Kandara wiedzie samotniczy żywot. Jest indywidualistką, lecz tylko w pojedynkę. W grupie łatwo oddaje inicjatywę, rzadko gra pierwsze skrzypce, a to dlatego, że nauczono ją: kto odstaje ten ginie. Jednak gdy ją zapytać powie, że nie lęka się śmierci. 
Czasem wydaje się nie mieć serca ani tak zwanych wyższych uczuć. Często długi czas ukrywa się z tym, gdyż zauważyła, że budzi tym niechęć u niektórych. Jest praktyczną kauzalistką oraz ceni wyżej własne przetrwanie niż dawanie wyrazu ideałom, choćby i wzniosłym, za cenę osobistej utraty. Posiada irytująco wyraźny instynkt pościgu, który każe jej gonić i pochwycić, często nawet zranić każde średnie lub duże stworzenie, które ucieka. To silniejsze od niej.
Niepozbawiona dozy złośliwości, zdarza jej się używać magii intencjonalnie dla uszkodzenia bądź zmartwienia osób, które jej podpadły. Czasem zwyczajnie trenuje swą magię i nie dba o ewentualne szkody, gdyż sama niewiele ma i raczej gardzi dobrami materialnymi. Wszak wszystkie są zniszczalne. 
Jej największą umiejętnością i pasją jest walka na miecze. Pojedynek stanowi dla niej sprawdzian umiejętności, siły, sprawności. Bez takich testów dopada ją chandra i zwątpienie we własne możliwości. Często dla zaspokojenia potrzeb intelektualnych waży trucizny bądź zabiega o składniki na trutki, którymi niekiedy handluje. Nie ma oporów przed otruciem człowieka. Sama starannie zabezpiecza owoce swej pracy, by nie paść głupio ich ofiarą.
Czy posiada wyraźne zalety? O tym przyjdzie się przekonać. Jej oziębłość i bezwzględność mogą odpychać zbyt silnie, by dać szansę poznać ją od lepszej strony. Jest istotą dążącą do doskonałości, stawiającą sobie dla rozrywki wyzwania, śmiałą i niedającą sobie odebrać werwy, która ją prowadzi ścieżkami życia. Niezmordowanie wszak też może być zaletą.

Postawna kobieta o zgrabnej sylwetce, jeszcze nieprzygarbiona wiekiem. Stanowczość w ruchach i tężyzna pozwalają poznać w niej wędrowca i wojownika. Ma gęste, faliste, brązowe włosy opadające za ramiona oraz ciemne, uważne oczy ze śladem zieleni na obrzeżach tęczówek. Nos jest szczupły i prosty, wargi wąskie o beznamiętnym wyrazie. Twarz jest z pokroju podłużna, policzki raczej blade niż rumiane. Na szyi blada blizna od sztyletu. Kobieta jest praworęczna. Paznokcie barwi na czarno. Ubrana jest zawsze bardzo praktycznie, jak do podróży. Wybiera odcienie brązu, zieleni, czerni, ciemnego błękitu. Dobytek nosi w sakwie na plecach, przy boku miecz jednoręczny w prostej pochwie. Na szyi nosi dwa amulety, jeden to kula toczona z ametystu, a drugi to duży pazur podobny do koguciej ostrogi, lecz długi na dłoń. 
Mowa ciała kobiety znamionuje czujność i świetny refleks. Często wydaje się nieufna, czasami wręcz bije z niej chłód. Jednak gdy przychodzi do walki bądź akcji, czuje się jak ryba w wodzie. Głos ma głęboki, raczej niski. Zęby mocne i równe, jakby dorastała w dostatniej rodzinie. Brak jej obycia i często objawia niedostatek manier, zwłaszcza w towarzystwie.

Kandara Tarakona została przyłączona do rasy drakonów prawie sześćdziesiąt lat temu. Była młodą kobietą, córką kowala skorą do awanturnictwa. Miała dwóch braci, starszego i młodszego, a także małą siostrę. W młodych latach jako chłopczyca ganiała się z rówieśnikami. Później, zamiast myśleć o małżeństwie, zaczęła wprawiać się w najemnictwie. Życie jako miecz do wynajęcia wydawało się niezmiernie ciekawsze. Poznała pierwsze trudy, wpadała w tarapaty i była świadkiem, jak towarzysz z jej kompanii ginie w walce. Wróciła do rodzinnej wioski odmieniona tym doświadczeniem. Nieskończenie mniej radosna, spędziła rok w domu. Poprawiła nieco kowalskie umiejętności, poznała więcej tajników botaniki. Któregoś dnia do karczmy zawitał niezwykły wędrowiec, samotny wojownik. Miał w sobie coś takiego, że dwudziestoletnia Kandara zdobyła się na niezwykły dla siebie spryt i odwagę. Przekonała mężczyznę, by zabrał ją do kompanii i pozwolił sobie towarzyszyć przez rok - o ile dożyją. Ten nowy rozdział życia był piękny i niezwykły. Człowiek ten okazał się więcej niż zwykłym najemnikiem. Znał magię, choć nieczęsto się z tym zdradzał. Władał wodą i ogniem. Zamiast wybierać najkorzystniejsze i nudne kontrakty częstokroć prowadził w głębokie ostępy, gdzie przy zapadłych ruinach druidycznej świątyni badali dziwaczne symbole. Raz trafili nawet na skarbiec pełen kosztowności, lecz o dziwo człek nie pozwolił zagarnąć bogactw, lecz wybrać jeden przedmiot jej i sobie. Stąd pochodzą oba wisiorki, które teraz, po śmierci Przewodnika, nosi i strzeże Kandara. Nigdy nie wspomina jego imienia, choć znane jest także kilku innym drakonom.

Zbliżał się kres umówionego roku, lecz dziewczyna chciałaby, by takie życie trwało. W ostatnim miesiącu jednak zdarzył się wypadek niegodny wojownika. Kandara niebacznie przydepnęła żmiję i jadowity wąż ukąsił. Brak medykamentów, odtrutek ani żadnej realnej pomocy sprawiał, że śmierć była bliżej niż kiedykolwiek. Jej towarzysz zdecydował użyć zamiast magicznych środków czegoś nieporównanie potężniejszego. Podzielił się z dziewczyną swoją krwią, otwierając w niej smocze oko i dając dostęp do pasma telepatii. Przemiana zastała ją u wrót śmierci, lecz zwróciła uzdrowioną. Wytłumaczył jej, co się stało i jak pradawne ma korzenie. Dla Kandary było to niemałym szokiem, ale i szczęściem. Wędrowali wspólnie jeszcze rok, pod koniec którego Drakon przedstawił dziewczynę niewielkiej społeczności współplemieńców. Wszyscy byli niezwykłymi ludźmi, jeśli można tak ich nazwać. Nauki o magii, jakiej udzieliły jej dwie Drakonki, pozostały niezapomniane. Życie było obfite, pełne i wspaniałe nim szczęście zostało brutalnie ucięte. W trzecim roku przybyli do rodzinnej wioski Kandary. Matka i siostra od razu wyczuły jakąś zmianę, lecz ojciec i bracia po prostu cieszyli się z odwiedzin. Trzeciego dnia po zmroku wybuchł pożar. Wszyscy mieszkańcy, ilu ich było, rzucili się do studni i wiader. Płonęły już trzy domy i pożoga szalała. Wtedy drakoński towarzysz Kandary zaprzągł cały swój talent, by opanować ogień. Tłamsił płomienie magią ognia, zasypywał bryłami lodu stworzonymi z przeciwstawnych żywiołów, rozpościerał wodę z wiader w mgiełkę chłonącą żar bardziej efektywnie. Walka z pożarem trwała w pocie czoła i w niezwykłym splendorze, a o świcie zagasły ostatnie iskry. Wysiłek przekroczył jednak nawet duże rezerwy drakońskiej żywotności. Człowiek-mag, który opanował pożar, zemdlał z wycieńczenia i męczył się w gorączce przez następne siedem dni. Kandara czuwała przy nim i sądziła, że jej serce pęknie - że już pękło. Pod koniec Przewodnik odezwał się na paśmie telepatycznym. Powiedział każdemu drakonowi, który mógł słyszeć, że umiera oraz Kandarze, by była dzielna i mądra. Obiecał, że jeszcze się spotkają i zapewnił, że jest szczęśliwy, iż dane było mu ją poznać, pokochać i przemienić. Przypomniał, że jest czymś większym od ludzi i aby nie wymagała od ludzi zbyt wiele. Umarł. Pochowano go jak bohatera, rozumiano, że uratował wioskę i przyczynił się do ograniczenia zniszczeń. Kandara wkrótce opuściła rodzinne strony, nie mogąc znieść wspomnień i każdej piędzi ziemi. Kilka miesięcy spędziła wśród drakonów, ich obecność koiła i smuciła, a brak był dotkliwy i jakby zapełniony pustką. Pełnia sprzeczności. Ostatecznie puściła się w samotną wędrówkę, o jakiej marzyła od dzieciństwa jako samowystarczalna najemniczka. Jej biegłość w magii urosła dzięki pobytowi wśród drakonów, jednak po czary ognia nie sięgnie już nigdy. Poznała dość dobrze, że źle jest przyznawać się do swych korzeni. Z czystej ciekawości i ambicji trenuje regularnie Smocze Oko. Nigdy nie zaniedbuje treningu mieczem. Na przestrzeni kilku lat odchowała pisklę drapieżnego ptaka, które stało się wiernym, choć dzikim towarzyszem. Nadal jest stosunkowo młoda, lata minęły, rodzice umarli ze starości, prawie wszyscy ludzie, których znała, już nie żyją. Najgorsze, że sama częściowo umarła i tylko pamięć i nadzieja trzymają ją w jednym kawałku.

Jest to kania ruda, średniej wielkości ptak drapieżny. Towarzyszy Kandarze w wędrówkach przez dzicz, jednak w miastach nie pojawia się nigdy. Drakonka znalazła pisklę, porzucone bądź wypadłe z gniazda, a następnie odchowała aż do dorosłości. Kyana czasem na znak przywiązania przynosi kobiecie małego ptaszka lub złowioną mysz, tak jak czasem czynią to domowe koty. Kania szczyci się doskonałym wzrokiem. Jeżeli wypatrzy coś interesującego, jak karawanę bądź ognisko, potrafi dać do zrozumienia o kierunku, w którym znajduje się dziwowisko. Jednak nadal pozostaje zwierzęciem i bardziej precyzyjna komunikacja pozostaje międzygatunkowo niedostępna.