Kryształowe Jezioro ⇒ [Nad jeziorem] Spotkanie dwóch światów.

[Careylissa]

         Dziewczyna spojrzała na niego lekko zrozpaczona, choć nie dała tego po sobie poznać. Tak bardzo utrudniał jej zadanie, tak bardzo nie chciała robić niczego, puścić go wolno i więcej nie spotykać... choć, może właśnie tego chciała. Jednak była Aniołem. Aniołowie muszą robić to, co do nich należy.
- Nie jestem tak młoda jak Ci się wydaje... - szepnęła, ponieważ w tym samym momencie, na plecach chłopaka pojawiły się piękne, anielskie skrzydła, przez co każde spojrzenie na Derashiego zapierało dech...Przecież... on nie mógł być aniołem...
- Derashi nie baw się ze mną. Sam Omen cię zdradza...Każde zwierzę, które żyje na tym świecie... Nie boi się mnie. - powiedziała powoli, lecz wyraźnie. - Jadąc z tobą przez las, nie widziałam żywego ducha, mimo, że ta okolica jest pełna zwierząt. - dokończyła i spojrzała na niego.
- Mogłeś mnie zabić, skończyć z tym. A teraz ja muszę to wszystko naprawić. - Careylissa patrzyła na chłopaka, który nadal przyciągał ją do siebie, ale teraz była pewna, że to przyciąganie to jedynie marna iluzja, której tak łatwo uległa.
- Nie baw się... Skończmy to. - odparła swoim anielskim głosem.

[Derashi]

Nadal stał niewzruszony, choć spojrzał kątem oka na Omena, który najzwyczajniej w świecie oddalił się pod dewa obserwując tą scenę. Uśmiechnął się lekko.
-Czemu mój przyjaciel miałby mnie zdradzić? Jako pomiot boski powinnaś wiedzieć, że każde zwierze ma indywidualny instynkt zachowawczy, wyostrzony mniej lub bardziej.
Odparl najspokojniej w świecie.
-Jesteś młoda i nie zaprzeczaj. Możesz mieć ze sto lat maksymalnie.
Powiedział i jeszcze raz omiótł jej ciało wzrokiem, chcąc się upewnić.
-Nie ma tu zwierząt, bo Pan tak chciał. A on rządzi tym światem i obserwuje każde istnienie, każdą dusze na tym świecie. Jednak...co ja będę tłumaczył, skoro z pewnością o tym wiesz.
Wzruszył ponownie barkami.
-Śmiało, jeśli masz odwagę zwrócić się przeciwko swojemu Stwórcy...
Skrzydła Derashiego napieły się i rozpostarły, a przy tym było słychać przyjemnie szeleszczący odgłos piór.

[Careylissa]

         Careylissa zmrużyła lekko oczy, chłopak zaczynał ją irytować swoimi gadkami.
- Gdybyś był aniołem, a nawet inie, wiedziałbyś, że w tych lasach istnieje wiele stworzeń. Doskonale wiedziałbyś, że każde takie stworzenie nie boi się Aniołów Światłości. - odpowiedziała spokojnie, pomimo tego, że miała dosyć.
- Nie sprzeciwię się mu Derashi. - Anielica uniosła Ex'puare. - Sam mnie do tego zmuszasz...- po tych słowach lekko uniosła się, machając delikatnie skrzydłami, które wydawały się być delikatne i miękkie, wręcz idealne by się w nie wtulić i zapomnieć o wszelkich troskach.
- Wybacz, Derashi. - szepnęła cicho i ruszyła w stronę chłopaka, by raz na zawsze odkupić jego duszę.

[Derashi]

Zaśmiał się, dźwięcznie, choć nieco chrapliwie.
-Ty rzeczywiście powinnaś przejść jeszcze kilka szkoleń. Te lata na Ziemi zbytnio cię zbliżyły do istot ludzkich. Zaczynasz postępować tak jak one, córo niebiańska.
Odparł niewzruszony zbliżającą się doń Carą. Mimo wszystko był przygotowany na wyjęcie miecza i sparowania możliwego ciosu. Zapobiegawczość, to była jego dewiza. Patrzył wyzywająco na młódkę.
-Wiem doskonale o tym, że znajduje się tu wiele zwierząt, jednak widzę nie zrozumiałaś mnie. Pan wystawił Cię na próbę, a teraz woła do siebie, wsłuchaj się w anielskie chóry...Zwierzęta odeszły stąd na wschód, zachód i południe, by móc pozostawić to miejsce dla nas.
Odparł i poruszył ręką, jakby chciał wyciągnąć miecz, jednak się powstrzymywał. Była to jednak inkantacja, dzięki której wytworzył niesłyszalne dla ludzkiego ucha śpiewy. Były one na tyle ukryte, że dopiero po zagłębieniu się w swój umysł, anielica mogła je posłyszeć, póki by tego nie zrobiła, nie usłyszałaby ich.

[Careylissa]

         Dziewczyna zatrzymała się w momencie, mimowolnie słuchając słów Derashiego. Miecz na powrót zamienił się w broszkę, białe skrzydła rozpłynęły się w powietrzu, lśniące włosy stały się matowe, a tęczówki przybrały barwę jasnego brązu. Dziewczyna upadła na kolana dysząc ciężko. Jej długie, jasne włosy, opadły na twarz, zupełnie ją zasłaniając, więc chłopak nie wiedział co się dzieje.
Careylisssa oddychała szybko, złota broszka, która dziewczyna trzymała w dłoni, straciła swój złoty połysk. Dziewczyna lekko uniosła głowę i spojrzała w oczy chłopaka, jej wzrok był bez wyrazu, zupełnie, jakby w jej duszy nie działo się nic. Anielica lekko rozchyliła usta, chcąc coś powiedzieć, lecz głos uwiązł jej w gardle.

[Derashi]

Machnął dłonią i odwołał wszelkie iluzje, które wytworzył. Wygrał. Nie fizycznie, a psychicznie. Głosy zniknęły równie szybko, co jego skrzydła. Omen zarżał cicho i zarył kopytem kilka razy w ziemie. Po czym cofnął się jeszcze trochę. Derashi natomiast stał cały czas w tej samej pozycji, nie podszedł do kobiety, ani też nie odszedł. Stał i patrzył się na nią.
-Poddałaś się. Nie powinnaś. Przecież nic mi nie zrobisz swoim mieczem, jest dziełem aniołów.
Oznajmił i przyglądał się jej badawczo.
-Wstań służebnico Boga.
Powiedział dobitnie wyciągając dłoń w jej kierunku.
-Pójdź ze mną do Pana.

[Careylissa]

         Kiedy ten podszedł do niej, wcześniej wypowiadając słowa, których nie powinien, dziewczyna zerknęła na niego, a w jej oczach pojawił się dziwny błysk.
- Nie poddałam się Derashi....- szepnęła cicho i podała mu swoją dłoń. Powoli wstała, pomimo braku swoich anielskich atrybutów, wyglądała całkiem ładnie. Kiedy już stała, otrzepała swoją sukienkę, a po chwili podniosła głowę... Stała tak blisko chłopaka, że mógł dostrzec w jej oczach wszystko, co niebiańskie. Careylissa, stała przed nim niewinna i... bezbronna... ale czy na pewno? Patrzyła mu w oczy, a w jej wzroku na próżno było szukać bezradności, strachu i niepewności. Od Anielicy biła energia, ciepła, delikatna, ale lekko przeszywająca.

[Derashi]

W momencie, gdy anielca dotknęła jego dłoni mogła poczuć przepływ energi, potężnej energii, jednak nie czyniąca szkody, a sprawiająca wrażenie delikatnego porażenia prądem. Na twarzy Derashiego wpełzł uśmiech zwycięstwa, a przez chwilę tego połączenia Careylissa mogła zobaczyć prawdziwe oczy diabła. Czerwone z pionową źrenicą jarzące się złem.
-Witaj anielico w moim świecie...
Szepnął i przyciągnął ją do siebie, przytrzymując dłoń na jej plecach tak, by uniemożliwić jej jakikolwiek ruch, jednak nie raniąc jej. Zniżył nieznacznie głowę i wdychał jej zapach.
-Nie zabiję Cię, bo to nie anioły mam wabić do Piekieł. Poza tym, nie pasowałabyś tam, chociaż masz zadziorny charakter.
Uśmiechnął się, gładząc jej plecy. Po czym puścił ją. Wciąż trzymając jej dłoń.
-Jestem Łowcą Dusz, a ty...uległaś moim podstępom, podając mi swój niebiański byt jak na tacy. Schelbia mi to.
Skłonił się i ucałował jej dłoń. Jednak iskierki rozbawienia nadal były widoczne w lazurowych oczach diabła.

[Careylissa]

         Blokada myśli pracowała na najwyższych obrotach. Łowca Dusz... a to połkną przynętę. Dziewczyna unikała trochę jego wzroku, starając się zablokować działanie jego energii, była Aniołem, nie tak łatwo jest zwerbować niebiańską istotę. Dziewczyna miała plan. Wiedziała, że w tym momencie zdobyła niewielką przewagę nad Łowca, choć wcale na to nie wyglądało. Miała tylko nadzieję, że kara za jej czyny nie będzie zbyt sroga.
Piękna anielica spojrzała na Derashiego i uśmiechnęła się najmilej jak umiała. Kłamstwo widać, nie omijało żadnej rasy.
- Nie pasowałabym? To gdzie według Ciebie byłoby mi najlepiej ? - zapytała niewinnie. Miała nadzieję, że łowca w niczym się nie zorientuje, a ona zrobi to co do niej należy, ale w nieco późniejszym czasie.

[Derashi]

-Twoje miejsce jest wśród Aniołów i lepiej tam pozostań.
Odparł szorstko, po czym puścił jej dłoń. Przywykł już do tego, że nie może czytać w jej myślach, co w sumie bardziej go intrygowało niż przystosowywanie się do tego, o czym myśli. Ta niepewność miała w sobie...wręcz ekscytujący czynnik, który właśnie popychał jego ku niej. W normalnych warunkach zapewne ominąłby ją szerokim łukiem, jako że w zwyczaju miał unikanie niebiańskich sług. Teraz jednak stał tu i rozmawiał z przechwyconą duszą. Nawet nie sondował jej umysłu, chociaż energia, którą w nią wtłoczył zdecydownie ułatwiłaby mu zdjęcie ów blokady.

[Careylissa]

         Dziewczyna zaśmiała się cicho, dla chłopaka mogło to zabrzmieć jak śmiech, na to co powiedział, lecz Carey śmiała się z czegoś zupełnie innego. Póki Derashi nie miał dostępu do jej umysłu, snuła ciekawe plany, które pomogłyby mu wyzwolić jego duszę, bez robienia mu krzywdy, której tak nienawidziła. Podobno Anioły miały moc zaklętą w nich, mogły samym wzrokiem przyciągać do siebie przeklęte istoty, które tonąc w spojrzeniach Niebian, szły w stronę światła i anielskich głosów, co pomagało w uwolnieniu duszy. Ale to nie był jedyny sposób, innym był po prostu pocałunek anioła, który wyzwalał od wszelkiego zła. Może to były tylko legendy?

         Car zerknęła na Derashiego, pewnie sam nie widział co się dzieje, a ona mogła to swobodnie wykorzystać. Zbliżyła się do chłopaka, chcąc wypróbować jedną z legend, oczywiście tą drugą, a czemu? Łowca nie będzie stawiać oporu. Careylissa spojrzała w oczy Piekielnemu i lekko się uśmiechnęła, rozchylając delikatnie usta.

[Derashi]

Przechylił nieznacznie głowę. Cóż było w tej sytuacji takiego śmiesznego? Widząc jednak co zamierza zrobić położył palec na jej ustach i schylił się na wysokość jej szyi. Odgarnął jej włosy, odsłaniając tym samym smukłą szyje anielicy. Pewnym, delikatnym gestem złożył pocałunek tuż nad obojczykiem. Po czym uniósł wzrok i uśmiechnął się ciepło do Cary.
-Jak mówiłem, jesteś młoda, twój pocałunek nie zawróci czystego zła na prawidłową ścieżkę, chociażby nie wiem jakbyś tego pragnęła, więc nie marnuj tego pocałunku na kogos takiego jak ja.
Powiedział, a w jego głosie czuć było coś jak smutek i pożądanie. Diabeł jednak nie okazywał emocji zewnętrznie i nie można było być w jego przypadku pewnym, czy mówi prawdę, czy udaje.

[Careylissa]

         Z niemałym rumieńcem, Careylissa zbliżyła się do ust chłopka.
- Nawet nie wiesz jak bardzo możesz się mylić co do mnie. - powiedziała cicho, ale jej głos był pociągający, po chwili na jej ustach pojawił się półuśmiech. Ale to było wszystko, dziewczyna szybko odsunęła się i odwróciła od chłopaka.
- I co teraz Derashi, hm? - powiedziała, stojąc tyłem do niego. - Taki pewny siebie chłopak, na pewno ma palny, prawda? - w jej głosie pojawiła się nutka zaczepności.
- Pamiętaj, że trafiłeś na anielicę, która bywa odporna na twoje gierki. - zerknęła przez ramię na chłopaka. - Będę mieć cię na oku.- mrugnęła do niego, tak jak on zrobił to wcześniej. Po chwili ruszyła przed siebie powoli.

[Derashi]

Stał nieruchomo, sztywno wręcz. Nie zezwoliłby na pocałunek wbrew jej woli, a wiedział, że Cara próbuje teraz grać na swoją korzyść jego taktyką. W zasadzie nie wiedziała o nim nic, podczas gdy on już wiele od niej wyciągnął. Wzruszył barkami i spojrzał przed siebie.
-Właściwie kontynuuje to, po co jechałem, nim cie spotkałem.
Odezwał się spokojnie i wykorzystując swoje zdolności i umiejętności wycofał się, dzięki niezwykłej zręczności poruszał się bezszelestnie i teraz zasiadł na jednej z gałęzi siedząć i obserwując oddalającą się anielice. Zapewne liczyła na to, że za nią podąży, on jednak miał co innego w planach. Zatarł swoje ślady i obecność, upewniając się, że kobieta go nie wyczuje. Ona będzie miała go na oku, co powie na to, że właśnie zniknął bez śladu?

[Careylissa]

         Dziewczyna omiotła wzrokiem las, który nadal był bez życia. Jedynie letni wiatr delikatnie muskał korony drzew, które ruszały się leniwie.
- Pewnie chciałeś dorwać dusze niewinnych istot i wykorzystać je jak najbardziej. - zaczęła mówić, w jej głosie pojawiła się nutka smutku, choć pewnie Derashi miał to w głębokim poważaniu. Anielica odwróciła się by coś jeszcze powiedzieć, ale łowca zniknął...
- Derashi? - Careylissa rozejrzała się wokoło, ale nie było śladu po chłopaku. Jak mógł tak szybko zniknąć? Na pewno nie odszedł gdzieś daleko, skoro Omen nadal był w pobliżu.
- Mam już powyżej uszu twoich głupich zabaw Łowco Dusz. - jej głos mimo, że chciała by był mniej przyjazny, zabrzmiał jakby martwiła się o chłopaka. Kiedy zdała sobie z tego sprawę spuściła głowę, a dłonią odgarnęła włosy, które opadły jej na oczy.
Careylissa podeszła do średniej wielkości kamienia i usiadła na nim, westchnęła cicho i zamknęła oczy.
- Spokojnie, mam czas, jak znudzi ci się zabawa, to po prostu przyjdź.

[Derashi]

Siedział oparty o pień drzewa, było mu tu wygodnie i nie zamierzał się ruszać. Tak, jechał, by robić to, co kochał. Wabić i zsyłać w czeluście piekielne. Jednak po cóż miał się odzywać? Chciał udowodnić, że napotkanie go i śledzenie nie przyjdzie jej z łatwością i będzie miał na uwadze, że jedna z anielic mu się przygląda. Zawsze działał ostrożnie i nie zamierzał tego zmieniać. Nie po raz pierwszy miał styczność z Niebianami. Zeskoczył z drzewa i wylądował cicho, niczym kot na podłożu. Podkradał się zręcznie, niczym drapieżnik do ofiary. Skradanie miał we krwi i był w tym mistrzem. Przykucnął za anielicą i przejechał palcem po jej kręgosłupie.
-A kto powiedział, że kiedykolwiek mi się znudzi?
Zaśmiał się i podniósł głowę, by spojrzeń na nią.