Ariadna to osoba, którą trudno rozszyfrować. Jej urok, elegancja i zmysłowość są narzędziami tak samo skutecznymi jak ukryte ostrze. Potrafi być ciepła i uwodzicielska, potrafi wzbudzać poczucie wyjątkowości, lecz za każdym słowem kryje się dystans. Maski, które nosi, są mistrzowskie – rola kochanki, damy do towarzystwa czy beztroskiej tancerki przychodzi jej naturalnie. Wszystko to czyni ją śmiertelnie niebezpieczną.

Jednak gdy zostaje sama, melancholia i ciężar wspomnień przejmują stery...

Ariadna nie ufa nikomu w pełni. Do ludzi zbliża się tylko wtedy, gdy przynosi jej to korzyść – lub gdy pozwala jej to na chwilę poczuć namiastkę normalności. A kiedy już zaspokoi swoją potrzebę bliskości, znika, porzuca bez żalu. Nosi w sobie smutek, którego nie potrafi się pozbyć – mieszankę cudzych wspomnień, które zobaczyła przez swój dar, i własnych doświadczeń z dzieciństwa spędzonego na treningach i intrygach, oraz wszystkiego, co składa się na jej życie. 

Lubi luksus, dobre, drogie wina, biżuterie, blichtr nocnego życia. Ma słabość do sentymentalnych ballad. 

Nie ma marzeń, żyje z dnia na dzień, luksusem i pracą próbując zagłuszyć coraz głośniejszy zew pustki. Chciałaby czuć, chciałaby, by więcej ją obchodziło, ale nie wie jak, nikt jej nie nauczył. Nikt nie zdołał zburzyć murów jakie wokół siebie wzniosła. 

Och, z jednym wyjątkiem, jej towarzysza, Dimy. Ta istotka ma miejsce w jej sercu. 

Jest najlepsza (i najdroższa) w swoim fachu, czy to jako kurtyzana, tancerka, czy zabójczyni. 

Ariadna to wysoka, smukła kobieta o figurze klepsydry. Ma jasną, chłodną cerę i długie, falowane, czarne włosy. Jej największym atutem są duże, chabrowe oczy, których intensywne spojrzenie potrafi zarówno uwodzić, jak i budzić niepokój. Ubiera się w zwiewne suknie w odcieniach granatu, ozdobione złotymi detalami, a całość dopełnia delikatna biżuteria. Porusza się z gracją tancerki, zawsze sprawiając wrażenie, jakby każdy jej krok był częścią starannie wyreżyserowanego tańca.

Ariadna przyszła na świat w w małym, niczym nie wyróżniającym się mieście w Alaranii, w domu, w którym honor i prawo były pojęciami względnymi. Jej matka – piękna tancerka o elfich korzeniach – była zarówno ozdobą sal (tych bardziej i mniej eleganckich), jak i cenną informatorką dla tych, którzy potrafili zapłacić. Jej ojciec zaś… nie istniał w oficjalnych opowieściach, ale plotki mówiły o jednym z najlepszych zabójców w regionie, nieuchwytnej legendzie, która właśnie tu, w mieście na uboczu, postanowiła ukryć się na emeryturze. 

Od najmłodszych lat Ariadna widziała świat przez pryzmat intryg. Kiedy inne dzieci bawiły się w ogrodach, ona uczyła się, jak rozpoznać truciznę po zapachu, jak cicho stąpać po skrzypiącej podłodze i jak czytać zamiary w oczach rozmówcy. Jej matka dbała, by była piękna i giętka jak wąż, ojciec – by była cicha i śmiertelna jak jego ostrze.

Kiedy miała trzynaście lat, wykonała pierwsze zlecenie – niewielkie, ale symboliczne. Stary lichwiarz, który skrzywdził pewną rodzinę, zmarł „we śnie”. Nikt nigdy jej nie podejrzewał.

Z biegiem lat jej talent rósł. Ariadna potrafiła wejść w każdy salon, zdobyć zaufanie, zatańczyć tak, by spojrzenia nie odchodziły od niej… a potem zniknąć, pozostawiając po sobie tylko pusty kielich i ciało w komnacie. Jej dar – wgląd w cudze wspomnienia przez dotyk – czynił ją jeszcze skuteczniejszą.

Dziś jest niezależna. Nie służy żadnej gildii, choć wielu próbowało ją pozyskać. Przyjmuje zlecenia, które uzna za opłacalne lub osobiste. W oczach jednych jest legendą, w oczach innych – przekleństwem, które nadchodzi w ciszy.

Co zaś się tyczy jej rodziców, nadal żyją z dala od wielkiego świata w tym samym mieście, w którym Ariadna przyszła na świat. Kobieta raczej nie utrzymuje z nimi kontaktu, po części dlatego, że wyjechała daleko, a po części dlatego, że ma do nich nieco żalu za to, że poniekąd odebrali jej dzieciństwo.

Dima to jedyny prawdziwy przyjaciel Ariadny i jedyna istota, której naprawdę ufa. Dostała go niegdyś od jednego ze swoich kochanków.

Ariadna jest właścicielką niewielkiej, eleganckiej, dwupiętrowej kamienicy, wciśniętej miedzy inne, podobne kamieniczki. Jej kamienica jest w delikatnym, śmietankowym kolorze, przy ciemnozielonych drzwiach rośnie wisteria, która pnie się po elewacji aż do niewielkiego balkonu, wychodzącego na ulice. Z drugiej strony budynku znajduje się niewielki taras z widokiem na morze.