Saoriselle jak na prawdziwą diablicę przystało jest egoistką. Myśli tylko o sobie i swoim dobrze. Jako prawdziwa hedonistka lubuje się w przyjemności, zachciankach i rozkoszy. Wszystko jest dla niej zabawą i rozrywką. Jeśli przejmuje się innymi, to oznacza że ma w tym jakiś ukryty cel – najczęściej swoją własną przyjemność. Jest niesamowicie wredna, pamiętliwa i pełna sarkazmu. Jeżeli ktoś jej podpadł, to na pewno z nawiązką wyrówna porachunki. Nie należy do osób, którym można grozić palcem, chyba, że chce się liczyć tylko do dziewięciu. Czasami jednak potrafi być tak po prostu miła, uprzejma i całkiem znośna – ot, kobieta zmienną jest lub po prostu kapryśną. Trudno jest nie ulec jej urokowi. Potrafi fascynować i pociągać nie tylko mężczyzn, ale również i kobiety. Jest uparta gorzej niż przysłowiowy osioł, jak coś sobie wymyśli, to dopnie swego, choćby na głowie miała stanąć. Ma słabość do alkoholu i błyskotek. Jest zapatrzona w siebie, uwielbia komplementy.

Saoriselle choć może dowolnie zmieniać postać, to upodobała sobie jedno ciało, w którym dopracowała do perfekcji każdy szczegół. Nie oznacza to jednak, że nie korzysta ze swoich zdolności do przemiany. Bardzo często, bawiąc się swoją ofiarą, przybiera wygląd utęsknionej kochanki, dawnej nieszczęśliwej miłości lub zmarłej ukochanej. 

Diablica cechuje się dość wysoką (1,70 m), smukłą sylwetką i bardzo ponętnymi kształtami, czym oczywiści nie różni się od swych sióstr Pokus. Posiada jasną karnację, która kontrastuje z czernią jej bujnych włosów, mieniących się niebieską barwą w słońcu lub blasku ognia. Lśniące włosy sięgające smukłej talii zazwyczaj upina w fantazyjny kok i ozdabia wstążką, szlachetnym kamieniem lub dzwoneczkami. Saori charakteryzuje się szczupłą twarzą o lekko zarysowanych kościach policzkowych, na których rzadko widnieje rumieniec. Ma kształtny, prosty nos. Jej pełne usta kryją w sobie niewysłowioną słodycz. Najczęściej maluje wargi barwiczką o ulubionej niebieskiej barwie. Ciemne oczy, koloru kobaltu o migdałowym kształcie okala wachlarz długich rzęs. Wzrok ma hardy i zuchwały. Lubi przyozdabiać się makijażem i nie można powiedzieć, że jest w tym subtelna. Saoriselle jest zawsze dumnie wyprostowana. 

Porusza się zwinnie, wręcz bezszelestnie. Jej kocie ruchy i sprawność pozwalają na szybkie znikanie z „miejsca zbrodni”. Na jej ciele widnieje jeden tatuaż, za to niebotycznych kształtów. Błękitne cielsko Lunga wije się wokół prawego uda Pokusy, pośladków, brzucha, łopatek i piersi, na której znajduje się rozwarta paszcza smoka. Lubi ubierać się tak, aby wszystkie jej fizyczne atuty były wyeksponowane. W ubiorze nie kryje zamiłowania do wyszukanych materiałów, koronek i przejrzystych strojów, które nie pozostawiają zbyt wiele do wyobraźni. Ponadto, co można nazwać zboczeniem, kocha biżuterię. Mnóstwo pierścieni, bransolet, naszyjników i fantazyjnych kolczyków zdobi jej ciało. 

Ze swoich piekielnych atrybutów w postaci pary silnych nietoperzach skrzydeł i ogona, korzysta chętnie i często.

Saoriselle niewiele pamięta ze swojego śmiertelnego życia i zapewne z chęcią zapomniałaby wszystko. Jej pamięć jednak czasem uparcie podsyła obrazy i wspomnienia z dawnego życia. 
Urodziła się w maleńkiej, rybackiej wiosce. Miała sporą gromadkę młodszego rodzeństwa, którym musiała się zajmować (dlatego teraz nienawidzi dzieci). Dzieciństwo minęło bardzo szybko, zresztą trudno tu mówić o dzieciństwie. W wioskach nawet małe dzieci pracują równie ciężko jak dorośli. Zręczność swoich dłoni Saori zawdzięcza wielu godzinom spędzonym na pleceniu lub rozplątywaniu sieci. Czas odmierzany był upływem kolejnych pór roku. 
Na niezwykłą urodę nastoletniej dziewczyny zwrócił uwagę właściciel miejscowej karczmy. Rodzice cieszyli się na to małżeństwo, twierdząc że nic lepszego nie może spotkać jej w życiu. Do ślubu jednak nie doszło... Saoriselle naprawdę niewiele pamięta z nocy, kiedy u wybrzeży wioski zacumował statek obcych ludzi. Czasem jednak śni o bólu, rozpaczy, śmierć i płomieniach, a gdy się budzi nadal czuje smród palonych ciał. 
Tej nocy umarła, a przepełniona cierpieniem, nienawiścią i chęcią zemsty dusza nie znalazła miejsca w Niebie. Piekło za to okazało się być idealnym miejscem dla początkującej Pokusy. Uczyła się obserwując doświadczone siostry i wypróbowując nowe talenty na innych mieszkańcach piekieł. Z czasem jednak znudziła się takim życiem i zapragnęła wypróbować swoje umiejętności na śmiertelnych. 
Dotarłszy do pierwszego, większego miasteczka od razu skierowała swoje kroki do domu publicznego. Uznała, że to będzie idealne miejsce na początek jej wielkiej kariery. Pamiętała, aby w żadnym miejscu nie pozostawać za długo i nie wzbudzać podejrzeń. Los zdawał się być jej łaskawy, bo zawsze nadarzały się okazje do kolejnych podróży. Oddawano ją za długi, sprzedawano, raz przegrano nawet w kości, poślubiano i ubóstwiano. Skłócała braci, rodziny, namawiała do zdrad i morderstw, kusiła, uwodziła i bawiła się swoimi ofiarami jak marionetkami. Kilka lat spędziła w luksusach oferowanych jej przez pewnego artystę. Była jego muzą, a tatuaż, który ma na ciele jest pamiątką po nim. Upodobała sobie życie w bogactwie, więc zaczęła szukać sobie coraz to zamożniejszych opiekunów. Jednak szybko się nimi nudziła, a wtedy dołączała do grup wędrownych artystów. Tańcząc na scenach kusiła widownię do momentu, aż znów ktoś nie stracił dla niej głowy.