Opanowany, lecz często wulgarny i nieokrzesany. Trudno wyprowadzić go z równowagi, lecz później jeszcze trudniej mu tę równowagę 

przywrócić. 

Promieniuje obojętnością wobec wszelkich żywych istot oraz roślin. W przeciwieństwie do większości elfów nie zachwyca się pięknem natury, 

traktuje ją jedynie jako dobre łoże. Niszczeniem jej jednak gardzi, choć sam także się do tego dopuszcza. Najchętniej żywi się rybami, woli 

łapać 

je własnoręcznie aniżeli kupować. Od silnych trunków nie stroni, pokus się nie lęka, żyje z dnia na dzień. 

Zwykle jest w dobrym nastroju, często jego humor nabiera czarnego zabarwienia, a on sam żartuje z innych wręcz nagminnie, jednak nigdy 

nie 

robi tego w złym celu. W nawyku ma wojskowe przyśpiewki, których nie cierpi. Pamięta też pieśni swojej matki, lecz ich nigdy nie śpiewa w 

towarzystwie. Pozornie skryty i zimny, choć po głębszym poznaniu (i kilku głębszych kuflach również) dobry kompan i wierny przyjaciel.

Podróżuje samotnie, często wdając się w bójki. Zawsze powtarza, że przemoc niczego nie rozwiązuje, lecz jednocześnie 

jest pierwszym, który sięga po miecz. Mimo lat spędzonych w piechocie, nienawidzi wojska.

Edhel, wysoki elf o jasnych oczach, przywodzących na myśl zlodowaciałe skały najwyższych części mroźnych gór. Jego 

skóra jest szorstka, chłodna niemal w każdej chwili, a gęsia skórka nigdy nie pojawia się na niej choćby w najmniejszym stopniu. Włosy jego 

są 

długie, sięgające połowy umięśnionych pleców, a kolorem przypominające zachmurzone niebo lub skażone, brudne srebro. Spiczasty nos, 

długi i 

wąski, przystosowany do wdychania najchłodniejszego powietrza. Usta blade, wręcz sine, o wydatnej dolnej wardze, nigdy jednak nie 

wyschnięte i 

nie popękane. Spojrzenie jego pozornie zimne. 

Zawsze wyprostowany, nie uginający się nawet mimo silnego wiatru, chodzący dumnie. Edhel nie rozstaje się z bronią, zawsze w stanie 

gotowości 

nosi na sobie zbroję z lekkiego, lecz iście wytrzymałego i twardego stopu, którego tajemnicę znali jedynie najstarsi. Głos jego niski, a szept 

cichszy 

niż najcichsze dźwięki.

Edhel A'nyem, syn Ythara i Orianny, elf o lodowej krwi, którego historia nigdy do końca znana nie była i nie będzie. By usłyszeć historię, 
trzeba o 
nią zapytać. Gdy nikt nie pyta, historii nie ma. Lat temu jednak piętnaście, kiedy zima Nową Aerię zaskoczyła zadziwiająco sroga, jego 
przyjaciel 
o imieniu Gahha przed śmiercią kilka opowiastek spisał. Większość z nich opowiadała o przygodach, jakie razem przeżyli w ciągu swoich 
długich, 
bezcelowych podróży po całej Alaranii, lecz jedna była wyjątkowa. Tak wyjątkowa, że stary Gahha zabrał ją ze sobą do grobu i pewnie nigdy 
nie 
ujrzałaby dziennego światła, gdyby nie cmentarni złodzieje.


''Miał żem lat chyba szesnaście, kiedy drogi nasze zeszły się raz pierwszy. Było to gdzieś w połowie szlaku do Trytonii prowadzącego, ale ręki 
sobie uciąć nie dam, bo bym w wypadku najgorszym ręki nie miał, a tego bym nie chciał. W każdym razie Edhel nic się od tamtego czasu nie 
zmienił. Nie urósł, nie zmalał, nie wyładniał i nie zbrzydł, podczas kiedy ja najpierw rosłem i mężniałem, a potem dziadziałem w mgnieniu oka, 
zazdroszcząc mu iście. Ale nie o tym miałem... Kiedyśmy się spotkali, chyba od razu przypadliśmy sobie do gustu. Jam na lutni pogrywał, on 
przyśpiewki nucił, a razem wpadaliśmy w tarapaty. Nie był taki jak inne elfy. Nie lubił żem elfów z serca całego, tych wyrośniętych i 
wyniosłych 
pięknisiów z zadem wyżej nosa, ale ten to inny był. Do drzew pieśni nie wył, do zwierząt się nie płaszczył, gdy miecza trza było, to miecza 
dawał 
i nie ważne, czy nam niedźwiedź do plecaków nos wścibiał, czy jaki rozbójnik rasy wątpliwej miedziaki rozkraść chciał. Opowiadał on mi różne 
historie, zmyślone i mniej zmyślone, ale jedna utknęła mi w pamięci po dziś dzień. Wiedział żem, że z lodu on był, że ojciec jego kowalem i 
wojownikiem do niego podobnym, a matka piękną niewiastą o fiołkowych oczach i włosach jak śnieg białych, lecz nigdy żem nie wiedział, że 
miał 
siostrę.

Dawno, dawno temu, kiedy na świecie mnie nie było, moich rodziców też nie było, a pewnie nawet nie było też dziadków, Edhel mieszkał w 
górach i schodzić z nich nie zamierzał, bo mu tam było ciepło. Tak mówił... W każdym razie między dwoma szczytami mieszkał, chatę tam miał 
z 
rodziną i spokojne życie wiódł, u rzek źródeł ryb szukając i włóczniami w nie rzucając albo nawet uganiając się za nimi pod taflą wody, co 
zawsze 
dziwiło mnie, kiedy o tym wspominał. Siostra jego była młodsza o lat pięćdziesiąt? Pięćdziesiąt pięć? Piątki na pewno ta liczba zawierać w 
sobie 
zawierała, ale znowu ręki uciąć nie dam, bo bym drugiej nie miał jakbym się mylić miał. Taka sama jak matka, Edhel mówił. Na imię miała Lihia 
Szczupła, wysoka i piękna, lecz o dziewczęcej urodzie, o lśniących, matkowych oczach i włosach jak śnieg, w warkocza związanych. 
Ładniejsza 
od niego, tak mówił. Kochał ją sercem i duszą, bronił stalą i pięścią, jakby jego własnością była. A nie była. 

Głupi Edhel był, tyle powiem, zawsze był głupi i zawsze będzie, a ja się w tym utwierdziłem i to mówię otwarcie. Z siostrą bowiem w podróż 
ruszył. Ku morzu. Edhel z map dobry, szlak obrał właściwy, lecz lat temu setki pogoda figle płatać lubiła. Raz było ciepło, raz zimno, raz padał 
deszcz, a zaraz wichura i nagle ogromne słońce. Z gór schodzili w stronę Aerii, gdzie mieszkałem od dziecka. Miejscowi o zdradliwości urwisk i 
przełęczy wiedzą doskonale, Edhel też wiedział, a głupi nie pomyślał. On się nie lękał, on jak skała wryta w skałę, wiatru się nie imał. Lecz 
jego 
siostra, delikatna i młoda zniknęła w zamieci. Szukał jej długo. Góry przeczesał, doliny przeszedł, miasta w pobliżu przefiltrował do zera... A po 
siostrze śladu nie było. ''Zwłok byś szukał już, głupi...'' powiedział żem, gdy opowiadał, lecz on pewien wściekł się, że jego siostra żyje wciąż, 
że błądzi, że map nie ma... Wyśmiać go wyśmiałem, ale potem siedziałem cicho. Niby historia jak historia, niby nic ważnego, ale kiedyśmy 
później 
tak podróżowali, jedli i pili, dostał on list. W życiu żem pisma takiego nie widział! Bałem się papieru dotknąć, jakby miał mi w palcach na 
wiór się skruszyć. Edhel przeczytać mi nie chciał, to raz, kiedy spał, przepisałem ja te znaki sobie do pamiętnika, co by się nimi zająć później. 
Gdy wróciliśmy do Aerii na czas niedługi, znalazłem uczonego, który przeczytał mi to bez problemów większych. List od jego ojca był, a te 
wszystkie znaki krótką wiadomość niosły. ''Lihia w niedźwiedzia paszczy zginęła. Zginiesz i ty. Nie wracaj.''
''Edhel, jesteś głupi i masz wielki problem'' - pomyślał żem wtedy i zrozumiał. Nie mógł wrócić, bo domu już nie miał. A domu już nie miał, bo 
wrócić nie mógł.''