Równina Drivii ⇒ [Zaścianek nieopodal Ascant] Zapomniano o nas!

[Hana]

Ciepły, lecz niespokojny, jesienny wiatr roznosił swoją aurę, głaszcząc okoliczne trawy. Niezwykle zapuszczone, swoją drogą. Gościniec sprawiał wrażenie, jakby żaden powóz, czy nawet grupy pieszych, nie przemierzały go od wieków, ale młyn kręcący się bez życia na horyzoncie, kazał sądzić, że w okolicy ktoś jednak przebywa. Zadziałało to na Hanę dość pokrzepiająco, ale mimo wszystko już dotychczas stawiała swoje kroki bardziej zdumiona, niż jakby cokolwiek ją martwiło. Powietrze, rozbijające się o jej ciepłe od wypieków, piegowate poliki... zapach uschniętej trawy i kwiatów polnych... Światło zachodzącego słońca odbijające się od tafli pobliskiego jeziora, nasycające i tak już rudawą panoramę wsi. To wszystko przypominało jej dom. Mogłaby nawet przysiąc, że doskonale pamięta, jak w dzieciństwie biegała tu za świetlikami, próbując złapać je między dłonie - potwierdzałyby to nawet nostalgiczne motylki szalejące jej teraz w brzuchu - ale wiedziała przecież, że wychowywała się w sąsiadującym hrabstwie, parę dobrych mil stąd.
- Dam Ci odrobinę wody. Nie zostało nam już aż tak dużo drogi, wiesz? - bynajmniej nie spodziewała się, że koń jej jakkolwiek odpowie, ale przywykła już do tej jednostronnej rozmowy, która podczas długich, samotnych wędrówek, utrzymywała ją przy zdrowych zmysłach. Hana zsunęła się z siodła i odpięła od niego większy bukłak, z którego pociągnęła łyka wody. Rozglądając się po okolicy, z czułością pogładziła swojego wierzchowca po boku i jemu również pozwoliła zwilżyć nieco pysk. - Wiecznie Ci to powtarzam, ale wiesz, jaka Ty jesteś dzielna, Sparkling? To był kawał drogi. Mam nadzieję, że na miejscu będzie Cię czym porządnie nakarmić. - zaśmiała się widząc jak klacz prycha w odpowiedzi. Jeszcze raz zatrzymała swój wzrok w oddali, na młynie. Coś głęboko pod skórą mówiło jej, że czekają ją tarapaty. Dosiadła Sparkling i ruszyły przed siebie wzdłuż gościńca.

Kiedy wkroczyła do osady, zaczynało zmierzchać. Gęste chmury zdawały się kończyć spektakl, który przez kilka poprzednich godzin rozgrywał dzień, aby na końcu pozwolić wejść na scenę Czarnej Pani, nocy. Z doświadczenia wiedziała już, że wieśniacy zwykli lękać się, kiedy ktoś zwracał się do nich "z góry", toteż zeszła z siodła i zdecydowała się prowadzić Sparkling pieszo.
- Dobry wieczór, rzemieślniku. Trafiłam do Harmstead? - potężny mężczyzna, odziany w przepoconą włosiennicę, z młotem i dłutem przy pasie zmierzył ją podejrzliwie wzrokiem. Ta długa pauza, przepełniona gapieniem się, wprawiłaby ją pewnie w dyskomfort, ale jedyne o czym myślała to, że od zbyt wielu godzin jest na nogach.
- Bo co? Skąd przybywa i po co? - wyrzucił w końcu z siebie, bardziej zmęczony, niż zdenerwowany. Nagle przerwał mu donośny, histeryczny krzyk dochodzący gdzieś spomiędzy okrytych strzechą chat. Przełknął jedynie ślinę. - A zresztą... Wygląda jak siedem nieszczęść. To Harmstead, ale o tej porze żywej duszy tu nie zagadniesz, a i ja do gadki chętny nie jestem. Widzi duży, drewniany budynek? To gospoda Hiki. Tam szuka. - oddalił się szybciej, niż Hana zebrała się na zapytanie o źródło niezrozumiałego, niepokojącego dźwięku. Wokół robiło się już coraz ciemniej, a brakowało tu jakichkolwiek latarenek, czy choćby pochodni, więc poszła za radą mężczyzny i skierowała swoje kroki do wielkiego domostwa.

Tawerny, w których bywała dotychczas, wybrzmiewały raczej śmiechem, zabawą i dźwiękiem tłuczonego szkła. Jakież było jej zdziwienie, kiedy musiała się upewnić, czy gospoda Hiki na pewno jest czynna. Stoły były puste, a dopiero po chwili dostrzegła człowieka siedzącego we wnęce przy oknie, pijącego coś z drewnianego kufla. Za ladą faktycznie ktoś się krzątał - kobieta o gnomiej aparycji chyba już sprzątała. Kosmyki jej niezbyt długich, kasztanowych włosów podskakiwały na wysokości jej żuchwy, kiedy obracała się, żeby przetrzeć kolejną ladę. Zatrzymała swój wzrok na Hanie unosząc przy tym nieznacznie kąciki ust.
- Nie trafiła w porę. Właśnie zamykam, więc na strawę już za późno. Mogę zaoferować warzone, albo miód. Woda, dla wybrednych. - gnomka roztaczała wokół siebie aurę inną od mężczyznę, którego Hana napotkała wcześniej. Mogłaby nawet sądzić, że najpewniej roztaczała aurę inną niż większość mieszkańców tej miejscowości.
- Hiki, prawda? Jeden z przechodzących rzemieślników skierował mnie tutaj. Yhm... Niefortunny zbieg okoliczności. Prawdę mówiąc, to zależy mi przede wszystkim na tym, żeby schować konia i dać mu się pożywić. Mi samej też przydałby się nocleg. Znajdzie się tu chociaż cela z pryczą? - wypieki na twarzy Hany nabrały intensywności. Była wykończona i marzyła o tym, żeby gnomka zaoferowała, że jednak przygotuje jej posiłek i w dodatku sama oporządzi Sparkling. Uśmiech, który malował się pod jej zadartym nosem, raczej na to nie wskazywał.

Hana spędziła kolejne kilka chwil ze stajennym, który pomógł jej rozładować rzeczy i zabezpieczył Sparkling zapewniając jej sporo siana, marchewki i nawet piękne, czerwone jabłko. Kiedy wróciła do gospody, niemal w samych drzwiach wpadła na Hiki.
- Twój pokój jest na piętrze, zaraz za schodami, po lewej stronie. Rozliczymy się rankiem. Nie ucieka tylko bez rozliczania się, bo będę musiała zatrudnić asystenta, który zajmie się interesem, kiedy będę ścigała kolejny niewypłacalny tyłek, zrozumiano? - gnomka była odziana w dłuższy płaszcz i skórzane rękawice. Nie sprawiała wrażenia, jakby szła do domu - właściciele takich przybytków zresztą zwykle w nich mieszkają. Ciekawe gdzie się wybierała... Bez zbędnych pytań Hana skierowała się do przydzielonego jej pokoju. Fala ciepła zalała nie tylko jej policzki, ale i serce, kiedy ujrzała na podłodze klitki bochen chleba, duży kawałek sera i misę wypełnioną najprawdopodobniej zupą, z której jeszcze unosiła się para.

Rankiem Hana nie pamiętała już nawet, czy posiłek jej smakował. Obudziła się z pełnym brzuchem i to było dla niej teraz ważne. Nie pamiętała też, czy sama przed snem otworzyła okno, z którego wpadające teraz powiewy wiatru łaskotały ją po wystającym spod szorstkiego koca udzie. Podniosła się i jeszcze raz przeanalizowała gdzie właściwie się znajduje. Klitka, to słowo naprawdę dobrze opisujące to pomieszczenie, a mimo to nie pamięta, kiedy ostatnio się tak dobrze wyspała. Zakładając swoje ubrania, a później przyodziewając zbroję, zastanawiała się jak noc zniosła Sparkling. W mroku stajnia sprawiała wrażenie porządnej i przestronnej, więc nie martwiła się na zapas. Wiedziała, że przed nią długi dzień - musiała trochę porozmawiać z miejscowymi i rozpytać się o niepokojące zdarzenia, które mają ostatnimi czasy miejsce w okolicy. Zeszła po schodach już w pełnym rynsztunku rozglądając się z Hiki, której jednak nie wypatrzyła - zamiast niej za ladą siedziała również gnomka, ale zdecydowanie starsza. Porównując do poprzedniego wieczora, tego ranka gospoda tętniła życiem. Wygląda na to, że wielu robotników przyszło tutaj posilić się rano przed pracą - całą salę wypełniał przyjemny aromat świeżo usmażonej jajecznicy.