Lynessa jest niezwykle pewna siebie. Jako czempion plemienia Saravana, jest pewna, że mało kto jest godzien jej uwagi i przebywania w jej 

towarzystwie. Najważniejszą miarą dla niej jest fizyczna siła, brutalność i zdolność do walki. W pogardzie ma słabych i chorych, powinni 

umrzeć 

ponieważ nie mają tego co trzeba w dzisiejszym świecie. Jest bardzo wierna swojemu plemieniu, a jedyne co przestrzega, poza respektem dla 

nielicznych silniejszych niż ona, to prawo, tradycja Saravany oraz lojalność wobec nich. Ustanowione przez kogo innego prawa mają nikłe 

znaczenie. Arystokratów uważa za wymoczków. Nie będzie traktować Cię poważnie jeśli nie zademonstrujesz jej swoich siły i mocy. Często 

chadza do tawern i bierze udział w różnego rodzaju bójkach i awanturach. A w pojedynkach ceni sobie pokonanie silnych przeciwników 

powiększając respekt przed nią samą i jej plemieniem. To właśnie jest głównym motorem jej działań. Siłę fizyczną ceni bardziej niż magię, 

jednak 

odczuwa respekt przed silnymi magami. Kto jednak raz udowodni jej swoją wartość, ten może liczyć na przyjaźń i szacunek z jej strony. 

Jeżeli 

jesteś w stanie znieść jej częste wychwalanie swojego plemienia pod niebiosa i zyskałeś jej szacunek, to trafił Ci się całkiem ciekawy kompan 

do 

rozmowy.

Pierwsze co rzuca się w oczy kiedy patrzy się na Lynessę to jest wysoki wzrost i bujne blond włosy. Po kilku następnych sekundach w oczy 

rzucają się potencjalnemu obserwatorowi wyjątkowo dobrze zarysowane mięśnie szczególnie na ramionach, brzuchu i udach. Ogólnie całe 

ciało jest 

muskularne. Jej oczy mają piaskowy kolor, kiedy ktoś patrzy prosto w nie może z łatwością wyobrazić sobie parzące słońce pustymi oraz 

brutalność 

i bezwzględność wojowniczki. Jest pewna siebie i takim też krokiem się porusza. Mówi głośno i donośnie. Jej ulubionym kolorem jest złoty, 

który 

współgra z kolorem jej oczu oraz włosów, dlatego też jej zbroja jak i zwykłe ubrania mają taki kolor. Niezbyt często ubiera się jednak w coś 

innego 

niż zbroja.

Lynessa przyszła na świat w oazie pustynnych elfów plemienia Savarana na skraju pustyni Nanher. Jej rodzice byli plemiennymi magami, 
pragnęli 
by 
ich córka została magiem tak jak i oni. Ona jednak już najmłodszych lat wykazywała inne, silniejsze predyspozycje niż magia. Już w wieku 
sześciu 
lat okazało się, że potrafi dźwigać bardzo ciężkie przedmioty, dużo cięższe niż chłopcy w jej wieku, nie mówiąc nawet o dziewczynkach. 
Dlaczego? 
Nie wiadomo. Nie było w tym żadnej magii, była nawet sprawdzana pod tym kątem. Po prostu taka się urodziła, sama z siebie była niezwykle 
silna. Przez kolejne kilka 
lat 
uczona była magii przez rodziców, na szczęście wybrali taką dziedzinę, która chyba najlepiej współgrała z jej umiejętnościami, potrafiła 
przycisnąć 
przeciwnika grawitacją czy utworzyć magiczną zbroję. Jednak magia to było to co pociągało Lynessę. Na walki wręcz i miecze czy topory 
rozgrywające się na pustynnych piaskach mogła patrzeć godzinami, a nawet dniami. Jej całe plemię czciło fizyczną siłę, która miała być 
uwieńczeniem umiejętności pustynnego elfa. Mając dwadzieścia lat zapisała się do szkoły walki wręcz, nieco później również wzięła do ręki 
broń. 
Jej 
miłość do topora była miłością od pierwszego wejrzenia. Prawie całą swoją uwagę poświęcała na naukę ataku, obrony i uników toporem i 
tarczą. 
Mając niesłychanie dużą siłę potrafiła powalić na ziemię przeciwników, nawet jeśli odparowali jej cios. Kilka razy zdarzyło się, że gorzej 
zrobiona 
tarcza lub miecz przeciwnika po prostu pękały. Nigdy nie czuła się lepiej jak podczas walki toporem. Jej pierwsze sto lat życia minęło na 
przenoszeniu się z miejsca na miejsce ze swoim plemieniem oraz nieustanny doskonaleniu się w walce. Zdobywała coraz większe 
doświadczenie i 
z 
czasem stałą się najlepsza w swoim plemieniu. Mężczyźni podziwiali ją i szanowali, z tego prostego powodu, że wiedzieli, że są gorsi. 
Pojedynkowała się z reprezentantami innych pustynnych plemion na międzyplemiennych spotkaniach. Nigdy nie przegrała. Rada Starszych 
nadała 
jej tytuł czempiona Saravany, który z dumą nosi do dzisiaj. Wkrótce po jej 112 urodzinach wybuchła I wojna Saravany. Wojna to może za 
dużo 
powiedziane, była to seria bitew jej plemienia z oddziałem piekielnych, jednak tak właśnie nazywana jest w historii plemiennej. Tuż przed 
ostatnią 
bitwą dostała od Rady Starszych swoją magiczną tarczę. W trakcie bitwy wykazała się zarówno umiejętnościami jak i brawurą zabijając 
ogromną 
liczbę żołnierzy wroga, co więcej sama własnoręcznie po prostu rozszarpała na kawałki jednego z wyższych dowódców wroga. Wypatrzyła go 
ponieważ miał topór który ją zaintrygował. Ten topór również dzierży do dziś. Pierwsza wojna została wygrana jednak nie bez strat. Jej 
rodzice 
zginęli. Nie miał już kto uczyć ją magii wobec czego znalazła inne zainteresowanie - płatnerstwo. Po kolejnych treningach czy walkach 
potrafiła 
siedzieć u płatnerza i przyglądać się co robi i słuchać co mówi długimi godzinami. Dowiedziała się wiele o metalach, a i sama zaczęła 
wytwarzać 
broń. W poszukiwaniu innych wyzwań wyruszyła po raz pierwszy poza pustynię. Wkrótce je wycieczki stały się bardziej regularne, a celami 
wypraw 
były miasta Elisia, Efne a nawet Nowa Aeria. Po drodze przesiadywała w karczmach grając w karty i wdając się w bójki. Niejednokrotnie 
zwykłego 
awanturnika zabiła jednym uderzeniem. W samych miastach brała udział w pojedynkach i turniejach zarówno tych legalnych jak i nie. Rzadko 
przegrywała, a nawet jeśli wtedy sięgała po magię, żeby wyjść obronną ręką z opresji. Uczyła się kolejnych trików i zdobywała 
doświadczenie. W 
ten sposób minęło dobre 90 lat. Na walce i doskonaleniu się, ze swoim toporem stała się prawie jednością. Wtedy to miała miejsce II wojna 
Savarany, z połączonymi siłami piekielnych i nieumarłych. Jako dożywotni 
czempion znalazła się w ścisłym gronie dowódców. W trakcie tej wojny dwa razy zrobiła coś co uznano, za bohaterstwo. Raz obroniła miejsce 
gdzie 
schroniły się kobiety i dzieci, drugi raz uratowała większą część Rady Starszych. Do tytułu czempiona dodano tytuł Obrońcy Savarany, choć 
Lynessa wyrzuca sobie, że dowódcy wrogiej strony uciekli, oraz, że nie uratowała wszystkich członków. Wyruszyła ze swojego plemienia w 
świat 
pragnąc zdobyć więcej chwały i uznania dla siebie jak i dla swojego plemienia. Gdyby jednak wytropiła i zabiła przywódców to też by było 
dobrze...