Granica

Uzdrowicielka obróciła głowę w stronę kotołaczki, jakby patrzyła prosto na nią. Po chwili uśmiechnęła się lekko, trochę smutno.
- Od zawsze potrafiłam rozmawiać ze zwierzętami. Moje rany goiły się szybciej niż u innych. Kiedyś przypadkiem wyleczyłam przyjaciółkę, gdy przewróciła się i zdarła skórę z kolana. Zaczęłam wiec uczyć się u druidów. Zaklęcia ani rytuały nie szły mi najlepiej, a moje naturalne zdolności... wzbudzały pewien niepokój. Przez to, że leczenie innych odbijało się tak na mnie. Nauczyłam się używać głównie ziół, ale czasem pomagałam sobie magią. Uleczyłam tak jednego najemnika... nie sądzę, aby chciał dla mnie takiego losu, ale powiedział o mnie swojemu aktualnemu panu. Skończyłam jako zabawka magnata zakochanego w pojedynkach. Chciał, abym leczyła jego rany, by nie musiał przerywać treningów. Aby przekonać się o moich możliwościach zaczął oślepiać swojego sługę. Nie mogłam patrzeć na cierpienia tego człowieka... i później nie patrzyłam już na nic innego. Przez kilka tygodni leczyłam mojego.. pana. Ale nawet ja nie potrafiłam uleczyć serca przebitego mieczem. Sługa, któremu pomogłam dał mi Cienia, gdy ten był jeszcze malutki i pomógł powrócić do druidów. Niewiele mam do stracenia od tamtego czasu. Miałam czternaście wiosen za sobą. Nie widzę, aby te blizny mi szkodziły. Rodziny nie założę. A mogę pomagać innym. Ból jest do zniesienia. Na mnie te rany, choroby leczą się szybciej i nie są takie groźne. A dobroć wobec innych nigdy nie jest bezsensowna. - Dziewczyna mówiła miejscami ciszej, jakby na wpół do siebie. Ale przez cały czas wyraźnie. Gdy skończyła, uśmiechała się bardziej szczerze niż na początku. - Gdybyś mogła ratować życie, nie robiłabyś tego? Złamana ręka drwala może mieć wpływ na cała rodzinę. Te koszta nie są wcale takie wielkie, gdy wiesz, że dzięki temu ktoś ma nową szansę. Powiedz... nie męczysz się pracując w karczmie? Kotołaki zawsze kojarzyły mi się z wolnością i istotami, których nie można zatrzymać w jednym miejscu na dłużej.

- Nie wiem - odpowiedziała szczerze Saira.
- Nie wiem, co bym robiła, gdybym mogła leczyć, a rany przechodziłby na mnie. Ręką się zrośnie, drwalowi też, a co jeśli on wcale nie byłby dobry? Pewnie gdybym miała takie zdolności przychodziliby do mnie różni ludzie, nie wszystkich bym znała, nie każdy mówiłby mi prawdę. Bałbym się, że drwal wcale nie potrzebuje tej ręki do rąbanie drzew w lesie, tylko do bicia żony. Bałbym się, że wyleczę jakiegoś zwyrodnialca, który przecież i mnie może chcieć zrobić krzywdę. Zresztą... nie wiem... ludzie często kłamią, poza tym nie mam takich zdolności...
- Czy się męczę... i tak i nie... - powiedziała smutno.
- Spłacam swój dług... potem będę mogła odejść... Ale... przynajmniej mam dach nad głową i miejsce, gdzie nic mi nie grozi.

Popatrzył na obydwie, on tam się wolał nie odzywać, ale jednak zabrał głos.
- Nie wszyscy ludzie są kłamcami. - Dopowiedział kotołaczce. No bo nie każdy człowiek musiał być kłamcą, trafiają się też tacy, co kłamać nie lubią. A do takich należał Stayer. To znaczy, on kłamie tylko w razie potrzeby, a ta trafia się mu ostatnio nader rzadko.
- A dużo tego długu zostało Ci do spłacenia? - Zapytał Sairę. Zapytał z czystej ciekawości. Popatrzył na Alię.
- Za to ja gdybym posiadał taki dar, lub przekleństwo, to raczej nie ujawniałbym się z tym, i używał tylko w razie konieczności... - Stwierdził po chwili. Popatrzył na niebo, przed chwilą opuścili las, więc teraz mógł bez problemu ujrzeć słońce, na horyzoncie. Zostało już niewiele do zmierzchu. Popatrzył przed siebie i co ujrzał? No miasto, Elfidranię, rzecz jasna.
- No, więc jesteśmy na miejscu... - Dodał i ruszyli ku miastu, po paru minutach przekroczyli bramę i znaleźli się w mieście.

[Ciąg dalszy : Tutaj ]