Sepinroth już na początku daje się poznać jako osoba skupiona na konkretnych celach. Nie szuka w życiu tego co oczywiste dla większości. Wizja posiadania zwykłej egzystencji, która opiera się na dążeniu do godnego majątku, poszukiwaniu miłości, czy zawieraniu przyjaźni nie stanowi dla niej czegoś wystarczającego. Uporczywie poszukuje czegoś, wykraczającego poza normy postrzegania świata. 
	Po opuszczeniu klasztoru wydaje się zagubiona. Stara się na nowo odnaleźć w świecie, do którego zdążyła się już zdystansować. Mimo to podróż pozwoliła odkryć jej, że posiada w sobie wiele wrażliwości na piękno natury. Dopatruje się w podziwianych krajobrazach głębi, którą Alias zwykł nazywać „utajoną sferą świata rzeczywistego”. Czasami wydaje się jej, że potrafi dostrzec podobną głębię w innych istotach, ale nie zawsze jest pewna, czym właściwie może określić to uczucie. W kontaktach z innymi jest uprzejma, ale powściągliwa. Zachowuje stoicki spokój niezależnie od sytuacji i stara się panować nad emocjami niezależnie od tego jak mocno by w niej eskalowały. Nie ulega presji, ani nie czuje potrzeby imponowania komukolwiek. Uzewnętrznia się dopiero przed kimś, kto zaskarbi sobie jej sympatię. Jest również ostrożna w osądach, a zgodnie z założeniami sferacyzmu rasa, płeć czy kolor skóry nie stanowią dla niej żadnego odniesienia w odbiorze innych. Wykazuje cierpliwość wobec zawartych znajomości, lecz pomimo osobistych odczuć, nigdy nie przywiązuje się do nikogo na stałe. Sama nie jest pewna, czy w ogóle mogłaby obdarzyć kogoś trwałym i silnym uczuciem. Czasami jednak czuje w sobie zapędy właściwe ludzkim pragnieniom, ale lata spędzone w klasztorze jak i przyświecająca jej idea sfer skutecznie tłumią w niej te chwilowe słabości. 
	Bywają także chwile, kiedy z niewytłumaczalnego powodu odczuwa w sobie dojmujące poczucie nostalgii, połączone z czymś, co dawno utraciła. Sądzi, że ma to związek z jej przeszłością. Nikt nie wiedział jaka była przed dołączeniem do zgrupowania, więc po utracie pamięci z poprzedniego życia mogła próbować odtworzyć portret dawnej siebie tylko dzięki strzępkom informacji podanych jej przez współbraci. Opisywali ją jako lojalną i oddaną swojej pasji do badania poziomów sfer, w co od razu uwierzyła. Przede wszystkim dlatego, że czuła w sobie tę wewnętrzną, palącą potrzebę dążenia do odkrywania i eksploracji tego co nieznane. Wierzyła, że zawsze taka była i nie uległo to zmianie nawet po utracie tego kim była wcześniej.  
	Bardzo lubi herbatę pod wieloma postaciami i często odwiedza lokalne herbaciarnie, aby odkrywać nowe smaki. 

	Ciężko stwierdzić, skąd może pochodzić Sepinroth, choć pewnych wskazówek można doszukać się w jej urodzie. Skóra o złocistobrązowej karnacji oraz jasne, blond włosy w odcieniu piaskowca przywodzą na myśl mieszkańców południa. Wzrost Roth oscyluje w granicach przeciętnego, dzięki czemu nie wyróżnia się z tłumu. Sylwetka jest postawna i wysportowana, odznaczająca się zarysem mięśni na ramionach i brzuchu. Piersi są niewielkie, ale za to okrągłe i jędrne. Nogi i pośladki ma silne, gdyż zahartowane długimi dystansami i częstymi wędrówkami po trudnym terenie. Aparycja twarzy pozostała przyjemna w odbiorze nawet pomimo widocznych blizn, jednej biegnącej pionowo przez lewe oko i drugiej przecinającej lewą stronę górnej wargi. Brwi są gęste i układają się ostrym łukiem nad poważnym spojrzeniem. Oczy Roth posiadają odcień amarantu, czego zasługą jest wieloletnie dawkowanie używek sporządzanych z mieszanek magicznych roślin. Nos zaznacza się prostym, miękkim grzbietem i zaokrąglonym czubkiem. 
	Sepinroth sprawia wrażenie poważnej osoby, w której trudno wywołać jakąkolwiek reakcję. Wbrew pozorom posiada zaskakująco ekspresyjną mimikę, którą przez większość czasu skrywa pod maską pełną skupienia. Potrafi się uśmiechać, ale tylko kącikami ust nie obnażając przy tym zębów. Śmieje się nisko, wręcz mrukliwie, a kiedy naprawdę ją coś rozbaw, potrafi wybrzmieć donośnie i czysto. 
	Na co dzień ubiera się w wygodne spodnie i koszule, a nieodłącznym elementem jej ubioru stanowi burgundowy płaszcz, który zabrała ze sobą z klasztoru. Pozbawiony jakichkolwiek zdobień wygląda na tyle zwyczajne, że tylko osoby powiązane ze społecznością sferacyzmu mogłyby się domyślić jej powiązań z Wielkim Wędrującym. Włosy, sięgające do połowy pleców spina w proste upięcia, ale przez mocne i nierówne cieniowanie, stanowiące efekt samodzielnego przycinania, wiele kosmyków i tak przysłania jej twarz.
	Przesiąknięta jest zapachem ziół, których używa do wyrabiania różnych mieszanek i naparów. 

	Historia Sepinroth rozpoczyna się w momencie, w którym wybudziła się z długiego snu. Trwał on nieprzerwanie od kilkunastu dni, podczas których podróżowała jaźnią po rozległych poziomach sfer. Spotkała się wtedy ze zjawiskami i istotami, które wcześniej nie zostały przez nikogo opisane. Z tego powodu jej relacja została dokładnie spisana i dodana do dziennika Aliasa Iliqena. Roth bardzo szczegółowo potrafiła opowiedzieć wszystko, co czuła, słyszała i widziała podczas eksploracji sfer, ale szybko zorientowała się, że nie umie przypomnieć sobie niczego sprzed wprowadzenia się w trans. Nie pamiętała swojego imienia, miejsca, w którym się znajdowała, ani kim jest i skąd pochodzi. Pozostali ze współbraci nie byli w stanie jej pomóc. Każdy, kto dołączał do zgromadzenia, poza podaniem swojego imienia, pozostawał w pełni anonimowy i mógł zachować wszelkie tajemnice związane ze swoją przeszłością. Po klasztorze rozniosła się wieść, że Sepinroth przedostała się do ostatniego poziomu sfer tzw. Sfery Transcendencji, do które, póki co udało się dotrzeć jedynie Aliasowi. Z tego powodu szybko została wyniesiona do rangi następcy Wielkiego Aliasa Iliqena. Roth sama nie była pewna, czy to, co przeżyła, należało do wrażeń związanych z przebywaniem w ostatnim poziomie sfer. Co więcej, poczuła się przytłoczona nagłym brzemieniem, jakie zrzucili na nią pozostali współbracia. Nie była pewna, jakie miała cele i aspiracje przed zapadnięciem w trans, ani jaki stosunek wyrażała do prowadzonych przez siebie badań. Wiedziała jednak, że nie chce pozostać w centrum uwagi i z tego powodu uciekła z klasztoru. Obawiała się, czy wyznawcy sfer nie ruszą za nią w pościg, ale udało się jej bezpiecznie przedostać przez Pustynię Słońca wraz z jedną z karawan przemieszczających się na północ. Zrobiła sobie kilkudniowy przystanek w królestwie Khaikala, a następnie zaczęła posuwać się dalej na północ. W międzyczasie wciąż próbowała przypomnieć sobie cokolwiek ze swojego poprzedniego życia, ale na próżno. Miewała za to sny, przedstawiające niewyraźne zarysy istot, które spotkała podczas ostatniej podróży sferycznej. Wydawało się jej, jakby namawiały ją do powrotu. Przez to zaczęła podejrzewać, że może specjalnie pozbawiły ją pamięci, aby na stałe związać ją z klasztorem. Roth zaprzestała wędrówek sferycznych w obawie o to, co spotka ją w podwymiarach. Nie przestała jednak badać swojej sprawy, dalej poszukując przyczyny swojej amnezji i zainteresowania, jakim obdarzyły ją te dziwne istoty. Opuszczenie zgromadzenia zmusiło ją do próby utrzymania się na własną rękę. Imała się każdej pracy, głównie poszukiwała zleceń w budownictwie przez wzgląd na swój talent do magii ziemi. Tak proste życie jednak jej nie satysfakcjonowało. Pomimo utarty wspomnień, nabyta wcześniej wiedza pozostała wraz z nią. Stwierdziła zatem, że spróbuje otrzymać godną posadę na jednym z uniwersytetów, a mniej więcej w tym okresie odkryła w sobie zdolność do postrzegania pozazmysłowego. Potrafi dokładne rekonstruować minione wydarzenia, za pomocą dostrzegania śladów niewidocznych gołym okiem. Wiedziała, że musi mieć to jakiś związek z podróżą przez sfery. Postanowiła wykorzystać ten dar i w królestwie Teravis zaciągnęła się do instytutu przygotowującego magów do włączenia w oddział służb porządkowych. Nigdy nie ukończyła szkolenia. Opuściła instytut wraz z otrzymaniem certyfikatu potwierdzającego użyteczność jej daru. Od tamtej pory wędruje od jednego królestwa do drugiego, przyjmując zlecenia lokalnych straży. Bada miejsca zbrodni i podaje wszelkie informacje, które uda się jej wyciągnąć za pomocą swojego szóstego zmysłu. 
	Dalej wiernie trzyma się zasad sferacyzmu, gdyż są to jedyne wartości, jakie zna. Nie zmienia to jednak faktu, że żyjąc w taki sposób Roth, nieustannie próbuje wmówić sobie, że to, co robi wcale, nie jest zwykłą próbą ucieczki. Nawet jeśli od jej odejścia ze zgromadzenia minęło już kilka lat, wciąż obawia się konsekwencji, jakie mogą spotkać ją po wzbudzeniu zainteresowania tak potężnych istot jak byty zamieszkujące sfery.