Żelazna Twierdza ⇒ [Żelazna Twierdza] Koronacja Królowej.

[Niara]

- Ani ja nie mogę mu powiedzieć, ani ty... - powiedziała łagodnie.
- Ona rzekła mi to w zaufanie, ja przekazałam Ci to jako mojemu mężowi, nie królowi. Tylko Tantris może mu powiedzieć... nikt inny. Nie możemy zdradzać wzajemnego zaufania. Ja boję się tylko, że jeśli Tantris wyzna prawdę, to w końcu ktoś zmusi ją do małżeństwa, a nawet jeśli nie to nie jej honor najbardziej ucierpi, tylko honor Ronana. Wyobrażasz sobie jego urażona dumę na wieść o tym, że kobieta która nosi jego dziecko, nie chce za niego wyjść? Nie wiem co powinniśmy zrobić. Może nie potrzebnie w ogóle wtrąciłam się w tą sprawę... Po prostu... chciałaby, znaleźć rozwiązania dzięki któremu nikt nie ucierpi. Tymczasem nie widzę takiego. Może powinniśmy zostawić decyzję Tantris, to jej życie.

[Ellador]

Ellador znów cicho westchnął, to były te momenty, kiedy wolał być tylko mężem lub tylko królem. A był i jednym i drugim. Mocował się sam ze sobą, zastanawiając co w tej sytuacji zrobić. Na jego twarzy było widać zmęczenie, ale też intensywność owych procesów myślowych. W końcu roztarł oczy jedną ręką i wyrzekł:
- Może masz rację, nie powinniśmy łamać słowa danego Tris i mówić tego dalej. Z drugiej strony, nie da się nie wtrącać w to choć trochę. Jesteś jej przyjaciółką.
- Jednego jestem pewien, sama nie powinna wychowywać dziecka. Oczywiście wspomożemy ją, nic jej nie grozi w twierdzy, ale nie powinna zostać sama. Powinna się z kimś związać, jeśli nie z Ronanem to z innym lordem. Kobieta potrzebuję silnego ramienia męża, a rzadko które małżeństwo powstaje z miłości. Od wielu lat w Rododendroni, kobiety wychodzą za mąż, z powodu politycznych układów. I z czasem tworzą dobre, małżeństwa, w których pojawia się miłość. A Ronanowi przydałaby się żona, żeby wreszcie ustatkował się i uspokoił.
- Eh, nie mi to rozsądzać - dodał nieco zły, że nie może postawić jednoznacznego werdyktu.
- Król w każdym razie, kazałby Tris wyjść za mąż, a Ronanowi zadbać o nią i dziecko. Jestem pewien że właśnie taką by podjął decyzję.

[Niara]

- Trzysta lat nie miałam męża, a opiekowałam się różnymi istotami nie mając mojej magii, lecz nikt nie mówił mi, że powinnam wyjść za mąż. I choć nigdy nie byłam w takiej sytuacji jak Tantris to wiem jak jest żyć samotnie i to przed długie lata, opiekując się kimś. Kobieta bez męża jest tyle samo warta co razem z nim. Ale masz rację, nie wszystkie małżeństwa z przymusu są nieszczęśliwe. Mnie do małżeństwa zmuszono i ciesze się, że tak się stało, lecz gdybym była śmiertelniczką, gdybym miała prawo grzeszyć, gdyby postawiono mnie przed perspektywą małżeństwa z przymusu, tak bym za jeden błąd musiała pokutować całe życie, też zastanowiłabym się nad tym, czy lepiej od tego nie uciec. Być może Tantris jeszcze się zakocha, być może z wzajemność, być może nawet będzie to Ronan, ale wątpię by to się stało jeśli ktoś ją do tego zmusi. Wierzę, że i Ronan znajdzie kiedyś kogoś kto go pokocha i kto pokocha jego, lecz to się nie wydarzy kiedy będzie miał za żonę kobietę z przymusu. Chciałabym tylko żeby oboje byli szczęśliwi i żeby ich dziecko, niezależnie gdzie i z kim będzie się wychowywać nie cierpiało przez błąd rodziców. Nie powiem Ci co powinniśmy zrobić, być może lepiej będzie zostawić to w rękach Pana.

[Ellador]

- Moje istotnie masz rację. Wielokrotnie zaufałem już Najwyższemu, a on wysłuchał moich myśli i poprowadził ścieżką prostą i pewną. Być może co do nich też ma takie właśnie zamiary. Być może Tris ktoś się zajmie i zaopiekuję. Być może specjalnie dał jej dziecko, by zaczęła być bardziej... zachowywać się bardziej moralnie. A może Najwyższy ma dla niej jeszcze inne plany. Może Ronan ma się czegoś nauczyć dzięki temu. Ale to plany bogów, nie śmiertelników. A ty moja kochana, spędziłaś zbyt wiele lat w samotności, ale teraz nadszedł jej kres. Zawsze będę dbał by cię to nigdy znów nie spotkało - palcami przeczesał delikatnie jej włosy.

- W każdym razie, nie pochwalam jej zachowania. A królowi wyjątkowo się nie podoba, zwierzał mi się - powiedział spokojnie.
- Ale zostawmy to Najwyższemu on na pewno ma już swoje plany.
- Denerwujesz się jutrzejszym dniem? - zapytał mając na myśli oczywiście koronację.

[Niara]

Temat Tantris i jej dziecka został zakończony, choć żadne z nich nie wiedziało czy podejmuje dobrą decyzję. Sytuacja wydawała się bez wyjścia, stąd najlepiej było powierzyć ją Panu. Niara wierzyła, że Najwyższy z pewnością rozwiążę tą sytuację. Oni więcej zdziałać nie mogli. Elladro miał rację, mówiąc, że z pewnością Bóg ma jakiś plan wobec Ronana i Tantris.
- Właściwie nie - odparła.
- Mało o tym myślę. Wiem, że jutro stanę na ołtarzu i zostanę koronowana na królową, ale... - zamilkła, jakby szukała odpowiednich słów - chyba nie za wiele się zmieni. Nadal będę Twoją żoną, nadal będę mieszkać w Twierdzy, wraz z Tobą. Moje dwórki pozostaną te same. Obowiązki również. To większe wydarzenie dla ludu niż dla mnie. To oni chcą koronacji, oni i rada. Ja nadal będę tą samą osobą, którą jestem dzisiaj. I tak już zapisałam się na kartach historii tego kraju, teraz po prostu kronikarze dopiszą ciąg dalszy. To po prostu kolejne wydarzenie, kolejny bal, kolejna uczta, na której ludzie będą się bawić i mówić o mnie i o Tobie. Kiedy tu przyjechałam nie sądziłam, że będę tak do tego podchodzić, ale teraz... teraz myślę tylko, że to kolejny dzień, w którym ktoś będzie śledził każdy nasz krok i oceniał. Tak jest każdego dnia, więc dlaczego miałabym się denerwować? Bardziej niezwykły byłby dzień tylko z Tobą, niż ten jutrzejszy.

[Ellador]

- To dobrze - powiedział z delikatnym uśmiechem.
- A ja się denerwuje - powiedział, a ton jego głosu był inny niż zwykle.
- Martwię się czy wszystko przebiegnie właściwie, czy ktoś znów nie będzie próbował wyrządzić Ci krzywdy, czy wśród tłumu nie ma spiskowca. Martwię się o Twoje bezpieczeństwo i swoje.
Przyznał szczerze żonie, powoli pękało w nim coś i znacznie więcej jej mówił.
- Moje sny mnie kłopoczą... widzę w nich wiele złych rzeczy, ogień palący się na horyzoncie. Dawniej jednak, umiałem odsunąć sen od przepowiedni, teraz wszystko jest wymieszane. Raz widzę dziecko, innym razem koronę spadającą ze podwyższenia w sali tronowej. Ale przede wszystkim nie czuję się bezpiecznie, jakby wciąż gdzieś czaiło się stado wrogich wilków czekających aż zasnę.
- Ostatnio ciągle śni mi się dziecko... - podjął po chwili - nie widzę dokładnie twarzy, ale wiem że go znam, że się o niego martwię kiedy odbiega ode mnie w głąb parku.
Przeczesał palcami włosy, zaczesując je do tyłu i oparł się wygodniej o wezgłowie. Po chwili zamknął powieki.
- Wyjeźdźmy gdzieś... po za twierdzę... tak jak ostatnio - wyszeptał prawie.

[Niara]

- Być może to tylko sny - rzekła cicho. Kiedy on oparł się bardziej o tył łoża ona podniosła się i odwróciła w jego stronę.
- Nie wszystkie muszą być prorocze. Wiesz, że one nie zawsze się spełniały. Im bardziej się martwisz tym bardziej Twój umysł podsyła Ci obrazy z Twoich obaw. Nie mówię Ci, że się nie boje, ale nie mogę też siedzieć i zastanawiać się, czy w każdej chwili ktoś nie zechce mnie zabić. Żyję tym co jest, nie jestem wszakże w stanie nic więcej uczynić. Bo cóż możemy zrobić? Jedynie być ostrożniejsi. Zostawiać straże na noc przed komnatami, kazać się pilnować przez cały czas, ale to wszystko. Nie nam szukać tych, którzy chcą czynić krzywdę. Nie taka jest nasza rola. Wierzę, że jutro nie wydarzy się nic złego, że wszystko przebiegnie jak należy. Po prostu w to wierzę. Wierzę, że jeśli ktoś chciał nam kiedyś uczynić krzywdę, nawrócił się i nie będzie chciał popełnić już żadnej zbrodni. Musze w to wierzyć, inaczej zmartwiałabym się ciągle o Ciebie i o siebie.
Wyciągnęła do niego rękę i pogładziła go po policzku z taką czułością, jaką potrafiła mieć wyłącznie dla niego. Uznała, że będzie milczeć w kwestii dziecka. Choć bardzo chciała mu powiedzieć teraz to nie miałoby sensu. Zamiast radości, spotęgowała by tylko jego zmartwienie. Gdyby się dowiedział martwiłby się dwa razy bardziej, bo nie tylko o nią, ale też swojego potomka. Nie tak miał wyglądać ten wieczór. Uśmiechnęła się do niego blado, choć miał zamknięte powieki. Nadal nic nie układało się tak jak powinno...

[Ellador]

Ellador uniósł powieki słysząc szelest pościeli, kiedy jego żona usiadła na przeciw niego.
- Myślę że to tylko sny - powiedział spokojnie.
- Masz rację, nigdy nie wiadomo co z tego co mi się śni jest prawdą, a co nie. Co jest pisane się zdarzyć, a co jest tylko strachem sennym. Nie mniej, ostatnio znów zaczęło mnie to męczyć.
Patrzył na nią dłuższą chwilę, w jej oczach była ta moc której mu dziś brakowało. Powoli poczuł jak wraca ona do niego, jak znów staje się pewnym siebie królem.
- Może dziś spróbujemy wykąpać się razem w jednej bali? - zapytał po chwili.
- Pomyślałam że zapewne ty też jesteś zmęczona... chociaż ty byłaś w łaźni królewskiej. Jednakże ja bym bym się udał do bali. Więc może mi potowarzyszysz ?
- I nie odpowiedziałaś czy wyjeździjmy niedługo po za zamek tak jak ostatnio? Co ty na taką propozycję?

[Niara]

- Jestem zmęczona Elladorze, byłam dziś w łaźni kilka godzin, jednak jeśli chcesz, pójdę - nie miała ochoty, ale nie potrafiła się przeciwstawić. Wolałaby iść po prostu spać. Było późno, a ona jutro musiała wstać o świcie, poza tym spędziła dziś w kąpieli wiele czasu i zwyczajnie nie miała ochoty tego powtarzać. Uważała jednak, że nie powinna odmawiać, jeśli on tego chce. Nie była umierająca, a jedynie zmęczona, więc mogła to dla niego zrobić. Uśmiech z jej twarzy zszedł już na dobre. Chciała by ten dzień się skończył.
- Jeśli zaś chodzi o wyjazd poza zamek, sądzę, że bezpieczniej będzie zostać tutaj. Zwłaszcza, że martwią Cię Twoje sny. Lepiej jest mieć w pobliżu całą armię gotową bronić Twojego życia, niż jedynie zwiadowców ukrytych na drzewach - tak, ona wiedziała już, że nie da się opuścić zamku bez eskorty. Te kilka tygodni nauczyły ja tego. Nawet jeśli wymykała się rano, przed świtem, zdążyła zauważyć, że zawsze ktoś ją śledzi. Przyzwyczaiła się do tego i teraz uważała nawet, że ma to sens. w końcu gdzieś mógł czaić się zdrajca.
- Poza tym, Andromeda nadal się płoszy, nie chce żeby powtórzył się ostatni wypadek. Chyba wolę zostać tu i poprzestać na spacerach po parku. Są znacznie bezpieczniejsze - anielica uwielbiała jeździć na Andromedzie, ale było prawdą to co mówiła. Młoda klacz nadal była płochliwa i choć zwykle udawało się ją opanować, wtedy, na równinie zrzuciła ją. Kobieta nie chciała sobie nawet wyobrażać co by było, gdyby ta sytuacja się powtórzyła. Oczywiście żałowała, że nie może tak jak wcześniej korzystać z jazdy konnej, ale niektóre rzeczy były znacznie ważniejsze, od przejażdżek. Dlatego odkąd zdała sobie sprawę ze swojego stanu przestała się wymykać, przestała chodzić na tor łuczniczy, a przede wszystkim zaczęła jeść, nawet gdy nie miała na to ochoty. A niestety wcześniej anielicy często zdarzały się dni, gdy nie jadła wcale. Teraz zdawała sobie sprawę, że może pozwolić sobie na takie zachowanie.

[Ellador]

Ellador wysłuchał słów Anielicy, miała więcej racji niż mógłby się spodziewać. Pokiwał powoli głową, jak zwykle czynił to kiedy zgadzał się z nią w jakieś sprawie.
- Dobrze, zatem... połóż się już moja droga, je się przygotuję i również się położę.
Król wciąż musiał zdjąć z siebie rzeczy, które nosił cały dzień. Musiał więc zdjąć rzeczy, obmyć twarz i dłonie i przebrać w długą koszulę nocną.
- Połóż się kochana - przechylił się do niej i pocałował w czoło.
Pomógł Niarze położyć się, a potem troskliwie ją przykrył i jeszcze raz pocałował.
- Zaraz wrócę - powiedział krótko, wstając z łoża. Dłuższą chwilę zajęły mu te proste czynności, w końcu wrócił do żony. Na szyi miał zawieruszony znak Najwyższego z którym się nie rozstawał. Wsunął się pod pościel i objął kobietę ramionami. Chciał powiedzieć coś bardzo romantycznego, ale nagle zabrakło mu słów. Przysunął więc swoją twarz do karku kobiety i wtulił się w nią mocno.

[Niara]

Anielica nie mogła zasnąć. Noc mijała, a ona zamiast spać myślała nad tym co się ostatnio działo. Ellador leżał za nią, wtulony w jej plecy, przez co miała poczucie, że nie bardzo może się ruszyć. Miała wyrzuty sumienia i czuła się rozdarta. Powiedziała o dziecku Tantris, ale nie własnemu mężowi. Tak się nie godziło, a jednak nie miała odwagi się przyznać, wiedząc jak bardzo już zamartwia się o wszystko, o nią, o siebie. Gdyby wiedział martwiłby się jeszcze bardziej. Nie wiedziała co powinna zrobić, czy być w zgodzie z własnym sumieniem i powiedzieć mu, czy milczeć, w poczuciu, że robi źle, ale przekonaniu, że dzięki milczeniu martwi się mniej. Nie chciała żeby tak to wyglądało, chciała żeby oboje się cieszyli. Nie sądziła, że spotkają ją takie dylematy. Myślała, że to będzie znaczenie prostsze.

W końcu leżąc długo na boku ścierpła, bolało ją już całe ramię i biodro. Powoli, starając się nie obudzić króla przewróciła się tak, by leżeć na plecach. Leżąc w ten sposób wpatrywała się teraz w haftowany baldachim wielkiego łoża, które stało w jej komnacie. Spała tu tylko kilka razy. Pierwszego dnia, kiedy tu przybyła i potem kiedy była ranna. Większość nocy spędzała jednak w ich wspólnej komnacie, która znajdowała się za ścianą. tamto łoże było znacznie większe niż to. Choć jej wcale nie było małe. Za to różniło się mocno kolorami kotar i pościeli. Chyba założono, że kobiety wolą jasne barwy, więc jej łóżko było zbudowane z jasnego drewna, a tkaniny miały pastelowe barwy, od bieli, przez jasny, perłowy róż, po delikatny złoty. Anielica leżała i przyglądała się haftom na baldachimie, blask ognia, który płonął w kominku pozwalał jej nawet częściowo rozróżnić kolory nici, jakimi wyhaftowano wielkie róże na jasnej tkaninie. Złote gałązki, z drobnymi liśćmi rozchodziły się na boki, aż do kotar przy rzeźbionych, szerokich, drewnianych tralkach, które podtrzymywały baldachim. Ogień tańczący w kominku rzucał na tkaninę cienie w różnych, najwymyślniejszych kształtach.

[Ellador]

Król przez sporą część nocy spał spokojnie, jego sny były łagodne i dobre. Z biegiem jednak czasu, zaczął wdzierać się do nich niepokój. Śniąc jeszcze przewrócił się na drugi bok, długo jednak nie trwało kiedy otworzył nagle oczy. Chwilę patrzył przed siebie, nasłuchując dźwięków twierdzy. Jednak tej nocy było zupełnie cicho, po za trzaskiem ognia w kominku. Król nie poruszając się na łóżku, zastanawiał się nad ostatnimi wydarzeniami. Nic nie zapowiadało żeby zasnął w najbliższym czasie, więc myślał. Najpierw o tym jak obstawić jutro zamek, by zapewnić sobie i żonie bezpieczeństwo. Potem uznał że uda się z rana do ministra wojny, oraz Ais by zwiększyli liczebność straży w zamku. Mógłby też listę gości ceremonii znacznie zmniejszyć i wybrać tylko tych którzy muszą być. Zaczął także zastanawiać się nad zachowaniem swojej żony, najpierw chciała wyjeżdżać po za zamek, teraz chowała się w murach twierdzy. Zasłabła po kąpieli, bolał ją brzuch. Król powoli zaczął łączyć sobie zdarzenia z ostatnich dni. I wtedy doszedł do wniosku, że może jego sen ukazywał prawdę. Może dziecko jakie widywał w śnie było.... no właśnie jego dzieckiem...
Usiadł na łóżku, dochodząc do wniosku, że musiał być ostatnio ślepy, że wcześniej tego nie odkrył. To było jedyne wytłumaczenie wszystkich jej zachowań i złego samopoczucia. Tylko gdzie podróżowały jego myśli, że nie mógł tego dojrzeć wcześniej. Kiedy usiadł, Niara poruszyła się, zaś on obrócił by spojrzeć na nią. Uśmiechnął się do niej ciepło.
- Nie śpisz? - zapytał.
- Coś się stało? Miałaś zły sen? - znów położył się, ale przysunął do kobiety obejmując ją. Na jego ustach tańczył uśmiech, tym razem inny niż zwykle.

[Niara]

Im dłużej leżała przyglądając się złotym haftom na baldachimie, tym bardziej odpływały myśli o wszystkim co działo się wokoło. Wodziła wzrokiem po złotych gałązkach, ciągnących się od środka tkaniny do boków i z powrotem. Różane pędy wiły się i plątały, wpadały pod kwiaty i wypływały spod nich pnąc się dalej, w druga stronę i z powrotem. Biegły we wszystkie strony, tworząc fantazyjne wzory, których nie dało się opisać geometrią. Jakby prawdziwa róża postanowiła wyrosnąć na tkaninie i wypuścić na niej swoje gałęzie, a potem zakwitnąć, wielkimi, złotymi kwiatami.

Nawet nie zorientowała się kiedy, ale w końcu jej powieki zaczęły robić się ciężkie. Powoli przestawała słyszeć trzask ognia płonącego w kominku. Złote gałęzie róż, pnących się po baldachimie straciły swój piękny kolor. Zbladły, a potem w ogóle zniknęły. Anielica zasnęła...

Nic jej się nie śniło. Była zbyt zmęczona wcześniejszymi rozmyślaniami. Najwyraźniej jej umysł również postanowił odpocząć, skoro nie podsyłała jej tej nocy żadnych obrazów. Nie było ani marzeń sennych, ani koszmarów, był zwyczajny, ludzki sen, w którym miała odpocząć. Nic nie zapowiadało, że królowa za chwilę się obudzi. Leżała z jedną ręką podłożoną pod twarz, tuż obok swojego męża. Jej jasne włosy rozsypane były po poduszce. Biała, nocna koszula, rozsznurowała się przez sen i teraz mocno spadała jej z ramienia, odkrywając jej delikatną skórę i narażając ją na chłód komnaty. Bo chodź w kominku jeszcze palił się ogień, zamek, zwłaszcza późno w nocy, był chłodnym miejscem.

Nagle coś ją przebudziło. Poruszyła się, wyciągając dłoń spod twarzy i kładąc się bardziej na plecach. Otwarła, mocno jeszcze zaspane oczy. Usłyszała głos swojego męża i uśmiechnęła się bezwiednie, dostrzegając, że jej ukochany siedzi na posłaniu.
- Śpię - odpowiedziała na jego pytanie.
- Właśnie mnie obudziłeś. To ja powinnam zapytać, czy coś się stało? - jej głos był cichy i troskliwy, jak zwykle. Kiedy położył się przy niej, znów przekręciła się na bok by móc na niego patrzeć.
- Dlaczego nie śpisz? - zapytała szeptem.

[Ellador]

Król objął ramieniem kobietę, jednak jego dłoń zjechała po chwili nieco niżej, na jej biodro. Uśmiechnął się do żony łagodnie.
- Wybacz, nie chciałem cię budzić - powiedział cicho.
- Po prostu wybudziłem się i myślałem.
Odgarnął jasne kosmyki włosów, które opadły jej na twarz.
- Myślałem nad tym jak ostatnio się czujesz i zachowujesz. I chyba wiem co jest przyczyną twojego zasłabnięcia i bólu brzucha. Jednak... - przerwał na chwilę nie pewny tego co właściwie chce powiedzieć.
- Powiedz mi czy jest nadzieja, że najwyższy pobłogosławił nasze małżeństwo, dając nam dziecko? Czy możesz być brzemienna? - zapytał wprost.
Delikatnie położył swoje duże ciepłe dłonie na jej policzkach. Skóra jego dłoni nie była szorstka i zniszczona jak większości wojowników, lecz delikatna i przyjemnie ciepła. Delikatnie wodził gładził skórę jej policzka, wpatrując się w jej szare oczy.
- Czy takie szczęście nas spotkało? A może... może się mylę? - zmarszczył brwi, zaniepokojony, oczekując odpowiedzi.

[Niara]

Chciała pokiwać głową, potwierdzając, ale nie mogła, obejmował dłońmi jej policzki. Trzymał ją. Choć chyba nie zdawał sobie sprawy, że robił to mocniej niż powinien. Uśmiech który pojawił się na jej ustach mówił jednak więcej niż słowa. Kąciki jej ust rzadko były uniesione w ten szczególny sposób. Położył swoją dłoń na jego i odsunęła ją od twarzy. Teraz mogła pokiwać głowa, co też uczyniła.
- Tak - szepnęła, a jego rękę położyła sobie na sercu.
- Już dawno chciałam Ci powiedzieć, ale sam wiesz, że nic nie układało się tak jak powinno - jej uśmiech zmienił się nieco, a oczy przybrały przepraszający wyraz.
- A wczoraj... nie chciałam żebyś się zamartwiał, bo wiem, że to właśnie będziesz robił. Już wystarczająco martwisz się o mnie i o siebie. Nie chciałam byś martwił się jeszcze bardziej. Nie dzisiaj, nie w dzień koronacji.

[Ellador]

Mężczyzna rozpromienił się, równie mocno, co w dniu ślubu. Ostatnio bardzo rzadko się tak uśmiechał. Ciągle bowiem chodził zamyślony lub zmartwiony.
- Najwyższy nam sprzyja - powiedział cicho i przysunął się by pocałować ją czule w usta. Jego pocałunek był bardzo długi, namiętny i pełen troski. Po chwili palcami przesunął brzeg koszuli nocnej niżej, całując ją również po ramieniu. Jego dłoń jednak zsunęła się jeszcze w dół, by dotknąć brzucha żony, schowanego teraz pod materiałem nocnej koszuli.
- Od jak dawna wiesz? - zapytał szeptem, patrząc w jej oczy.
- Musli być bardzo malutkie... - oczywiście że było, ale ten fakt poruszył nagle króla. Na jego usta spłynął uśmiech jakiego nigdy dotąd nie widziała królowa. Cieszył się, że teraz po ich dwojgiem, będzie maleństwo które zrodził się z ich miłości.
- Czy mogę powiedzieć o tym mojej matce? - zapytał cicho i łagodnie.
- Czy to ma być nasza tajemnica? Przynajmniej na razie... - dodał po chwili.
Taka była gorzka prawda, władza była błogosławieństwem, ale i przekleństwem. Cokolwiek Ellador zechciał by ukryć, a dotyczyło jego lub żony, było tajemnicą tylko przez chwilę. Zaraz potem wiedział już cały dwór. Szeptano z kim sypia król, ile razy dziennie jada, co ostatnio powiedział, jak często chodzi na stronę, służba i dworzanie żywili się takimi wiadomościami. Żelazny władca był do tego przyzwyczajony, choć bardzo tego nie lubił.
- Wiem, że się martwię, ale właśnie moje zmartwienia i strach zniknęły. Jesteś moją nadzieją - schylił się i jeszcze raz ją pocałował.