Granica

Falechion z uśmiechem obserwował jak Vizir umiera... po raz drugi. Spodobało się mu towarzystwo człowieka i elfa... nie można było się przy nich nudzić. Właściwie nie miał pomysłu co zrobić, więc po prostu usiadł po turecku na podłodze obserwując poczynania Leinarda. Merithur leżał nieprzytomny. Jednak jego aura błyszczała nadal jednolicie, więc pewnie nic mu nie grozi. Nagle przypomniał coś sobie.
- No tak... diabelizacja... - mruczał z uśmiechem, patrząc na świeżo nieżywego wampira. Był to akt polegający na uśmierceniu wampira, nie cielesnym, bo to już się dokonało, ale zniszczenie samej jego esencji, duszy.
Demon podniósł się i już miał podejść do wampira by dokonać rytuały, gdy usłyszał tupot. Wielu ludzi (czy też nieludzi), co najmniej dwunastu.

W tym momencie Leinard powiedział do niego by stanął na czatach, ale było już za późno. Do komnaty wpadli ludzie, dokładnie dwunastu.
- Bingo. - Uśmiechnął się w duchu demon. - Jeszcze nie ogłuchłem...
Jemu też przypadło w udziale zabicie paru z nich. Wtedy Leinard wysunął swoja propozycję:
- Pysznie ! - Powiedział demon z aprobatą dla planu jego towarzysza. Chyba będzie podróżował z nimi przez jakiś czas... oj nie będzie się nudził.

Ich było ośmiu, a nas dwóch. Szaleństwo... To lubił Falechion. Uśmiechnął się diabolicznie, obnażył miecz, ustawił się w pozycji bojowej i zwrócił się do swoich przeciwników:
- Czy widzieliście kiedyś demona, tańczącego w blasku księżyca ? - W tym momencie w jakiś dziwny sposób odsłoniła się jedna z zasłon i łuna księżycowa oświetliła jego postać. I zaszarżował na swych przeciwników.

Tak! zemsta, zemsta, zemsta na wroga,
Z bogami i choćby mimo boga!

        Błysk zabłąkanej myśli. Gdzie jest? Kolejny. Co się stało? Nie pamiętam...
        Mgła zasnuwająca umysł. I ból. Przeraźliwy ból, zdający się nie mieć określonego źródła w ciele. Kojąca magia, wlewająca się w jego organizm, rozluźniająca mięśnie, uśmierzająca cierpienie, przejaśniająca umysł.
        Leinard.
        Kroki były coraz bliżej. Elf z trudem odemknął powieki i zobaczył tuzin ludzi wpadających do komnaty. Leinard natychmiast skoczył, starł się z nimi, samotnie walcząc z grupą żołdaków. Falechion także dobył broni, nie spiesząc się.
        - Czy widzieliście kiedyś demona, tańczącego w blasku księżyca? - zapytał. Miało to pewnie zdezorientować i być może lekko przestraszyć jego przeciwników. Demon raczej nie spodziewał się tego, co nastąpiło chwilę później.
        - Ja widziałem - odezwał się cicho jeden z żołdaków, pochylając głowę. Nagi miecz, który dzierżył w dłoni, oparł o posadzkę, przyjmując postawę bohatera z ballady. - Widziałem demona, który zabił całą moją rodzinę... Zdychaj.
        Szybki był. W ułamku sekundy zebrał się w sobie i popędził wprost na Falechiona, wymijając Leinarda. Pęd przeniósł go obok demona, który, odwracając się na prawej nodze, ciął płasko końcem swojej klingi. Chwilę później człowiek słaniał się na nogach, a z lewego barku strumieniami lała mu się krew. Uśmiech przemienionego stał się jeszcze bardziej diaboliczny, o ile było to w ogóle możliwe. W oczach bohaterskiego żołdaka dał się widzieć strach. Zbyt długo wpatrywał się w twarz Falechiona, dlatego też nie zauważył, że Merithur ukradkiem podniósł się z posadzki. Zgięty wpół, z dłonią przyciśniętą do brzucha, chyłkiem zaszedł człowieka od tyłu. W mgnieniu oka wydobył sztylet i wbił mu go w kark.
        - Zaraz zemdleję znowu - syknął doFalechiona, który stał najbliżej niego. - Wolałbym, żeby nie stało wtedy nade mną dziesięciu siepaczy z mieczami. Postarajcie się ich pozabijać w czasie, kiedy ja będę próbował utrzymać się na nogach i robić groźną minę.
        Po tych słowach elf podniósł z podłogi swój miecz, leżący nieopodal i zajął pozycję pod ścianą, delikatnie opierając się o nią barkiem.

Falechion ledwo zdążył uniknąć ciosu wojownika. Był w dogodnej pozycji, by wyprowadzić cięcie i tak też uczynił. Zranił człowieka w bok. Ten ze strachem spojrzał na demona... Falechion utonął w jego oczach...

Ujrzał człowieka, szczęśliwego, pełnego woli życia. I kobieta... jego żona, niosąca na ręce niemowle. Kochali się i dziecko. Ale wtedy nastał krwawy księżyc. Potwór... w świetle księżyca... niósł kobietę w ramionach... delektował się jej życiem... dziecko, pozbawione esencji... Szał... Nienawiść... Smutek... Wola zemsty... Bezradność... Poszukiwanie mocy... Wampir!

Dusza tego człowieka była pełna odwagi, determinacji i gniewu. Pragnął pomścić rodzinę, nawet za cenę służby u bestii jaką jest wampir. Życie uczyniło go takim jakim teraz był. Falechion współczuł mu, naprawdę... Dobrze wiedział jak to jest być opętany przez jedną myśl, jeden cel. Wtedy twarz wojownika skrzywiła się w cierpieniu. Zobaczył jak upada, jak na ubraniu na plecach zaczyna się powiększać plama krwi. Towarzysze nieboszczyka zawachali się widząc taką scenę. Falechion o to teraz nie dbał... tak samo jak nie dbał o narzekania elfa. Skierował na Merithura swoje teraz błękitne oczy i rzekł:
- Dlaczego to zrobiłeś? - Elfa uderzyło to, że w słowach demona nie było cienia wyrzutu, a jedynie jakiś dziwny nieopisany smutek.

        Zbytnio był zmęczony, by dbać o zachowanie Falechiona. Bez cienia wyrzutów sumienia zabił żołdaka jednym sztychem w plecy. Tym bardziej nie miał więc nastroju na dysputy z przemienionym.
        - A jak ci się wydaje? - zapytał cichym głosem. - Chcę się stąd wydać a ci tutaj stoją mi na drodze. Tyle, żadnej w tym filozofii. Ja zabijam ich, bo oni chcą zabić mnie. Zadowolony? To rusz wreszcie rzyć i zrób coś przydatnego.
        Elf znowu ciężko oparł się o ścianę, przymknął na chwilę oczy, odetchnął głębiej. Zbierał siły. Zaraz będzie musiał biec, rzecz jasna - w miarę swoich możliwości. Tyle tylko, że mógł zemdleć lada chwila. Patowa sytuacja, można by rzec.
        Alarania jest jednak dziwnym miejscem, w którym działają niepojęte czasami siły. Motywy ich zachowań są nieraz niezwykle trudne do zrozumienia - ba, czasami wręcz ciężko przewidzieć, czy chcą one działać w dobrych czy w złych intencjach. Merithur jednak nie zastanawiał się nad tym, kiedy wyrosła przed nim delikatnie opalizująca wyrwa w przestrzeni. Mag dobry w swoim fachu rozpoznałby kawał solidnego rzemiosła, bardzo stabilną, bezpieczną strukturę, oferującą komfortową i niezwykle szybką podróż. Elf stwierdził tylko tyle, że ma przed sobą portal - i że wypadałoby skorzystać z tego niespodziewanego uśmiechu losu.
        Wahał się jednak, nie sądził bowiem, że ma jakichkolwiek sprzymierzeńców prócz swoich towarzyszy. Miejsce, do którego portal prowadził, mogło być stokroć niebezpieczniejsze, niźli ten fort na brzegu Jeziora Cara.
        Rusz dupę - usłyszał nagle, bezpośrednio w swoim umyśle. Nie będę tego trzymał w nieskończoność. Aha. I pozdrowienia od Tibaulda.
        - Do środka, migiem - ryknął Merithur, po czym sam wskoczył w świecącą dziurę. Pojawił się... tuż obok fortu, w zagajniku, w którym zostawili konie...? Coś było mocno nie tak, ale lepsze to, niż nic. Musiało wystarczyć. Elf oparł się o drzewo, zastanawiał się, co robić dalej. Z pewnością minie chwila, zanim załoga fortu zorientuje się w sytuacji. Do tego czasu powinni być daleko...
        Dalsze jego rozmyślania przerwało pojawienie się Falechiona i Leinarda. Chwilę potem portal się zamknął, zostawiając zagajnik pogrążony w cieniu. Nagle Merithur coś sobie przypomniał.
        - Leinard, ta kartka, którą znalazłeś przy Vizirze... Podaj mi ją - poprosił człowieka. Kiedy ten jego prośbę spełnił, elf zaczął czytać. Szczęściem nie przeszkadzał mu brak światła.
        - Jadę do Demary - oświadczył nagle. - Jeśli chcecie, jedźcie ze mną. Oczywiście nie będę miał wam za złe, jeśli mnie zostawicie... Zresztą, i tak musimy się stąd oddalić. Opowiem wam, jak się sprawy mają, wtedy zdecydujecie. A teraz... na koń - Merithur wskoczył na grzbiet swojego wierzchowca. Falechionie, siadaj za mną, ten dzianet jest silny, a ja nie ważę zbyt wiele. Później może znajdziesz jakiegoś dla siebie na własność... Gotowi? No, to w drogę.

Ciąg dalszy: Falechion, Leinard, Merithur