Granica

        Skinęła głową, nieco onieśmielona oklaskami. Nie była pewna, jak mogło to, co zrobiła wyglądać z boku. Zastanowiła ją też uwaga o magii, jednak nie zaprzątała sobie tym głowy zbyt długo - wielu magów miało wrogów, którzy pewnie mogliby namierzyć ich w przypadku użycia magii.
- Chętnie skorzystam - uśmiechnęła się.

        Zapadał już zmrok, więc przyspieszyła nieco kroku, chcąc jak najszybciej znaleźć się w ciepłym wnętrzu karczmy. Po chwili siedziała już w niewielki, jednoosobowym pokoiku, ze zdziwieniem stwierdzając, że jest tu całkiem czysto. Szybko się przemyła (w karczmie dostępna była łaźnia), po czym wślizgnęła się pod kołdrę i zasnęła z nadzieją, że następnego dnia ponownie spotka Sengera.

Senger co prawda spodziewał się jakiejś rozmowy, lecz anielica widocznie była zmęczona i szybko poszła do swojego pokoju. Upadły sam zaczął więc jeść sytą kolację, w końcu nie miał dziś obiadu, ani śniadania, nie licząc jakiejś tam bułki, miejscowego specjału.
Chwile jeszcze posiedział w sali wspólnej wspólnej słuchając nowości i plotek, czasami absurdalnych, ale często było w nich ziarno prawdy.

Jakiś czas temu siedział w swoim cichym i przytulnym pokoju, a dokładnie siedział na parapecie, wcześniej, jak zawsze przed spaniem ściągną medalion, jego skrzydła były w pełnej okazałości oświetlane przez blask księżyca, któremu przyglądał się Senger.

        Obudziła się całkiem wyspana. Było wcześnie. Ubrała się, wciąż nie mogąc przywyknąć do braku skrzydeł. Cóż, minął dopiero jeden dzień. Za jakiś czas się przyzwyczai. Szybko przemyła twarz wodą, doprowadziła również fryzurę do porządku, chociaż nie było tego wiele. Anioły z natury wyglądają świetnie, a Ernei częściowo odziedziczyła tę cechę. Po chwili zeszła już na dół i szybko rozejrzała się po sali. Sengera nie było. Poczuła zawód, choć z drugiej strony ludzie, a więc także magowie, na pewno śpią dłużej od aniołów. Zajęła więc stolik (ten sam co wczoraj) i zamówiła śniadanie. Po chwili jadła całkiem niezłą kanapkę i popijała ją kakao.