Araenyell lubi samotność. Nie przepada za podróżowaniem w grupie i nie słucha się innych ludzi. Zawsze chodzi własnymi drogami, jak to zresztą 

mają w zwyczaju koty. Kotołaczka jest egoistką - myśli tylko o sobie i nie naraża swojego życia aby kogokolwiek uratować. No chyba, że ktoś 

zapracuje na jej uznanie, ale jest to właściwie niemożliwe. Dziewczyna jest aseksualna, nie zawraca sobie głowy żadnymi miłosnymi bzdurami. Ma 

taki sam stosunek do kobiet jak i do mężczyzn - wszystkich nie lubi jednakowo. 23-latka nigdy nie owija w bawełnę - jeżeli ma coś powiedzieć to 

mówi to prosto z mostu, nie zwracając uwagi na to, czy będzie to bolesne czy radosne dla drugiej osoby. Araenyell jest zwolenniczką stoicyzmu. 

Nie lubi okazywać swoich emocji, na wszystko reaguje spokojnie, przez co trudno odgadnąć, czy zmiennokształtna jest w danej chwili szczęśliwa, 

przestraszona, czy może zdziwiona. Na świecie jest tylko jedna rzecz, którą panna Lohigan kocha - taniec. Uwielbia tańczyć i robi to od małego, a 

swoje umiejętności łączy w walce bezpośredniej tworząc mieszankę wybuchową.

Araenyell jest dosyć wysoką dziewczyną. Jej cera jest blada, a włosy są czarne i długie - sięgają aż do pleców. Dziewczyna jest bardzo zgrabna - 

jej sylwetka przypomina klepsydrę. Twarz kotołaczki jest trójkątna. Jej duże czoło wraz z brwiami przykrywa grzywka. Niżej są oczy, które pełnią 

rolę znaku rozpoznawczego. Wyglądają co najmniej dziwnie - jedno przypomina oko kota, a drugie człowieka. Nos jest całkiem duży, a usta 

szerokie. Araenyell porusza się niczym modelka - chodzi wyprostowana, kręcąc pośladkami i ruszając rękoma. Dziewczyna jest bardzo rozciągnięta 

- bez problemu zrobi szpagat, przewrót, czy gwiazdę.

Araenyell nigdy nie poznała swoich rodziców. Jedyną po nich pamiątką, którą kocica posiadała, był ręcznik z wypisanymi jej imionami oraz 
nazwiskiem, w który była owinięta po przyjściu na świat. Dziewczyna bez matki i ojca musiała sobie radzić od pierwszych dni swojego życia, 
urodzona została od razu zostawiona gdzieś w lesie. Była zdana tylko na siebie. Sama zdobywała pożywienie, początkowo podróżując jako kot, a 
później stopniowo uczyła się funkcjonować jako człowiek. Gdy oswobodziła się ze swoim dziewczęcym ciałem nauczyła się tworzyć sobie ubrania z 
materiałów dostępnych w lesie. Kotołaczka wolnego czasu miała bardzo mało, jednak jeśli znalazła się jakaś przerwa między robieniem strojów, a 
zdobywaniem jedzenia, dziewczyna poświęcała ją na naukę gimnastyki, tudzież tańca, które to zresztą łączyła ze sobą. Po kilku dniach Lohigan 
polubiła wyginanie się do tego stopnia, że zaczęła inne rzeczy zaniedbywać, przez co spędziła niejedną noc niedojedzona. Araenyell nie 
przejmowała się tym zbytnio, taniec stał się jej pasją. Zajmował jej dużo czasu, momentami aż za dużo. Przypominam, że kotołaczka wszystkie 
swoje chwile spędzała w lesie, a gdzie las, tam i zwierzyna, a gdzie zwierzyna, tam i myśliwi. Ludzie są lepsi i gorsi, myśliwych to także dotyczy. 
Nie ważne, czy był on taki czy taki, przed każdym Araenyell zdążała uciekać w formie kota. Raz jednak tak zajął ją taniec, że nie zauważyła, jak 
pewien mężczyzna ze strzelbą powoli się do niej zbliżał. Był to osobnik niemłody, wyglądał na jakieś 45 lat. Miał wobec kocicy nieczyste myśli, 
zresztą dziewczyna trochę wyglądała jak panna lekkich obyczajów - kocie uszy, koci ogon i kocie pazurki. A posuwający się w jej stronę człowiek 
najwyraźniej nie był zaznajomiony ze światem różnych nietypowych stworzeń, więc w żaden sposób nie mógł się domyślić, że kobieta, do której się 
obecnie zbliżał jest stworzeniem niezwykle zwinnym. Posiadacz strzelby złapał Lohigan w pasie, ogłuszył ją swoją bronią i szczęśliwy zabrał ją do 
jakiegośś mało luksusowego domku, znajdującego się nie tak daleko od lasu, który najprawdopodobniej był jego miejscem zamieszkania. Przywiązał 
ją linami do łóżka i wyszedł na chwilę z pokoju. W tym momencie Araenyell ocknęła się. Nie wiedziała jakim sposobem znalazła się w tym miejscu, 
ale była pewna, że musi z niego uciekać. Liny nie stanowiły problemu dla jej kocich pazurów, bardziej obawiała się coraz wyraźniejszych kroków 
zbliżających się do pokoju, w którym obecnie przebywała. Nie zdążyła nawet dotknąć lin, a w drzwiach pojawił się myśliwy. Mężczyzna rzucił się na 
kotołaczkę z uśmiechem na twarzy, ale jeden, porządny kopniak kolanem w krocze spokojnie wystarczył, aby dziewczyna zdobyła czas na 
przecięcie pazurkami liny. Zboczeniec próbował ją jeszcze gonić, ale ona wykorzystując swoje umiejętności akrobatyczne bez problemu uciekła. 
Mimo, iż teraz była bezpieczna, wiedziała, że nie może pozostać w tym lesie, w tym miejscu. Zabierając ze sobą jedzenie wyruszyła przed siebie, 
byle dalej od lasu.