Alansis pochodzi z jednego z niewielu miast, zbudowanych na oazach Wielkich Pustyń na południu od Alaranii, dlatego wiele z jej zachowań 

odbiega od przyjętego kanonu kontynentu. Dla wielu nieokrzesana, niewychowana, obca - tak jak i mieszkańcy Alaranii dla niej. Nigdy nie 

ukazuję się bez maski i sporej warstwy szat na sobie, pod którymi może ukryć swoje nieludzko oszpecone ciało - jest to jedno z niewielu 

kobiecych cech jakie pozostały jej osobie, strach przed własną brzydotą. Zazwyczaj stara się pozostać w cieniu, pozostaje cicha, jednak jeśli 

coś może przybliżyć ją do jej celu, nie ma granicy, którą bałaby się naruszyć. Wychowana według południowych norm, pamięta o każdej 

przysłudze i zazwyczaj gdy potrzeba jest gotowa spełnić to, czego prosi od niej osoba której była coś dłużna  i vice versa.  W stosunku do 

mieszkańców Alaranii jest nieco podejrzliwa, jako że nie obcowała z nimi przez większość swoje życia. Większość wartości takich jak przyjaźń, 

miłość dawno zatarło się w jej przepełnionym bólem i rządzą odkrycia umyśle, jednak wciąż widząc ranną osobę na trakcie jest gotowa jej pomóc 

- chyba, że jest to sprzeczne z jej celem. Gdy napotka jakąś nieznaną jej ruinę, często zatrzymuję się by dłużej ją przeszukać - przecież wiedza 

może kryć się w każdym, nawet najmniejszym kawałku skały. Ujrzeć ją sprowokowaną bądź roztrzepaną jest niemal niemożliwe.

Alansis zawsze była wysoka - jak większość z osób wywodzących się z władczych rodów które władały miastami ukrytymi daleko na poludniu, 

pośród piasków Wielkich Pustyń. Niestety, przez swoją chorobę większość czasu porusza się lekko skulona, by ulżyć bolącym mięśniom i słabym 

kościom. Niemal wiecznie wsparta o kij, z większością ciała ukrytą pod kolorowymi szatami, Alansis rzadko kiedy ukazuje swoją nagą, śniadą 

skórę, za wyjątkiem dłoni. Swoją oszpeconą twarz ma zwyczaj ukrywać pod maską wykonaną z kości słonia - jednego ze zwierząt 

zamieszkujących pustynne oazy. Pośród jej szat doszukać się można wielu toreb i sakiew, rozmaitych rozmiarów. Przy szerokim, kolorowym pasie 

wisi para tub na pergaminy oraz zagięty sztylet, wsunięty w żelazną pochwę. Sposób z jakim się porusza zdradza ból i wysiłek włożony w każdy 

krok, jednak w spojrzeniu zielonych oczu widać jedynie zimną determinacje. Gdyby ktokolwiek ujrzał ją z odsłoniętą głową, w swoim turbanie 

ukrywa długie, sięgające za łopatki czarne włosy.  Jej głos zawiera w sobie cień piękna, który kiedyś posiadał - teraz jednak jej kiedyś cudowny 

mezzosopran naznaczony jest charkotem i kaszlem. 

Alansis urodziła się z dala od Alaranii, pośród dalekich, gorących piasków Wielkich Pustyń. Przyszła na świat w bogatej rodzinie, rodzie rządzącym 
jednym z niewielu miast wybudowanych na wielkich Oazach. Jako córka władczyni, od młodego przygotowana była do wielkich ról – musiała być 
mądra, posiadać wielką wiedze i doskonale odnajdywać się w regułach którymi rządziło się miasto jak i Pustynie.  Alansis urodziła się obdarzona 
wyjątkowym pięknem, z głosem który dorównywał w urodzie śpiewającym ptakom, z umysłem o wiele zdolniejszym i szybszym niż wielu z 
mędrców, którzy mieli zaszczyt nauczać jej młodą główkę. Byłaby więc idealnym następcą swojej Matki, gdyby nie fakt iż jej nauka przebiegła za 
szybko, a sama polityka i przyjęcia jedynie ją nudziły. Swoją miłość odnalazła w naukach opisujących podstawowe zasady, którymi rządził się 
świat. Dodatkowo, bardzo szybko okazało się że córka Meleshii, bo tak miała na imię jej matka, posiada naturalny dar do magii. Sprowadzono 
więc alchemików, mistyków i innych rozmaitych i samozwańczych magów, którzy mieli ukształcić jej surowe zdolności w kształt, który mógłby 
służyć miastu.  Alansis niemal od razu zakochała się w alchemii, sztuce która umożliwiała z małym wysiłkiem tworzenie cudownych efektów. Czas 
płynął, a młoda Alansis urosła w piękną kobietę. Przez ten czas pojawiło się wiele plotek na jej temat, jako że większość czasu spędzała w 
towarzystwie mędrców, alchemików i starych zwojów o wiedzy, której zwyczajni ludzie albo nie potrafią zrozumieć, albo nie chcą. Zdarzało się 
jej uciekać z pałaców, by badać ruiny ukryte pod starymi piaskami pustyń, wraz z paroma innymi młodzieńcami z bogatych rodów, którym brak 
było przygód. Ze swoim bystrym umysłem, szybko nauczyła się jak unikać i rozbrajać niebezpieczne pułapki, a z pomocą jednego ze swoich 
towarzyszy posiadła także zdolność otwierania zamkniętych skrzyń, w których znajdowali rozmaite łupy. Jej matka oczywiście zdawała sobie z 
tego sprawę, jednak często przymykała na to oko, do czasu aż pewnego razu Alansis powróciła do pałacu na wpół żywa. Na szczęście, jej 
towarzysze dali rade ją odratować, a zgromadzeni alchemicy i pałacowi uzdrowiciele szybko zajęli się przywróceniem jej zdrowia i pełni sił, jednak 
jej matka już nigdy nie pozwoliła opuścić jej murów miasta. Tak więc, resztę nastoletniego życia spędziła w pałacowych salach, pośród ksiąg i 
alchemicznych cudów które sama potrafiła już wytworzyć. W jej stronach alchemicy mieli zwyczaj zajmować się badaniem początku powstania 
wszelkich bytów, niż kontynuować badania nad Czterema Żywiołami. W jej przypadku nie było inaczej, a sam Początek stał się jej obsesją. Jej 
głód wiedzy, która jako jedyna dawała jej jakąkolwiek rozrywkę w nudnych murach pałacu rósł, wraz z jej zdolnościami. Samych rytuałów i 
dziedzin magii nauczyła się samodzielnie, z pomocą starych zwojów którzy przybyli mędrcy zostawiali jako dary dla palacu, oraz tych które 
odnalazła w ruinach jeszcze z młodzieńczych czasów. 
Pewnej nocy, na miesiąc przed przejęciem przez niej stanowiska jej matki, ogarnięta obsesją Alchemiczka posłuchała się pewnego mędrca, który 
nauczał jej magii. Przedstawił jej on propozycje, według której zyskałaby zmysł magiczny przekraczający ludzkie granice, jednak w zamian 
musiałaby ofiarować to, co sama posiadała. Alansis nie wahała się zbyt długo i niemal po paru klepsydrach powróciła do starca, godząc się na 
jego ofertę. Sam rytuał przebiegł w okrutny sposób, w skutek czego jej ciało zostało w brutalny sposób oszpecone, a także straciło na sile i 
odporności. Kiedy matka się o tym dowiedziała, nie miała wyboru jak wygnać swoją córkę na banicje. Jej matka nie była jednak bez duszy – 
oferowała jej wielbłąda, zapasy i odzienie oraz maskę, pod którą mogła ukryć swoje oblicze. Mędrcy i alchemicy także złożyli jej prezenty w 
postaci aparatur i składników oraz map, dzięki którym rzekomo trafiłaby do innego z miast Wielkich Pustyń.  Oczywiście, wszystko to było 
zaplanowane przez młodą alchemiczkę – doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że w tym mieście nie dowie się niczego więcej, a już na pewno 
nie dosięgnie Początku, który stał się jej głównym celem w życiu. 
Niestety, nieprzygotowana na przeżycie na pustyni, szybko zgubiła swoją drogę wśród wędrujących wydm i burz piaskowych. Jej wielbłąd także 
padł szybko, gdy skręcił nogę podczas przebywania jednego z piaskowych dołów w którym też szybko utonął. Jej życie uratowali elfi koczownicy. 
Znała ich język, ponieważ byli oni jednymi z niewielu istot, z którymi handlowało miasto z którego pochodziła. Dzięki temu dowiedziała się że 
także oni byli wygnańcami ze swoich społeczności i zmierzali na północ, poza Wielkie Pustynie. Oferując swoją pomoc, mapy oraz wiedze, 
pozwolili jej dołączyć do nich. Mimo iż droga była długa, udało im się wydostać z piasków  na równiny południowej Alaranii – tam tez podzielili 
swoje drogi. Coś podpowiadało alchemiczce, że w tej krainie może znaleźć odpowiedz na swoje pytania….