"Były sobie kiedyś dwa wilki. Jeden miał futro kruczoczarne, a jego oczy żarzyły się czerwonym blaskiem, drugi zaś śnieżnobiały o łagodnym spojrzeniu. Pierwszy z nich był pełen nienawiści, pychy, kłamstwa, smutku i złości, drugi zaś natomiast cechował się łagodnością, dobrocią, wrażliwością i miłością. Toczyły one, toczą i toczyć będą ze sobą walkę, której wynik zależy tylko od was. Wygrywa bowiem ten, którego nakarmicie."

Seneca zawsze starała się żyć zgodnie ze słowami tej oto bajki, którą stary szaman głosił niemal co noc, ponieważ była ona jedną z ulubionych historyjek, których można słuchać ciągle od nowa i od nowa. Jednak im dłużej przebywała wśród ludzi, tym bardziej zaczynała wątpić w jej sens. Ciężko jej się rozmawiało z ludźmi, a barierę stanowił nie tylko język. Nie potrafiła się ona odnaleźć przez długi czas pośród Alarańczyków, a karczmy zawsze omijała szerokim łukiem. Mimo swojej aspołeczności nie była nieśmiała, raczej cicha. Zawsze wolała słuchać, przez co wzbogacała swoją wiedzę o miejscowych zwyczajach i nie tylko. Kiedyś była zdecydowaną altruistką, gotową pomóc każdemu, teraz jednak zrozumiała, że każdy powinien dbać sam o siebie, a jak ktoś nie potrafi to jego problem. 

Mimo wszystko jest optymistką, wyznającą zasadę, że życie jest za krótkie, aby marnować je na niepotrzebne martwienie się. Uważa, że z każdej sytuacji jest wyjście, a znalezienie jego jest kwestią nastawienia, toteż łatwo się nie poddaje.

Brązowe włosy Seneci przeważnie splecione są w luźny warkocz, jednak i tak zawsze znajdą się niesforne kosmyki luźno spadające na jej twarz, które odruchowo odgarnia tylko po to, aby przy lekkim podmuchu wiatru wróciły tam gdzie były. W niektórych miejscach mają powkładane białe pióra o czerwonych  końcówkach - jest to zwyczaj który wyniosła z plemienia. Jej cera jest dość opalona, co jest efektem życia na równinach, gdzie słońce świeciło cały rok, przypiekając każdą rzecz i osobę. Ma duże oczy, w których mimo młodego wyglądu brakuje młodzieńczych iskier, co nadaje jej spojrzeniu poważny wyraz. Są one koloru... właściwie każdego, zmieniają swoją barwę w zależności od nastroju Indianki, jednak najczęściej jest to barwa ciemnej czerwieni. Otoczone są czerwoną kreską, nakreśloną wiele lat temu przez starego szamana jednym z ich specyficznych barwników, bynajmniej owa czerwień nie zbladła ani trochę pod wpływem mijających lat, wiatrów i wody. Nie jest ona ani wysoka, ani niska, nie należy też do szczególnie umięśnionych.

Ubiera się w charakterystyczne dla oveipo lniane tuniki, powykańczane frędzlami, wystarczy jedno spojrzenie, aby powiedzieć, że jest typową Indianką. Na szyi zawieszony ma wielki łapacz snów -  pamiątkę po szamanie przekazywaną z pokolenia na pokolenie.

Dawno, dawno temu, jednak nie za siedmioma morzami, za siedmioma górami czy za siedmioma lasami, ale o wiele dalej, rozciągały się zielone równiny, które słońce ogrzewało przez niemal cały rok. O każdej porze dnia i nocy można było usłyszeć tętent kopyt galopujących koni, które nie słyszały o takiej istocie jak "człowiek". 
Od wschodu równiny opływało lazurowe morze, a z reszty stron świata otaczała je gęsta knieja, zamieszkiwana przez najróżniejsze istoty, od wróżek aż po elfy.
Do tej właśnie ziemi przywędrowali oνειρo.
No tak, ale kim byli ci oνειρo?
Byli to ludzie, chociaż nie tacy zwyczajni...
Ponoć byli oni spokrewnieni z rodem elfów o błękitnawym odcieniu skóry, który to potrafił tkać sny. Dniami pletli sieci, które zawstydziłyby niejednego pająka. Używali do tego specjalnych nici, do dzisiaj nie wiadomo, z czego splatanych. A wieczorem, za sprawą wiatrów wielkie sieci rozrywały się na kawałki, a każdy niesiony przez wiatr, trafiał do innego miesjca. Zdarzało się, że do niektórych domostw nie dotarły w ogóle - tacy ludzie musieli spędzić noc bez snów. Natomiast zdarzyło się tak, że owa nić przerwała się w drodze - i tak powstawały senne koszmary.
Oczywiście jest to tylko legenda, a możliwe, że takie elfy nigdy nie istniały, jednak oνειρo wierzyli, że to właśnie one dały początek ich plemieniu.
Na czym to ja...Ach tak:
Więc o przywędrowali z nieskończonych kniei, a widząc przepiękne równiny, osiedlili się tam wydawałoby się, że na stałe.
Wybrali sobie wodza plemienia i Wielkiego Szamana, którego szanowali niemal tak samo, a nawet bardziej jak wodza.
Szaman był bardzo ważną osobą, bowiem zdawał się on posiadać te same zdolności, co i elfy, o których wcześniej była mowa. To on tkał własnoręcznie, wszystkie łapacze snów dla każdego z oνειρo,
Ludzie nauczyli się oswajać dzikie konie, a wszyscy żyli długo i szczęśliwie. No w każdym razie do czasu...
Wielkiego (złośliwie przezywanego "Starym") Szamana dopadła jakaś choroba. I mimo że żył trzy razy dłużej, niż Pierwszy Wódz, powoli nadchodził jego czas. Postanowił więc znaleźć sobie ucznia, który przejmie wszystkie jego obowiązki. Mimo wielkich starań, nie było już w plemieniu istoty, tak spokrewnionej z elfami. Pewnego dnia jednak doszły go słuchy, o niezwykłych zdolnościach pewnej dziewczynki. Zmieniała ona swój kolor oczu jak tylko chciała, a potrafiła również rozmawiać ze zwierzętami. To ona została wybrana na uczennicę szamana. 

Nie zdążyła posiąść całej potrzebnej wiedzy, gdy jej nauczyciel zapadł w sen, z którego nikt się nie budzi. Zewsząd napływały też wieści o ludziach, niszczących knieje. I tak mimo wszelkich starań Młodej Szamanki, plemię powoli zaczynało się rozpadać. Ci, którzy wyszli do kniei, już z niej nie wracali. Natomiast tych, którzy zostali, dopadł dziwna choroba, na którą tylko szamanka zdawała się być odporna. Jednak była z pewnością zbyt młoda na sprawowanie tak ważnej funkcji, a jedyne co mogła zrobić, to przyglądać się, jak jej plemię wymiera. Gdy nie została już żadna żywa istota, ze łzami w oczach wskoczyła na swojego białego konia i odjechała w stronę Alaranii.