Dalekie Krainy ⇒ [Góry Stare, sierociniec i okolice] Pani Kozo, on mnie bije!

[Imelda]

Najstarsza z wróżek, Pelargonia zgodnie z poleceniem Sugarro mocno złapała się wystającego elementu jego zbroi i złożyła skrzydła, aby przypadkiem pod wpływem pędu jej nie zwiało. Niewielka naturianka z trudem zdołała się utrzymać dlatego w momencie, gdy centaur przystanął obok Imeldy, wróżka omal nie wpadła na ścianę.
Tymczasem satyrka powoli traciła kontakt z rzeczywistością. Zamykała oczy na coraz to dłuższe momenty i z trudem wymamrotała do naturianina, aby przypilnował reszty. Natychmiast po tym zemdlała. Jej serce biło, a oddech był regularny. To wyglądało jak najzwyklejszy sen, ale ani Pelargonia, ani Sugarro nie byli w stanie jej dobudzić.

- Zanieśmy ją do łóżka, może Artemis coś na to poradzi? Albo Hathor! Ah nie, ona gdzieś zaginęła! Co robić, co robić? – panikowała wróżka, a jej cienki głosik w połączeniu ze słowotokiem potrafił dość mocno irytować.

Jakby tego było mało, gdy tylko Sugarro wszedł do środka, przywitała go cisza. Złowroga, nieprzyjemna cisza, która zupełnie nie pasowała do miejsca pełnego dzieci, nieludzkich dzieci. Korytarze były puste, jakby wszystkich gdzieś wywiało. Gdy tylko Imelda wylądowała na łóżku, reszta skrzydlatych naturianek się zleciała i niczym chmara owadów zaczęły intensywnie dyskutować, nie kryjąc paniki. Ich głosiki były niczym bzyczenie natrętnych owadów. W końcu Słonecznik skierowała swój głos w stronę Sugarro, zawisła w powietrzu tuż przed jego twarzą, aby dobrze ją zrozumiał.
- Sprawdź coś z resztą, my spróbujemy jej pomóc – zapewniła go blondynka.

---

Wróżki wysłały Sugarro na obchód. Niestety sytuacja wyglądała gorzej niż na początku. Dzieciaki w komnatach były w identycznym stanie co Imelda. Nieprzytomne, pogrążone we śnie, z którego nie dało się ich otrząsnąć. Podobnie było z całą kadrą dydaktyczną. Artemis wraz z Ember leżały na podłodze w żłobku wśród śpiących maleństw. Sobek leżał w swoim laboratorium alchemicznym, obok niego leżało stłuczone szkło z flakonów przeznaczonych na różne substancje. Prawdopodobnie osuwając się na ziemię, musiał je strącić przypadkiem ze stołu. Nieco dalej w innym korytarzu centaur mógł odkryć Aresa, prawdopodobnie kierującego się do stajni wraz z Posejdonem, który leżał tuż obok kotołaka. Nieco dalej przed nimi była również Atena. Prawdopodobnie właśnie zagonili dzieciaki do pokoi i wtedy coś musiało się stać. Wciąż jednak brakowało Łucji, Hathor, Antonia oraz Ligii. Natomiast jedyne osoby, których nie zmorzył ten dziwny sen to Sugarro oraz szóstka świergocących wróżek.
W beznadziejnej ciszy mnożyły się pytania, a odpowiedzi wciąż brakowało. Wtem na korytarzu rozległ się znajomy głos.

- Sugarro! – to z pewnością był głos Hathor, ale nigdzie jej nie było. Nie było również możliwe ustalenie, skąd ów dźwięk dochodzi. Wydawało się jakby czarodziejka stała tuż obok, ale nigdzie jej nie było – Musisz im pomóc. To Łucja i Ligia! Ukryj dzieciaki, zabierz je stąd. Szybko! Nie mam zbyt wiele czasu. Muszą opuścić zamek. Szybko.

Zaraz po przekazaniu tych informacji centaurowi ponownie zapadła upiorna cisza. Nie było nawet szans, aby zadać żadne pytanie czarodziejce, zwłaszcza że w tym momencie dało się słyszeć skrzypnięcie drzwi do jednej z komnat dzieciaków.
Ktoś prócz naturianina i wróżek nie spał. Po wejściu do pomieszczenia malował się okrutny i brutalny wręcz widok. Łucja wraz z Ligią stały tuż obok kotołaczych trojaczków. Chłopcy mieli ogromne plamy krwi na szyjach. Nie żyli. Natomiast wampirzyca nie kryła swojej skąpanej w czerwonej osoce twarzy. Zerknęła na centaura i pokazała kły niczym dziki zwierz gotowy do ataku. Ligia natomiast właśnie związała młodego faerie i beznamiętnie rzuciła go na taczkę, gdzie leżał także nieprzytomny młody raróg, eugona oraz brevijka.
W momencie ujrzenia Sugarro Ligia użyła jednej z magicznych substancji Sobka. Rzuciła fiolką o ziemię, czym spowodowała gęste zadymienie ów komnaty. Powodowało to silny kaszel i łzawienie, dzięki czemu obie nieumarłe zdołały uciec.
Po kilku dłużących się minutach pomieszczenie znów było przejrzyste i można było normalnie oddychać. Wciąż jednak leżała tu trójka martwych chłopców. Znalazł się również Antonio, który jak reszta pozostawał pogrążony w tym dziwnym, magicznym śnie.