Trauma, którą przeszła Lilia oraz wypadek w portalu sprawiły, że osobowość Lilii podzieliła się na dwie odrębne.

Lilia Światła
Świetlista Lilia obudziła się jako istota nieskalana złem, nieświadoma wręcz jego istnienia. Jest niczym nowonarodzone dziecko, ciekawa świata, naiwna, niezdolna do krzywdzenia kogokolwiek. Zawsze jest pogodna lub rozmarzona. Nie potrafi pojąć negatywnych zjawisk i wierzy, że to stany przejściowe, jak chwilowa choroba, którą w każdej chwili można uleczyć. Nie pamięta rodzinnego domu, swoich bliskich, ani Archipelagu, pojawiła się tu i teraz z czystą kartą, gotowa nieść dobro, zdrowie i radość każdemu, kto tylko będzie tego chciał. Chce poznawać świat nie po to, by odkryć, kim jest, ale dlatego, że jest spragniona jego piękna i nowości. Jest istotą z natury radosną i skorą do śmiechu, jednak nie wszystkie żarty czy metafory jest w stanie zrozumieć, sarkazm zaś często przyjmuje dosłownie.

Lilia Cienia
Druga świadomość Lilii przyjęła i rozwinęła wszystko to, co wyparła pierwsza. Choć nie pamięta szczegółów w życia przed wypadkiem, zachowała świadomość zła i cierpienia, które godzą w niewinnych. Darzy ludzi żywą niechęcią, czasem wręcz nienawiścią, zaś w przypadku osób zakłócających szczęście niewinnych istot potrafi być  bezwzględna i okrutna. Jednocześnie Lilia w tej osobowości zachowała radość z zabawy, a nawet poszerzyła ją o umiejętność czerpania z uciech cielesnych. Nie jest tak niewinna, jak jej świetlista połowa, ma też poczucie swojego wieku i życiowego doświadczenia. Nieobce są jej sarkazm czy uszczypliwość. W życiu ma rozmaite cele i motywacje, jednak głównym z nich jest odkrycie swojej przeszłości i odnalezienie bliskich, drugim zaś utrzymanie swej świetlistej osobowości w stanie niezmąconego złem świata szczęścia. 

Pierwszym, co się rzuca w oczy, patrząc na Lilię, jest jej nieskalana jasność i czystość. Wśród swych pobratymców mieniących się wszystkimi kolorami tęczy Lilia wyróżnia się bielą długich do pasa, falujących włosów, często splecionych w gruby warkocz dla wygody przy pracy, czy lataniu. Ma mleczną cerę, której szczęśliwie nie naznaczyły żadne znamiona czy blizny, jednak przy dłuższej ekspozycji na słońce niektóre jej fragmenty pokrywają się bardzo bladymi, delikatnymi piegami, szczególnie w okolicy ramion, policzków i nosa. Posiada odrobinę ciemniejsze od włosów brwi i ciemne, długie rzęsy okalające pogodne, błękitne oczy. Kształtne, jasnoróżowe usta Lilii niemal zawsze ułożone są w uśmiech, czasem szeroki, promienny, a czasem delikatny i rozmarzony. 
Lilia ma 165 cm wzrostu, co czyni ją w tej kategorii przeciętną. Ma drobne, smukłe ciało z subtelnie zarysowanym biustem i talią. Całość jej postaci dopełniają niemal przezroczyste, delikatnie zabarwione błękitem, lekko opalizujące skrzydła o motylim kształcie. Lilia porusza się lekko i z wdziękiem, czasem kipiąc entuzjazmem, to znów jakby śniąc na jawie coś przyjemnego. Jej głos jest czysty i dźwięczny, o ciepłym, kojącym brzmieniu. 
Feeria ubrana jest w prostą, białą, lekką sukienkę wiązaną na szyi, odsłaniającą plecy i sięgającą do kostek, wykonaną z włókien roślin rosnących na Archipelagu Farrahin. Nie nosi ozdób, za to jej włosy oplatają pnące się po niej rośliny.

Lilia urodziła się na Archipelagu Farrahin w czasach, gdy Feerie nie zetknęły się jeszcze z ludźmi. Od urodzenia wykazywała szczególną więź ze światem roślin, nawet jak na Feerię. Cechował ją również ogromny szacunek do każdej żyjącej istoty, wola czynienia dobra i sprawiania, by świat był lepszym miejscem. Dorastała w kochającej rodzinie z tradycjami uzdrowicielskimi, dlatego od małego miała kontakt z magią leczniczą i praktykowała ją najpierw na drobną, dziecięcą skalę, a później jako pełnoprawna, uzdolniona medyczka. Leczyła wszystko, co żywe, od Feerie i Syren, przez zwierzęta, aż po rośliny. Jej dar sprawiał, że rośliny rosły bujniej i szybciej, dlatego prócz leczenia często angażowała się w dbanie o hodowlaną i dziką roślinność. Lilia żyła pomagając innym i ciesząc się drobiazgami, a że nie znalazła sobie życiowego partnera, cały czas poświęcała na rozwój swoich umiejętności i celebrację codzienności, a także na pomaganie rodzinie w opiece nad zwierzętami, uprawami i kolejnymi dorastającymi pokoleniami Feerie. Lilia zawsze cieszyła się sympatią i zaufaniem innych istot, dzięki aurze dobroci i pogody, którą wokół siebie roztaczała. Dzięki temu zwierzęta chętniej do niej lgnęły i były podatniejsze na jej wpływy. Wiele czasu spędzała w lesie, gdzie z konieczności znalezienia bardziej płochliwych zwierzęcych pacjentów wypracowała umiejętność skradania się i tropienia. W trakcie takich wędrówek poznała Mio, roślinę, która od tej pory nieustannie jej towarzyszyła. Niekiedy trzeba było zanurkować, a czasem wspiąć się na drzewo bez użycia skrzydeł, dlatego posiadła na przyzwoitym poziomie również te dwie zdolności. 

Kiedy na Archipelagu pojawili się ludzie, rodzina Lilii była jedną z tych popierających gościnność względem obcych. Lilia była szczególnie zainteresowana jednym z nich. Człowiek o imieniu Finn najpierw zafascynował ją barwnymi opowieściami, później został jej towarzyszem w podróżach po Archipelagu, aż wreszcie Feeria poczuła, że darzy go czymś silniejszym, niż przyjaźń. Niestety związek szybko dobiegł końca w tragicznych okolicznościach, tak jak i wszystko inne, co Lilia do tej pory znała. Spustoszenie, które ludzie siali na wyspach zmusiło te z Feeri, które się ostały na wolności, do ucieczki. Lilia wraz z Finnem i częścią rodziny została odcięta od utworzonych przez radę portali. Jej brat Indigo, Feeria specjalizujący się w magii przestrzeni, podjął desperacką próbę ocalenia krewnych i otworzył własny portal. Kiedy Lilia przez niego przechodziła, dużo rzeczy poszło nie tak. Ludzie dostali się do ich kryjówki, a Indigo został ranny i resztką sił wypchnął Lilię przez zamykający się portal. Ostatnim, co widziała Lilia, był upadający brat i walczący z kilkoma przeciwnikami Finn. Kobieta usiłowała wycofać się z portalu i im pomóc, ale magia zdążyła ją wessać i wyrzucić w nieznanym, odludnym kawałku lasu na kontynencie.

W związku z komplikacjami przy przejściu, Lilia wylądowała sama, daleko od innych Feerii. Nie była to jednak jedyna konsekwencja zdarzeń. Czas w Alaranii nie płynie równomiernie, a Lilia trafiła do takiego miejsca, w którym jeden dzień równał się dziesięcioleciom dla reszty świata. W czasie gdy ona spała, jej bliscy zdążyli się zestarzeć, niektórzy nawet umrzeć, a kiedy się obudziła, nie pamiętała niczego o swoim dawnym życiu. Była radosna i beztroska, nieświadoma zła niczym nowo narodzone dziecko. Zachowała swoje umiejętności, nie kojarzyła jednak okoliczności, w których je poznawała, miejsc, ani ludzi, z którymi się spotkała. Wszystko, co mroczne, odepchnęła od siebie, tworząc drugą osobowość, która przyjęła na siebie ciężar negatywnych emocji. Cienista Lilia rozumiała, że przytrafiło się coś złego, dlatego dążyła do poznania prawdy o sobie. Używała magii z rozmysłem, nie obdarowując jej dobrodziejstwem każdego przypadkowego przechodnia. Cienista Lilia była dumna, niekiedy złośliwa, przepełniona goryczą, ale i chęcią czerpania z przyjemności nowo poznawanego świata. Miała też świadomość istnienia tej drugiej Lilii, o którą się troszczyła i o której naiwną niewinność nieustannie zabiegała. 

Roślina pochodząca z  Archipelagu Farrahin. Pnącze obsypane białym lub delikatnie zabarwionym kwieciem przypominającym kształtem niezapominajki. Mio jest szczególnym przedstawicielem swojego gatunku, gdyż nie wytworzył korzenia, oplatając włosy i ramiona Lilii, podtrzymywany przy życiu i dobrym zdrowiu przez płynącą przez nią magię. Zarówno kwiaty, jak i słodkie jagody, które wytwarza Mio, mają silne działanie przeciwbólowe i uspokajające, w pewnych przypadkach wręcz narkotyczne, a ponieważ stanowią swego rodzaju magazyn życiodajnej magii, posiadają właściwości uzdrawiające. 
Mio jest rośliną magiczną i świadomą, zdolną w ograniczony sposób porozumiewać się z innymi istotami żywymi za pomocą ulotnych obrazów i wrażeń, np. zapachowych. Lilia zna mowę roślin, wiec jej komunikacja z Mio jest bardziej precyzyjna. Roślina niekiedy dzieli się z Lilią swoimi spostrzeżeniami, albo refleksjami, zwykle jednak jest pogrążona w półśnie, zajęta własnymi sprawami. Celem Mio jest żyć i czerpać ze słońca, a także rozsiewać nasiona w miejscach, które uzna za sprzyjające dla swego potomstwa. Lilię darzy mało wylewną, ale szczerą życzliwością, ma też interes w utrzymaniu jej przy życiu.