W charakterze lisołaka dominuje spryt i podstęp. Zawsze szuka przewagi lub czegoś, co mu ją zapewni. Z przyjemnością wykorzystuje brudne i nie honorowe sztuczki, gdyż nie widzi powodu, by tego nie robić. W walce musisz zdobyć wyższość nad przeciwnikiem, mawiał jego mentor. Wychowany na ulicy, Farentir nauczył się być elastyczny i potrafi dopasować się do każdej sytuacji. Przywykł do życia w skrajnej biedzie, gdzie ledwo wiązał koniec z końcem. Jednak nie znaczy to, że nie zaznał luksusu. Z dworu wyniósł (i to dosłownie) ubiór i style mowy, którymi uwodzi kobiety i zagaduje tępawych chłopów, by ich następnie okraść. To jedna z jego wad. Lisołak jest kieszonkowcem, łasym na łatwy łup i drobne kosztowności. I nie robi tego bynajmniej dla zarobku, a dla rozrywki. Jego drugą naturą jest hazard, do którego ma poprostu wrodzoną smykałkę. Zawsze go zastanawiało, czemu karty go lubią i za co on lubił je. Nie widział w nich tylko sposobu na zarabianie. Uświadamiały mu, że kocha ryzyko. Dlatego, gdy tylko najdzie go ochota, wyciąga swoją ulubioną talię do pokera. Lubi się także zakładać i tańczyć ze śmiercią, choć nie raz wpadał przez to w kłopoty. Niekiedy kończyło się to pobiciem, nieraz więzieniem, a raz nawet groźbą śmierci. Zawsze jednak ratował go jego nadzwyczajny spryt. Ale oprócz wad, Farentis posiada też zalety. Jedną z nich jest szczerość. Ulica i życie złodzieja nie wymazały z niego zasad, wpojonych mu żelazną ręką przez (jak na zrządzenie losu) Króla Żebraków. Sam mentor nazywał to "Kodeksem Złodzieja", choć ci, którzy znali jego twórcę wiedzieli, że to tylko wytyczne, które można naginać pod naciskiem konieczności. Dla Farentisa była to jednak świętość i jeżeli stało w niej, że "...złodziej powinien zawsze mówić prawdę." to lisołak nie zamierzał się sprzeczać. Dlatego dziś jego słowo, a co za tym idzie i jego imię, jest powszechnie szanowane w Alarańskim świecie występku.

Gdyby pominąc fakt, że jego sierść jest kompetnie czarna, a nie jak u innych lisołaków ruda, to Farentis niczym nie wyróżniałby się spośród swoich rodaków. No może tylko tym, że nie posiada ludzkiej i zwierzęcej formy. Miał, ma i zawsze będzie miał wygląd hybrydy. Mierzy około metra dziewiędziesięciu wzrostu, jego sylwetka jest szczupła, a on sam nie przesadnie chudy. Osadzona na krótkiej szyi głowa jest okrągła, pysk podłużny i pozbawiony wąsów, a sterczące uszy mają w zwyczaju strzyc powietrze, reagując nawet na najmniejszy hałas i ostrzegając tym samym właściciela przed niebezpieczeństwem. Oczy lisołaka, jedne z ludzkich narządów, które go wyróżniają z tłumu, również są czarne, otoczone białkiem i lekko skońsne. Drugim są dłonie, wąskie i drobne, wręcz kobiece, pokryte czarnym futrem i zakończone smukłymi palcami, z których każdy zaopatrzony jest w krótki i ostry jak brzytwa paznokieć. Stopy są natomiast typowo zwierzęce, podbite poduszką i z wysuniętymi pazurami. Nie zakrywa je żaden materiał, Farentis podróżuje boso i nie wstydzi się swojego wyglądu. Jego futro zdobi czerwony tatuaż, przecinający lewą stronę jego twarzy, biegnący od lewego ucha, przez czoło i oko, kończąc się na lewym policzku i dolnej żuchwie. Drugą ozdobą jest puszysty, czarny ogon udekorowany czerwonymi pasemkami, układającymi się w ognisty motyw. W garderobie lisołaka dominuje czerń: czarna, lniana koszula wpuszczona w spodnie ze skórzanym paskiem i długi, czarny płaszcz z dodatkiem białych pasów na plecach i ramionach, wiecznie rozpięty i z postawionym kołnierzem. Farentis porusza się ostrożnie, lekko zgarbiony, jakby cały czas czuł na sobie czyjeś wścibskie spojrzenie. Farentis nie uznaje również drogiej biżuterii (chyba, że ta ukradziona) oraz broni, wszystko co nosi to talia kart schowana za pazuchą płaszcza.

Świat dzieli się na trzy ugrupowania: ludzie sławni, posiadający renomę i reputację jeszcze za nim przyjdą na świat. Ludzie przeciętni, pracujący na uznanie przez trzy czwarte swojego życia. I wyrzutki, walczący między nimi o cień zainteresowania, zepchnięte na margines społeczeństwa. To, do której grupy trafisz jest napisane już na wstępie, w dniu twoich pierwszych urodzin i nie masz najmniejszych szans się wybić. Chyba, że jesteś jak Farentis.
Ten pozostawiony na pastwę losu lisołak został znaleziony w wyklinowym koszu w Trytońskim porcie, trzy dni po wielkim sztormie, który pochłonął dziesiątki statków, o mal nie podtopił miasta i przyniósł gildiom kupieckim ogromne straty majątkowe, a chłopca pozbawił rodziców. Ojciec Farentisa był marynarzem na "Szkarłatnym Orle", królewskiej jednostce eskortującej kupieckie brygi podczas ich podróży do Rubidi. Nikt do końca nie wiedział, jak niemowlak znalazł się na pokładzie, liczyło się tylko to, że przeżył.
Po tej katastrofie trafił do wuja "czarnej owcy" rodziny, który parał się hazardem, handlem bronią i ludźmi. W jego interesach leżało zaprowadzenie chaosu wśród szlachetnie urodzonych i udawało mu się to tylko ze względu matki Farantisa, który nie umiała wydać brata odpowiednim władzą. Przyjmując przydomek "Król Żebraków" zbudował podziemne imperium, które, nim chłopak ukończył siedem lat, stało się azylem dla wyrzutków. Mając więc szefa i mentora w osobie wuja, chłopak przyjął takie życie, zaskakując wszystkich swoim talentem do przetrząsania kieszeni i szczęściem w kartach. Szybko nauczył się fachu złodzieja i zawodowego hazardzisty, towarzysząc wujkowi w podróży po kasynach Alaranii. Młodzienieć poznał inne filie Podziemnego Miasta, wykonując dla nich zadania i doskonaląc swoje talnety.
Szybko jednak okazało się, że jego spryt i sposób podchodzenia do problemów są unikatowe i mogą wiele zmienić w życiu wyrzutków. Farentis zaczął pomagać wujkowi w prowadzeniu dokumentacji i walki z organami ścigania. Pokochał życie wyrzutka, gdyż na zewnątrz był nikim, a tutaj jego sława wyprzedzała go o krok.
Z czasem zaczął się usamodzielniać, nawiązywać własne kontakty i staczać się przy alkoholu i prostytutkach. W wieku dwudziestupięciu lat wyjechał z Trytonii i zaszył się gdzieś na południu.