Belia jest jedną wielką zagadką. Prawdopodobnie nikt nigdy nie przekonał się o jej prawdziwej naturze, nikomu bowiem nie przyszło związać się z nią bliżej, nie licząc wielu kochanków - zwykle na jedną noc. Pokusa utrzymuje swój prawdziwy wygląd w tajemnicy, czerpiąc korzyści z daru czytania w myślach oraz przybierania różnych postaci. Kreuje swój wygląd w zależności od tego, jaką ma potrzebę, wiedząc, jak sprawić, by otrzymać to, co chce. Właśnie na tym polega całe jej życie - zabawa i korzyści z wykorzystywania innych. Nie, żeby ci "inni" tego nie chcieli... Też mieli przy okazji chwilę przyjemności, choć nie każdy miał na tyle szczęścia. Uwodzicielski uśmieszek i trzepotanie rzęsami, czy też obcisły strój zwykle wystarczają, by dopiąć swego. Dotrzymuje danego słowa - jeśli więc ktoś złamie przysięgę jej złożoną, bezwzględnie go zabija. Nie daje drugich szans. Lubi błyskotki i jest materialistką. W razie kłopotów zwykle ucieka, ale nie zawaha się użyć magii w obronie własnej.

To wszystko jednak kryje piekielną o skrytym charakterze, która w głębi duszy wcale nie jest taka zła. W młodości zbyt często wytykano ją palcami, szydzono z niej, by teraz miała dość odwagi przyznania się do tego, kim jest - tak więc ukrywa się pod maską obcych kobiet, wykorzystując ich wizerunek. Jest oczywiście pewna siebie, a potrafiąc wykorzystywać innych, czuje, że sama sobie doskonale radzi. Nigdy nie przyszło jej do głowy, że jej życie jest właśnie od innych uzależnione...

Wierzy, że życiem kieruje los, lub też swego rodzaju energia, która równoważy dobro i zło we wszechświecie.

Belia jest niewątpliwie piękną... pokusą. W swej naturalnej postaci jej skóra jest nieco ciemniejsza, a włosy ciemne, długie, układające się w lekkie fale. Oczy szaro-niebieskie, duże, o przenikliwym spojrzeniu. Twarz delikatna, usta pełne, zwykle mocniejszy makijaż podkreślający własnie usta i oczy. Czarne, średniej wielkości nietoperze skrzydła wyrastają w okolicach łopatek. Mimo niepozornego wyglądu, potrafią ponieść lekką Belię na dalekie odległości. Sylwetka pokusy jest szczupła, zadbana, wygimnastykowana. Nogi długie i szczupłe. Dłonie delikatne, z długimi, ostro zakończonymi paznokciami. Skóra nienagannie czysta, przyjemna w dotyku. Kręgosłup zakończony długim, cienkim ogonem. Porusza się szybko i pewnie, z wrodzonym wdziękiem i gracją.

W tej postaci można ją jednak zobaczyć rzadko... jeśli w ogóle. Najczęściej Pokusa przybiera postać ludzkich lub elfich kobiet, czasem driad. Zmienia tylko detale - jak kolor oczu, kolor włosów, ich długość, karnacja.

Przez praktycznie cały czas przybiera postać ludzkiej kobiety - wysokiej, szczupłej, zadbanej, o brązowych włosach w nieładzie i bursztynowych oczach. Kobieta wygląda na delikatną, a jej spojrzenie jest jednocześnie niewinne i kuszące. W zależności od sytuacji, raz stara się wyglądać jak ofiara, niewinna i bezbronna, potrzebująca pomocy, innym razem zaś pewna siebie, niezależna kobieta.

Ponad 150 lat temu.
Belia przebudziła się w środku nocy. Zamrugała kilkakrotnie i wyciągnęła dłoń, by dotknąć mężczyzny obok... w ostatnim momencie jednak ją cofnęła. Wstała, po drodze zbierając swoje ubrania z ziemi i krzesła. Skierowała się na balkon, kuszący ogromnymi, przeszklonymi drzwiami, zza których widać było granatowe niebo. Bez trudu poruszała się w całkowitych ciemnościach - dobrze znała rozkład mebli w całym domu. Zręcznie i cicho wymijała wszystkie przeszkody, by w kilka sekund znaleźć się przy wyjściu - nacisnęła ostrożnie klamkę i popchnęła drzwi. Bosymi stopami wystąpiła na chłodny kamień. Tam rozciągnęła się swobodnie, upuszczając jednocześnie ubrania. Noc wcale nie była taka zimna.

Półksiężyc częściowo rozświetlał okolicę i przyciągał swoim blaskiem. Zbyt dobrze znała już ten obrazek... Ogromna willa, najdalej od miasta ze wszystkich okolicznych domów. Obok piękny las po jednej stronie, a po drugiej malownicze jezioro. Dom urządzony był z przepychem, a jednak nieprzesadnie. Wyrażał wysoką rangę domowników, ale i wskazywał na ich zamiłowanie do prawdziwej sztuki. Wnętrza były eleganckie. Nieliczna służba była lojalna i dobrze się sprawowała. Dlaczego więc Belia nie mogła spać w środku pięknej nocy?

Przez wszystkie lata swojego długiego życia doskonaliła swoje umiejętności, które pozwalały jej wieść spokojne i dostatnie życie. Cieszyła się każdym dniem, niczego sobie nie żałowała. Zawsze wiedziała, jak znaleźć się w odpowiednim miejscu i w odpowiednim czasie. Była przy tym, który zapewnił jej więcej. A ona potrafiła sobie omotać każdego. Nigdy jednak nie zastanawiała się nad celem w życiu - czas mijał, a ona nigdy nie pomyślała o tym, że i ona kiedyś przeminie... nie pozostawiając po sobie kompletnie niczego. I nikogo. Zapragnęła dziecka, które nie było jej dane. Postanowiła spróbować inaczej. Zapragnęła potęgi umysłu - znalazła odpowiedniego kandydata-maga, z którego łoża właśnie teraz się wymknęła. On okazał się być tym, który zapragnął ją zniewolić - chciał mieć kochanicę-służącą, kogoś na wystawne przyjęcia i towarzystwa w domu. Tak naprawdę nigdy nie była przy nim wolna. To od niego nauczyła się wszystkiego, co wiedziała, udając przed nim, że nie potrafi odpowiednio wykorzystywać wiedzy, którą jej przekazuje. Udawała nieporadną, a kiedy tylko jej mag wyjeżdżał, ćwiczyła pod jego nieobecność i studiowała księgi z jego biblioteki. Mimo to, jej umiejętności nie pozwalały jej na powołanie nowego życia. Nie takiego, jakie chciała. Nie pozwoliło jej to też na odzyskanie pełnej wolności, za którą tak tęskniła... Belia była jednak cierpliwa. W końcu jej materializm był przy magu zaspokojony.

Około 100 lat później.
Parę dni temu omal nie zginęła z rąk bandytów. Mimo doskonalenia sztuki skradania się, a także skradzenia zaczarowanego płaszczyka, który wzmacniał okrywający ją cień, nie wymknęła im się. Był z nimi jakiś zmiennokształtny, który tropił o wiele lepiej, niż ona się ukrywała. Dorwali ją, a potem chcieli wykorzystać i rozszarpać. Na szczęście szybko udało jej się odegrać małą scenkę, a z odrobiną przekonywującej siły Magii Emocji, wyszła z tego bez szwanku. Bandyci jednak postanowili ją zakuć w kajdany i zamknąć w przewożonej klatce, jak zwierzę... Trafiła po raz kolejny w niewolę. Teraz po cichu planowała wykończenie każdego z nich, musiała jednak działać powoli i skrycie. Nie było to łatwe, tym bardziej, że Belia nie była wyszkolona w zabijaniu. Czekała na odpowiedni moment, ale ten nie zdążył nadejść! Wcześniej uwolnił ją mężczyzna. Tygrysołak. Silny, przystojny, o twardym charakterze i ani cieniu strachu. Potężnymi łapami rozszerzył mocne kraty, które w tym momencie mocno zaskrzypiały. Bandyci w popłochu rzucili się do ataku - zaskoczeni, że ktokolwiek śmiał zajść ich we własnym obozie, dodatkowo przerażeni potężnym przeciwnikiem. Mężczyzna przemienił się w hybrydę, w której był najbardziej skuteczny. Dał się porwać furii, otrzymane ciosy zdawały się tylko go napędzać. Poruszał się ze zwierzęcą drapieżnością, używając nadnaturalnej siły zabił każdego po kolei, jednego po drugim, aż w końcu... sam także padł na ziemię od ilości przelanej krwi. Belia podeszła do swojego wybawiciela, nawet nie sprawdzając, czy aby na pewno jest już bezpieczna. Była mu coś winna... ale nie potrafiła leczyć. Ani za pomocą ziół, ani nawet magią. Myśli intensywnie przepływały przez jej głowę, tygrysołaka sekundy dzieliły od ostatniego tchnienia. Na prędce nawiązała kontakt z demonem, który mógł go uleczyć. Wiedziała, że demon zażąda wysokiej ceny, ale gotowa była je zaakceptować, tak, jak nieznany mężczyzna postanowił zaryzykować i uratować jej życie. Zobaczyła, jak rany zasklepiają się, a mężczyzna zmienia się znów w ludzką postać, w której jego skóra nabrała żywszego i zdrowszego koloru.

Odzyskał przytomność następnego dnia rano. Belia zadbała, by miał wszystko, czego zapragnie. Nie była pewna, jaka była cena za jego uzdrowienie, ale nie dbała o to. To była historia do przewidzenia... zapałali do siebie miłością. To było jakby dwie bliźniacze dusze odnalazły się po latach. Gdyby istniał los - to właśnie on pchnąłby ich w swoje ramiona. Wtedy jednak cena uzdrowienia wyszła na jaw. Dwójka zakochanych obciążona była wspólną klątwą, przez którą nie mogli nigdy naprawdę być razem. Rozdzielali się więc na długie lata, by co kilka-kilkanaście lat znów się spotkać. Ich uczucie było jedyne i prawdziwe, ale nigdy nie mogło być spełnione. Oboje o nim marzyli i nie mogli o sobie zapomnieć, bo los krzyżował ich drogi we wspólnej wędrówce, w różnych miejscach na całym świecie.