Ewan to osoba o zmiennym charakterze, który dopasowywuje do aktualnego stanu rzeczy. Jego podstawową i naturalną częścią jest dobroć i - czasem naiwna - otwartość na ludzi. To głównie te cechy warunkują jego ogólne postawy wobec innych, i to przez nie musi rozpatrywać liczne dylematy moralne, kiedy dojdzie do konfrontacji sprzeczności. Próbuje znaleźć złoty środek między każdą ludzką cechą, nie popadając w skrajności. Nie toleruje zła, jednak nie będzie zgrywał bohatera i wymierzał sprawiedliwości, jeżeli miałoby to się wiązać z jego śmiercią. Nie jest oczywiście typem samoluba, starając się analizować sytuacje i dochodząc do najkorzystniejszych rozwiązań dla wszystkich stron. Wyznaje zasadę, że aby panowała harmonia, musi być zachowana równowaga między dwoma przeciwieństwami, zaś nawet jeżeli jedna z cech zaczyna przeważać, nadejdzie moment, który przechyli dominacje na drugą stronę. Wszystko to jednak, odnosząc się do początku, powinno być robione dla ogólnego dobra. Młodzieniec jest dość towarzyską osobą, lubiącą znajdować się w centrum zainteresowania, ale również nie trwoniącą od twórczej i błogiej samotności. Elastyczność jego charakteru pozwala Elfowi odnaleźć się w każdym otoczeniu, choć co sprytniejsi i bardziej doświadczeni w odczytywaniu ludzkich emocji odkryją, że symulowanie osoby wyjętej spod prawa czy należącej do przestępczego półświatka może mu się wcale nie podobać.

Średniego wzrostu Elf o - typowych dla przedstawicieli tej rasy - delikatnych i niemal kobiecych rysach twarzy. Wzrok jego przepełniony pewnością i lekką nutą młodzieńczego zapału, potęguje w innych uczucie siły tego charakteru. Jasne włosy o bliżej nieokreślonej barwie, czasem przypominającej odcienie żółci, czasem zaś bardziej zbliżone do białych, idealnie współgrają ze złotymi tęczówkami. Schludny ubiór mężczyzny może wskazywać na jego szlacheckie pochodzenie, a także na nieco ekscentryczny styl bycia. Rzadko kiedy ma na sobie jakąkolwiek koszule, o skórzniach i innych zbrojach nawet nie wspominając. Zamiast tego, górną część odzieży stanowi coś w rodzaju wielkiej, lnianej szarfy bądź szala, o barwie złotawo-pomarańczowej. Następną charakterystyczną cechą jego wyglądu jest dolna część garderoby, czyli niebieska szata o złotych wykończeniach przypominająca spódnice, choć współcześnie nazwalibyśmy je czymś na kształt spodni "alladynek". Z pewnością trzymają się one idealnie bioder szczupłego Elfa, mimo to są wspierane przez doczepiany, skórzany pas o licznych stylizowanych wycięciach, przewieszony przez ramię. Do niego zaś przywiązane są liczne różnokolorowe rzemyki, koraliki i barwne pióra tajemniczych istot, które niekoniecznie były tylko zwykłymi ptakami, być może - oprócz walorów estetycznych - posiadających cechy religijnego kultu. Często można także zauważyć u niego lutnię, przymocowywaną właśnie do wycięć w pasie. Z budowy jest niezwykle szczupły z lekko zarysowanymi mięśniami, co jednak nie umniejsza jego fizycznej sile, będącej często na wyższym poziomie od przeciętnych ludzi.

Na świat przyszedł 654 roku Ery Alarańskiej, jako dumny potomek jednego z arystokratycznych rodów Kryształowego Królestwa. Jak to zwykle bywa w warstwach wyższych, młodzieniec miał odegrać znaczącą rolę nie tylko jako kolejny spadkobierca rodziny, ale także jako kontynuator rodowych linii. Mimo licznych zysków i bogatego skarbca, wśród swoich dzieci kultywowano szacunek do pieniądza i potępienie dla rozrzutnego i pełnego przepychu trybu życia - czemu na ironię zaprzeczały eleganckie i niezwykle kosztowne gmachy czy domostwa.

Pierwsze dziecięce lata spędzał w pobliskim lesie, wspinając się na wielkie, stare drzewa o bogato rozbudowanych koronach i grubych pniach, których nie objęłoby kilku rosłych mężczyzn. Dość szybko zaczęto uczyć go podstaw wielu istotnych dla szlachciców umiejętności, oprócz tego rozwijając również artystyczne zdolności Ewana. Elfy, jako miłośnicy sztuki i poezji, przykładały dużą wagę do wieloaspektowego rozwoju kulturalnego swoich dzieci, co ujawniło niezwykły talent chłopca do gry na lutni. Całe swe dalsze życie poświęcał rozwijaniu swego talentu, a trzeba przyznać, że jako istota wieloletnia miał sporo do tego sporo czasu. Nie zaniedbywał również pozostałych, ważnych umiejętności, które - zgodnie z tradycją - musiał opanować. Z czasem, kiedy osiągnął już odpowiedni dla swej rasy wiek, mógł przystąpić do treningów bojowych, mających na celu rozwinąć w nim naturalny talent w łucznictwie, jak i nabyć wprawy w posługiwaniu się w walce bronią białą. Udało mu się opanować również podstawy magii, co zawdzięcza jednej z druidek zamieszkujących Szepczący Las. Nikt tak naprawdę nie wie, z jakiego powodu kobieta zgodziła się aby uczyć młodzieńca, choć krążyły plotki, że uległa jego niezwykłej urodzie i arystokratycznej postawie.

Istotnym momentem w życiu Elfa było przybycie sławnego barda Garibalda do Kryształowego Królestwa. Ewan, znający już niemal wszystkie rodzime melodie i przyśpiewki, chciał posłuchać muzyki innych kultur, posiadającej odmienny charakter. Przysiadł wraz z tłumem zgromadzonym wokół mężczyzny, trzymającego lutnię wyjętą z rąk najlepszych lutników Alaranii. Bard, przyjmując odpowiednią postawę wyciszył tłum gapiów, przygotowując się do swojego koncertu. Jego palce spoczęły na strunach, które pod wpływem drgań rozbrzmiewały w pięknej melodii znanych, elfich pieśni. Dłoń, szybko przemieszczając się wzdłuż gryfu, zmieniała wysokość granych dźwięków, druga zaś bawiła się przy rezonansowym otworze, ukazując dynamikę godną mistrzów swych sztuk. Naraz, gdzieś z wnętrza obserwatorów, rozbrzmiała druga pieśń, swym brzmieniem podobna do tej granej przez barda, choć nieco inna. Była z pewnością cichsza, wypełniała tło tworzone przez główną melodię koncertmistrza bogactwem swej harmonii. Słuchacze rozstąpili się, pozwalając, aby wzrok Ewana zetknął się ze wzrokiem Garibalda. Mężczyzna był wyraźnie zafascynowany grą młodzieńca: pełną emocji, choć nie będącej nadal doskonałym kunsztem jego zdolności. Bard uciął duet, rozpoczynając niebywale trudny technicznie kawałek i dając do zrozumienia chłopakowi, że nie jest jeszcze gotowy. Tłum ponownie skupił się wokół niego, niemal zupełnie zapominając o przygrywce Elfa. W końcu był to koncert barda Garibalda...

Przez liczne następne lata, młodzieniec odkrywał swe magiczne zdolności, które ujawniły się po występie barda. Z pomocą przyszła mu dobrze znana druidka, wyjaśniając istotę jego daru. Młodzian odkrył, że odczytywanie aur jest niezwykle fascynującym i ciekawym zajęciem, zważywszy na indywidualny charakter każdej z nich. To zmieniło jego podejście do życia. Obudził się w nim zew poszukiwacza przygód, a uczucie to spotęgował podarunek od dawnego gościa Królestwa, Garibalda. Pamiętając niebywałą grę Elfa, przysłał mu on prezent - swoją lutnię wraz z listem opisującym zaistniałą sytuacje. W przeciwieństwie do Ewana, był on już u schyłku swojej kariery i nie mógł sobie pozwolić na marnowanie się tak wspaniałego i cennego instrumentu. W charakterze jego pisma było jednak coś, co zaniepokoiło Elfa - jakby coś więcej kryło się za zachowaniem mężczyzny. Być może uda mu się kiedyś poznać historię życia muzyka, ale póki co młodzieniec miał do napisania swoją własną!