Kryształowe Jezioro ⇒ [Nad jeziorem] Spotkanie dwóch światów.

[Careylissa]

         Car zastanawiała się o czym myśli chłopak, kiedy tak na nią patrzy. Obawiała się, że jej anielska natura i poniekąd wygląd, rzucają się zbyt bardzo w oczy, by po prostu została zignorowana. Dziewczyna czuła się zbyt dziwnie, to przeczucie, którego nie potrafiła opisać, cały czas siedziało gdzieś w jej świadomości. Sama nie wiedziała, czy aby na pewno chciała nagle wpaść na pomysł, co to wszystko ma znaczyć.

         Z zamyślenia wyrwało ją delikatne objecie Derashiego, które nieco zaskoczyło anielicę. W pierwszym momencie chciała zacząć się bronić, ale w porę z tego zrezygnowała. Dała się poprowadzić, a potem w szybkim tempie znalazła się na koniu. Omen tak jak wcześniej, źle znosił jej towarzystwo, co był bardzo dziwne, ponieważ zwierzęta czuły jej dobroć i zawsze ją lubiły.
Derashi objął ją w pasie, co dziewczynę krępowało jeszcze bardziej. Przez większość czasu nawet swobodnie nie oddychała. Czuła się dziwnie, kiedy mężczyzna był blisko niej, nigdy wcześniej nie była w takiej sytuacji. Careylissa wzdrygnęła się lekko, co jeśli zapomniała o blokadzie umysłu? I jeszcze jego szept...
- Jedź cały czas tą leśną drogą, która jest przed nami, na rozstaju dróg, będziesz musiał skręcić w prawo i dalej jechać leśną droga. - powiedziała jak najszybciej, by rozgonić wszystkie myśli.

[Derashi]

Usmiechnął się lekko. Mimo, że blokada umysłu wciąż działała to jej głos zdradzał wszystkie emocje.
-Tak jest.
Zasalutował jedną dłonią, po czym ponownie chwycił nią wodze. Skierował Omena w kierunku leśniej drogi. NIe spieszyło mu się, choć zdecydowanie wolał galop. Omen najwyraźniej również nie był zadowolony z takiego tempa podróży, jednak nie wierzgał wiedząć, że w ten sposób tylko rozzłości Derashiego. Diabeł wdychając słodki zapach Cary mruknął pod nosem.
-Piękna niczym anioł i tak samo niewinna...
Spodziwał się reakcji potwierdzającą jego przypuszczenia. Omen natomiast zarżał cicho i potrząsnął łbem nieznacznie przyspieszając. Sam diabeł natomiast zaczął nucić jedną z anielskich pieśni niegdyś posłyszanych podczas podróży. Podpuszał ją...tak. Właśnie o to mu chodziło.

[Careylissa]

         Anielica była niesamowicie skrępowana. Wpatrzyła się przed siebie, kosmyki prawie suchych włosów opadały jej delikatnie na twarz, a mimo to nawet nie podniosła ręki by je odgarnąć. Wtem znowu usłyszała jego głos...
- Ja...piękna jak anioł? - lekko się spięła, musiał wyczuć kim jest, musiał... Dziewczyna lekko się przestraszyła, ale nie chciała dać tego po sobie poznać. - Nawet nie wiesz ile razy to słyszałam... - zaśmiała się cicho, aczkolwiek niepewnie, co Derashi mógł odebrać jako naturalną reakcję na całą tę sytuację.
Derashi zaczął nucić, a dziewczyna otwarła lekko usta... skąd on o znał? Musiał być aniołem, żeby znać te anielskie pieśni.. A może... może jest inaczej? Może jest upadłym aniołem... to by tłumaczyło te dziwne uczucia, a nawet zachowanie Omena.
- Co to za melodia? - zapytała, chcąc zabrzmieć jak najbardziej naturalnie.

[Derashi]

Korzystając, że Cara siedziała z przodu mógł pozwolić sobie na triumfujący uśmiech. Bingo! Choć chwile się spieła, to i tak utwierdzila go w przekonaniu, kim tak naprawdę jest. A jej słowa, drżące z obawy o ujawnienie przepełnione były tym, co chciała ukryć.
-Nie dziwię się...
Zaśmiał sę lekko, ponuro jednak. A po chwili oparł podbródek na czubku jej głowy.
-Jest to bardzo stara melodia...podobnie jak twoja broszka...przechodzi z pokolenia na pokolenie w mojej ojczyźnie.
Zbył pytanie, choć miał cichą nadzieję, że będzie ten temat drążyła dalej...no...może ją trochę naprowadzi.
-Wierzysz w Boga?
Nagle zapytał i rozejrzał się po otaczających ich drzewach. Rzeczywiście w tym lesie było bezpiecznie. Mimo takiej odległości od miasta wciąż nie napotkał na drodze drapieżców.

[Careylissa]

         Więc on wie! Dziewczyna przeraziła się tak bardzo, że przez jej ciało przeszedł mały dreszcz. Może jeszcze nie wszystko stracone? Czuła, że on był osobą, która nie powinna znać całej prawdy, może jest szansa, żeby go jakoś zmylić? Dziewczyna uśmiechnęła się lekko.
Po chwili, Derashi mógł poczuć, że Careylissa opiera się wygodnie o niego.
- Dlaczego o to pytasz? - no pięknie, wpadła na całego...- To chyba nie miejsce i czas na rozmowy o Panie. Ale skoro chcesz wiedzieć, to sama nie wiem czy w niego wierzę. - dziewczyna lekko spojrzała w niebo, mając nadzieję, że Pan wybaczy jej to kłamstwo. Musiał przecież wiedzieć w co wpakowała się jego podwładna. - A Ty? Pewnie wierzysz skoro o niego pytasz... - Car, zapytała nieco niepewnie, choć spodziewała się jaką odpowiedź usłyszy.

[Derashi]

Zakląłby pod nosem, czując jak dziewczyna się zatrzęsła z obawy zapewne...jednak póki jeszcze nie ujawnił się zachowaniem, wciąż miał szansę...Nagle jednak na chwilę zesztywniał. No prosze...i anielice mogą zaskakiwać. Uśmiechnął się delikatnie i spojrzał na Carę. Gdy uniosła oczy ku niebu nie mogła ominąć jego wzroku. Jednak tym razem jej nie osaczał, dał jej pewną swobodę. Na jej pytanie wzruszył barkami.
-Sam nie wiem, tak jakoś skojarzyłem z tym, że jesteś piękna jak anioł w końcu to Bogowi możemy zawdzięczać to, jak każde z nas wygląda, prawda?
Zagadnął i pokręcił głową.
-Czy ja już nie mówiłem, że potrafie rozpoznać, gdy ktoś kręci?
Zaśmiał się stukając delikatnie w czolo dziewczyny.
-Twoje oczy są jak otwarta księga, pełne nowych informacji.
Przechylił lekko głowę i rozejrzał się. Jeszcze nie dotarli do rozwidlenia drogi.
-Wierzę w Boga. W sumie...to czemu miałbym nie wierzyć? To logiczne, że ktoś z góry musi zarządzac tym, co tutaj się wyprawia.

[Careylissa]

         Anielica zaśmiała się w duchu. Może mogła jeszcze zdobyć nad Derashim małą przewagę. Ułożyła się wygodniej i odgarnęła włosy na jeden bok. Chłopak odpowiadał na jej pytania zupełnie jakby był Niebianinem. Jednak jej kobieca intuicja podpowiadała, że zapewne jest inaczej.
- Tak.. Ty również mógłbyś być aniołem, choć pewnie wyznawalibyśmy innych bogów. - powiedziała nieco pewniej, a zaraz potem zaśmiała się niewinnie. Rozejrzała się w koło, wokół nich nie było żywego ducha, nawet najmniejszego zwierzęcia, tylko oni.
- Naprawdę widzisz, kiedy ktoś kłamie? To bardzo przydatna umiejętność, choć jak mniemam bywa złudna. Nie znoszę kłamstwa. - powiedziała poważniej niż dotychczas. - Oczy są odzwierciedleniem duszy, prawda? - szepnęła, ponieważ w jego oczach dostrzegła coś, co starał się przed nią ukryć.
- Niedługo powinno być rozwidlenie, a potem tylko kawałek do Adrion. - powiedziała przyjaznym tonem, zupełnie zmieniając temat. Pomimo tych rozmów, oboje podejrzewali kim naprawdę są, dziewczyna bała się co będzie, kiedy w końcu na jaw wyjdzie cała prawda. Anielica będzie musiała użyć swojego miecza, by uwolnić duszę Derashiego lub w najgorszym wypadku, będzie zmuszona go zabić. Jeśli nic z tym nie zrobi, czeka ją sroga kara.

[Derashi]

Nie patrzył na drogę, a na nią. Derashi zupełnie ufał Omenowi i wiedział, że koń doskonale wie, gdzie ma podążać. Mógłby być aniołem, w oczach innych zapewne tak...jednak on sam wręcz zaśmiał się na ten komentarz.
-Ja aniołem? Jestem grzesznikiem, wątpie by określenie anioła było odpowiednim dla mnie.
Pochylił się nad nią i spojrzał jej w oczy.
-Przez lata handlu i wymiany z ludźmi nauczyłem się rozpoznawać kłamstwo. A to ciekawe, że go nieznosisz, choć sama kłamiesz jak z nut.
Na jego ustach pojawił się lekki, acz ironiczny uśmiech i musnął wargami jej czoło, by potem się podnieść.
-Czemu różnych bogów?
Nagle sobie przypomniał.
-Myślę, że istnieje tylko jeden Bóg. Religie politeistyczne już dawno minęły się ze swoją świetnością.

[Careylissa]

         Careylissa spojrzała w oczy Derashiemu, po tym jak dotknął jej czoła.
- Za dużo sobie pozwalasz Derashi. - odezwała się do niego swoim melodyjnym głosem, który wcale nie wyrażał zdenerwowania.
- Wyznania religijne są różne, są bóstwa i jest Pan. - wyjaśniła nadal patrząc mu w oczy. Potem odwróciła wzrok od jego wciągającego spojrzenia. Dziewczyna spuściła głowę, a jasne włosy, opadły delikatnie na jej twarz. Anielica zamyśliła się. Skoro ona jest Aniołem Światłości, a on prawdopodobnie przedstawicielem Piekieł, to co teraz powinna zrobić? Jak mogłaby zabić chłopaka o tak ślicznych oczach, który w dodatku nie kipi złem, choć zapewne jest nim przesiąknięty pomimo tej bariery, którą się otoczył. Co kazałby zrobić Pan? Co zrobiłaby jej Matka?

         W pewnej chwili dziewczyna westchnęła uświadamiając sobie co zrobiła... Jak mogła zgodzić się na coś takiego? Jako przedstawicielka Planów Niebiańskich, nie może zsyłać na mieszkańców Adrion, kogoś, kto tylko liczy na zdobycie ich dusz.
- Zatrzymaj konia. - powiedziała pewnie, a ton jej głosu nie pozwalał na sprzeciw. Musiała teraz to wszystko naprawić.

[Derashi]

Mrugnął do niej w zawadiacki sposób. W jej głosie nie było przekonania, chciała bliskości jego, tak jak on jej...czy może to tylko złudzenie? Może. Obserwował ciągłe zmiany zachodzące w Carze z istnym zaciekawieniem. To było dopiero doświadczenie, anioł o tak różnych i zmiennych osobowościach. To była gratka nie do przebicia. Jednak, gdy kazała mu zatrzymać konia zdziwił się. A to cóż się stało panience? Mimo wszystko zatrzymał Omena, który z donośnym rżeniem i wierzgnięciem stanął prychając i obracając nieznacznie łeb w ich kierunku. Jego oczy wyrażały złość. Nie dość, że musiał tak powolnie podróżować, to jeszcze musiał przeryważ podróż. Derashi wzruszył ramionami, jakby odczytując to wszystko z mowy ciała zwierzęcia, a ogier ponownie skierował łeb przed siebie.
-O co chodzi?
Zapytał troskliwie. No bo w końcu musiało o coś chodzić, nieprawdaż?

[Careylissa]

         Anielica milczała jeszcze przez jakąś chwilę. Potem podniosła głowę i spojrzała w oczy Derashiemu.
- Dziękuję. - powiedziała cicho i zeszła z konia. Nie odwracając się za siebie, powoli ruszyła przed siebie. Po paru krokach zatrzymała się i cicho westchnęła. Teraz pewnie ją zabije, ale łatwo mu nie pójdzie.
- Jest jeden mały problem. - zaczęła i odwróciła się w stronę chłopaka. Stała parę kroków przed wierzchowcem.
- Nie mogę pozwolić na dalszą podróż...Twoją dalszą podróż Derashi. - spojrzała na chłopaka troskliwym i ciepłym spojrzeniem, pomimo tego, że jej głos brzmiał poważniej. Letni wiatr rozwiał włosy dziewczyny, które zaczęły mienić się w słonecznych promieniach.
- Masz rację, kłamię jak z nut. - w tym momencie jej oczy przybrały srebrzystą barwę, a wokół niej pojawiła się lekka poświata.
- Lecz nie tylko ja...Derashi...- dokończyła cichym głosem, a przemiana jaka dokonywała się na oczach chłopaka stawała się coraz bardziej gwałtowna. Chwilę potem przed Omenem i jego panem stała anielica o lśniących włosach i srebrzystych oczach. Na je plecach pojawiły się piękne, białe skrzydła, a całej jej postaci biło niesamowite piękno, ciepło i dobro.
- Witaj, Derashi.

[Derashi]

Zdziwiony rekacją dziewczyny chciał ruszyć za nią, jednak wstrzymał konia, widząć, że ta staje. Gdy się odwróciła widział, że coś w niej się zmieniło. Tylko co? No dobra...kiedyś już widział coś podobnego...jarzące się oczy. Westchnął, chciała się przemienić. No cóż, to nieco doda pikanterii do jego planu. W spokoju wysłuchał jej słow, tym razym nie komentując ich. Wiedział, że albo rozegra się tu walka...albo...no właśnie. Wolał jednak mimo wszystko zmierzyć do tego, co już sobie wcześniej wymyślił. Omen zachował się w tej sytuacji idealnie, lepszego kompana nie mógł wybrać. Koń bowiem stanął dęba i Derashi, nawet mimo świetnej umiejętności jeździectwa ledwo utrzymał się w siodle.
-Ćśśś....spokojnie...już dobrze.
Powiedział pewnym, choć drżącym głosem. Jego oczy wydawały się być nieprzeniknione, jednak w jego głosie było czuć...strach? Zdziwienie? Albo coś między tym.
-K-Kim ty jesteś?
Zapytał w końcu patrząc na postać anielicy. Nooo...piękna była, piękniejsza niż inne anioły, może dlatego, że nie zachowywała się jak większość z nich. On grał, kłamał i łgał. Tak. To była jego natura i teraz też miał coś do nakreślenia. Zaczął się wycofywać. Wolno, systematycznie. Tak, jakby jej się przestraszył.

[Careylissa]

        Anielica rozprostowała białe skrzydła, które były jej największą dumą, uwielbiała przebywać w swojej naturalnej postaci i gdyby mogła, z wielką radością polatałaby w tej chwili.
- Dobrze wiesz kim jestem. - odpowiedziała pewna siebie i zaczęła zmierzać powoli w kierunku Derashiego. Jej spojrzenie utkwiło w chłopaku, teraz nie czuła strachu i tych dziwnych uczuć, które gromadziły się w niej od samego początku ich nietypowego spotkania.
- Jestem Aniołem Światłości. A Ty potrzebujesz mojej pomocy Derashi. - powiedziała ciepłym tonem, nadal kierując swoje kroki w stronę wierzchowca i jego właściciela. Broszka, na którą tak często zwracał uwagę, lśniła teraz jeszcze bardziej, co sprawiało, że wyglądała jak zaczarowana. Anielica dotknęła jej lekko i po chwili przedmiot znalazł się w jej rękach, odpięty od sukienki. Careylissa zatrzymała się i patrzyła na Derashiego swoim anielskim spojrzeniem.

[Derashi]

Dobra, tu go miała. Jednak on nie zamierzał się poddawać. Z jego twarzy zniknęły wszelkie oznaki strachu, a emocję tą zastopiła kamienna maska, która przywykł przywdziewać. Nie okazywał żadnych uczuć, bo i po co? Rumak prychnął i wykonał kilka kopniaków w kierunku zmierzającej ku niemu anielicy. Jednak Derashi uspokoił ogiera i jednym zręcznym skokiem znalazł się między nim, a anielicą. Ze stoickim spokojem oglądał jej skrzydła, włosy, spojrzenie lazurowych oczu prześlizgnęło się po twarzy, ramionach i w końcu spoczęło na mieczu tego stworzenia. Po chwili pokiwał głową.
-Masz rację. Wiem kim jesteś.
Uśmiechnął się w jej kierunku pobłażliwie.
-Jednak nie uważam, byś miała mi pomóc. Chyba, że chcesz ze mną zostać i jeszcze pogawędzić, Cara.
W jego głosie nie było cienia gniewu, złości, czy innych negatywnych emocji, a w oczach tańczyły iskierki rozbawienia.
-Powiedz mi, za kogo ty mnie bierzesz? Demona? Diabła? Czy może jeszcze kogoś gorszego?
Prychnął i skrzyżował ramiona na piersi. Mimo, że ta celowała w niego mieczem, on nawet nie starał się wyciągnąć swojego orężu.
-Gdybym nim był i znając twoją tożsamość starał się Ci pomóc? Czy raczej próbował cię zabić?

[Careylissa]

         Derashi miał trochę racji, ale mimo tego dziewczyna nie opuściła miecza nawet troszeczkę. Srebrzyste oczy wpatrzone były w chłopaka, który swoim zachowanie dezorientował anielicę, jednak starała się nie dać po sobie poznać, że wszystko idzie nie tak jak powinno.
- Nie jesteś aniołem, to jest pewne. Choć, możesz być jednym z upadłych. - powiedziała ciepłym głosem, co na pewno nie pasowało do powagi sytuacji, ale co mogła zrobić? Dobroć miała wrodzoną.
- Wpędziłeś mnie w niesamowite kłopoty. Pewnie nawet nie zdajesz sobie z tego sprawy. Jeśli nic z Tobą nie zrobię, czeka mnie kara, mogę zostać wygnana, przeklęta, a co najgorsze mogą zabrać mi skrzydła...- powiedziała z lekkim smutkiem, lekko poruszyła skrzydłami ,,ale miecz nadal był na swoim miejscu.
- Nie mogę cię teraz wypuścić. Przykro mi Derashi...- powiedziała i zbliżyła się o krok do chłopaka.

[Derashi]

Otoworzył ramiona, jakby chciał porwać ją w objęcia, a uśmiechn błąkający się w jego kącikach ust zachęcał wręcz do rzucenia się na niego.
-Kochana, a skąd pewność, że nie jestem aniołem? Jesteś młoda...stwierdzam po tym, co mówisz i jak się zachowujesz. A Pan, gdyby już miał cię ukarać to za zachowanie, jakim wykazujesz się w ludzkiej postaci. Kłamstwo nie przystoi anielicy.
Odparł oschle. A potem opuścił ręce i schował je do kieszeni spodni. W ogóle jakby nie przejmował się tym, że zaraz poleje się krew. Jego lub jej wzruszyl barkami, a rece schowane w kieszeniach wykonaly szybki, gwaltowny ruch, wygladaloby to jakby chlopak sie wzdrygnal. Korzystając ze swoich umiejętności stworzył iluzje anielskich skrzydeł wyrastających mu z pleców. Były one potężne i wielkie. Pióra o złotawym zabarwieniu roztaczały delikatną, przyjemną dla oka poświatę. Derashi zadbał nie tylko o wizualizacje ale i o iluzje pozostalych zmyslow. W dotyku skrzydla byly miekkie i gladkie, a zapach swiezego powietrza wrecz odurzal. Luk brwiowy czarnowlosego powedrowal ku gorze, a oczy zaborczo szukaly kontaktu ze srebrnymi oczami anielicy.