Góry Dasso ⇒ [W drodze do nowej Aerii] Najgroźniejsze z bestii

[Drim]

Wdech.

Akt przyjmowanie powietrza w płuca, czerpania z otaczającego świata. Akceptacja tego, co istnieje dookoła.

Wydech.

Akt wyzbycia się zużytego powietrza, oddanie tego, z czego już się zaczerpnęło. Odrzucenie tego, co ciąży we wnętrzu.

Wdech. Wydech.

Wdech. Wydech.

Wde-

Świat zatrząsł, podrzucając Drimilianosa na tyle mocno, by wytrącić go z medytacji. Drim otworzył oczy i skupił się na swoich zmysłach, przez co momentalnie uderzyło go wszystko dookoła, co ledwie chwilę wcześniej było ledwie odległym szumem. Drewniany wóz, w którym siedział wraz z innymi osobami nieposiadającymi własnego wierzchowca, dopiero co wjechał na całkiem sporą nierówność w drodze, a przynajmniej to było jedyne wytłumaczenie, bowiem pozostali w wozie dalej rozmawiali sobie o wszystkim i o niczym, z okazjonalnymi przerwami na chwile ciszy, co by dać odpocząć swoim głosom. Wszyscy tutaj byli ubrani skromnie, każdy jednak podobnie jak on, nosił gdzieś na swoim ubraniu herb rodowy Czarnej Róży. Byli to jego przyjaciele i współpracownicy zarazem, osoby, które zatrudnione zostały przez jego matkę.

To oni pomogli zapakować pozostałe wozy, a na dodatek zgodzili się towarzyszyć w tej podróży, służąc nie tyle za ochronę, ile za odstraszacz na bandytów. Każdy bowiem wiedział, iż zbiry mniej chętnie rzucą się na konwój czterech powozów z dwudziestoma ludźmi aniżeli tylko taki, gdzie poza czterema woźnicami obecne były tylko dwie osoby. Myśl o tym sprawiła, iż Drim wzrokiem podążył w kierunku woźnicy, obok którego siedziała jego matka. Ona chciała z początku zabrać tylko jego, ale on nie zgodził się na to. Trasa może nie była znana z bandytów, ale przez ostatnie miesiące coraz więcej dostaw idących od nich lub do nich zgłaszało mniej, lub bardziej udane próby rabunku. Obecność innych ludzi, nieważne jak bardzo uzdolnionych w walce, koiło zarówno jego ludzką paranoję, jak i zwierzęce instynkty, które od dłuższego czasu zaczynały przestrzegać o wrogich intencjach.

Drim warknął pod nosem, po czym potrząsnął głową, odrzucając czarne myśli. Zamiast tego rozglądnął się dookoła, skupiając się na krajobrazie dookoła. Droga do Nowej Aerii nie była daleka, ale trasa, którą musiały podążać powozy, była kręta. Droga prowadziła bowiem całkiem blisko podnóży Gór Dasso, gdzie co chwile mijali wzniesienia i doliny, przez które nie wszystkie z ich wozów dałyby radę przejechać, ich konie bowiem, choć okazałe, były niemagicznymi istotami i nie posiadały dedykowanego maga, który by je przy siłach utrzymywał. Takie udogodnienia były zbyt kosztowne na podróż, gdzie czas dotarcia nie miał znaczenia, a cel podróży był stosunkowo bliski. Poza tym towar załadowany na pozostałe wodzy, choć kosztowny, nie posiadał wystarczającej wartości, by usprawiedliwić dodatkowe wydatki. Na całe szczęście pogoda im sprzyjała, bowiem ani razu nie zastała ich, ani kropla deszczu, a słońce, choć okazjonalnie zachmurzone, grzało ich na tyle, by nawet zimny wiatr wiejący z gór nie stanowił problemu.

- Dobra chłopcy! - Głos jego matki rozbrzmiał z przodu powozu, na tyle głośno by dosięgnąć nawet ostatniego powozu. Mimo tragedii przeszłych lat Drimia zdołała odzyskać nie tylko entuzjazm do pracy, ale i wolę do życia, nawet jeśli zdarza jej się spędzać wiele dni odwiedzając grób Stelli i opłakując jej śmierć. - Przed nami jeszcze ponad dzień drogi. Skorzystajmy ze słońca, by wypatrzeć miejsce na obóz, rozbijemy namioty i upichcimy sobie ładny polowy obiad, co by odpocząć z pełnymi brzuchami.

Pozostałe osoby w wozie poparły jej decyzje okrzykami radości, a Drim bez wahania dołączył do nich. Może i mieli zapasy jedzenia na podróż, rzeczy wędzone, suszone lub piklowane, ale nie było to coś, co zastąpiłoby prawdziwy obiad, nawet jeśli takowy miałby być zrobiony nad ogniskiem, a nie w zaciszu cywilizowanej kuchni. Nie musieli czekać długo, aż okazja na postój się odnalazła - teren się zaczął wyrównywać w momencie, gdy na horyzoncie zaczęły się pojawiać pierwsze drzewa oświadczające, iż zbliżają się do lasów otaczających Nową Aerie. Postanowili rozbić namioty tuż przy drodze, co nie ryzykować prowadzenia zarówno powozów jak i koni zbyt daleko od ubitej ścieżki, na miękkim gruncie koła bowiem mogłyby ugrząźć pod ciężarem tego, co na wozach.

Z dobrym towarzystwem, ciepłym obiadem i namiotami gotowymi na noc, czas minął szybko. Słońce zaszło za horyzont, a gwieździste niebo oznajmiło wszystkim, iż był już późny wieczór. Wszyscy poza Drimem i jego matką poszli spać, w czasie gdy pozostała dwójka siedziała obok siebie przy wciąż rozpalonym ognisku. Nie potrzebowali słów, ani gestów, by spędzić miło czas w ciszy, spoglądając na ogień, tęskniąc za tym co stracone i doceniając to, co oboje wciąż mieli.