Ogólnie Eclonia ma dobry charakter. Kocha wszystko to, co jest związane z przyrodą, z naturą. A więc drzewa, lasy, łąki, kwiaty, jeziora, góry i zwierzęta. Nie lubi wojny i różnych konfliktów. Dlatego unika kłótliwych istot. Umie nawiązywać pozytywne relacje z różnymi mieszkańcami lasu. Jest dobroduszna. Ma w sobie dużo bezinteresowności i jak jest taka potrzeba, to od razu pomaga innym. Potrafi współczuć komuś, kto doznał bólu, cierpienia czy innych trudności. Naturianie dostrzegają jej bezinteresowność, dlatego cieszy się ogólną sympatią. Stara się być dokładna, kiedy wykonuje jakieś powierzone zadanie. Jest grzeczną i gościnną feerią. Czasami zdarza się zazdrościć innym, ale to szybko mija i nawet jest jej wstyd z tego powodu. Kiedyś zazdrościła syrenom, że tak szybko pływają. Potrafi przyznać się do błędów, ale wtedy jest jej przykro i robi to niechętnie. Gdy jest do czegoś przymuszana, umie się przeciwstawić i bronić siebie. Jest lojalna i sprawiedliwa. Ma poczucie humoru. Najbardziej lubi latać po łące i zbierać kwiaty, zioła. Relaksuje się najlepiej w pobliżu jeziora, leżąc na hamaku i słuchając śpiewu ptaków. Nie jest odludkiem i nie stroni od towarzystwa. 

Feeria jest kobietą mierzącą około pięć i pół stopy wzrostu. Wśród innych feerii uchodzi za dziewczynę raczej średniego wzrostu. Skóra ma jasny kolor. W dotyku jest jedwabista. Twarz gładka i ładna o regularnych rysach, a uszy proporcjonalne do głowy i zaokrąglone. Eclonia ma długie blond włosy o średniej grubości, a oczy o barwie fiołków. Posiada zgrabny nos, delikatne usta w kolorze poziomki. Czasami włosy ma zaplecione w warkocze. Szczególnie wtedy, gdy szybko lata i wykonuje salta w powietrzu. Jej ciało jest zgrabne i średnio umięśnione. W okolicy brzucha znajduje się niewielka blizna. Powstała na skutek zahaczenia o niewidoczną gałąź w czasie skoku między przeszkodami. Głos ma wysoki, ale jest przyjemny w słuchaniu. Postać wydaje się być miłą i przyjazną.
Posiada dwie pary wąskich, półprzezroczystych skrzydeł tak, jak skrzydła u ważki. Górne skrzydła są większe od dolnych i mają ledwo widoczne żyły. Skrzydła są bardzo wytrzymałe i trwałe. Często opuszcza je w dół. Wtedy mogą być schowane pod ubraniem, bo są niezwykle elastyczne i idealnie przylegają do ciała. Są niewidoczne.  
Jest szczupła, gibka i zwinna. Na ciele w intymnych miejscach nosi jasne szerokie przepaski, chusty w kształcie liści, najczęściej żółtego koloru. Ze względu na akrobacje i latanie w powietrzu, na wąskich biodrach ma krótkie spodenki, a na nich luźną spódniczkę. Z boku u pasa ma przymocowany jasny woreczek ze suszonymi owocami. Raczej nie nosi obuwia, chyba że jest taka potrzeba, to wtedy nakłada sandały.

	Urodziła się na jednej z wysp Archipelagu Farrahin i stamtąd pochodzi. Tam spędziła spokojne dzieciństwo pod opieką troskliwych rodziców.  Była jedynaczką, ale nie odczuwała samotności.  Na wyspie szczęścia i radości, wszyscy mieszkańcy tworzyli wielką wspólnotę naturian. Zawsze tam było gwarno i wesoło. Ciepły klimat wyspy pozwalał żyć na drzewach, sypiać w ich koronach, albo na miękkim poszyciu lasów. Naturianie kochali zwierzęta i głównym ich zajęciem była opieka nad nimi. Na wyspie było dużo jedzenia i innych elementów niezbędnych do życia. Z czasem nastąpił rozwój rzemiosła. Eclonia nauczyła się wyplatać z dostępnych materiałów potrzebne przedmioty użytkowe. Chętnie pomagała feeriom w budowie osady. Po jakimś czasie, w koronach drzew powstawały małe wioski. Podłużne hamaki  były rozpięte pomiędzy drzewami. W wolnym czasie wylegiwała się na hamaku pomiędzy koronami drzew. Pod gałęziami wisiały kosze na świeże owoce oraz maty do ich suszenia. Starała się, aby zawsze był zapas suszonych owoców, które stanowiły główne pożywienie feerii. Pamiętała o tym, aby woreczek, który nosiła u pasa, był pełen suszonych owoców. Był on poręczny, wykonany z cienkiego, jasnego materiału. Bez spożywania cukru, feeria była mniej gibka i wolniej latała. 

	Często bawiła się beztrosko z driadami i krydianami. Miała ulubioną małpkę, a nawet węża, który mieszkał na największym drzewie. Poprzez zabawę wiele się nauczyła. Interesowała się wszystkim, co wokół rosło. Zbierała kwiaty, poziomki, jagody, kiełki, bulwy, orzechy. Lubiła latać nad wodą, szczególnie nad Wielkim Jeziorem, na którym rosły białe lilie wodne. Podczas jednej z wypraw nad jezioro, zwróciła uwagę na syreny, które były nie tylko piękne, ale śmiało pląsały w wodzie. 
Eclonia zapragnęła nie tylko latać, ale pływać tak jak one. Stała na brzegu jeziora i przyglądała się z zazdrością, jak swobodnie nurkowały pod wodą. Imponowały jej swoją urodą i siłą. Były bardzo przyjazne. Po pewnym czasie zaprzyjaźniła się ze starszą syreną o imieniu Karen, która nauczyła ją nie tylko wodnych zabaw, ale dobrze pływać. Często obie nurkowały w głębokim jeziorze. Początki nie były łatwe. Dziewczyna wypływała na powierzchnię, krztusząc się wodą. Po jakimś czasie, dzięki wskazówkom syreny, robiła to coraz lepiej. Powoli wspólne wyprawy na dno jeziora stały się o wiele ciekawsze. 

	Matka nie była zadowolona z tego, że córka często była poza domem. 
 - Mogłabyś mniej czasu poświęcać swoim przyjaciółkom. Jestem zmęczona, a nie ma mi kto pomóc przy zbieraniu ziół i kwiatów - powiedziała do niej zniecierpliwiona. - Wszystko jest na mojej głowie.

	Ecklonia przyjęła te słowa z pokorą i od tego czasu, postanowiła pomagać matce. Była bystra i szybko uczyła się nazw magicznych roślin oraz do czego służyły. Wspólnie z matką sprzedawała kupcom zebrane towary. Zauważyła, że poprzez targowanie się, może więcej u nich zarobić. Największym powodzeniem u handlarzy cieszyły się rzadkie kwiaty, kokosy oraz grzyby. Z czasem poznawała coraz więcej ukrytych miejsc i ciekawych okolic. Czas spokojnego dorastania i beztroskiego życia skończył się, kiedy na wyspach zjawili się ludzie. 

	Pewnego dnia przybyli na wyspy, aby rabować i zabijać. Feerie zostały zmuszone do stawiania oporu i walki z najeźdźcami. Każdy, kto był chętny, mógł nauczyć się strzelać z łuku i walczyć włócznią. Eclonia wbrew woli rodziców, chciała bronić ukochanej wyspy i dlatego uczyła się strzelać z łuku. Wkrótce stała się dobrą łuczniczką. Nauczyła się także walczyć włócznią. Była to drewniana broń, która umożliwiała zachować pewien dystans do wroga, ale dziewczyna nie miała w sobie tyle siły, aby posługiwać się tą bronią częściej niż łukiem. 
 	
	Kiedy odpoczywała po walkach, robiła zatrute strzały i dbała o łuki, aby miały całą cięciwę i odpowiedni naciąg. Czyściła i przygotowywała włócznie, na drewniane groty nakładała truciznę. Eclonia coraz rzadziej przebyła z rodzicami, bo była walczyła z ludźmi. Rodzice nie byli z tej sytuacji zadowoleni. Zbyt ją kochali i nie chcieli, aby narażała swoje życie na niebezpieczeństwo.
 - Jeżeli nie będę bronić naszej wspólnoty, naszej wyspy, to kto to zrobi? - przekonywała rodziców, którzy byli przeciwni  jej decyzji. Rozumiała ich opór, ale wrodzona sprawiedliwość nie pozwalała jej na bezczynność. 

	Ludzie stawali się coraz bardziej bezczelni. Kradli zwierzęta, magiczne rośliny, wszystko co miało jakąkolwiek wartość. Wyspy były plądrowane i niszczone. Walka z ludźmi nie przynosiła oczekiwanych rezultatów i nie trwała długo. Część feerii wzięto do niewoli i wywieziono w nieznane. Eclonia straciła kontakt z rodzicami. W końcu Rada starszych złożona z kilku magów, widząc coraz większe straty wśród mieszkańców, postanowiła im pomóc. Otworzyła portale, aby feerie mogły ratować swoje życie, uciekając do innych krain. Część feerii zamordowano w okrutny sposób, wśród nich byli rodzice Eclonii. Łuczniczka bardzo to przeżywała i nie mogła się z tym pogodzić. Ale i ona ostatecznie ratując życie, weszła w portal i udała się w bezpieczne miejsce.