Aida jest wyjątkowo poważną, dumną osobą. Nie przepada za towarzystwem ludzi m.in. dla tego że większość swojej młodości spędziła wśród 

książek, a nie na biesiadach i potańcówkach jak każda normalna młoda niewiasta. W każdym bądź razie uważa ludzi za wścibskich, głupich i 

ograniczonych. Stara się ich unikać gdy tylko jest to możliwe. Nie znaczy to że jest całkowitym samotnikiem, po prostu ma wyjątkowo konkretne 

wymagania dotyczące swoich domniemanych rozmówców, które niestety niewielu potrafi spełnić. Ceni ludzi inteligentnych o szerokim spektrum 

zainteresowań mających własne zdanie na dany temat (nawet jeżeli jest ono całkiem inne od jej własnego). Nie znosi chamstwa i wulgarnego 

zachowania. Nie mówi za wiele, ale jeżeli już to konkretnie i na temat.

Aida jest wysoką, smukłą, młodą ( a w każdym razie na taką wygląda) kobietą. Ma białe sięgające pasa włosy na samym końcu spięte kokardą, a 

dwa przednie pasma, które okalają jej twarz spięte są dwiema małymi kulkami (po jednej na jedno pasemko). Posiada jasną niemal dorównującą 

włosom 

cerę i duże wyraziste ciemnogranatowe oczy okalane długimi czarnymi rzęsami. Chodzi przeważnie w białych sukniach bądź szatach wyszywanych 

czarną nicią. Ma odległe, smutne spojrzenie. Rzadko się uśmiecha.

Aida jest córką... cóż dobre pytanie. Nigdy tak naprawdę nie spotkała swoich rodziców. Gordin - jej nauczyciel i opiekun - zajmował się nią odkąd 
tylko pamięta. Podróżowali od jednego miasta do drugiego czy też od jednego uniwersytetu (konkretnie rzecz biorąc to do jego biblioteki) do 
kolejnego. Jej całe życie to kurz, zapach pergaminu i szelest kart starożytnych ksiąg szepczących o stworzeniach i miejscach, które nie śniły się 
nawet najznakomitszym bajarzom bądź poetom. Nie potrafiła sobie wyobrazić innego życia. Życia bez tej atmosfery, bez tej magi, która znajduje 
się jedynie w starodawnych bibliotekach, w woluminach, których niewielu dotykało, a jeszcze mniej czytało, bez tego wszystkiego to już nie byłoby 
jej życie. Jedynie egzystencja. Dlatego też właśnie Aida tak często podróżuje, to nie żądza przygód szepcze jej do ucha o wspaniałych miejscach i 
nietuzinkowych ludziach (bądź nie ludziach) do spotkania, to ciekawość świata i pragnienie wiedzy. Jest to jedyny powód dla którego opuszcza 
swoje mieszkanie znajdujące się nad jej małym sklepikiem z ziołami, eliksirami bądź truciznami mieszczące się na obrzeżach Danae. Królestwa Elfów, 
wiecznie młodych i pięknych istot. Aida miała niebywały sentyment do tych istot gdyż właśnie to jeden z nich niejaki Samuel Ergonte, stary 
przyjaciel Gordina, wtajemniczył ją w arkana magi. Inną sprawą są jej umiejętności w dziedzinach zielarstwa, bestiologi czy alchemii. Podczas 
podróży z Gordinem Aida poznała wiele rzadkich, a wręcz unikatowych ziół i stworzeń, jednak żadne z wyżej wymienionych dziedzin nauki zbytnio 
jej nie pociągało, uczyła się ich tylko ze względu na swoją prawdziwą pasję, drugą w kolejności po magii... alchemię. Mosiężne wagi, kotły, 
chochle... wszystko dla jakiegoś płynu. Cieczy dość niepozornej aczkolwiek niezwykłej. Każda miała swój własny unikalny kolor i zapach, smak, a co 
najważniejsze, oddziaływanie. Aida nie czytała książek o alchemii, ona je pochłaniała. Co spotykało się ze zdecydowaną aprobatą jej opiekuna i 
niedowierzaniem oraz niezrozumieniem ze strony skretyniałej gawiedzi, a jednak to ona najczęściej odwiedzała jej sklep jakby licząc, że wszystkie 
jej problemy miną jak za odjęciem czarodziejskiej różdżki. Głupcy! Właśnie dlatego tak nimi gardziła, wstrętni hipokryci, ale cóż tu z nimi zrobić... w 
końcu to jej klienci. Ech... dość się już nagadałam skoro już wszystko o mnie wiecie to pozwolicie państwo że powrócę do lektury. Dziękuję.