Kabalintunaan jest dość leniwą postacią, która przez swoje luźne podejście do życia i ludzi dość szybko przyjęła charakterystyczna dla wampirów cechę; cierpliwość i względną bierność wobec upływającego czasu. Dlatego niespecjalnie emocjonuje i nie angażuje się we wszystkie wydarzenia i pośpiech. Nie jest też ukierunkowany pod względem ścisłym dążeniu do celu, lecz rozwija się po trochę w każdym kierunku i dziedzinie. Potencjalnie jest najłatwiejszą ofiarą dla łowców przez swoją mylącą niemrawość. Jednak w razie gwałtownych zmian w otoczeniu porzuca zewnętrzną powłokę stoicyzmu i działa przy użyciu instynktu, nie gardząc ani tradycjami, ani eksperymentalnymi metodami walki. Jak na dżentelmena przystało, zna etykietę (głównie dzięki wychowaniu) i działa uczciwie. Jego „marzeniem” jest stanie się elitarnym wampirem i przybranie tytułu hrabi wampirów, które jest najbardziej zaszczytnym tytułem wśród tej rasy.

Kabalintunaan jest wysokim i młodo wyglądającym mężczyzną. Z tłumu wyróżnia go dość blada karnacja oraz kły, które są lepiej rozwinięte niż u przeciętnego zjadacza chleba. Twarz ma smukłą, o delikatnych rysach, na pierwszy rzut oka bezemocjonalna, ale raczej „ciepło” nastawiona do ludzi. Jego oczy są szare, jakby pozbawione blasku. Może się również poszczycić długą, czarną czupryną sięgającą daleko za łopatki. Wyglądu Kabaltunaana dopełniają czarne, materiałowe spodnie, luźno związane paskiem oraz swego rodzaju luźna toga zakrywająca tors. Często zarzuca nań płaszcz, również w ciemnym kolorze. Porusza się pewnie, z wyczuwalną dumą.

Urodził się jako syn pół-wampirzycy i wampira, mających dość dobrym status nawet wśród pełnej krwi arystokracji wampirzej, choć sam fakt związku między wampirem a hybrydą jest uważany za znieważenie tej rasy. Ojciec i Matka nigdy nie opowiadali tej historii, a osoby trzecie nieraz nie wiedziały niczego na temat spotkania się rodziców i ich miłości, ani tego, jak Matka stała się pół wampirzycą. Ogólnie rzecz biorąc, został wychowany w wampirzej miłości, tak aby umieć się zachować w każdej sytuacji. Wychowaniem Kabalintunaana zajmowali starsi, także poznał od razu różne kierunki widzenia świata z ich strony. Fechtunku nauczony został z prostej przyczyny, jaka jest umiejętność obrony przed mieczem ze srebra, rękami z czosnkiem i praktycznego sposobu uciszania bez konieczności szamotania się z ofiarą. Choć w generalnym istnieniu wampirów nie ma takiej potrzeby, którą zawdzięczają swoim niezwykłym cechom fizycznym, to jednak nie zawsze wszystko można rozstrzygnąć brutalną siłą, co brutalnie Kabalintunaan odczuł w młodym wieku. Dlatego zaczął uczyć się magii jako alternatywnego sposobu dociekania swoich racji oraz dość ciekawej wyrafinowanej zabawy będącej szybkim sposobem na uciszanie nachalnych, niekoniecznie zabijanie. Korzystając z naturalnych i wyuczonych umiejętności wampiry dość szybko postanawia opuścić dom, o ile w przypadku tego bohatera wiek ten wyniósł 32 lata. Przez pierwsze 15 lat Kabalintunaan oswajał się z otaczającym światem, niekiedy nie przypłacając życiem nocowania w poniszczonej stodole z całą masą prześwitujących dziur w ścianach. Teraz poszukuje jakiegoś źródła dochodów, bo nieprzystojni, alby cały czas latać za jedzeniem i większą ilością jedzenia, skoro można proces „zautomatyzować”.