Arewia jest osobą niezwykle wrażliwą i delikatną, ale z drugiej strony ciekawską. Szybko przywiązuje się do nowo poznanych ludzi. 

Obejmuje wszystko troską i opieką, wysłuchuje zwierzeń, nie chce niczego w zamian. W życiu kieruje się prawem oraz miłością do wszystkich 

stworzeń. Kieruje się sercem bądź ciekawością. Obawia się utraty najbliższych i zawsze przesadnie się o nich martwi. Jest hojna, towarzyska i 

wylewna. Ma skłonność do bycia wyjątkowo lojalną wobec przyjaciół, zwłaszcza do tych z podtypem socjalnym. Zagorzale broni tych, na 

których jej zależy. Może wydawać się głośna i niesforna, choć zwykle jest grzeczna i dowcipna. Lubi różne uroczystości, opowieści, kawały, 

jedzenie, podróże. Generalnie ma silne poczucie własnej wartości i zawsze stara się osiągnąć to czego chce. Ma talent do robienia czegoś z 

niczego. Zazwyczaj dzieli się z innymi tym co ma, chce by wszyscy doceniali jej poczucie obowiązku i szeroki zakres zainteresowań. Posiada 

głęboką osobistą skromność i elegancką prostotę myśli. Czasami udaje śmiałą, zwłaszcza przy mężczyznach, mimo że czuje się niezręcznie i 

niekomfortowo.

Arewia porusza się delikatnie, nosi zwiewne sukienki, zwykle w białym kolorze. Lubi nosić wianki z polnego kwiecia i chodzić boso. Jest 

przeciętnego wzrostu, bardzo zgrabna i blada, z charakterystycznym zielonkawym zabarwieniem ciała. Ma długie, złoto- miedziane włosy, które 

mienią się na mnóstwo kolorów blondu i rudości. Pełne, czerwone usta. Posiada błyszczące, duże, szmaragdowe oczy. Rumiana na twarzy. Ma 

zgrabny nos i zaznaczone kości policzkowe. Kosmyki włosów swobodnie opadają jej na twarz i ramiona.

Arewia dorosła w cieniu wysokich dębów, stąpając po miękkim runie pradawnych lasów. Jej ojcem był białowłosy elf, a matką przepiękna driada. 
Straciła jednak tatę w młodym wieku. Towarzystwa dotrzymywały jej rówieśniczki i znaleziony na północnym skraju lasu ptak. Od młodzieńczych lat 
charakteryzowała ją zbytnia ciekawość. Jako nastolatka organizowała ''wypady'', wraz ze swoim towarzyszem Arią, do Rubidii, a kilka razy nawet i 
Sharii. Obserwowała inne rasy z ukrycia. Doszła do przekonania, że inne driady z jej plemienia wyolbrzymiają powody swojej niechęci do obcych. 
Polubiła ten ''inny'' świat. W marzeniach często widziała siebie jako wolną kobietę stąpającą bosymi stopami na nagrzanym kamieniu ulic i rynków. 
Jednak tęskniła za lasem i bała się uciec. Teraz, kiedy w pełni dorosła i dojrzała do wypraw, stanęła na wysokości swoich marzeń i przełamała lęk do 
''obcego'' świata. Lada chwila złoży swoje cenne przedmioty do plecaka, i ruszy w drogę, w nieznane.