Maram stara się być w życiu opanowaną istotą — to, że mu to średnio idzie, nie liczy się. W wolnej chwili stara się odzyskać wewnętrzną równowagę, jednak niewyparzony pysk chwilę później znowu wplątuje go w kolejną personalną katastrofę. To nie tak, że jest wredny, po prostu nie potrafi na sobie wymóc niemówienia całej prawdy w chwili, gdy cała prawda jest, łagodnie mówiąc, "niewskazana". Lubi pomagać, ma bardzo dziarski i uparty charakter; nie znosi poddawania się bez walki, nawet dla przegranej sprawy. Jego upartość przyczynia się do pchania się po pas w gorejący i śmierdzący szlam kłopotów, którego zapach prawie nigdy go nie opuszcza. Zdawałoby się, że jest w czepku urodzony — życie rzuca mu pod nogi coraz to kolejne okazje na sukces bądź karierę z równą częstotliwością, co innym kłody, a Maram jest na tyle głupi lub na tyle inteligentny, że wciera każdą w błoto pod swoimi stopami.

Trzeba mu jednak oddać, że jeśli chce, potrafi być naprawdę czarujący — wygląda całkiem znośnie, a cała ta aura tajemniczości i zamyślenia prowadzi do swoistego zaintrygowania płci przeciwnej. W towarzystwie niepytany jest dosyć małomówny, zyskuje więc dopiero przy dłuższym poznaniu, choć zdarzają się wyjątki. Ma ciepły, przyjemny uśmiech, jednak rzadko go używa, mimo rad towarzyszki jego mentora, przez co większości wydaje się roztrzepanym melancholijnym bucem.

Wysoki, żylasty, źle mu patrzy z oczu — tak można skrócić opis wyglądu Marama, jeśli nie ma się czasu na dłuższe dysputy. Jeśli się jednak ma, można rzucić mimochodem, iż posiada on stalowoszare oczy, osadzone w ciemnych oczodołach regularnej twarzy, błyskających spod czarnych jak noc grubych brwi. Nos posiada wąski, rozszerzający się przy czubku, a także grube usta i dość ostry podbródek. Kości policzkowe ma lekko wysunięte do góry, co niektórym kojarzyć się może z trójkątnym pyszczkiem kota i w zasadzie nie bardzo by się pomylili, jako że jego cechy mogą przywieść na myśl futrzastego domownika, opis ten jednak zostawmy do osobnego akapitu. Na co teraz zwrócimy uwagę, to ubiór Marama, jako że twarz okalaną prostymi długimi włosami koloru nocy z falowanymi końcówkami mamy za sobą. Ubiera się on prosto, jednak użytecznie — skóra i materiał. Gładka, wytrzymała koszula, lekka kamizelka, na to kurtka z elastycznej skóry i rękawice bez palców. Na nogach też nic kapryśnego, ot zwykłe spodnie i wysokie buty na matowe klamry. Wszystko oczywiście w ulubionym kolorze wszystkich tygrysków- czerni.

 Ostatnie, lecz nie najważniejsze, to uzbrojenie młodzieńca. Nie jest wyszukane, lecz na jego potrzeby wystarczające, bowiem składające się na rapier o szerokim ostrzu oraz sztylet. Tak, tylko to. Żadnych ukrytych noży w bucie, rękawicy czy niewidocznej kieszonce w pasie. Co to to nie. Nie-e. Nie ma mowy. W ogóle.

Wszystko zaczęło się od typowej sielanki. Maram urodził się dzieckiem parki bardów, podróżującej wzdłuż i wszerz kontynentu Alaranii. Nigdy nie zostawali nigdzie na dłużej, dlatego chłopiec najlepiej pamiętał dni spędzane na wozie swoich rodziców. Wiodło im się dobrze, więc i pojazd był bardzo dobrze wyposażony; było w nim na tyle miejsca, że rozprostowanie nóg w środku nie stanowiło problemu. Powodowało to też, że przez niektóre bramy miast nie byli w stanie przejechać, swoje występy organizowali na błoniach.
Jego ojciec posiadał talent magiczny. Dzięki niemu jego głos brzmiał ponad wszelką miarę, a lutnia docierała do uszu nawet najdalszych słuchaczy. Szczęściem losu talent do magii odziedziczył także jego syn, jednak w nieco... innym aspekcie, o czym przekonali się jego rodzice, gdy niespodziewanie unosił się do góry, nieświadomie zmieniając kierunek swojej ciężkości. Ci, którzy zdążyli to dojrzeć, niejakim rozbawieniem obserwowali przywiązywanie Marama liną do wozu na czas występów. Gdy już podrósł, takie drastyczne metody wychowawcze nie były potrzebne... lecz także użyteczne, gdyż teraz, świadomy swoich mocy, mógł robić to na przekór rodzicom, gdy najmniej się tego spodziewali.
Lata mijały mu na podróżach, jednak nie był to lata bezczynne. Spotykali na swojej drodze wielu podróżnych, a jako że mały chłopiec potrafił zabłysnąć intelektem, wielu z chęcią dzieliło się z nim swoją wiedzą, dzięki czemu opanował ogólne zasady pisma, czytania, matematyki i niektórych nauk ścisłych. Pozwoliło mu to na samokształcenie się w dziedzinie swojej magii, która stała się o wiele prostsza od chwili, gdy rozumiał jej zasady. Wielka szkoda, że niedługo miało się to wszystko skończyć.
Atak rabusiów zaskoczył ich w nocy. Wóz płonął, gdy jego ojciec wyciągał Marama z łóżka i biegł z nim w las, uciekając przed maruderami. Chłopiec poczuł, jak magiczny pocisk uderza w plecy ojca, jednak ten dalej biegł. Sam zasyczał wtedy z bólu, gdyż trzymając się swojego taty, miał rękę na jego karku. Później te obrażenia miały się przerodzić w długotrwałe schorzenie, lecz wtedy nie było czasu o tym myśleć. Levian schował swoją latorośl w dziupli dębu, samemu odciągając agresorów z dala. Świsty strzał i jęk bólu z oddali pozwoliły sądzić, że nie przetrwał tej próby. Mały Maram przeczekał noc w drzewie, nad ranem ruszając w nieznanym sobie kierunku, szukając jakichkolwiek ludzi. Łut szczęścia przeciął jego drogę z żyjącym na odludziu pustelnikiem. Okazało się, że ów mężczyzna obserwował atak z pobocza, przez co chłopiec zapałał do niego skrytą wrogością, że starzec nic nie zrobił. Wytłumaczenie jego działania zbiło całkowicie malca z tropu. Odkrył on bowiem, że jego rodzice nie byli do końca tymi, za kogo się podawali. Owszem, byli związani z muzyką, jednak byli Bardami — w starym tego słowa znaczeniu. Byli osobami osłaniającymi magią swoich sojuszników w wyprawach wojennych. Sprzeciwili się swoim mocodawcom, uciekając z armii i zakładając rodzinę. Jednak nigdy o nich nie zapomniano i ścigano parę po całym kontynencie, przez co zmuszeni byli do życia w ciągłym ruchu. Argrem, bo tak nazwał siebie mężczyzna, rozpoznał poziom siły atakujących i nie ruszył na pomoc, wiedział bowiem, że jego śmierć pójdzie na marne. Zaproponował za to, że nauczy Marama życia na tyle, ile sam je zna. Wtedy chłopiec będzie miał możliwość zrobienia z nim, co zechce. Przystał na ten układ i pobierał nauki u swojego nowego mentora, jednak zachował swoją odmienność. Postanowił sobie być lepszym i nigdy nie uciekać, gdy ktoś potrzebuje pomocy.