Nie jest on wampirem, więc nie czuje przynależności do rodu jego ojca. Nikt nie obdarza go pełnym zaufaniem, ze względu na jego duże podobieństwo do krwiopijców. Los lub własna wola, zmusiła Asbiela do samotnego życia i nie ubolewa z tego powodu. Zwykle nie ma ochoty na głębsze kontakty z innymi istotami chyba, że wiąże się to z różnymi korzyściami (nie tylko materialnymi). W pierwszym kontakcie może Ci się wydać sarkastyczny i irytujący, gdy zakłócisz jego spokój, jednak to podejście może zmienić się drastycznie, jeśli tylko zauważy w Tobie interes życia. Niech nie zwiedzie Cię jego interesujący wygląd. Jego starzy znajomi określiliby go jako mało empatycznego, drobnego złodzieja, który nie będzie marnował czasu na rozmowę o niczym. Przecież przez ten czas mógłby wzbogacić się o kilka Ruenów. Powiedzieliby również, że warto mieć w nim towarzysza. Jego spryt przydaje się w wielu ciężkich sytuacjach. Nie zabieraj go jednak na dwory królewskie, jeśli chcesz wypaść godnie. W przeciwieństwie do jego krewnych nie zostały mu wpojone arystokratyczne maniery. Dorastał się wśród odmieńców i nieprzyjaznych, szemranych typów, którzy nauczyli go życia według ich własnych zasad.

Asbiel nie podzieli się z Tobą swoim życiem wewnętrznym i nie określisz z góry, w jakim jest dzisiaj humorze. Ci, którzy znają go lepiej, mówią, że cechy, które przejął po matce, dotyczą tylko wyglądu i nic poza tym z człowieczeństwa w nim nie pozostało. Co bardziej żartobliwi twierdzą jednak, że jeśli go bliżej poznasz, jest całkiem sympatyczny.

Nikt nigdy nie wyjaśnił mu, jak kontrolować jego nadprzyrodzone umiejętności. Nigdy też sam ich nie rozwijał, więc jeśli używa magii robi to całkowicie intuicyjnie. Jest natomiast świadomy, że umiejętności magiczne, które drzemią głęboko w jego ciele, są silne i mogą być niebezpieczne.

Jeśli chcesz wiedzieć jakie lęki męczą jego umysł, to będzie to na pewno obawa przed usidleniem w jednym miejscu na dłużej i wizja braku pieniędzy. Lepiej go nie drażnij, jeśli nie chcesz w pochmurną noc skończyć ze sztyletem między żebrami.

Asbiel poczęty był z ludzkiej kobiety o niespotykanie delikatnej i wątłej budowie ciała, dlatego genetycznie jego sylwetka jest szczupła i pozbawiona imponujących mięśni. Nie osiągnął imponującego wzrostu, bo zaledwie 5'10'', mimo to jego ciało określane jest jako proporcjonalne i atrakcyjne. Posiada karnację ciemniejszą niż wampiry czystej krwi, a skóra pozbawiona skaz wygląda wyjątkowo gładko. Jego rysy twarzy są bardzo harmonijne. Ma widoczne kości policzkowe, pełne usta i przenikliwe spojrzenie, którym (można odnieść wrażenie) zagląda w głąb duszy rozmówcy. Jego stalowoszare oczy wydają się ciągle podkrążone i przekrwione, z powodu braku odpowiedniej ilości snu. Na ramiona opadają mu długie białoszare włosy, które układa tylko wiatr. Nie sposób spotkać go w ubraniach koloru innego niż biały bądź czarny. Zwykle są wygodne i z lekkiego materiału, bo nigdy nie wiadomo, kiedy trzeba będzie walczyć lub uciekać.

Asbiel urodził się na północy kontynentu. Jego matka zamieszkiwała odległe mroźne krainy Alaranii. Od zawsze panował tam konflikt ludzi z wampirami, więc jej romans z przedstawicielem tej rasy nigdy nie mógł wyjść na jaw. Kobieta pochodziła z rodziny sprawującej rządy w niedużej, ubogiej wiosce. Szybko jednak zaszła w ciążę w młodym wieku i nie mogła ukrywać dłużej tej relacji przed rodziną. Ze strachu o własne życie uciekła z rodzinnego domu. Ojciec chłopaka nigdy nie należał do istot uczuciowych, więc nie darzył kobiety wzajemną miłością. Została przygarnięta w roli służącej i dzięki temu Asbiel przez pierwsze lata swojego życia wychowywał się na dworze jednego z potężniejszych wampirzych rodów. Szybko okazało się, że sprawia za dużo kłopotów i nie może dłużej pozostać w posiadłości. Najwięcej problemów przysparzał mu jego status krwi, który nie był tolerowany w tamtych stronach świata. Chcąc uniknąć prześladowań ze strony jego własnych krewnych, chłopak w wieku zaledwie 12 lat wyruszył w daleką podróż. Długi okres swojego młodzieńczego życia spędził w portach rybackich oraz na statkach z wilkami morskimi, którzy zachwyceni krnąbrnym i sprytnym dzieckiem traktowali go jak własnego syna. Ten okres życia minął mu na patroszeniu stworów morskich, opowiadaniu niestworzonych historii o wampirach i podkradaniu cierpkiego alkoholu śpiącym, pijanym marynarzom. Chłopak z braku innego zajęcia studiował mapy i uczył się kartografii, co w przyszłości wiele razy uratowało mu życie. Kończąc 15 lat zatrzymał się na dłużej w środkowej Alaranii. Szybko nauczył się samodzielności i nabawił przewlekłych problemów ze snem. Kilka lat doświadczyło go w sztukach takich jak samodzielne polowanie i tropienie. Jego pragnienie krwi nie gasło, dlatego balansując na granicy życia człowieka i wampira przemierzał kontynent, nigdzie nie znajdując stałego domu. Jego ostatnim przystankiem jest Valladon, w którym żyje do tej pory z drobnych kradzieży i zleceń.

To, co pozostało w nim z jego ojca to przekorny i trudny charakter połączony z niezidentyfikowanymi mocami. Nie odmawia sobie przyjemności wpływania na inne istoty, traktując to jako narzędzie ułatwiające mu pracę. Niedawno skończył 20 lat i życie w mieście powoli go nudzi.

Dzień, w którym Asbiel późnym wieczorem dojrzał starego zielarza na leśnej ścieżce, był bardzo ważnym dniem w jego życiu. Mężczyzna śmierdział jak mokre zwierzę i w ogóle nie sprawiał wrażenia osoby wartej obrabowania, jednak chłopak doskonale wiedział, kim jest starzec. Wiedział, że posiada pokaźne zbiory ziół, które można sprzedać za duże ilości Ruenów. Nie zastanawiając się długo naciągnął kaptur na wilgotne włosy i poprawił nóż przy pasie. Dziś cały dzień padało i jedyne o czym myślał, to odpoczynek w starej karczmie, w której wynajmował pokój od dłuższego czasu. Liczył na chociaż godzinę snu. Asbiel śledził mężczyznę blisko pół godziny i gdy ten w końcu dotarł pod małą, drewnianą chatę z błyskawiczną szybkością zjawił się tuż za nim, przykładając mu lekko zardzewiały na rękojeści, ale wciąż ostry nóż do gardła. Staruszek przerażony upuścił wszystko, co trzymał w rękach na zimną, błotnistą ziemię. To był moment, w którym Asbiel pierwszy i ostatni raz pod wpływem nieznanego uczucia okazał litość i poznał swojego jedynego przyjaciela, który wysłuchał historii 16-letniego wówczas chłopaka. Mężczyzna podarował mu zaczarowany amulet z ametystem, zmniejszając dzięki temu jego bóle głowy i bezsenność do znośnego poziomu. Udowodnił mu, że w każdej istocie jest trochę pozytywnych uczuć. Dobrze, że stary zielarz nigdy nie zorientował się, że chłopak opuścił wtedy jego chatę z kieszenią pełną rzadkich korzeni.