Brat Arnulf jest osobą skromną i pobożną. Przede wszystkim ceni sobie wartości religijne, takie jak czystość, dobroć, pokorę. Bardzo chętnie wspiera potrzebujących, poprzez jałmużnę. Jego życie jest dalekie od wygód. Bardzo często praktykuje posty i inne umartwienia cielesne. Modlitwa i medytacja są dla niego czymś cenniejszym od powietrza. Każdą wolną chwilę poświęca na rozmowie z Najwyższym. Kolejną wartością, która ma dla niego ogromne znaczenie jest dobroć. Brat Arnulf obdarza szacunkiem ludzi o dobrym sercu. Jest bardziej skory do pomocy, gdy widzi, że ktoś mimo swej trudnej sytuacji stara się działać na rzecz innych. Przestrzeganie prawa w przypadku brata Arnulfa jest pojęciem względnym: jeśli prawo danego miejsca jest zgodne z prawem Najwyższego, wtedy je respektuje. W innym przzypadku postępuje tylko zgodnie z nakazami swego Mistrza. Brat Arnulf jest człowiekiem dobrym. W przypadku walki będzie starał się darować życie swemu przeciwnikowi, nie będzie żywił urazy, czy też nie będzie nikogo oczerniał. Sytuacja ma się jednak zupełnie inaczej jeśli chodzi o piekielnych. W przypadku przedstawicieli tejże rasy, brat Arnulf staje się bezlitosnym egzekutorem. Każdy piekielny jest jego śmiertelnym wrogiem, toteż jeśli tylko pojawi się okazja, będzie on dążył do unicestwienia swego przeciwnika. Wykorzysta również bez skrupułów wszystko co się da byle tylko dać upust swojej nienawiści do tej rasy.

Krótko przystrzyżone, blond włosy, zaczesane na prawą stronę, idealnie komponują się z jego błękitnymi oczami. Brak zarostu i doskonale gładka skóra na twarzy, sprawiają wrażenie, że brat Arnulf wywodzi się z jakiegoś szlacheckiego rodu. Arystokratycznych wdzięków dodaje mu także orli nos o idealnych wręcz proporcjach. Ludzie bardzo często zastanawiają się dlaczego tak urodziwy mężczyzna wybrał życie zakonne. Dodatkowo dzięki swojej rasie jego jasna skóra zdaje się promieniować, dlatego aby ukryć się w tłumie, brat Arnulf bardzo często przykrywa głowę głębokim, ciemnobrązowym kapturem, który stanowi przedłużenie jego zakonnego habitu. W ten sposób, z olśniewającego młodzieńca, staje się tajemniczym wędrowcem. Jego wzrost w żaden sposób nie wyróżnia go spośród przeciętnych obywateli. Podobnie jest z budową ciała. Brat Arnulf jest szczupłym mężczyzną przeciętnego wzrostu. Podczas pobytu w miastach i wioskach, bardzo często chodzi pochylony, z kapturem naciągniętym głęboko na głowę. Kroczy zawsze zdecydowanie, przemieszcza się szybkim krokiem, unikając kontaktu z przypadkowymi ludźmi. Prosty, brązowy habit przewiązany sznurem, jest nieodłącznym elementem jego wyglądu. Reguła zakonna nakazuje bowiem skromny ubiór i określa dokładnie strój zakonnika. Jedynym elementem wyróżniającym go na tle innych współbraci jest sporych rozmiarów, srebrna gwiazda. Najczęściej jednak jest ona ukryta pod brązową tkaniną, by nie narażał noszącego na niepotrzebne porachunki z przypadkowymi rzezimieszkami.  Cechą szczególną, która jest specyficzna dla wszystkich Błogosławionych, są dwa olbrzymie tatuaże na plecach, przypominające anielskie skrzydła. Ostatnim ważnym elementem jest świetlista zbroja, czyli energetyczna aura, która przyjmuje postać zbroi. W przypadku brata Arnulfa jest to świetlista toga pokryta magicznymi symbolami, z kapturem równie głębokim jak ten od habitu.

Brat Arnulf, jako jeden z nielicznych Błogosławionych, przyszedł na świat na Niebiosach. Jego matka - Anioł Światła - była właśnie na służbie u Wszechmocnego, toteż jej dziecko musiało pozostać z nią około rok po narodzinach. Ojciec Arnulfa był Błogosławionym, który miał to szczęście, że udało mu się poznać anielicę i rozbudzić do siebie jej uczucia. Jako rodzina, mieszkali w niewielkiej wiosce, po to by nie budzić wśród ludzi większego zaciekawienia. Owszem, na początku widok anioła sprawiał, że mieszkańcy wioski robili dziwne rzeczy, jednak po krótkim czasie wszystko się uspokoiło i rodzina mogła wieść w ciszy spokojne życie. Chłopiec rósł i poznawał świat. Ojciec uczył go podstaw swoich profesji, jakimi były Magia Życia i zielarstwo. Arnulf był całkiem pojętnym dzieckiem, więc przychodziło mu to z łatwością. Ogromnym wydarzeniem w jego życiu był moment, kiedy otrzymał świetlistą zbroję. Już wtedy jego matka miała przeczucie, że będzie to ktoś wyjątkowy. Pewnego razu do wioski zawitało dwóch anielskich posłańców, którzy przekazali matce Arnulfa wiadomość o atakach ze strony piekielnych. Anielica wyruszyła ze wparciem w atakowane rejony, jednak po krótkim czasie powróciła do domu. Niestety podczas walk, jednym z jej przeciwników był upadły anioł, który został przez nią pokonany. Darowała mu jednak życie ufając, że być może dzięki temu piekielny powróci na dobrą drogę. Był to jednak olbrzymi błąd, gdyż pokonany poczuł jeszcze większą nienawiść do anielicy i postanowił się zemścić. Opłacił więc dwóch silnych diabłów i udał się w poszukiwaniu swej rywalki. Gdy już ją odnalazł, bardzo sprytnie opracował plan zemsty. Jego słudzy porwali syna i męża anielicy sprawiając, że ta niemal oszalała z rozpaczy i dała się złapać w pułapkę. Na jej oczach zamordowano jej męża. Diabły chciały postąpić równie bezlitośnie z jej synem, jednak anielica użyła swego najpotężniejszego zaklęcia i ofiarowała swoje życie, za życie Arnulfa. W ten sposób chłopiec uniknął śmierci i został przeniesiony do odległego klasztoru. Ostatnią rzeczą jaką zobaczył, były płonące skrzydła jego matki i łza spływająca po jej pięknym policzku. To traumatyczne wydarzenie odcisnęło głębokie piętno w duszy młodzieńca, który prowadzony chęcią zemsty rozpoczął naukę profesji egzorcysty. Egzorcystami w zakonie nazywano mnichów, którzy swe życie poświęcali zwalczaniu piekielnych. Jego przygotowanie trwało aż 15 lat. Doświadczenie, którego nabył w tym czasie sprawiło, że stał się jednym z najpotężniejszych magów w zakonie. Dzięki swej wewnętrznej nienawiści do piekielnych, zaklęcia, które rzucał przeciwko nim były o wiele silniejsze i celniejsze niż zaklęcia przeciętnych uczniów. Wyruszył w podróż mając dwadzieścia dziewięć lat, w celu odnalezienia rodzinnego domu. Chciał za wszelką cenę wybudować swej matce marmurowy posąg, by uczcić jej chwalebny żywot i bohaterską śmierć. Jedynym przedmiotem jaki odziedziczył po swoich rodzicach, był bezcenny artefakt, zawierający cząstki ich dusz: srebrna, dwunastoramienna gwiazda. Piękny naszyjnik był jedynym drogocennym przedmiotem, który brat Arnulf mógł nosić przy sobie. Wielokrotnie korzystał z niego podczas różnych egzorcyzmów. Mężczyzna odkrył w sobie dar, który znacznie poprawiał jego skuteczność podczas zwalczania piekielnych.  Podróż zakonnika trwała kilka lat. W końcu jednak odnalazł wioskę, wybudował pomnik, sprzedał należący do niego dom rodzinny i wyruszył w dalszą podróż. Bywał w wielu miejscach. Wszędzie głosił boskie nauki, poskramiał piekielnych, odwiedzał klasztory, gdzie dzielił się swoją wiedzą i pomagał ludziom. Prowadził zwyczajne życie błogosławionego. W końcu zawędrował aż do Równin Andurii, gdzie odczuł zwiększoną obecność złej mocy.<br>Aktualnie brat Arnulf wędruje po świecie i zbiera informacje na temat nietypowych ataków ze strony piekielnych. Jego celem jest zlikwidowanie wszystkich przedstawicieli tej rasy, co stanowi jego życiową krucjatę, którą poprzysiągł swojej brutalnie zamordowanej matce.