Jest raczej typem samotnika. Zazwyczaj spokojny i opanowany, chociaż jego furia potrafi być straszliwa. Patrzy na świat realistycznie. Nie jest ani pesymistą, ani optymistą. Kocha Naturę i odnosi się do niej z szacunkiem. Szanuje każde drzewo w lesie, każdą rybę obmywaną przez wody górskiego strumienia, a nawet każdą bestię chcącą go mieć za własny obiad. Paradoksalnie rzadko ma szacunek do ludzi i im podobnych, bo uważa, że wiele niszczą wokół siebie. Zbyt wiele. U niego trzeba sobie na szacunek lub zaufanie zasłużyć. Inne twory Natury mają jego szacunek, ponieważ nie są jak ludzie, lekkomyślni i ignoranccy. Wierzy w prawa dżungli. Ma swój honor i nie pozwala go bezkarnie plamić. Jego głównym celem w życiu jest samodoskonalenie czy też nauka. Chciałby też zrobić coś wielkiego, czym zapisałby się na kartach historii.

Wielki, ponad dwu i półmetrowy minotaur. Jest dobrze umięśniony i widać po nim, że przeżył więcej niż niejeden człowiek przez całe swoje życie. Gdzieniegdzie ma szramy i blizny po starych przygodach. Jest potężnie zbudowany. Ma czarne oczy i długą, czarną sierść połyskującą lekko w słońcu. Jego zakrzywione, białe rogi dumnie sterczą z głowy, będąc jednym z jego symboli przynależności rasowej. Zdolne są przebić ciało człowieka, a także słabsze pancerze, więc w połączeniu z szarżą są całkiem dobrą bronią zastępczą. Nosi ochraniacze z metalu na przedramionach i pas, przy którym jest sakwa i pochwa na miecz. Nosi również nagolenniki z tego samego metalu co ochraniacze na przedramiona. Ma potężne kopyta, a gdy stąpa, są wyczuwalne lekkie wstrząsy. Chodzi lekko ociężale, ale to tylko pozór. Gdy dochodzi do walki, potrafi poruszać się całkiem zręcznie i szybko. Na końcach palców górnych kończyn znajdują się ostre, czarne pazury, co jest cechą szczególną jego szczepu minotaurów. W parze z pazurami idą duże kły wystające z pyska. Długi ogon zakończony włosiem ciągnie się za nim po ziemi lub jest unoszony w powietrzu. Nie potrafi jeszcze do końca posługiwać się językiem wspólnym, toteż czasem się zacina przy mówieniu, myli szyk zdania lub słowa.

Kaern urodził się w odległym kraju zamieszkałym przez minotaury. Jego ojciec był żołnierzem tak jak większość mężczyzn w tym kraju. Matka zajmowała się gospodarstwem domowym, uprawą ziół i warzyw w ogródku. Od małego był szkolony przez swojego ojca i w ośrodku szkoleniowym w jego mieście, na wzorowego żołnierza. Rodzice byli dumni z jego sukcesów. Był on bowiem pojętnym uczniem i szybko nauczył się posługiwać mieczem. Nierzadko wysyłano go na polowania czy też po zioła, rośliny i drewno do dziczy. Czasem był wysyłany na kilkudniowe lub kilkutygodniowe wyprawy, by nauczyć się sztuki przetrwania i samodzielnego radzenia sobie. Gdy był już w wojsku, przyszło mu walczyć z najeźdźcami na jego kraj. Wysłano go do granicy, by jej bronić. Długie miesiące walczył z wrogiem. Na froncie zrozumiał, że to wszystko: wojna, polityka, pieniądze, o które są toczone wojny, nie mają sensu. Jest po prostu głupie. Postanowił opuścić ten kraj i udać się na samotną wędrówkę po świecie, mając nadzieję na przygody, doświadczenia i wspomnienia, którymi będzie mógł się dzielić z dziećmi, gdy już osiądzie gdzieś na stałe, a potem z wnukami, jeśli ich doczeka. Dotarł do tej krainy, ale nie mieszka nigdzie na stałe. Czasem prześpi się pod gołym niebem, w lesie, a czasem wynajmie kwaterę w karczmie na jedną noc. Szuka zajęć i przygód.