Pierwsze określenia, jakie pasują do charakteru czarodziejki to dziwna oraz zdeterminowana. Zaczynając od końca, jest osobą szalenie ambitną i pracowitą, łączącą przy tym naprawdę wielki potencjał umysłu. Dzięki temu połączeniu potrafi dość trafnie ocenić swoją osobę, jej miejsce w świecie, pragnienia i dążenia. Jest na swój sposób dumna i pewna siebie, lecz nie jest to niczym niepodparta duma jak u wielu utalentowanych ludzi, którym brakowało pracowitości.
Jednocześnie nie brak jej zdrowego dystansu. Nie ujmują jej niedostatki podróży, słabe jadło czy przebywanie pośród pospólstwa. Jeśli gdzieś jest gościem, stara się szanować zwyczaje, szczególnie tych, których gościna jest szczera.
Z drugiej strony Artimpasa posiada silne skłonności do dominacji i władania. Nie interesuje jej gromadzenie majątku, ponad wiedzę stawia przeżycia, chociaż ciekawość jest równie mocną siłą napędową, nie pragnie włości, w których rządziłaby poddanymi. Jednak nie ma problemów, aby siłą narzucić innym swoją wolę, stawiając się ponad nimi. Ukoronowaniem takiej postawy jest związywanie istot, w tym demonów, w swoją wolę czyniąc z nich sługi. Kobieta potrafi uszanować istoty, które uzna za godne…
...i tu pojawia się komponent jej dziwności. Nawet nie chodzi o to, że od kontaktu z przeróżnymi, obcymi bytami jej świadomość uległa poszerzeniu, czyniąc ją bardziej obcą dla przeciętnych, zaskakującą nieraz ekscentrycznym zachowaniem – to jest dodatek. Jej filozofia życia jest dziwna, trzymająca się pewnych konsekwentnych reguł szczególnego darwinizmu społecznego, ale to wszystko jest wyjątkowo splątane, z wyjątkami dla kobiet, dzieci, pokrzywdzonych, czasem testując to, na ile ludzie mogą poświęcić. Podając przykład, Aya potrafiła wpędzić się w nie lada kłopoty odbijając dziecko od rodu Nemorian, stawiając na szali całą swoją moc i życie. Zrobiło to na prośbę matki dziecka, ale sama zażądała od matki – życia.
Szanuje stare obyczaje, zresztą trudno wielu nie szanować gdy jest się związanym mocą paktów z niektórymi duchami czerpiącymi źródło swego jestestwa w tych zwyczajach. Ma wielki szacunek do legendarnego dziedzictwa założyciela swego rodu oraz tendencje do umniejszania bardziej współczesnym przodkom. Traumy młodości przepracowała, chociaż nie w pełni. Wciąż z niechęcią wraca do rodowych posiadłości, tułając się po świecie.
Jeśli miałaby wymienić, co szczególnie uwielbia, to jedzenie. Można powiedzieć, że dobrze zjeść to jej jedyne nieproduktywne hobby. W każdym innym wypadku czyta, tworzy, trenuje, obmyśla zaklęcia czy rysuje. Mimo tego potrafi rozumieć koncepcję lenistwa i przepracowania się.
Często zbyt wielką wagę przywiązuje do abstrakcyjnych konceptów – może to kolejny objaw dziwnego umysłu. Potrafi mówić o miłości, ale też Miłości, o honorze i Honorze – jako zupełnie innych konceptach. 
Bardzo ceni tych którzy „wykuli się na nowo”, ale to samo nie wystarcza, aby otrzymać od niej pomoc. Trzeba być skutecznym. Jak powtarza, nie każdy kot, który marzy o byciu lwem, zasługuje na szacunek godny lwu. Musi być co najmniej młodym lwem, nawet jeśli kociakiem.
Jest otwarcie biseksualna, chociaż nie interesują ją znajomości na dłużej, a większość mężczyzn irytuje, z wzajemnością – ma zbyt władczy charakter nieprzystający do tradycyjnej relacji.
Z szaloną powagą traktuje dane słowo, ale daje je nieczęsto.

Artimpasa jest niewysoką, szczupłą, czarnowłosą kobietą o miłych dla oka rysach, pewnym, nieco nawet zadziornym spojrzeniu pełnym spokoju i głębi oraz zielonej barwie źrenic. Trudno uzyskuje opaleniznę, lecz nieszczególnie chroni swoje ciało przed jej nabyciem. Skórę czarodziejki zależnie od potrzeb mogą pokrywać tatuaże wyrażające pieczęci lub pozostać całkiem czystą. 
Porusza się krokiem pewnym, niekiedy nawet zbyt pewnym, co przeszkadza w nie zwracaniu na siebie uwagi. Głos ma średnio przyjemny dla ucha.
Nie wygląda na szczególnie silną, a nawet na dość drobną. Dopiero dłuższa obserwacja odkrywa przed postronnym sploty mięśni skryte pod kobiecymi kształtami.
Na co dzień unika większości makijażu, ubiera się preferując wygodę, lecz zawsze stara się przy tym, mimo wszystko, wyglądać znośnie. Gdy ma okazję, nie pogardzi lepszym strojem i perfumami innymi niż prosta mieszanka ziół.

Ubiera się zwykle w ciemne, podróżne szaty, od brązów po czerń, niezbyt drogie. Lubi do tego kaptur, a najlepiej obszerny, ciepły płaszcz. Niekiedy nosi ze sobą miecz, chociaż zwykle miejsca ustępuje mu sztylet, a miecz pozostaje przy siodle konia. Buty wygodne i wysokie, niekiedy niezadbane i ubłocone.

Aya patrzyła na drgające strażnicze kręgi wokół pieczęci wezwania z niepokojem. Każdy z nich sprawdziła po kilka razy, a mimo to bała się. Było to ciekawe uczucie, ten szczególny rodzaj strachu o swój byt, umysł i duszę stojące twarzą w twarz z nieskończonymi siłami kosmosu. Jeden nieopatrzny ruch, krzywa myśl, potknięcie woli oznaczało koniec. Ten rodzaj strachu, który motywował do działania.
Spojrzała na pieczęć Węża Opowieści. Aby zawiązać pakt z chociaż odpryskiem esencji wielkiego ducha, musiała dopełnić formuły. Musiała dać mu swoją historię. Stanęła w drugim kręgu ochronnym i zaczęła opowiadać.
- Jestem Artimpasa, ostatnia dziedziczka domu Al-Uzza. W dniu narodzin nie dostałam ani jednego z trzech tytularnych imion…
Kobieta na chwilę się zawahała. Chociaż potrafiła opowiadać o tym bez emocji, nie mogła tak robić przy Wężu. Opowieść musiała płynąć z serca, tak jak teraz z niego wypływał ból dawnych lat.
- ...ponieważ byłam przeklęta. Bez talentu do magii, bez wewnętrznego źródła, bez powinowactwa do określonych kręgów, bez zmysłu. Ślepa na moc kaleka, pusta studnia z połamanymi rękami. Przeklęte trzecie dziecko - kącik ust kobiety drżał. Budziły się wspomnienia.
- Tradycyjne imiona przybrałam sama, od obcych kultury. Milda, znają mnie tak w Otchłani, nadał mi je klan nemorian, na wspólny znaczy „Pani Kajdan”. Drugie mianem obdarował mnie szaman pośród naturian. Alpanu, czyli Ta-Która-Wzywa-Przewodzi. Trzecie… to tak naprawdę nie jest imię. Krótko uczyłam w małej, ludzkiej szkole magicznej w południowym Menaos. W narzeczu tamtejszego ludu Kanisurra to „Mistrzyni Paktów”. Takie było moje stanowisko. Dobre jako imię, prawda? Gdy nie dostałam innego…
Przełknęła ślinę, patrząc na kręgi. Rezonowały, niektóre na skraju pęknięcia, a to dopiero początek. Westchnęła. Opowieść z serca nie musiała być  składna, ale za bardzo wybiegła w przód. Trzeba było wrócić do podstaw.
- Urodziłam się w niewielkim klanie czarodziejów. Miałam siostrę i brata, trochę dalszej rodziny. Nie byliśmy potężną rodziną, przynajmniej w kategoriach czarodziejów. Ja byłam… odrzucona. Nieudane dziecko, pomyłka. Odmówiono mi nauk w magii. Odmówiono mi prób ratunku, rytuałów, alchemii, terapii… Ojciec mógł wzniecić we mnie płomień magii. Nie, po co, po co się wysilać.
- Czy moje życie było trudne? Pewnie nie powiedziałyby tego dzieci ulicy… Ale było, było. Byłam tylko dzieckiem, które nie rozumiało. Nie rozumiało, dlaczego bliżej mi do służby, dlaczego matką była mi nasza służebna elfka, ta nazywała mnie Aya. Nie interweniowali gdy gnębiło mnie rodzeństwo. Nic, przeklęte nic…
Po policzku kobiety spłynęła jedna łza. Kręgi jakby na moment się uspokoiły. Być może pozornie.
- Więc bawiłam się z dziećmi służby i straży, potem bardziej z nimi obcowałam, wyrobiłam podstawy tężyzny. Moja rodzina, oni… Nie wiedzieli wszystkiego. Posiadałam umysł jakiego mogli mi zazdrościć, wolę i determinację. Mimo, że nie uczono mnie, miałam dostęp do biblioteki. Uczyłam się na pamięć, próbowałam. Nic z tego, ale rozumiałam. To było na wyciągnięcie ręki.
Skłamałam, każda istota ma trochę magii. Magii własnego życia, jego sił, wszystkiego tego, co czyni nas bytem. Było nierozsądne próbować tego typu magii. Czy teraz bym to zrobiła znowu? Nie wiem. Byłam tylko zrozpaczoną, odrzuconą nastolatką, która chciała pokazać światu, że jest coś warta, nawet za cenę życia. Ale nie było tak jak wielu sobie wyobraża. Planowałam, próbowałam bez magii, analizowałam formułę z księgi. Starałam się wyeliminować błędy, a było ich sporo. To był cud… Ale…
Aya wzruszyła ramionami, odzyskując rezon i charakterystyczną dla siebie pewność.
- Jestem dobra, może byłam najlepsza z nich wszystkich, szczęście to nie tylko. Los nie uratowałby mnie przed astralnym odbiciem, Fortuna nie zapobiegłaby wykrwawieniu, gdy malowałam kręgi, Fatum nie okazałoby łaski i nie zablokowało wyssania mego żywota przez wiecznie głodny krąg wezwań.
Uśmiech zagościł na twarzy czarodziejki. Zrobiła pauzę, patrzyła na kręgi. Nad pieczęcią formował się eteryczny kształt ducha Węża.
- Wezwał dziadka. Nie, nie bezpośrednio mojego dziadka. Wezwałam naszego założyciela. Podobno jego los był bardzo podobny do mojego, co za ironia. Wykuł się sam od nowa. Prawdę mówiąc nie wiem sama czy był to jego duch, duch wspomnień o nim, jego projekcja z wyższych planów egzystencji czy może po prostu esencja legendy. Nie obchodzi mnie to. Ugruntowałam wezwanie. Dziadek mnie uczył. Nie, nie pochwiałam się. Uczyłam się po kryjomu. Za jego instrukcją zaczęłam też proces odbudowy moich wewnętrznych predyspozycji magicznych. To nawet zabawne, że ojciec nie widział moich predyspozycji… Byłam jak suche koryto rzeki, którym popłynęły pierwsze deszcze, ale nawet takie koryto ma kształt. Ja byłam utalentowana w magii wiązania i wezwań, tylko brakowało mi mocy. To się nawet dobrze składało, przy moich zasobach korzystniej było wzywać i niewolić istoty Otchłani. Chociaż wtedy o tym nie myślałam.
Wewnętrzne, najpotężniejsze kręgi uspokoiły się, lecz te zewnątrz drgały. Aya nie zwracała na to uwagi, jeszcze nie. Skupiła się znowu nad magią i opowieścią. Jakby w tym wypadku miała być z tego różnica.
- Miałam trzydzieści wiosen gdy ojciec zadecydował wydać mnie za elfiego szlachcica. Nigdy, przenigdy kobiet z naszej rodziny nie wydawano w ten sposób. Dziadek też był oburzony. Ja.. nie chciałam. Wciąż moja moc była mała, magię ledwo czułam. Lecz wtedy pochwaliłam się rodzinie, ale to skutkowało tylko wzięciem mnie pod klucz. I przemocą. Dużą ilością przemocy. Wtedy nie wiedziałam jak wiele bólu może wyrządzić cudza magia, magia mego ojca i brata. Matka i siostra patrzyły.
- Uciekłam. Wtedy też pierwszy i ostatni raz wchłonęłam cudzą esencję. Nie było to kontrolowane opętanie. Dziadek… on mi się oddał. Potrzeba było jeszcze kilku setek lat nim moje zdolności manipulacją magią i jej zapas osiągnęły obecny pułap. Byłam wtedy słaba, lecz staruszek dał mi siebie. Dał mi swój zmysł magii. Jeden dar od założyciela… Czy można nazwać to dziedzictwem? Pokrętna koncepcja. Poprosił mnie tylko o jedną rzecz, że kiedyś wrócę i pokarzę na co mnie stać. Tak jak zrobił on, wedle legend. Tak uzbrojona byłam w stanie się wymknąć.
Czarodziejka przerwała, sprawdzając stan rytuału. Kręciło się jej w głowie, czuła suchość w ustach. Ledwo ustała na nogach, gdy pękł najbardziej zewnętrzny i najsłabszy zarazem krąg. Magiczna fala uderzeniowa rozbiła lampy. Aya wytężyła wolę i kontynuowała opowieść. Chyba nie miała za dużo czasu.
- Podróżowałam ponad trzysta lat. Nie szukali mnie – powiedziała z wyraźnym wyrzutem – więc rosłam w doświadczenia i potęgę. Zawierałam pakty z duchami i demonami, inne niewoliłam. Doskonaliłam swój kunszt, podróżowałam. Banał… Ale wiesz co jest najważniejsze w podróży? Różne kultury, rasy, kraje. Spojrzenie na świat, ich wiedza, przeżycia. Jestem kolekcjonerką, zbieram doświadczenia, duchy i demony. Więc kolekcjonowałam. Wróciłam…
Kręgi rozbłyskały niezdrową aurą, niektóre pękły. Aya patrzyła za zastanowieniem.
- ...gdy otrzymałam wiadomość, że moja rodzina przegrała wojnę z małym, smoczym klanem. Zabili wszystkich, włości ograbili…
Trzask. Jeden, drugi, trzeci, czwarty, po nim piąty wraz z falą uderzeniową który rzucił porywaczkę o ścianę. Patrzyła ze strachem gdy ostatnie dwa kręgi trzymały ostatkiem sił rozszalałą postać Węża Opowieści. Ten prawie całkowicie zstąpił do fizyczności, a przynajmniej jego aspekt. Biało-czarne łuski, oczy o barwie młodego kosmosu oraz burza wszystkiego wokół jego wijącego się cielska. Wokół taszczyły pomniejsze węże w kanibalistycznym tańcu pożerania się i narodzin, zupełnie jak wątki historii. Nie dziwiła się, że niektórzy czcili go jako pomniejszego boga. 
Nie dała rady podnieść się z kolan. Moc ducha wylewała się po pomieszczeniu. Chciała płakać. Serce podchodziło jej do gardła, cały żal, cała krzywda, duma, ambicja. Chciała krzyczeć. I krzyczała, krzyczała Prawdę.
- Więc chcesz Opowieści! Masz ją! To ja ich zniszczyłam! Wróciłam na pobojowisko. Moja rodzina wygrała, widziałam smocze truchła. Widziałam też nieumarłych. Śmiertelni się zużywają, więc moja rodzina użyła służby… Mój instruktor szermierki… Służka, z którą dorastałam… Ale
wtedy…
Aya zanosiła się płaczem. Obrazy wracały. Opowieść wracała echem prosto w umysł, w serce, w duszę. Opowieść była prawda, a prawda była opowieścią.
- ...wtedy zobaczyłam moją mamę – obraz służki, która tak naprawdę ją wychowała w postaci nadgniłego nieumarłego wrócił przed oczami czarodziejki – jako żywy trup. Nie wytrzymałam. Wszyscy byli osłabieni.
Głos kobiety spoważniał. Ciekły jej łzy, lecz mówiła prosto i chłodno.
- Najpierw wypuściłam na nich podległe mi Upiory. Żarptaka, Lwa Słońca, żywiołaki… Rzuciłam wszystko co miałam. Tak, to ja ich zabiłam.
Artimpasa leżała zwiniętą w embrion, lekko szlochając. Burza wokół Węża uspokoiła się. Patrzył swoimi oczami na czarodziejkę wiecznie pytającym wzrokiem. Minęło wiele chwil nim podniosła się na chwiejne nogi i odgarnęła potargane włosy. Wyglądała jak siedem nieszczęść. Taka była Prawdziwa Opowieść. Sponiewierana, krwawa, emocjonalna i bolesna.
- Zabiłam ich. Dziadek też ich nienawidził, za to czym się stali… Ale wiesz co mi powiedział, pierwszy raz? Że nie powinien mnie uczyć, że stanę się Potworem… Nie miał racji. Aya to ludowa nazwa puchatej owcy, mocno kręciły się mi włosy jako dziecko. Artimpasa to wilk. Jak dwie strony monety… Jestem wilkiem między owcami, jestem owcą pożerającą wilki.
- Uporządkowałam naszą posiadłość, lecz długo tam nie zabawiłam. Ledwo odzyskałam dziedzictwo, nazwisko które trzymam na pamięć mego praprzodka, musiałam ruszać. Kolejne podróże, badania. Intrygi polityczne, na długo zabawiłam na nemoriańskich dworach. Byłam też w pewnych miejscach… Ty wiesz.
Spojrzała w oczy Węża. Serce zamarło jej na moment, gdy uformowała pieczęć ze swej magii. Dała  mu opowieść, on jej dał pakt, zrozumieli się. 
- Reszta jest historią...

Nieduża wyspa daleko na południe od archipelagu Farrahin, w niegościnnym rejonie pełnym sztormów. Dodatkowo wyspa jest częściowo magicznie ukryta. Niegdyś mieściły się w niej włości rodu Al-Uzza, dziś sytuacja wygląda inaczej. Przede wszystkim czas dawno już pochłonął ruiny po wioskach sadowników, domach służby, młynach czy garnizonach. Duża część wyspy przez to zdziczała.
Główny dom w postaci twierdzy jest dość mocno zaniedbany. Konserwuje go w praktyce tylko magia chroniąca biblioteki i zapewniająca temu miejscu wątpliwy status przystani. Aya nie śpieszyła się odnawiać tego miejsca ani uczynić z niego swego prawdziwego domu.
Kilku magicznych strażników strzeże głównego pałacu oraz z o wiele mniejszą uwagą, wyspy – często po powrocie czarodziejki zmuszona była sama eksterminować potwory lub dziwnych przybyszów.