Bardzo przebiegła, zazwyczaj zważa jedynie na swoje dobro. Egocentryczka. Nie lubi ograniczeń ze strony czegokolwiek i kogokolwiek, dlatego jest raczej samotniczką. Niezwykła ciekawość świata nie raz doprowadziła ją do śmiertelnych sytuacji jednak szczęście bogów i własnych umiejętności nie raz wybawiły ją z kłopotów. Gdy już komuś pomaga, musi w tym widzieć albo wyższy cel, albo liczy na korzyści dla siebie samej. Kiedy znajdzie kogoś podobnego do niej, osobę myślącą podobnie, odkrywa tę drugą, lepszą stronę swojego charakteru. Jest odporna na widoki krwi czy jakichkolwiek obrazów turpistycznych. Nigdy nie pozwala sobie na zaangażowanie się, dlatego wydaje się chłodna i niedostępna przy pierwszym poznaniu. Boi się jedynie dwóch rzeczy, które skrzętnie skrywa przed wszystkimi.

Posiada tak zwane niebezpieczne piękno. Bardzo długie włosy koloru ciemnego blondu z prześwitującymi między nimi czarnymi pasmami opadają kaskadą fal na plecy. Na niezwykle bladej cerze odcinają się ciemne cienie wokół oczu, które mają kolor czarny, a niekiedy przy rzucaniu zaklęć zamieniają kolor na siarkowo- żółty. Jest osobą średniego wzrostu i małej wagi. W swoim dobytku posiada jedną suknię, ale za to z głębokim dekoltem i gorsetem, który uwidacznia jej najlepsze walory figury.



Nidy nie umiała się pięknie wysławiać, stąd zawsze mówi krótko i wprost. Jedynie w chwilach, gdy potrzebna jest znajomość pełnej etykiety, zachowuje ją i stosuje się do niej. Ma wygląd dziewiętnastolatki, jednak jest to tylko złudzenie, spowodowane działaniem eliksirów i magii.

Urodziła się w małej spokojnej wiosce, gdzie ludzie byli nadzwyczaj poukładani. Jej matka nie była zwykłą śmiertelniczką- była wiedźmą, chociaż ten fakt ukrywała skrzętnie przed innymi. Jej mężem był zwykły mężczyzna, zakochany w niej bez pamięci. W dniu jej urodzin zaczęły dziać się niezwykłe rzeczy — przyszedł wielki mrok, który zaciemnił niebo na prawie sześć godzin. Ci bardziej obdarzeni, mogli ujrzeć duchy przelatujące po nieboskłonie. Nikt nie wiedział, oprócz matki dziecka, że te anomalie pogodowe związane były z przyjściem na świat kolejnej czarownicy. Ludzie w wiosce opowiadali sobie potem przez wiele lat ów spektakl, który rozegrał się nad ich głowami.

Julia dorastała, a matka dokładała wszelkich starań, aby nauczyć córkę wszystkich umiejętności, jakie sama posiadła przez wszystkie lata życia. Pewnego dnia, gdy dziewczynka miała 6 lat, zabrała ją pod nieobecność męża do wielkiego Maga Bajonara, który mieszkał wraz ze swoim przyjacielem nekromantą na dalekim wzgórzu, tuż za górami. Pozostawiła ją tam na wiele lat, aby uczyła się wszelakich dziedzin magii, których sama nie umiała jej nauczyć. Po 12 latach Julia wróciła odmieniona do wioski. Ludzie przerazili się jej odmienionym widokiem — za sprawą maga i nekromanty z miłej i uczynnej dziewczynki zmieniła się w prawdziwą wiedźmę.

Wzrok przykuwał nie tylko wygląd czy ubiór, ale widoczny z daleka, lśniący prawdziwym srebrem pentagram. Pozostała w domu jedynie tydzień, podczas którego wydarzyły się straszne rzeczy. Ludzie, bojąc się wiedźmy w ich wiosce, próbowali ją przegonić na różne sposoby. Nic to nie dawało. Pewnego poranka, Julia wyszła wraz ze wschodem słońca do lasu, nazbierać ziół na napary dla schorowanych rodziców, ujrzała dym, który unosił się na niebie.

Pobiegła szybko do wioski. Tam ujrzała jej własny dom pochłonięty w ogniu oraz krzyki umierających w środku rodziców. Trwało to tylko chwilę, potem nastała złowroga cisza. Szał, w który wpadła wiedźma, nie miał granic. Potęgował go smutek po stracie rodziców, więc Julia nie działała do końca logicznie — w jej przypadku był to błąd. Zamiast użyć jakiejkolwiek magii wskoczyła w tłum z trzymanym w ręku nożem do ziół. Zabiła kilkoro, jednak przewaga ludu była o wiele większa. Złapali ją i widząc potem, że nie straszne są jej żadne tortury, wygnali ją na zawsze. Ktoś odprawił rytuał, mający na celu nieodnalezienie wioski przez wiedźmę. Musiała odejść pod karą śmierci.

Odeszła i do tej pory błąka się po świecie, mając nadzieję, że wróci pełna niewiarygodnej mocy, aby pomścić niesprawiedliwość, której nie umiała wybaczyć...