Torgrim, nawet jak na krasnoluda, bardzo łatwo się denerwuje, co jednak dotyczy tylko kontaktów z innymi stworzeniami myślącymi. Gdy walczy i kuje jest oazą spokoju oraz cierpliwości. Podczas rozmów jest bezpośredni oraz mówi dość podniesionym głosem, a jego ton często daje rozmówcy wrażenie, że krasnolud niemal nim gardzi. Czasami zdarza mu się użyć argumentu siły, i lubi podkreślać, że to zazwyczaj on jest tym niebezpiecznym. Jest bardzo upartym nordem i rzadko kiedy komukolwiek udaje się go przekonać do czegoś, z czym się nie zgadza. Krasnolud boi się niewielu rzeczy, przez co trudno go wystraszyć. Moralnie jest dość dobry i najczęściej stara się postępować według zasad honoru. Nie przejmuje się od zbytnio zasadami dobrego wychowania, ale trzyma się pewnych granic. Dla odprężenia lubi palić swoją fajkę.

Najbardziej nienawidzi dwóch rzeczy: jazdy konnej i magów. Jedyna magia, jaką jest w stanie tolerować to magia lecząca; ale tylko wtedy, gdy ten mag jest po jego stronie. Kąśliwe uwagi co do jego wzrostu i kobiet z jego rasy nie robią na nim najmniejszego wrażenia. Uwielbia dobrą walkę oraz obfite popijawy, szczególnie gdy można się na nich napić krasnoludzkiego piwa. Może pić z każdym, jednak najchętniej robi to w gronie dobrych przyjaciół i zaufanych ludzi. Ma wielki szacunek do rodzimego rzemiosła i cieszy się, gdy zobaczy jakiś przedmiot nordyckiego tworu lub spotka swego rodaka.

Przeciętnej wielkości krasnolud o niezbyt urodziwej, typowej dla tej rasy aparycji. Większość twarzy ukryte ma pod bujną, jasno brązową brodą częściowo zawiniętą w dwa warkocze, lecz widoczna część charakteryzuje się niezwykle srogimi rysami, bystrymi piwnymi oczami oraz dość małym jak na krasnoluda nosem. Długie włosy tegoż samego odcienia co broda zazwyczaj trzyma związane w jeden warkocz sięgający delikatnie za łopatki i rozpuszcza je jedynie gdy jest pewien, że w najbliższym czasie nie dojdzie do żadnej walki. Przez lata spędzone w kuźni oraz na trenowaniu walki jest znacznie bardziej muskularny od przeciętnego krasnoluda. Niektórzy nawet mawiają, że mógłby pokonać niedźwiedziołaka w pojedynku na rękę. Torgrim zawsze nosi jakiś pancerz. Gdy nosi nie ma założonej swojej własnoręcznie wykutej zbroi przywdziewa skórzany płaszcz podszyty dodatkowo kolczugą. Swój rodzinny topór nosi na plecach, zaraz za tarczą, za którą klęcząc na kolanie może się spokojnie schować, ale gdy spodziewa się walki zazwyczaj opiera go o ramię. Zawsze stąpa pewnie i twardo.

O dokładnej historii Torgrima wiedzą tylko jego pobratymcy. W tej krainie nie jest zbyt skory do powiadania jej.
Urodził się w niewyróżniającej się rodzinie krasnoludzkich kowali. Jego ojciec był kowalem, a o matce nigdy nie mówi. W wieku dziecięcym i młodzieńczym uczęszczał do krasnoludzkiej szkoły, gdzie zdobył podstawy z każdej dziedziny, jaką powinien znać krasnolud. Najbardziej zainteresowało go kowalstwo, więc bardzo lubił pomagać ojcu w kuźni. Co miesiąc opuszczał miasto i wraz z przyjaciółmi spędzał kilka dni na łonie natury. W wieku 30 lat postanowił zakończyć terminowanie u ojca i założył własny warsztat. Początkowo było ciężko ze zlecaniami, ale dość szybko wyrobił sobie reputację świetnego kowala. Krasnolud nie brał wielu uczniów. Wyznawał zasadę, że liczy się jakość a nie ilość i następnego czeladnika brał dopiero, gdy poprzedni mógł założyć własny warsztat, lub postanowił zatrudnić się u innego kowala. W wieku 100 lat zechciał dowiedzieć się znacznie więcej o materiale, z którego kuje i dokładnie poznać całą drogę jaką przebywa metal zanim trafi do jego warsztatu. Zakład tymczasowo oddał pod zarząd swoim najlepszym uczniom i udał się pracować w kopalni. Pracę w wydobyciu kruszcu połączył z nauką geologii, nad czym spędził 20 lat. Gdy uznał, że o rudzie wie już wystarczająco zatrudnił się w hucie, gdzie spędził następne 10 lat. Pozwoliło mu to lepiej poznać metal. Po powrocie do kuźni załamał się, gdyż była w totalnej ruinie. Zebrał przyjaciół i zaczęli odbudowę, która zajęła im bardzo mało czasu. Torgrim z chęcią wrócił do swojego ukochanego zajęcia, lecz tym razem nie brał już uczniów. Zaraz po otworzeniu warsztatu wykuł sobie najlepszy pancerz, tarczę i topór jaki tylko potrafił. Postanowił nauczyć się walczyć. Czas, jaki wcześniej poświęcał na uczenie teraz mógł poświęcić na naukę władania bronią i tarczą oraz poprawnego używania i zakładania zbroi, nie zaniedbując przy tym obowiązków kowalskich. Po około 10 latach, gdy uznał, że jego umiejętności wojownika warte są wypróbowania wziął jednego ze swych przyjaciół, który postanowił kroczyć drogą wojenną i udał się na krótką wyprawę. Powalił on wtedy znaczną liczbę potworów, co upewniło go w przydatności umiejętnej walki. Nord jeszcze wiele razy powtórzył takowy wyprawy, głownie w celu sprawdzenia swojego postępu. Po 60 latach od pierwszej wyprawy, gdy jego umiejętności kowalskie osiągnęły już mistrzostwo, a umiejętności walki były już na zadowalającym go poziomie stwierdził, że czas opuścić rodzinne miasto. Przed wyruszeniem wykuł sobie kolejny zestaw uzbrojenia oraz pancerza, po czym sprzedał swój warsztat. Pożegnał się z rodziną, od której na pożegnanie otrzymał rodzinny topór, oraz przyjaciółmi, spakował do plecaka najprzydatniejsze rzeczy i ruszył w drogę do krainy na południu, zwanej Alaranią, o której usłyszał od pewnego podróżnika w karczmie. Tak oto zaczęła się jego największa przygoda.