Shael to młoda osoba, a jego zachowanie jest adekwatne do wieku - lekkomyślne. Często działa pod wpływem chwilowego impulsu, nie zaprzątając sobie głowy konsekwencjami. Jego optymistyczne nastawienie jedynie potęguje efekt. W końcu cóż złego mogłoby się stać? Podczas rozmów gada, co mu ślina na język przyniesie, nie bacząc przy tym, czy kogoś urazi lub zachowa się nieodpowiednio. Jego wypowiedzi bywają ironiczne i sarkastyczne. Shael przez swoje pochodzenie odziedziczył miłość do natury, jednak nie jest ona przesadna. Nie zabije kogoś z powodu rozdeptania paprotki, ani nie będzie prawił karczmarzowi kazania za serwowanie potraw mięsnych, które zresztą sam osobiście uwielbia. Ma również słabość do dobrego alkoholu, aczkolwiek nie lubi się upijać. Choć Shael traktuje swoje kradzieże i oszustwa jak drobne wybryki, to szczerze mówiąc osobiście nienawidzi być oszukiwany. Naturianin jest towarzyską i otwartą osobą. Chętnie poznaje nowe osoby, toteż często zdarza mu się zawitać do karczmy. Rzadko kiedy ocenia drugą osobę na podstawie pierwszego wrażenia, ale zdarzały się takie przypadki. Nie jest rasistą, nie interesuje go, jakiej rasy jest nowo poznana postać. To samo dotyczy czyjegoś statusu społecznego. Dla Shaela liczą się czyny, a nie słowa. Za nic nie zaimponujesz mu dobrą gadką, naturianin musi na własne oczy zobaczyć twoje postępowanie. Szybko przywiązuje się do innych. Shael wysoce ceni dobrą zabawę i wszystkie sposobu na urozmaicenie jego niezbyt fascynującego życia. Przez doskwierającą mu nudę nieraz pakował się w kłopotu, z których o dziwo zawsze wychodził bez najmniejszego uszczerbku na zdrowiu.

Shael posiada wygląd typowy dla Fellarian: jest szczupły i wysoki. Ma nieco bladą cerę i bardzo delikatne rysy twarzy, która jest całkowicie pozbawiona jakichkolwiek skaz lub blizn. Nie posiada nawet najmniejszego zarostu. Jego długie włosy posiadają szlachetną barwę miedzi. Tęczówki półfellarianina lśnią nienaturalnym, złocistym odcieniem przypominając dwa niewielkie topazy. Z jego tajemniczego spojrzenia ciężko jest wyczytać jakiekolwiek emocje. Najczęściej przemawia spokojnym głosem, w trakcie rozmowy rzadko kiedy zdarza mu się krzyczeć. Shael lubi dobrze wyglądać, więc zawsze przyodziewa schludne i czyste ubranie. Mimo tego nie przepada za przesadnie majestatycznymi elementami garderoby. Dostojne szaty typowy dla szlachty i burżuazji bardzo utrudniałyby swobodne przemieszczanie się w lesie, toteż półfellarianin zawsze używa prostych ubrań typowych dla niezbyt zamożnych osób. Shael unika noszenia jakiejkolwiek biżuterii, wyjątek stanowi jego magiczny amulet.

Księżyc już od dawna górował na niebie, gdy kobieta z małym dzieckiem udała się w stronę lasu. Noc była cicha i mroźna. Ciszę sporadycznie przerywało wycie wilków. Kobieta bała się, każdy krok przychodził jej z olbrzymim trudem. Nie chciała iść dalej, nie chciała tego robić. Niestety nie miała wyboru. Gdy zapuściła się wystarczająco w głąb lasu zostawiła dziecko pod drzewem, po czym uciekła głośno, przy tym szlochając. Ludzie z jej wioski nie zaakceptowaliby tego dziecka. Nie było w pełni człowiekiem. Jego ojciec był Fellarianinem. Ci naiwni wieśniacy uważali wszystko, co nieludzkie za złe i plugawe. Kobieta zdawała sobie sprawę, że w wiosce dziecko zostałoby czym prędzej zabite. Nie mogła do tego dopuścić. Postanowiła zostawić je w lesie. Być może tam spotka je lepszy los. Być może stanie się cud. Być może...


- Ten?
- Można zrobić z niego leczniczą maść.
- Ten?
- Przyłożony do poparzenia przyniesie ulgę.
- A ten?
- Eeem... 
- No więc?
- Nie wiem.
Shael próbował przypomnieć sobie właściwości wskazanego liścia, jednak na próbach się skończyło. Minęło siedem lat, od kiedy chłopiec został porzucony w lesie. Wydawałoby się, że został zostawiony na pewną śmierć. A jednak los postanowił zachować Shaela przy życiu. Nie minęło pół godziny, a płacz dziecka usłyszała jedna z najpiękniejszych istot zamieszkujących lasy - driada. Z początku nie wiedziała, jak powinna postąpić. Gdyby była to dziewczynka, to mogłaby zostać wychowana na jedną z driad. Niestety porzucone dziecko było chłopcem. Driada już chciała się wycofać, gdy poczuła dziwną więź wiążącą ją z chłopcem. Więź wynikała z faktu, iż dziecko przez swoje fellariańskie pochodzenie tak samo jak driada należało do naturian. Po chwili namysłu postanowiła przyjąć dziecko pod swoje skrzydła. Od tamtego czasu Shael dorastał w lesie pod czujnym okiem driady, ucząc się wielu przydatnych do przetrwania umiejętności.
- Lyriell - powiedział chłopiec do driady. Nie była jego matką, więc chciała, aby nazywał ją po imieniu - dlaczego jesteśmy inni?
- Co masz na myśli, Shaelu?
- Wyglądamy jakoś... różnie. Dlaczego?
- Wszyscy są różni.
- Nie o to chodzi! Ja wyglądam ja ci spoza lasu, a ty nie. Dlaczego tak jest?
Driada podeszła bliżej chłopca i dotknęła dłonią jego policzka.
- Nie mów tak. Nie jesteś taki jak ludzie. Ty jesteś wyjątkowy.
- Ale kim jestem?
- To sama chciałabym wiedzieć. Tymczasem wracaj do ziół, później nadejdzie czas na naukę zaklęć.


- Czy to naprawdę konieczne?
- Nie. Ale nie możesz spędzić całego życia w tym lesie.
- Będzie mi Ciebie brakowało.
- A mi Ciebie.
Shael miał 19 lat, gdy Lyriell uznała, że powinien zacząć żyć własnym życiem. Chłopak wiedział, że driada ma rację, jednak z trudem przychodziła mu myśl o rozstaniu z nią. Ona go ocaliła, ona go wychowała, ona umożliwiła mu prowadzenie normalnego życia, które właśnie miało się zacząć.
- Jakieś sugestie, gdzie powinienem się udać?
- Idź do Danae, zobacz jak wygląda życie w miastach. Tamtejszy świat jest zupełnie inny niż ten, w jakim żyłeś do tej pory. Jednak jestem pewna, że Ci się spodoba. Zanim odejdziesz, weź to.
W tym momencie driada podarowała Shaelowi parę długich sztyletów.
- Zostały stworzone z myślą o tobie. W obliczu zagrożenia będziesz wstanie usłyszeć, jak nucą cichą melodię.
- Jeszcze raz dziękuję. Dziękuję, za wszystko, co dla mnie zrobiłaś.
- Opieka nad tobą była czystą przyjemnością. Bywaj!
- Bywaj, Lyriell.
Shael odwrócił się na pięcie i ruszył przed siebie. To był ostatni raz, kiedy spotkał driadę.