Granica

Chlew tętnił życiem, zewsząd dobiegał gwar rozmów rozbawionych biesiadników, stukot i brzęk kufli, kielonów, pucharów i szklanic rozlegał się het, daleko poza obrębem lokalu. Dzień jak co dzień, żyć, nie umierać!
Tymczasem Medard, znudzony oczekiwaniem na Rish, która raczej nie miała ochoty wracać, przejął proponowany mu dzban wina. Wychylił go jednym haustem i pożegnawszy karczmarza, udał się w kierunku wyjścia.
Po rozróbie centaurów nie było już praktycznie żadnych śladów - gdzieniegdzie walały się rozbite fragmenty szklanych kloszy latarni, jakieś papierki czy elementy wykonane z metalu. Poza kilkoma plamami krwi tu i tam - po najeźdźcach nie było już śladu. Służby porządkowe chybcikiem uprzątnęły zalegające truchła, by zaraz potem spalić je w piecach.
Hodor, nasyłając centaurzych ordyńców nie tylko na Chlew, ale także w kila innych miejsc, złamał umowę pomiędzy Demarą a Karnsteinem, więc żadne dyplomatyczne zabiegi w grę nie wchodziły. Siły zbrojne księstwa stacjonowały już w trzech staniach w pobliżu marchii rodu von Hodor. Kruki z rozkazami ataku właśnie wylatywały, by po krótkim czasie dotrzeć do miejsca przeznaczenia.
Med porozmawiał chwilę z dowódcą wielbłądziej jazdy, pogratulował mu sprawnie przeprowadzonej akcji prewencyjno-pacyfikacyjnej, pożegnał i udał się przed gmach Chlewa, gdzie dreptał jego wierzchowiec.
Migusiem wskoczył na wielbłąda i pogalopował w kierunku granicy z Demarą, do której ściągały coraz to liczniejsze wojska Księstwa.
Szpiedzy donieśli, iż Wielki Chan wyprawił się na tę samą marchię graniczną trzy dni temu., a większość sił Hodorowych zajęta jest walką z koniokształtnymi. Tylko kiep nie wykorzystuje dobrych znaków i zbiegów okoliczności - pierwsze oddziały Karnsteinu przekroczyły granicę z marchią. Więcej nikt nie ośmieli się działać w sposób, jaki zazwyczaj był domeną margrabiów von Hodor.

Ciąg dalszy: Medard

Mężczyzna złośliwości Rish puszczał mimo uszu. Wiedział, że obecnie nie jest w stanie nic zrobić, sam o to zadbał. Ale jedne jej słowa wywołały u niego mieszane uczucia.
- A czy ja chciałem być wampirem? Nie! Zostałem w niego zmieniony, siłą. Nie miałem tego przywileju wybory. Ty też go teraz nie będziesz mieć - Zbliżył się do wampirzycy i spojrzał jej w oczy.
- Jeśli będzie trzeba to wykorzystamy Twoją energię do rytuału - odwrócił się do niej plecami i odszedł kilka kroków.
- I nie próbuj nawet wysyłać sygnałów do Medarda... Skutecznie je blokujemy - wyjaśnił.
Po krótkiej chwili ciszy, przez drzwi, do pomieszczenia weszła kolejna zakapturzona postać, wyszeptała coś do mężczyzny i odeszła. Wampir westchnął ciężko i spojrzał się na Rish.
- A szkoda, miałabyś tyle zastosowań... - uśmiechnął się lubieżnie w jej stronę, ale opanował się wręcz od razu.
- Chyba ucieszy Cię wieść, że mamy teraz innego "ochotnika" do rytuału - ponownie zbliżył się do wampirzycy. Sięgnął po puchar stojący na komodzie obok.
- Ale nie pozwolę Ci ot tak stąd wyjść - chwycił jej podbródek, rozszerzył jej usta i wlał zawartość pucharu tak by Rish wypiła jak najwięcej. Chwile później Rishann straciła przytomność i została wyniesiona daleko od kryjówki kultystów. Wspomnienia rozmowy z wampirem były widoczne jak przez mgłę.

Ciąg Dalszy: Rishann