Granica

        - W porządku - odparł Nimmeril. - No to ruszamy, tak jak ustaliliśmy, ty na końcu, żeby czasem jakieś dziwne zjawiska nas nie zaskoczyły, czy ktoś nie zniknął może...
        Elf wskoczył na siodło i ruszył z wolna. W międzyczasie, z nudów, począł podziwiać otaczającą go przyrodę, mając przy tym nieodparte wrażenie, że przyroda równocześnie podziwia jego. A że przyroda była dobrze widoczna może na pół metra wprzód, nie mógł się upewnić co do źródła swojego wrażenia - i to właśnie było niepokojące. Merithur przeniósł więc wzrok do góry, zapominając jakby, że ptaszków tu nie uświadczy, podobnie jak słońca i błękitnego nieba. Faktycznie, w powietrzu prawie nic się nie poruszało, żadnych ptaków, owadów nawet, jeden tylko pegaz odlatywał sobie w dal, przysłonięty nieco przez - jakże dobrze znaną elfowi! - tajemniczą mgłę.
        - Widziałaś, Nimmeril? - zapytał towarzyszki. - Pegaz, a na pegazie nasza niedawna towarzyszka. Jak to jest, że wszyscy, którzy się do nas przyplączą, nagle znikają w tajemniczych okolicznościach? I jak ona zdołała się przedrzeć przez te gałęzie?

        Nimmeril patrzyła za oddalającą się postacią na pegazie, nieświadomie otwierając usta. Wokół kobiety odlatującej na skrzydlatym koniu unosiła się dziwna mgła.
- Co to było? - zapytała samą siebie. A może towarzyszącego jej elfa?
- I znów zostaliśmy tyko we dwoje...
Podjechała bliżej i posłała Merithurowi czarujący uśmiech i... od kiedy ja umiem się czarująco uśmiechać? - pomyślała Nimmeril. Jej zachowanie w obecności mężczyzny zaczynało przerażać mroczną. Dziewczyna puściła elfa przodem.
- Może lepiej już ruszajmy. Wolałabym jak najszybciej mieć za sobą podróż przez tę puszczę. Jak się stąd wydostaniemy, to pomyślimy co dalej. Prowadź, Merithurze.