Celem Matisa w życiu jest świetnie jeździć konno, kieruje się odwagą, mądrością, sprytem i uczciwością. Jest raczej spokojnym elfem leśnym i trzeba się bardzo postarać, żeby go zdenerwować, lecz jak jest zły, wpada w wielką furię i niszczy wszystko, co znajduje się wokół. Jest bardzo: bystry, wrażliwy, odważny, mądry, inteligentny, sprawiedliwi i uczciwy. Jest elfem pokojowym, nie lubi walk i bitew, lecz lubi dużo istot. Ma dużo znajomych wśród Centaurów. Jego największymi wrogami są Demony i Piekielni. Matis jest optymistą, spogląda na świat jasnymi i ciepłymi barwami.

Matis porusza się bardzo ładnie, mówi wyraźnie i nie ma wady wymowy. Jego wzrost to 176 cm. Matis jest wyjątkowym elfem leśnym, ponieważ ma nie czarne włosy, tylko ciemnobrązowe, a oczy ma nie niebieskie, lecz koloru ciemnego brązu. Twarz jest lekko zaokrąglona, jej najpiękniejszym elementem są oczy. Matis ma piękną figurę, która pozwala mu być bardziej zwinny niż inne elfy. Matis ubiera długie spodnie koloru ciemnego granatu przechodzące w czerń, przylegające do ciała z dwoma małymi kieszeniami, jedną z przodu na prawej nodze, a, drugą na lewym pośladku. Na górną część ciała ubiera koszulkę z długim rękawem i na to ciemnobrązowy płaszcz z kapturem. Elf ma małą torbę (wielkości dużej pięści) przypiętą do spodni z lewej strony, w której trzyma łuk i na plecach kołczan ze strzałami.

Urodziłem się w pałacu w wielkiej i gęstej puszczy, na skraju, której płynęła rzeką. Mój ojciec sprawował władzę w małej wiosce elfów, w której się urodziłem, a moja matka zmarła przy porodzie mojego młodszego brata. Miałem bardzo liczne rodzeństwo: dwie starsze siostry, starszego brata, młodszą siostrę i dwóch młodszych braci. Od zawsze kochałem konie i jeździłem na nich od 5 roku życia. Mój koń to był kucyk o imieniu Karmel. Najlepiej dogadywałem się z moją starszą siostrą Marioną, która też lubiła konie. Pewnego ranka Mariona ruszyła na przejażdżkę. Minęło kilka godzin, a siostra nadal nie wróciła i mój ojciec zaczął się niepokoić, nagle z krzaków wyskoczył koń mojej siostry bez niej na grzbiecie. Ojciec się bardzo zdenerwował i od razu zaczął zbierać żołnierzy, żeby iść szukać swojej córki, a doradcą kazał nas (mnie i moje rodzeństwo) pilnować, żebyśmy za nim nie szli. Wrócili wieczorem, siostra była nieprzytomna i ojciec mówił, że ma złamaną rękę. Minęło kilka dni i Mariona odzyskała przytomność i chciałem z nią porozmawiać, lecz ojciec mi nie pozwolił. Następnego dnia usłyszałem, że siostra nie tylko ma złamaną rękę, ale też miała dużą ranę na plecach, która uległa zakażeniu. Nie minęło 8 godzin, a dostałem wiadomość, że córka króla Cenuta umarła. Byłem tak smutny, że nie wiedziałem, co robię. Pewnej nocy, kiedy już wszyscy spali, wymknąłem się z pałacu na koniu, z łukiem, strzałami, wodą i jedzeniem. Jeździłem na swym wiernym rumaku Karmelu po lasach, przez góry i znajdywałem królestwa innych plemion Elfów. W końcu nadszedł taki dzień, że mój kuc umarł. Wędrowałem kilka lat po lasach, aż w końcu za górą ujrzałem piękną posiadłość razem z wielką stajnią. Podszedłem bliżej i zapukałem do drzwi gospody. Otworzyła mi piękna elfka mniej więcej w moim wieku, czyli 43 lata. Przywitaliśmy się i zaprosiła mnie do środka. Spodobała mi się i wydawało mi się, że ja też się jej podobałem. Opowiedziałem jej całą moją historię, a ona (miała na imię Elsa) opowiedziała mi swoją i poznałem jej całą rodzinę. Dowiedziałem się też, że hodują tu konie leśne. Zamieszkałem u tej rodziny, ponieważ polubili mnie i mieli duży dom, a mało liczną rodzinę (w przeciwieństwie do mojej). Pomogłem im w hodowli koni. Zakochaliśmy się w sobie z Elsą i po roku wzięliśmy ślub. Na prezent ślubny dostałem źrebaczka, którego nazwałem "Jaskierka". Elsa nie dostała konia tak jak ja, bo go już miała, ale dostała dużo pieniędzy i postanowiła, że przeznaczymy je na budowę domu. Minęło 5 lat i mam z Elsa dwóję dzieci: syna Borusa i córkę Marionę. Moja praca to głównie hodowla koni, ale zajmuję się też medycyną i alchemią.