Mela — niewątpliwa idealistka — kocha cały świat wraz ze wszystkimi stworzeniami. Ba, w każdym (nawet piekielnym) stara się dostrzec dobro i potencjał (co nie zmienia faktu, że większości zwyczajnie się boi). Pomaga wszystkim potrzebującym jak może, nawet kosztem swojego — i tak kruchego — zdrowia. Nie znaczy to jednak, że należy do otwartych, głośnych i energicznych. Co to, to nie. Melanesha jest — powiedzmy — oszczędna w słowach i gestach, choć w głębi duszy jest wręcz egzaltowana. Zwyczajnie nie lubi się z tym uzewnętrzniać. Okazywanie uczuć i emocji zarezerwowała tylko dla zaufanych. A zostanie takowym — wbrew pozorom — ani trochę nie należy do łatwych zadań (choć chyba jest łatwiejsze od zostania znienawidzonym).

Ogromną częścią jej życia jest zarówno medytacja — poznawanie siebie, jak i poznawanie świata. Dziewczyna swoje umiejętności (jak rozumienie mowy zwierząt) uważa za coś zupełnie zwyczajnego. Sądzi, że każdy, nawet najzwyklejszy człowiek jest w stanie dostrzegać, słuchać, a nawet rozumieć. Jej zdaniem jednak mało kto ma na to ochotę.

Jest bardzo wrażliwa na cudzą krzywdę do tego stopnia, że nie pozwala sobie nawet na krzywdzenie roślin. Nigdy nie jadła mięsa ani nie nosiła skóry zwierzęcej. Pija na ogół wodę (to nie szkodzi żadnemu stworzeniu) i je głównie owoce, uważając je za najmniej szkodliwe dla otoczenia pożywienie. (W końcu przyczynia się do rozmnażania roślin, którymi się pożywi, prawda?)

Wypadałoby napomknąć też, że psychika tej istotki jest tak samo krucha, jak jej ciało, przez co i jej odporność dość mocno kuleje (choć stara się tego nie okazywać. Dotychczas pozwalała sobie na to tylko przy swoim ukochanym pupilu. Czasami usiłuje ukryć to nawet przed sobą samą).

Słowem: Mela jest bardzo specyficzną osóbką, określaną nad wyraz często mianem wariatki. Jednego jednak nie można jej odmówić — dobrego serca oraz zaradności.

Niziutka, bo mierząca zaledwie 2⅔ łokcia (tj. prawie 160 cm) czarnowłosa dziewczyna o zwykle dumnej (choć przy silniejszych od siebie skulonej; zdradzającej lęk) postawie i filigranowej budowie ciała przypominającej bardziej dziewczęcą, niż kobiecą, co wskazywało na jej młody wiek. Bosa, odziana jedynie w prostą, sięgającą połowy ud suknię (zwykle białą) i czarny płaszcz wyglądała jak siedem nieszczęść i łatwy łup dla każdego, nawet najsłabszego drobnego przestępcy (pewnie byłaby takowym, gdyby nie jej nietypowy wierzchowiec, a zarazem przyjaciel). Zdobiące jej ciało żyły widoczne pod skórą przypominające koronkowe ornamenty tylko potęgowały to wrażenie (temu też maskuje je różnymi upiększającymi specyfikami).

Spod niesfornych kosmyków niedających się związać i opadających na twarz wyglądały szaro-czarne oczęta okalane długimi, czarnymi rzęsami (ale też ornamentami sinych żyłek widocznych pod mlecznobiałą skórą jak na dłoni). Nos elfki o nietypowej urodzie — kiedyś zapewne prosty — musiał zostać złamany w wyjątkowo paskudny sposób, co było niestety widać w postaci małego garba i wiecznego zaczerwienienia. Zwykle milczącym, sinym (choć malowanym na czerwono) usteczkom Meli nie można było jednak odmówić (gdyby nie barwa) uroku, nawet jeśli były wiecznie spękane, czy też przygryzane do krwi przez ich właścicielkę.

Nieodłącznymi rekwizytami Melaneshy była jej płócienna torba ze wszystkim, co mogłoby się jej przydać (wliczając w to poniszczony szkicownik z kawałkiem węgla) oraz wisiorek na jej szyi, z którym nigdy się nie rozstawała. Konieczna w jej mniemaniu była też niepasująca do niczego wstążka w odcieniu krwistej czerwieni wieńcząca długiego do bioder warkocza wyrastającego spod krótkiej warstwy włosów. Elfka nie mogła w końcu odpuścić sobie noszenia symbolu czystości i niewinności. Czasami, kiedy poprawiając włosy, zatknęła je za ucho, dało się dostrzec jeden z błędów jej młodości — sztucznie zaokrągloną (za pomocą noża) i szkaradnie zabliźnioną jego chrząstkę.

Melanesha od dziecka była tą inną. Tą wyobcowaną i tą odrzuconą. Od zawsze zajmowała się sama sobą, lepiej czuła się w samotności. Podczas, gdy jej rówieśnicy biegali i bawili się — ona medytowała. Podczas, gdy oni rozmawiali ze sobą, ona szukała zrozumienia wśród zwierząt. Wreszcie, podczas gdy oni uczyli się dla siebie, z czystej ambicji — ona chciała być pomocną i przydatną. Jej odmienność nie była tolerowana. Rówieśnicy wyśmiewali ją jako dziwaczkę. Młodej i delikatnej Melaneshy nie pomogła postawa jej rodziców, którzy skądinąd zgadzali się z rówieśnikami swojej córki. Wymagali od niej zachowania niezgodnego z jej naturą i poglądami. Nie raz i nie dwa zdarzyło im się ukarać dziecko za oszukiwanie ich odnośnie do życia towarzyskiego.
Wyczerpana i zrozpaczona wymaganiami, jakim musiała stawiać czoła, Mela podjęła jedną z najgłupszych i najmniej odpowiedzialnych decyzji w swoim życiu. Zdjęła z szyi wisiorek — jedyną przeszkodę — i za pomocą noża pozbawiła się elfiego atrybutu, jakim są elfie uszy.

Reakcję rodziny nietrudno przewidzieć. Mela, pogrążona w rozpaczy, zagubiona między dobrem a złem i zatracająca się z wolna w odmętach szaleństwa podjęła kolejną decyzję. Decyzja ta zmieniła jej życie na zawsze.
Stojąc na skraju urwiska, dostrzegła leżącego bez sił na zimnej skale młodego wilczka o nietypowej urodzie. Jego śnieżnobiała sierść splamiona była szkarłatną krwią, a czerwone oczęta zamglone. Biedak konał z wycieńczenia. Sprawiał wrażenie martwego. Stado musiało wykluczyć nowo narodzonego odmieńca i skazać na śmierć w samotności. Melanesha zapomniała momentalnie, po co znalazła się tu. Wzięła ślepe szczenię na ręce i owinęła we własny płaszcz.
Była mu to winna. W końcu kiedyś sama była zupełnie inna, a najlepsi medycy wróżyli jej maksymalnie dziesięć lat życia. Lekarstwo znalazło się, kiedy przeżyła już połowę prognozowanego czasu. Na szyi dziecka zawisł drogocenny amulet, sprowadzony przez rodziców. Misternej roboty srebrna róża stworzona została przez — najlepszego w swoim fachu — tkacza zaklęć. Łańcuszek, na którym zawisł magiczny kwiat, wykonany ze srebra rósł od tej pory wraz z jego posiadaczką, a zgubiony, lub zdjęty powracał natychmiast na jej szyję, by chronić ją przed chorobami i urazami.
Podobny amulet — tym razem na życzenie Meli — wykonano po raz kolejny dziesięć lat później i przytwierdzono do ażurowej, srebrnej obroży dla rocznego zwierzęcia. Wilcza róża miała za zadanie uczynić czworonożnego albinosa jeszcze bardziej wyjątkowym. Poza działaniem ochronnym miała bowiem inną, ciekawszą właściwość. Zmutowała wilczka, który od tego momentu urósł ponad wszelką miarę, by osiągnąć wzrost w kłębie równy wzrostowi swojej przyjaciółki, a zarazem wybawicielki.

Melanesha nigdy nie należała do rozrywkowych, czy społecznych duszyczek. Nie można było jej odmówić za to oryginalności. Nie dziwną więc była radość, z jaką porzuciła majątek i wyruszyła w samotną drogę po wiedzę i doświadczenia na swym niecodziennym wierzchowcu — wilku-albinosie imieniem Aku.