Ci, którzy wiedzą o jej mocy, trzymają się na dystans. Pozostali zwykle dochodzą do wniosku, że nie jest do końca... stabilna. Zdarza się, że wzdycha nagle, potrząsa głową, a czasem mówi półgłosem coś, czego nikt nie rozumie. Atropos bywa szorstka i chłodna w obyciu, a jej ironia ma w sobie nutę goryczy. Cóż, każdy kto spędza zbyt wiele czasu w towarzystwie duchów, przestaje udawać, że świat wymaga uprzejmości. Trzeba jednak zaznaczyć, że Atropos potrafi być intrygującą rozmówczynią – zwłaszcza że nierzadko wie rzeczy, których wiedzieć nie powinna. 

Jako Krydiana z krwi i kości niechętnie nawiązuje nowe znajomości. Szczególnie drażnią ją ci, którzy mówią za dużo i za szybko, jakby chcieli utopić się w fali mało znaczących słów. Życie zmusiło ją jednak do opuszczenia własnej społeczności, więc nauczyła się tłumić tę niechęć. A przynajmniej próbuje. Kiedy za bardzo znuży ją obecność innych, szuka schronienia wysoko w koronach drzew albo głęboko pod wodą. To właśnie w ciemnej toni znajduje jedyne miejsce, w którym milkną głosy z zaświatów i przez chwilę pozostaje sama ze sobą. 

Atropos nie jest tchórzliwa – dzieci nocy nie znają strachu. Jednak od pewnego czasu nawet ją niepokoi własna moc. Dlatego, wbrew naturze, zaczęła szukać kontaktu z innymi. Kto wie, może to jedyny sposób, by nie utonąć w cieniu, który nosi w sobie.

Jeśli spojrzysz na Atropos tylko przelotnie, możesz pomylić ją z Mahińczykiem bo tak jak oni, dziewczyna ma ciemną skórę i czarne włosy zaplecione w warkocze. Gdy jednak zatrzymasz wzrok odrobinę dłużej, dostrzeżesz , że jej uszy nie są całkiem okrągłe, a rysy twarzy nie do końca ludzkie. Wyróżnia się też wzrostem – mierzy sześć stóp i jedną dłoń (ok. 185cm), co nie jest zaskakujące biorąc pod uwagę fakt, że jej ojciec był (podobno) górskim elfem. Jak inne Krydiany ma sylwetkę kobiecą, lecz umięśnioną, a krok bezszelestny. Jednak w porównaniu z matką i babką wydaje się smuklejsza – w jej ramionach i nogach kryje mniej surowej siły.

Najbardziej jednak zwracają uwagę jej oczy. Jedno granatowe, głębokie i ciemne jak niebo w bezksiężycową noc. Drugie lodowato jasne, błękitne aż do bólu, zdające się świecić własnym, chłodnym blaskiem. To one sprawiają, że wiele osób odwraca wzrok, niezdolnych wytrzymać jej spojrzenie i to przez nie ukrywa twarz pod kapturem. Gdyby nie to, mogłaby uchodzić za piękność, choć raczej z gatunku tych niepokojących.

Atropos nosi ciemne spodnie i tunikę, proste, lecz wygodne. Zwykle chodzi boso, ale zdarza się, że zakłada sandały plecione z czarnego łyka. Na plecach nosi własnoręcznie wykonany łuk, zaś pod peleryną kryje dwa sztylety – krydiańskiej roboty - dzieło jej prababki. Choć pozbawione magii, ich ostrza są tak twarde, że przecinają stal z tą samą łatwością, z jaką nóż wchodzi w świeże masło. 

Duchy po raz pierwszy odwiedziły ją kiedy miała dziesięć lat. Zostały wtedy tylko na chwilę, tak jakby chciały się przywitać - patrzyły na nią przez minutę, może dwie i rozpłynęły się w powietrzu. Nie powiedziała nikomu. 

Po raz drugi pojawiły się dokładnie pięć lat później, gdy siedziała nad strumieniem ze swoją starszą siostrą Mojrą. Tym razem były niespokojne. Nie chciały się oddalić. Pomogło zanurzenie się pod wodę i wstrzymanie oddechu, na tak długo, że zaczęły palić ją płuca. Od tego czasu nie przespała w całości dłużej niż trzech godzin. Nikt nie zauważył.

Szlag wszystko trafił w dniu, w którym zmarła jej prababka. Atropos miała wtedy osiemnaście lat. Pogrzeb nie był duży - przyszła jej babka, matka oraz trzy ciotki z córkami. A jednak gdzieś między pieśnią żałobną, a obrzędem składania suszonych liści w grobie, na polanie nagle pojawił się tłum. Dusze szeptały coś niezrozumiale, wyciągając przed siebie wątłe, półprzezroczyste ręce. Wkrótce ich szept przerodził się w krzyk i w końcu krzyczał cały świat, a razem z nim Atropos. Odeszły dopiero gdy zemdlała. Wtedy wiedzieli już wszyscy. 

*  *  *
Atropos owinęła się ciaśniej czarnym płaszczem i spojrzała na swoją komnatę. Myślała, że nie będzie za nią tęsknić, ale mimo tego, coś zakuło ją w piersi, gdy przejechała dłonią po materacu wypełnionym igliwiem, który służył jej za łóżko. Wiedziała jednak, że najwyższy czas opuścić wioskę. Myśl o odejściu zakiełkowała w niej jeden księżyc temu, gdy jej matka po raz pierwszy w życiu spojrzała na córkę z lękiem w oczach. Jednak z jakiegoś powodu Atropos zwlekała, licząc, że wszystko się jeszcze poukłada. Niestety, niedługo później stało się oczywiste, że Krydiana musi wyruszyć w drogę. W ostatni dzień lata ocknęła się bowiem na mchu, kilka staj od domu, z błotem pod paznokciami i ubraniem w strzępach. Ledwo udało jej się znaleźć schronienie przed wschodem słońca. Z poprzedniej nocy nie pamiętała nic. To właśnie wtedy Atropos też zaczęła się siebie bać.

Odejście nie było proste, bo dziewczyna nie miała wielkiego pojęcia o świecie poza jej lasem. Krydiany były skryte i rzadko kontaktowały się z pozostałymi rasami, a jej rodzina... Cóż, jej rodzina stroniła również od innych Krydian. Z wzajemnością oczywiście. Podobno było to związane z faktem, że Atropos i Mojra miały jednego ojca, a plemię do którego należały nie patrzyło przychylnie na tak dalekie spoufalanie się z obcymi. Dla pozostałych członkiń domu Galazios wykluczenie nie było szczególnie uciążliwe, znacząco za to komplikowało życie Atropos, bo chociaż jej matka i babka były świetnymi nauczycielkami jeśli chodzi o poruszanie się po lesie i posługiwanie się pięćdziesięcioma rodzajami broni, to żadna z nich nie miała pojęcia co zrobić z tłumem roszczeniowych dusz. Być może wśród pozostałych Krydian były takie, które mogły pomóc Atropos, ale żadna nigdy nie wyszła z propozycją przyjęcia jej na naukę. Z tego powodu jej jedynym źródłem wiedzy o mocy były niezrozumiałe księgi i irytująca zjawa pra-pra-pra babki o imieniu Lunae, której siostra była ponoć potężnym medium. Jak na złość, ta potężna pra-ciotka nigdy nie odwiedziła Atropos. 

Dziewczyna westchnęła i szybkim ruchem założyła na ramię sakwę wypełnioną ziołami, środkami nasennymi i innymi drobiazgami, które zdecydowała się zabrać ze sobą. U pasa miała dwa sztylety a na plecach zawieszony łuk i kołczan. Zwinnie zbiegła po schodach i po raz ostatni omiotła spojrzeniem drzwi wysadzane niebieskimi kamieniami, które prowadziły do jej domu. 
- Kiedyś wrócę - szepnęła w kierunku okien przysłoniętych bluszczem. 
- Nieee wiem, nieee wiem - zawyła złowieszczo Lunae - Twoooja siostra wyszła z domu w taaaką noooc jak taaa i... 
- Zamknij się i odejdź! - przerwała jej Atropos i duch posłusznie się oddalił. Wiedziała jednak, że spokój nie potrwa długo i Lunae wkrótce wróci. Zawsze wracała. 

Atropos pobiegła w noc, nie odwracając się za siebie. Nie wiedziała dokąd biegnie, ale miała nadzieję, że tym razem naprawdę wszystko się ułoży.