Arrivi ma problem z ubraniami, bo najchętniej chodziłaby wszędzie nago, a całe swoje życie spędziła na uciechach cielesnych. Jest bardzo wrażliwa i delikatna, daje się łatwo manipulować. Dziecinna i niepoważna. Ma genialną pamięć i dryg do szybkiej nauki, co nie jest wcale dobre. Nigdy nie spotkało ją nic złego i nikomu nie wyrządziła krzywdy, dlatego bardzo płaczliwe z niej stworzenie. Nie potrafi podejmować samodzielnych decyzji i nigdy nie ryzykuje. Często przejmuje emocje innych osób, ale nigdy gniewu. Potrzebuje ciągłego poczucia oparcia i bliskości. Boi się wielu rzeczy, ciemności, grzmotów, samotności. Nie je mięsa.

Od dziewczyny nie sposób oderwać oczu, jest prawdziwie przepiękna. Posiada duże oczy wypełnione w całości ciemnoniebieską barwą, to nimi z wielką obawą obserwuje rzeczywistość. Różowe drobne usta, z których wydobywa się magiczny, niepewny głosik. Jej twarz szybko zmienia emocje. Dziewczyna jest nieziemsko szczupła, czubkiem głowy sięga stu sześćdziesięciu pięciu centymetrów. Ceni własne powabne kształty, nie czuje się skrępowana, paradując nago. Ma drobne dłonie i długie, szczupłe palce. Jej cera rumieni się od promieni porannego słońca i szybko blednie, gdy czuje strach. Ma delikatne dziewczęce rysy.

Arrivi nigdy nie było dane poznać własnego rodowodu, ponieważ zabrano ją wcześnie z kołyski. Trafiła do pałacu Aliusa, Wodnika, który postanowił oderwać się od wody i żyć w dworskim luksusie. Mozai wraz z innymi dziewczynkami różnych ras, była wychowywana na idealne towarzyszki każdej nieprzespanej nocy. Alius był niegodziwcem, ale znającym miłosierdzie. Wszystkie mogły swobodnie chodzić po majątku, bawić się razem, mieć własne zwierzątko, rozwijać zainteresowania, a ich opiekunki czytały im bajki na dobranoc. Niczego im nie brakowało, jednak nie mówiono im prawdy o świecie zewnętrznym i utrzymywano je w bardzo naiwnym myśleniu. Wbrew temu, co słyszałeś, a może słyszałaś, o Wodniku, to nigdy nie gwałcono ani nie karcono dziewcząt. Zdarzały się odważniejsze zabawy z gośćmi Wodnika, ale nic przymusowo. Po okolicznych miastach chodziły pogłoski, że kilka dziewcząt uciekło od zbuntowanego wodnika. Niektóre ponoć miały być tak bezradne, że same wróciły, o drugich słuch zaginął, a trzecie zostały rozszarpane przez bestie. Te dziewczęta, które powróciły z zamiarem szerzenia buntu, miały zostać sprzątnięte po cichu, na rozkaz Wodnika. Arrivi nigdy niczego takiego nie zauważyła. Było jej dobrze, więc ucieczka ani razu nie przeszła jej przez myśl. Między dziewczynami nie było rywalizacji, jednak to Mozai była najczęściej brana do wspólnych uciech. W każdej wolnej chwili rozwijała swoje zdolności artystyczne, ciesząc duszę Wodnika, stając się jego oczkiem w głowie. Była w raju, nie potrzebny był jej do szczęścia inny świat. Pewnego letniego dnia Mozai rozpoczęła poranek od przekomarzania się z siostrami podczas wybierania stroju na przybycie gości, chociaż było wiadome, że długo go nie będą go miały na sobie. Nagle brama do majątku została wysadzona, a tłum z mieczami rozlał się po posiadłości jak plaga robactwa. Szlachetni wybawiciele uwięzionych dziewcząt! Zniszczyli raj! Wymordowali męski personel, spalili posiadłość, zabrali dziewczęta do siebie. Chlubili się wielką chwałą, stając się miejscowymi bohaterami. Co się stało z dziewczynami niebędącymi ludźmi? Nikt tego nie wie. Arrivi znalazła się wśród tych szczęśliwych uciekinierek, które nie zostały schwytane. Znalazła się osamotniona w wielkim świecie, którego nie znała i nie rozumiała.