Oglądasz profil – Cat

W tej karcie postaci zostały wprowadzone zmiany i wymagają one ponownej akceptacji
Awatar użytkownika

Ogólne

Godność:
Catherine "Cat" Morgan
Rasa:
Wilkołak
Płeć:
Kobieta
Wiek:
243 lat
Wygląda na:
28 lat
Profesje:
Zielarz, Uzdrowiciel, Wędrowiec
Majątek:
Dostatni
Sława:
Znany

Aura

Emanacja odznacza się siłą należącą raczej do tych średnich. Powłoka została chaotycznie pokryta srebrną farbą. Natomiast w miejscach, które nie zostały dobrze pokryte, są żelazne plamki. Na całości znajdują się kobaltowe zawijasy i kwieciste wzory. Szmaragdowe światło stale bije od aury. Słychać zaś zmysłowy głos mówiący o czymś z przejęciem i delikatnością, aczkolwiek będąc niezrozumiałym. Towarzyszy mu słodka woń perfum. Nawzajem zagłusza się ze spokojną, głęboką melodią, która niesie ulgę zmęczonym zmysłom. Właściwy zapach jest bardzo dziwny, praktycznie niemożliwe jest porównanie go z jakimkolwiek znanym. Aczkolwiek od czasu do czasu, przez krótką chwilę przypomina on woń mokrej sierści. Powierzchnia w dotyku zaskakuje twardością. Zgina się i wygina na różne strony, niczym akrobata, ostatecznie zaskakując wszystkich ostrymi jak brzytwa krańcami. Poprzez ten zwariowany taniec nieraz skrywa to, jak jest aksamitna i z jakiegoś powodu ukazuje chropowate miejsca. W smaku uparcie lepi się do podniebienia i na chwilę skleja wargi.

Informacje o graczu

Nazwa użytkownika:
Cat
Grupy:
Płeć gracza:
Kobieta

Skontaktuj się z Cat

Pola kontaktu widoczne tylko dla zalogowanych użytkowników.

Statystyki użytkownika

Years of membership:
7
Rejestracja:
7 lat temu
Ostatnio aktywny:
4 lat temu
Liczba postów:
34
(0.04% wszystkich postów / średnio dziennie: 0.01)
Najaktywniejszy na forum:
Wyspa Syren
(Posty: 16 / 47.06% wszystkich postów użytkownika)
Najaktywniejszy w temacie:
Targowisko w porcie
(Posty: 16 / 47.06% wszystkich postów użytkownika)

Podpis

Połączone profile

Brak profili posiadających połączenia.

Atrybuty

Krzepa:silny, niezłomny, odporny
Zwinność:zręczny, bardzo szybki
Percepcja:wyostrzony wzrok, dobry słuch, niezwykle czuły węch, czuły zmysł magiczny
Umysł:bystry, ineligentny, b. silna wola
Prezencja:Ładny, barbarzyński, przekonywujący

Umiejętności

NożowniczkaMistrz
ZielarstwoMistrz
TropienieBiegły
PolowanieBiegły
Skradanie sięBiegły
SkrytobójstwoBiegły
Walka biczemBiegły
UnikiBiegły
Sporządzanie truciznBiegły
PrzetrwanieBiegły
SzmanizmOpanowany
MedycynaOpanowany
AnatomiaOpanowany
TresuraOpanowany
Wiedza o duchachOpanowany
PływaniePodstawowy
Targowanie sięPodstawowy
Czytanie i pisaniePodstawowy

Cechy Specjalne

LykantropiaDar
Dla Catherine lykantropia to dar, nie klątwa. Zmienia się w wilka kiedy tylko chce, a pełnia nie wywołuje u niej braku kontroli nad przemianą, lecz jedynie większą agresję. Po przemianie dziewczyna pozostaje w swojej odzieży. Forma hybrydy niestety nie jest dla niej dostępna. Jednak widzenie w ciemnościach pozostaje nawet, gdy jest pod ludzką postacią.
PrzemienionaDar
Eksperymenty magiczne dały też kilka pozytywnych skutków, między innymi długowieczność i słabo dostrzegalną aurę. Odczytanie aury nie stanowi problemu jedynie dla postaci mistrzowsko odczytujących emanacje. Dla pozostałych aura otaczająca dziewczynę jest nieodczuwalna. Ponadto proces starzenia dziewczyny został niezwykle spowolniony, niemal do zatrzymania. W ten sposób, mimo prawie dwóch i pół setki lat na karku wciąż wygląda, jak młoda dziewczyna.
Mowa zwierzątZaleta
Cecha, z którą już się urodziła, pozwala jej na swobodne rozmawianie ze zwierzętami, nawet nie stosując magii, by przekazać im swoją wolę.
SamotnikKlątwa
Z niewiadomych przyczyn dziewczynę odrzuca każda wataha, jak i większe ludzkie społeczności.
Nieustające cierpienie i bezsennośćKlątwa
Dziewczyna bezustannie odczuwa silny ból, fizyczny i psychiczny. Klątwę łagodzi nieco niedźwiedzia skóra, lecz nadal jest ona odczuwalna. Na bezsenność jednak pomagają tylko jej własne napary z ziół lub magia. Przyzwyczaiła się już jednak do niewielkich ilości snu.

Magia: Intuicyjna

EmocjiAdept
Specjalizuje się w urokach i kontroli snów. Często miesza magię z magią umysłu.
UmysłuAdept
Najlepiej idzie jej kontrolowanie czyjejś świadomości. Poza standardowymi mocami, potrafi wydobyć ludzi z obłędu, ale też ich tam wysłać.

Przedmioty Magiczne

Niedźwiedzia skóraZaklęty
Zwykła niedźwiedzia skóra, która dzięki jej rytualnemu zdobyciu zyskała nadzwyczajne właściwości. Niweluje częściowo klątwę, ciążącą na dziewczynie, odejmując jej cierpienia. Nie wiadomo, dlaczego nie zadziałała w sposób całkowity. Dla innych osób jest to zwykła skóra, bez żadnych właściwości. Jej moc związana jest z dziewczyną poprzez sposób, w jaki została zdobyta.

Charakter

Ja była? Rozrywkowa, zadziorna, wiecznie uśmiechnięta i rozgadana. Przy tym bezlitosna, dumna i przekonana o własnej wyższości. Teraz jest.. twarda. Wie, że może liczyć tylko na siebie. Tylko dzięki własnej, silnej woli zdołała utrzymać się na powierzchni, podczas lat więzienia. Wiele przeszła, ale doceniła życie, każde istnienie każdej istoty. Jest małomówna, ostrożna, lecz pewna siebie. Oszczędna w słowach i gestach. Nie ma przyjaciół, niby nikt jej nie zna, lecz wielu o niej słyszało. Wzbudza strach i podziw, chociaż niektórzy mówią, że jest nienormalna, że psychopatka, że dzika. Niezwykle inteligentna, przezorna, spokojna. Od lat nikt nie widział by się śmiała, chociaż na jej ustach błąka się czasem tajemniczy uśmiech. Pomaga ludziom, jednak jak każdy, ma swoich wrogów. Tych, którzy nie lubią, jak nagina się prawa natury. Tych, którzy nie lubią obcych. Tych, których strach zamienia się w nienawiść.

Nie wiadomo właściwie, dlaczego pomaga ludziom. Nie jest zbyt sympatyczna, ale też nie złośliwa, no może czasem zakpi lekko. Mówi co musi i to wszystko. Jest raczej nieufna. Brakuje jej watahy, ale przyzwyczaiła się do samotności, traktuje ją, jako swój naturalny stan. Nie ma żadnych uprzedzeń do ludzi, nawet do czarodziejów, co może zaskakiwać. W pewien sposób wypchnęła wydarzenia, które miały miejsce wgłąb swojego umysłu i nie wraca do nich. Podobnie nie wraca myślami do swojego życia sprzed przemiany. Teraz może i jest bardziej samotna, ale docenia swoje nowe umiejętności i jest wdzięczna za życie, które ma. Ucieczka od maga była jak jej nowe narodziny i dlatego teraz skupia się tylko na tym kim jest, nie na tym, kim była. Dla nowo poznanych osób może wydawać się oschła i nieuprzejma, ale ona ma po prostu taki sposób bycia. Nie nawykła do grzecznościowych konwersacji ani formalnych powitań, nikt jej nigdy tego nie nauczył. Jest skryta i tajemnicza, nikt nie potrafi powiedzieć o niej wiele więcej, ale warto ją poznać.

Wygląd

Dziewczyna jest średniego wzrostu, mierzy około 170 cm. Mocno opalona, gładka skóra sprawia, że ciężko ocenić jej wiek na więcej niż dwadzieścia kilka lat, a ciemniejsze piegi pod oczami i na nosie jeszcze bardziej ją odmładzają. Długie blond włosy układają się w naturalne fale i zazwyczaj opadają swobodnie na ramiona i plecy dziewczyny. Na szczupłej twarzy uwagę przyciągają drobne, lecz naturalnie, soczyście wiśniowe usta. Oczy, ciemno oprawione, zdają się nawet nie być ludzkie. Wyglądają tak samo dziko i zwierzęco, jak wówczas, gdy zamienia się w wilka. Nieruchome żółte ślepia drapieżcy stanowią ostrzeżenie samo w sobie dla każdego, kto zbliża się do dziewczyny. Na wysokości górnej części mostka ma wytatuowany symbol swojej watahy, który jest doskonale widoczny, jako że dziewczyna nie ma w zwyczaju nosić górnej części odzienia. Ubiera się w dopasowane, brązowe skórzane spodnie, podtrzymywane na wysokości bioder grubym pasem i czarne buty nad kostkę. Poza tym nosi jedynie skórę niedźwiedzia, a właściwie jego paszczę i dwa pasma skóry po przednich łapach, stanowiące jedyną osłonę jej krągłych piersi. Dzięki temu wyraźnie widać szczupłą i smukłą sylwetkę dziewczyny oraz zarysowane wyraźnie mięśnie. Cały swój dobytek nosi w starej skórzanej torbie na ramię, z którą się nie rozstaje. Przy pasie ma przytroczony nóż myśliwski, drugi ukryty jest w cholewie buta. Przy biodrach znajduje się również zwinięty bicz, obijający się niegroźnie o uda dziewczyny.

Kiedyś poruszała się energicznie, szybko, teraz jednak jej ruchy są oszczędne i powolne, jak gdyby stale się skradała. Nie znaczy to, że nie jest już szybka, to się nie zmieniło. To raczej jej zachowanie zostało w widoczny sposób utemperowane, a ona stała się o wiele bardziej ostrożna. Kiedyś buzia jej się nie zamykała, a dziewczyna skora była to śmiechu. Teraz jednak mówi mało i wolno, a rozbawienie jej graniczy z cudem. Obserwuje za to ludzi jeszcze uważniej i nie każdy jest w stanie znieść jej milczenie i przenikliwe spojrzenie nieruchomych oczu. Jednak jeśli chce, potrafi zerwać się do szaleńczego biegu, zaskakując kondycją i szybkością. Potrafi maszerować przez kilka dni bez wytchnienia. W walce porusza się błyskawicznie, tańcząc z biczem lub nożami, a włosy powiewają za nią, niby peleryna, razem z niedźwiedzią skórą.

Jako wilk jest nieco większa, od standardowego przedstawiciela swojego gatunku, zdradzając swoje pochodzenie. Jadowicie żółte ślepia pozostają takie same, niezależnie od tego w jakiej formie przebywa dziewczyna. Kolejną zmianą po eksperymentach, którym została poddana jest zmiana wyglądu wilka. Wadera niegdyś była klasycznie szarawa, do złudzenia przypominając zwykłego wilka (gdyby nie jej rozmiar), teraz jednak jest śnieżnobiała.

Historia

Urodziłam się w watasze. Nie zostałam w żaden sposób dramatycznie przemieniona, a zazwyczaj takie historie krążą o wilkołakach. Ja jednak miałam ojca i matkę wilkołaków, chociaż matka niestety zmarła podczas porodu. W naszej watasze było około 18 osobników. Niektórych łączyły więzy krwi, jak mnie, inni po prostu do nas dołączali lub my kogoś przemienialiśmy, jeśli miał potencjał. Nie nazywaliśmy się w żaden sposób, poza rodziną, a jedynym namacalnym dowodem przynależności do stada był tatuaż, który wykonywany był albo w momencie dołączenia do stada, albo na 10 urodziny. Tak, średnio przyjemne uczucie dla dzieciaka, ale ekscytacja z takiego podniosłego momentu oficjalnego dołączenia do stada była wystarczająca, by można było to znieść.
Wychowano mnie w przeświadczeniu, że jestem silna i świat do mnie należy. Wpajano mi poczucie wyższości nad innymi rasami i pogardę dla życia, a moja duma zrobiła resztę. Chociaż od urodzenia potrafiłam rozmawiać ze zwierzętami, niemal nigdy tego nie robiłam. Wydawało mi się, że jestem lepsza od nich wszystkich, nie czułam takiego powiązania z naturą, jakie powinnam. Może też trochę wstydziłam się swojego daru przed innymi. Przeszkadzało mi zawsze, że urodziłam się bez umiejętności zamiany w hybrydę. Wilcza forma była moją jedyną alternatywą od ludzkiego ciała, nie wiem dlaczego. Zawsze imponowały mi wilkołaki w swojej naturalnej dla mnie, hybrydziej formie. Były ogromnych rozmiarów i budziły w ludziach inny rodzaj strachu niż zwykły drapieżnik. Sięgały w głąb człowieka i wyciągały z niego czystą grozę. Mimo to byłam lubiana w stadzie. Wiązały mnie z innymi więzy krwi, byłam szybka, silna, bezwzględna i ponoć całkiem ładna. Do mojej edukacji nie przywiązywano żadnej wagi, podobnie jak w przypadku wszystkich dzieciaków w stadzie. Liczyły się tylko nasze umiejętności walki i przetrwania. Nic więcej. Już wtedy zaczęła się moja zabawa z nożami, bardzo popierana przez mojego ojca. Uwielbiałam tę broń, szybko zdobyłam dwie sztuki dla siebie i wciąż je mam.
Nasza wataha w ogóle była dość silną grupą. Regularnie napadaliśmy na ludzkie osady i nie zostawialiśmy w nich żywego ducha. Pierwsze 23 lata swojego życia spędziłam podróżując z miejsca na miejsce, zabijając pod postacią wilka i imprezując i pijąc pod ludzką postacią. Nasza sława nas wyprzedzała i nie byliśmy niepokojeni przez nikogo, większość po prostu uciekała, nawet nie podchodząc do walki. Okazjonalnie pojawił się jakiś rycerzyk na białym koniu, wymachując mieczykiem. Tak powstawały legendy o śmiałkach, którzy wyruszyli na poszukiwania naszej watahy i nie wracali. Nie licząc pewnego maga, ale o tym zaraz. Tu bowiem kończy się pewien etap mojego życia, który pamiętam coraz słabiej i nigdy za nim nie tęsknię.
Momentu porwania nie pamiętam dobrze, pamiętam jedynie, że wiele dni spędziłam w podróży, otumaniona narkotykami. Wszystko mi się zlewało w jedno, nie mogłam się ruszać, a dźwięki docierały do mnie wszystkie naraz. Nie będę przytaczać tu szczegółów mojej niewoli, gdyż ani mi, ani wam ta opowieść nie sprawi przyjemności. Historia zna wielu szalonych magów, przekraczających granice w imię magicznych eksperymentów. Ja byłam jednym z nich. Nie magiem oczywiście, eksperymentem. Nie było zbyt przyjemnie. Przez niemal 50 lat byłam bita, głodzona, chyba parę razy zgwałcona, nie wiem, ciągle odurzali mnie narkotykami, no i oczywiście torturowana na wiele wymyślnych sposobów. Często pozbawiano mnie również snu przez kilka dni, co sprawiło, że naprawdę szybko zaczęłam tracić zdrowe zmysły. Najwięcej wspomnień mam albo z rogu mojej celi albo ze stołu, do którego mnie przywiązywali. Nie wiem nawet, jak wyglądał mój oprawca, widziałam tylko strasznie jasne światło. I czułam ból. Nieprzerwanie, przez tyle lat, ciągle czułam ból. Właściwie nadal go czuję. Mimo, iż w końcu uciekłam ból pozostał, nie wiem dlaczego. W każdym ten mag chyba próbował mnie zniszczyć. To znaczy próbował coś stworzyć, to z pewnością, ale nie wydaje mi się, bym miała kiedykolwiek opuścić ten zamek. Nietypowe było dla mnie to, że w pewnym momencie zaczęłam inaczej odczuwać tę jego magię, czułam jak we mnie wnika i jak krąży wokół. Zazwyczaj były to ulotne pasma, których nie mogłam złapać, bo wiecie, zajęta byłam umieraniem z bólu. Ale trochę złapałam i wciągnęłam w siebie, to chyba dobre określenie. Nie wiem, czy zrobił to zamierzenie, czy nie, lecz zasiał we mnie Magię Umysłu i Emocji. A ja je rozwijałam. Systematycznie, przez lata czerpałam z tego niewielkiego źródełka energii we mnie i próbowałam się przebić przez zasłonę bólu i otumanienia. W końcu mi się udało. Czułam, że staję się coraz silniejsza i, o dziwo, chyba bystrzejsza niż byłam kiedyś.
Tam też poznałam Ra. Sam się tak przedstawił, nie ja nadałam mu to nietypowe imię. Był jednym ze zwierząt, na których eksperymentował mag, lecz w większości zostawiano go w spokoju, nadal nie wiem dlaczego. Mi zaimponował gdy rozorał mojemu strażnikowi twarz pazurami, gdy był świadkiem, jak ten próbował mnie posiąść wbrew mojej woli. To było zaskakujące, nie spodziewałam się obrony z tej strony, nie wiem czym zasłużyłam sobie na sympatię tej sowy. Ale z Ra zostaliśmy przyjaciółmi, przeprowadził się nawet z poddasza do mojej celi.
Minęło jeszcze 30 lat zanim w pełni rozwinęłam w sobie magię i wydostałam się spod wpływu narkotyków. Powoli uczyłam się żyć z wiecznym bólem i odzyskiwałam zmysły. O dziwo nie byłam prowodyrem buntu, jaki powstał w zamku maga, ale oczywiście z niego skorzystałam i uciekłam, razem z Ra, który nie odstępował mnie już na krok. Również nie mi przypadło w udziale zabicie mojego oprawcy, co było mi na tamtą chwilę obojętne, ważne, że dziad zdechł. Najwyraźniej nie tylko ja odkryłam w sobie nowe moce. I chociaż przydarzyło mi się naprawdę wiele złych i chorych rzeczy, ucieczka była dla mnie jak narodziny. Byłam zupełnie nową osobą i zdawałam sobie sprawę, że jestem lepsza niż byłam. Nie w ten stary, zarozumiały sposób. Nauczyłam się szacunku do każdego istnienia, zmądrzałam i miałam magię! Coś, co zawsze było poza moim zasięgiem, a teraz nie stanowiło dla mnie najmniejszego problemu. Stałam się silniejsza i potężniejsza niż kiedykolwiek, a mimo absurdalnego wieku wciąż wyglądałam młodo. Co prawda nie wszystko było idealnie. Nie mogę spać. W ogóle. Usypiam się własną magią i naparami, które nauczyłam się sama przyrządzać. Może ma na to wpływ permanentny ból który czuję? Nie znaczy to, że jestem uodporniona na inne jego formy, po prostu jest znajomy. Nauczyłam się z nim żyć, chociaż jest to naprawdę wyczerpujące, a mimo całej mojej wiedzy zgromadzonej przez lata, nadal nie wiem, jak sobie z nim poradzić. Dzięki mojej magii potrafię wejść do czyjeś głowy, kierować ludzkim zachowaniem i emocjami, wędrować w krainie duchów, wyciągam ludzi z obłędu, a niektórych tam wpędzam. Ale nie potrafię poradzić sobie z moim bólem. Dlatego ciągle podróżuję, szukając jakiegoś leku, szukając pomocy.
W międzyczasie sama jej udzielam, nie pytajcie dlaczego, sama nie wiem. Chyba po prostu dlatego, że mogę. Zawsze żyłam za pan brat z naturą, ale przez te wszystkie lata nauczyłam się wykorzystywać ją w każdym aspekcie. Mówią o mnie, że jestem wiedźmą tylko dlatego, że potrafię odpowiednio zastosować roślinność, którą oni wszyscy mają pod nosem. Jakoś tak się złożyło, że ludzie zaczęli przekazywać sobie informacje i zrobiłam się znana. Parę razy zaglądałam na dwory (tak, bogaci ludzie też chorują), ale nigdy nie dałam się tam zatrzymać. Chociaż nie pobieram żadnej opłaty za moją pomoc, parę razy rozpuściłam na zamkach wici, że szukam pomocy z moją przypadłością, niestety bez skutku. Podróżuję więc z Ra dalej. Nie stronię od ludzi, ale nie mam żadnych przyjaciół. Sama nie wiem dlaczego, nie jestem wredna, ani nic takiego. Ludzie się mnie często boją, uważają, że jestem dzika, albo że rzucę na nich klątwę, ha! Chociaż chyba parę razy to zrobiłam. Nieważne, odbiegam od tematu. W każdym razie zdecydowanie bardziej wolę towarzystwo zwierząt, a z Ra się nie rozstajemy.<br><br>Nie zabijam na zlecenie, jednak żyję na tym świecie już naprawdę długo i mogę chyba śmiało stwierdzić, że nikt nie jest w stanie przeżyć tyle lat i nie zabić nikogo innego. Nie zarabiam na tym, no może czasem, ale nigdy na nikogo nie poluję. Nie mam ochoty włóczyć się za wrednymi typami, wystarczająco często oni sami pojawiają się na mojej drodze. Nie mówiąc już o tym ile ludzi zabiłam po postacią wilka w moim pierwszym życiu. Wówczas nawet nie używałam noży tak często, wystarczały mi własne kły i pazury. Teraz częściej sięgam po noże lub bicz. Tym ostatnim zainteresowałam się zaraz po ucieczce od maga. Stanowił zapłatę od pewnego starszego jegomościa za moją pomoc. Ja dałam ziółka, a dostałam bicz, całkiem niezły interes. A też broń niczego sobie. Trochę czasu zajęło mi opanowanie jej, jednak teraz się z nią nie rozstaje. Noże zbyt łatwo zabijają, czasem trzeba po prostu spuścić komuś łomot nie upuszczając mu krwi.
Jakie pytania dalej? A, skóra, no tak, to pytanie często się przejawia. To jedyna rzecz, jaka mi pomaga, dodaje siły i trochę koi ból. Spotkałam kiedyś pewną miłą straszą panią, która jako jedyna rozumiała mój problem. Powiedziała, że podczas następnej pełni mam się powstrzymać od przemiany, iść nago do lasu i własnoręcznie ubić niedźwiedzia. Później mam nosić jego skórę na sobie, a to uśmierzy ból. Głupie prawda? Też tak sądziłam. A mówią, że ja jestem szalona. Cierpienie jednak sprawia, że ludzie robią głupie rzeczy. Na przykład biegają nago po lesie z nożem myśliwskim w ręku, szukając niedźwiedzia. Tadam, oto historia mojej skóry. Nie opowiadam jej zbyt często, bo albo ludzie mi nie wierzą, albo będą chcieli zabrać moje magiczne cudo. Nie oddam. Niech sobie myślą, że zwariowałam. A górnych ubrań nie noszę, bo nie lubię, ograniczają ruchy. Poza tym mam niedźwiedzia. Proszę nie oceniać. <br><br>Po eksperymentach zostało mi coś jeszcze. Oprócz tego, że moje futro, jako wilczycy, zmieniło się z szarego na śnieżnobiałe, zostałam jakby wykluczona z wilczego społeczeństwa. Moja wataha i tak mnie nie przyjęła z powrotem, a szukałam ich i znalazłam. Ale mnie odrzucili. Podobnie jak odrzuca mnie każda wataha. Wilki nic do mnie nie mają, polujemy razem i bawimy się, ale nie chcą mnie do siebie dopuścić. Podobnie jak większe skupiska ludzi mnie odrzucają. Jestem skazana na samotną wędrówkę przez życie. Ale przyzwyczaiłam się, nie jest tak źle. Na tyle na ile mogę pomagam ludziom, ale nie afiszuję się z tym. Zbyt dużo uwagi też jest niebezpieczne, mimo iż całkiem nieźle sobie radzę z przetrwaniem i obroną własną.
Ruszam więc dalej, może znajdę coś, co na zawsze odejmie mój ból. A jak nie to chociaż pomogę paru osobom po drodze.

Towarzysz

Imię:Ra
Gatunek:Sowa
Płeć:Samiec
Wiek:0 lat

Samiec sowy płomykówki. Nie przejawia jeszcze żadnych magicznych zdolności, oprócz nadzwyczajnej inteligencji i dość silnie rozwiniętego poczucia obowiązku, by chronić Cat. Oczywiście na tyle, na ile sowa potrafi. Jest rozmiarów sporego kota, jest szybki, wytrzymały i dość uszczypliwy. W podpisie zdjęcie.
  • Najnowsze posty napisane przez: Cat
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Data
  • Re: Odyseja Alarańska
            Była tak blisko. Bliżej, niż kiedykolwiek. Pozostało tak niewiele miejsc, których nie odwiedziła w poszukiwaniu cudownego remedium na swoją przypadłość. A teraz była o krok, dosłownie o krok od dostępu …
    22 Odpowiedzi
    11789 Odsłony
    Ostatni post 4 lat temu Wyświetl najnowszy post
  • Re: Odyseja Alarańska
            Uwaga wilczycy rozpraszała się momentami, gdy słyszała za sobą poruszenie, nie odwracała się jednak, skupiona na rozmówcy. Żadne niebezpieczeństwo jej nie groziło, by musiała pilnować pleców, w tej chwi…
    22 Odpowiedzi
    11789 Odsłony
    Ostatni post 5 lat temu Wyświetl najnowszy post
  • Re: Odyseja Alarańska
            Cat spoglądała beznamiętnie we wrogie spojrzenie. Zdziwiłaby się, gdyby mężczyzna zareagował inaczej. Odpowiedź też była raczej przewidywalna, gdyż nawet gdyby miała złe intencje, raczej by się nimi nie…
    22 Odpowiedzi
    11789 Odsłony
    Ostatni post 5 lat temu Wyświetl najnowszy post