligentnej gadaniny z, delikatnie mówiąc, zdziwieniem i może lekkim... pokpiewaniem?
Złote monety przynoszące zazwyczaj tylko ból i cierpienie nie miały dla Adriena najmniejszego znaczenia, życia również nie cenił ani trochę- dla niego było ono tylko kolejnym etapem egzystencji przez którą każdy musi przejść, żeby stać się częścią czegoś większego, potężniejszego. Przyjaciele... owszem, miał kiedyś przyjaciół, za których dałby się zabić. I co? W Niebie własny ojciec stał głuchy na błagania jedynego syna, który prosił by ten darował mu życie, a najlepszy przyjaciel pomógł odrąbywać jego aniele skrzydła robiąc to wyjątkowo brutalnie. Od tej pory nie zaufał już nikomu i prawdę powiedziawszy nieźle na tym wyszedł. Alkohol? Adrien pił zazwyczaj dla towarzystwa, jeśli już z kimś rozmawiał lub po wyjątkowo męczącym dniu a ludzie pili, żeby zapomnieć o prawdziwym życiu uciekając przed nim na dno szklanego kufla, z którego nie było już odwrotu...Miłość? Adrien nie zaznał jej odkąd anioły, które uważał sobie za najbliższe zabiły jego ukochanego na oczach Upadłego. Tyle, jeśli idzie o jego poglądy.
Patrzył na wodę z lekkim...sam nie umiał nazwać tego, co czuje do morza. Przerażała go świadomość, że mógłby wypłynąć w morze przez kilkanaście dni czy nawet i tygodni nie widząc nic prócz bezkresnego błękitu fal i nieba, które było mu tak obce...Zwariowałby już do reszty.
A jak on mógł skończyć? Co stanie się z nim po śmierci? Z nieba go wykopali a z piekła nawiał już dawno temu. Więc... co było mu przeznaczone? Wieczna tułaczka między światami dobra, zła i żywych?
-Ssskończysz jak każdy... Odezwał się do Aldreda po chwili milczenia i trawienia jego jakże gorzkich dla uszu Adriena słów o beztroskości życia, z którego grabarz i tak jawnie kpił. -Ssskończysz dwa metry pod ziemią, hihihihi...Nie było tu śmiechu, jakiejkolwiek wesołej nuty, mimo, że białowłosy się uśmiechał a z jego ust wydobył się dźwięk go przypominający...Bardziej to powiedział swoim psychodelicznym głosikiem niż zrobił to naprawdę. -Oho, ciekawie się robi jak już zaczynasz gadkę o leżeniu dwa metry pod ziemią- powiedział zaspany szczur wysuwając lekko łebek z kieszeni i patrząc to na Adriena to na Aldreda oczekując jakiejś ciekawej wymiany zdań między tą dwójką.

Zaśmiał się cicho.
- I tu się mylisz, przyjacielu - odparł cicho, zerkając na niego kątem oka. - Ja, jeśli będzie trzeba, nie ulotnię się z tego świata dopóki nie załatwię wszystkich spraw... - rzucił tajemnicze spojrzenie na wybrzuszenie swojej koszuli.
- Ahoj, kapitanie! - usłyszał krzyk Rosse'a. Odwrócił się w jego kierunku, kierując spojrzenie ku swojemu kwatermistrzowi.
- Co jest? - zapytał.
- Naprawiliśmy już uszkodzone deski kadłuba. Jest tam trochę mniej miejsca, jednak mamy pewność, że nic nie będzie przeciekać.
Aldred pokiwał głową, jednak zaraz zmarszczył brwi, widząc minę marynarza.
- Coś jeszcze.
- Aye. Jesteśmy gotowi do odpłynięcia.
- Tak szybko? - zdumiał się kapitan.
- Zwykle nie spieszylibyśmy się, a wręcz przeciwnie, za przeproszeniem, opierdzielalibyśmy się ile można, jednak chłopaki przyniosły nam to miasta - odparł, rzucając aldredowi kawałek zwiniętej skóry. Pochwycił go jednocześnie rozwijając tylko po to, by przyjrzeć się swojemu portretowi, a także wypisanej nagrodzie zaraz pod nim.
- Ścigają cie, kapitanie.
Aldred stał niczym posąg, studiując list gończy. Jakim cudem ktoś go zobaczył z tak bliska? Ktoś musiał mu podrzucić świnię, innej możliwości nie było. Trzeba będzie dowiedzieć się kto...
Podarł świstek i wrzucił go do wody. Podparł się pod boki, myśląc ze zmrużonymi oczami.
- Chyba się tu pożegnamy, białowłosy - powiedział w końcu, odwracając się ku towarzyszowi i jego maskotce.


Ciąg dalszy: Aldred

Adrien stał przysłuchując się tej dość niecodziennej dla niego wymianie zdań. Słuchając uważnie, starał się wyłapać coś interesującego. Nie bardzo miał ochotę wplątywać się w zatargi między władzą a piratami i kończyć na stryczku czy też z lochu, z którego i tak by nawiał... Ale to było teraz nie ważne, ważne było zabranie reszty swojego zwierzyńca i odjazd do domu.
-Psst, zamierzasz go wydać? - zapytał szczur wchodząc mu na ramię z chytrą minką.
-Nie... ihihi, niech sssobie jeszcze troszeczkę pożyje... Nic nam do tego, Aurum - odpowiedział grabarz po chwili namysłu, jakby samemu się zastanawiając nad tym, czy wydać młodego pirata w ręce straży, czy też pozwolić mu odejść w spokoju.
-Szkoda, mogłoby być ciekawie... Wiesz, nudno u nas ostatnio, panie Crevan... - męczył zwierzak, chcąc przekonać pana do zmiany zdania. Niestety, jedyne co wskórał to to, że Adrien po prostu... porządnie mu przywalił w ten jego głupi, biały łebek i schował lekko otumanione zwierzątko do kieszeni, mrucząc pod nosem jakieś słowa brzmiące trochę jak "głupi szkodnik" czy "nic nie warty darmozjad".
-Ihihi...Cóż, życzę więc, aby wiatry pomyślnie wiały w żagle. - Uśmiechnął się nieco złośliwie biorąc pod uwagę liniowiec stojący niedaleko statku Aldreda. Coś Adrienowi mówiło, że pirat daleko nie popłynie a wróżba grabarza spełni się szybciej niż oboje przewidywali... Dlatego właśnie lubił swoje życie. Może i czasem ścigał go jakiś świętoszkowaty anioł, ale po za tym... Było lepiej niż na morzu, to na pewno można było powiedzieć biorąc pod uwagę okoliczności. Na morzu nie ma gdzie się ukryć, gdzie uciekać, gdzie... przetrwać.
Adrien gwizdnął głośno i zza budynku obok dało się słyszeć głośne przekleństwo stajennego i świst bata a następnie tętent końskich kopyt na bruku, przerywany krzykiem cofających się ludzi. Wielki, czarny koń o długiej i białej jak mleko grzywie z zaplecionym w niej cienkim warkoczykiem i ślepy na jedno oko w pełnym pędzie biegł wprost na Adriena, jednak ten nie zamierzał się ruszać z miejsca, bowiem doskonale wiedział, że zwierzak go nie staranuje i nie przewróci. Istotnie, zwolnił nieco przed grabarzem dając mu szansę wskoczenia na niego co ten oczywiście uczynił bez zbędnego marudzenia. Zapewne Aldred nie spodziewał się, że białowłosy będzie w stanie wskoczyć na konia bez większego wysiłku, ale prawda była taka, że pan i koń wyczuwali instynktownie co zrobi ten drugi i umieli się zgrać. Ot, cała tajemnica. Wierzchowiec złośliwie stanął dęba prawie zwalając z siebie wciąż uśmiechniętego pana i niemalże sprawiając, że ten zgubił po drodze kapelusz. Po kilku sekundach sam się uspokoił i tylko mruczał coś o traktowaniu go tylko jako zwykłą szkapę i niechęci do Adriena i szczura siedzącego mu w jednej z kieszonek przy siodle. Gryzoń natychmiast wychylił łebek patrząc na Upadłego jak na swoje wybawienie i od razu wchodząc do jego szaty.
- Już myślałem, że nigdy po nas nie przyjdziesz i zostanę z tym koniem na zawsze... Jak dobrze, że szczury nie mogą rzygać... - Odetchnął z ulgą dołączając do brata i zamykając paszczkę na widok miny Upadłego. Nie miał nastroju do wygłupów. Koń niespokojnie dreptał w miejscu nie pozwalając się zebrać, co chwilę parskając i próbując stanąć dęba.
- Szerokiego morza, Aldredzie! - Zasalutował mu i ścisnął piętami boki konia, zmuszając go do ruszenia tego leniwego zadka jak najdalej stąd. Jedynym wspomnienie, jakie po sobie pozostawił, był głośny śmiech podstarzałego szaleńca trzęsący szybami w oknach kiedy wyjeżdżał z portu po drodze zahaczając jeszcze o stajnię, w której uprzednio zostawił konia i wciskając w rękę stajennego jedną złotą monetę. Grabarz natychmiast zniknął w tłumie.


Ciąg dalszy: Adrien